Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Julia Biel bez wątpienia jest jedną z popularniejszych polskich autorek, ale sama jeszcze do niedawna nie miałam okazji czytać żadnej z jej książek. Jakiś czas temu dzięki dziewczynom z Instagrama, z którymi wymieniamy się książkami w ramach naszej grupki którą nazwałyśmy Stowarzyszenie Wędrujących Książek, w końcu udało mi się przeczytać jedną z jej pozycji.

Be My Ever jest pierwszym tomem serii o tym samym tytule, który przykuwa wzrok zarówno przez swój wpadający w ucho tytuł jak i wyrazistą okładkę. Dodatkowo ciężko było nie usłyszeć o tej książce w okolicach promocji, jeśli ktoś siedzi na bookstagramie.

Pomimo polskojęzycznej historii, głównymi bohaterami są Everlee - dziewczyna z przeszłością, którą stara się ukryć uciekając na uczelnię na drugim końcu Stanów Zjednoczonych oraz Maverick - przystojny sportowiec. Sam opis bohaterów w połączeniu z lokalizacją wydaje się nieco sztampowy, natomiast w tym przypadku trzeba przyznać, że to połączenie działa, trzeba tylko dać temu szansę.

Jeśli chodzi o relację między bohaterami, to wywoływała u mnie mieszane uczucia. Niejednokrotnie uśmiechnęłam się czytając ich przekomarzania, ale niektóre teksty Mavericka nieco mnie irytowały. Były też momenty w których trzymałam za naszych głównych bohaterów kciuki.

W książce pojawia się również typ narracji, który bardzo do mnie przemawia - poznajemy zarówno perspektywę Everlee i Mavericka.

Muszę natomiast przyznać, że bliżej końca książki byłam już nieco zmęczona tą historią i nie wiedziałam co takiego może się jeszcze tutaj wydarzyć, żeby zrobić z tego serię a nie jednotomówkę. Na szczęście autorka potrafi zaskoczyć i przed sięgnięciem po kolejny tom od razu po przeczytaniu pierwszego powstrzymał mnie tylko brak czasu.

Natomiast nie rozumiałam dlaczego część słów wypowiadanych przez bohaterów mieszkających a USA była... napisana po angielsku. W końcu oni rozmawiali tylko w tym języku, więc takie wstawki, o ile nie są to słowa które weszły też do użytku w języku polskim, nie powinny się w tego typu książce znaleźć.

Pomimo nierównych momentów, całość składa się na całkiem dobrą historię, która przez wzgląd na liczne zwroty akcji wywoła niezły rollercoaster emocji.

Julia Biel bez wątpienia jest jedną z popularniejszych polskich autorek, ale sama jeszcze do niedawna nie miałam okazji czytać żadnej z jej książek. Jakiś czas temu dzięki dziewczynom z Instagrama, z którymi wymieniamy się książkami w ramach naszej grupki którą nazwałyśmy Stowarzyszenie Wędrujących Książek, w końcu udało mi się przeczytać jedną z jej pozycji.

Be My Ever...

Lubicie, jeśli autor(ka) otula Was słowem niczym najprzyjemniejszym kocykiem? Doszukujecie się w książkach cytatów wartych uwagi i zaznaczacie albo zapisujecie je na przyszłość? A może po prostu lubicie proste, nieprzesadzone romanse, które mogłyby się przydarzyć każdemu z nas?

Jeśli na chociaż jedno z tych pytań odpowiedzieliście “tak”, to ta książka jest zdecydowanie dla Was.

Głównymi bohaterami powieści jest Jagoda, samotna matka doświadczona przez życie oraz Wiktor, który wspiera swoją wchodzącą w dorosłe życie siostrę Łucję, naszą trzecią najważniejszą bohaterkę, zastępując jej po części rodziców. Każde z nich ma swoje problemy i walczą z demonami przeszłości, a ich historie przeplatają się w niesamowity sposób.

Książka jest napisana z trzech perspektyw, dzięki czemu możemy poznać punkt widzenia każdego z powyższych bohaterów. Jako osoba, która niesamowicie łatwo rozprasza się podczas czytania książki, jestem fanką tego rozwiązania, ponieważ takie zmiany przykuwają moją uwagę na dłużej, a do tego mam wrażenie, że lepiej wtedy poznaję bohaterów i łatwiej mi się z nimi utożsamić.

Styl Ady sprawia, że książka jest romansem z pogranicza literatury pięknej - autorka bawi się słowem i robi to z wyczuciem. Sprawia, że łatwiej jest zrozumieć uczucia bohaterów i razem z nimi zachwycać się otaczającym ich światem, a jednocześnie nie czuć zmęczenia narracją, wręcz przeciwnie, chce się jej więcej. Z niesamowitą przyjemnością zabrałam się za zaznaczanie ulubionych fragmentów i żałuję tylko, że zrobiłam to dopiero podczas rereadu - jestem ciekawa, czy za każdym razem zwróciłabym uwagę na te same fragmenty.

Wątek romantyczny jest przyjemny - nie jest przesłodzony ani niesamowicie szybki. Uczucie rodzi się powoli, dzięki czemu łatwiej jest kibicować głównym bohaterom i wczuć się w ich relację. Jako osoba, dla której miłość ma ogromne znaczenie i oddziela to uczucie grubą kreską od zauroczenia, doceniam książki w których bohaterowie czekają na poważne wyznania dłużej niż kilka rozdziałów. Pozwala to cieszyć się tą świeżą relacją i oczekiwaniem na spokojny rozwój wydarzeń, a do tego sprawia to, że powieść wydaje się bardziej naturalna, niczym historia opowiadana przez najlepszą przyjaciółkę przy lampce wina w sobotni wieczór.

Pisząc o książce nie sposób pominąć wątku Łucji. Myślę, że niejedna osoba, która wciąż jest lub pamięta jak to jest być nastolatką odnajdzie chociaż cząstkę siebie w tej postaci. Dziewczyna pomimo swojego młodego wieku (a może właśnie przez swój młody wiek?) jest doświadczona przez życie i nie do końca wie, jak sobie z tymi problemami poradzić. Ciężko jej nie współczuć i nie mieć ochoty usiąść obok niej i pozwolić jej się wygadać.

Książka łączy w sobie za sprawą romansu lekką powieść, a za sprawą pióra autorki bardziej wymagającą pozycję. Jest to dla mnie idealne połączenie, które tak bardzo polubiłam w pierwszej poznanej przeze mnie książce Ady, “Szukając nadziei”, i które sprawia że będę obserwować przyszłą twórczość autorki.

//współpraca barterowa

Lubicie, jeśli autor(ka) otula Was słowem niczym najprzyjemniejszym kocykiem? Doszukujecie się w książkach cytatów wartych uwagi i zaznaczacie albo zapisujecie je na przyszłość? A może po prostu lubicie proste, nieprzesadzone romanse, które mogłyby się przydarzyć każdemu z nas?

Jeśli na chociaż jedno z tych pytań odpowiedzieliście “tak”, to ta książka jest zdecydowanie dla...

Szept lasu to zgrabne połączenie kilku baśni w jedną powieść - znajdziemy tutaj nawiązania do takich klasyków jak "Piękna i Bestia", "Królewna Śnieżka" czy "Kopciuszek". Dzięki temu, że autorka nie skupiła się wyłącznie na jednej pozycji, a czerpie inspiracje z różnych źródeł, książka jest czymś odświeżającym na tle innych retellingów.
Dodatkowym atutem jest mnogość narracji - jestem fanką takiego zabiegu literackiego. Dzięki temu łatwiej mi się skupić na powieści i nie tracę szybko zainteresowania między kolejnymi rozdziałami.
Główną bohaterką jest Eileen - prosta dziewczyna, która nawet nie spodziewa się, jak wielką przygodę przyniesie jej doroczny bal. Na przestrzeni rozdziałów bohaterka przechodzi znaczną przemianę, jednak mam wrażenie że chwilami jest to nieco spłycone. Podobnie z innymi wątkami - myślę że odrobina więcej opisów dobrze by zrobiła tej książce. Natomiast dzięki temu lekkiemu spłyceniu, mimo że normalnie nie jestem fanką trójkątów miłosnych, wątek ten w przypadku tej książki wydawał mi się na tyle nienachalny, że ten znielubiony przeze mnie trope mi nie przeszkadzał.
Niemniej przy książce się bardzo dobrze bawiłam i z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Szept lasu to zgrabne połączenie kilku baśni w jedną powieść - znajdziemy tutaj nawiązania do takich klasyków jak "Piękna i Bestia", "Królewna Śnieżka" czy "Kopciuszek". Dzięki temu, że autorka nie skupiła się wyłącznie na jednej pozycji, a czerpie inspiracje z różnych źródeł, książka jest czymś odświeżającym na tle innych retellingów.
Dodatkowym atutem jest mnogość...