Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przemysław Piotrowski swoją powieścią "Smolarz" zabrał nas w podróż w Bieszczady.
Jest to podróż długa, mroczna, pełna tajemnic z przeszłości, zmowy milczenia i legendy o tajemniczym smolarzu.

Gdy giną dwie młode dziewczyny, a ostatnią osobą, która je widziała był Igor Brudny - komisarz chcąc nie chcąc rozpoczyna własne śledztwo.
Im dalej w las tym ciemniej, a każdy kolejny trop odkrywa niechlubną przeszłość mieszkańców bieszczadzkiej miejscowości.
Niektórym bardzo zależy, by nasz komisarz nie odkrył prawdy i będą robić wszystko, by go zniechęcić.
Politycy, bogacze, policjanci z koneksjami, stara szeptucha, tajemniczy smolarz.....
Co tak mocno ukrywają i
co ich wszystkich łączy?
Jak daleko sięga tajemnica?
Kto w tak okrutny sposób zamordował dwie młode turystki?
Czy to morderstwo łączy się z innymi zaginięciami w ciągu ostatnich kilkunastu lat?

Książka wciąga od samego początku. Masz wrażenie, że Bieszczady są jeszcze bardziej tajemnicze i dzikie, niż ci się wydawało. I powiem Wam, że chyba nie prędko tam pojadę na urlop, zwłaszcza że ja zazwyczaj chodzę sama po górach😆 Chwilami przechodziły mnie ciarki czytając i nie mogłam pojąć, ile zła może się kryć w człowieku.
I potwierdza się prawda, że to nie duchów, legend czy zwierząt trzeba się najbardziej bać, ponieważ
to człowiek jest najgorszą bestią na tym świecie.
Autor bardzo realnie oddał klimat Bieszczad, pokazał pracę smolarzy w wypalaniu węgla, a także udowodnił, że nie warto oceniać ludzi po wyglądzie czy statusie materialnym, bo można się mocno rozczarować.

Finał oczywiście zaskoczył i można by rzec "w glowie się nie mieści", co się tam zadziało....

Świetna książka, przeczytałam jednym tchem. Zdecydowanie czekam na "Anubisa".

Przemysław Piotrowski swoją powieścią "Smolarz" zabrał nas w podróż w Bieszczady.
Jest to podróż długa, mroczna, pełna tajemnic z przeszłości, zmowy milczenia i legendy o tajemniczym smolarzu.

Gdy giną dwie młode dziewczyny, a ostatnią osobą, która je widziała był Igor Brudny - ...

Rozwiń Zwiń

Ona pod wielkim wpływem apodyktycznego męża, on - typ "pan i władca" wiedzący, lepiej co jest dla nich najlepsze i nie liczący się ze zdaniem żony.
Ech, miałam ochotę złapać go za koszulę i porządnie potrząsnąć, aż odpowiednie klepki w głowie ułożą mu się jak puzzle na swoim miejscu.

Monika nie lubi swojej pracy, marzy o własnym warsztacie samochodowym.
Paweł uważa, że to fanaberia i zdecydował, że Monika powinna zostać matką.

Co z tego wyniknie?
Czy Monika ulegnie mężowi?
Kto będzie jej podporą w dążeniu do realizacji marzeń?
Ile poświęci, by nie stracić miłości?

"Klucz do szczęścia" to powieść o odwadze, marzeniach, oczekiwaniach, poświęceniu, przyjaźni i wsparciu.
I o NAS, kobietach.

Książka porusza dużo ważnych tematów - macierzyństwa, roli kobiety w małżeństwie, kobiet w świecie typowo męskich zawodów, o mobbingu w pracy, o relacjach rodzinnych, o wyborach, które nie są łatwe.

Czytasz, czytasz i kibicujesz Monice .
Jest ciekawie, jest życiowo, jest chwilami romantycznie, w związku z tym bałam się słodko - cukierkowego zakończenia.
Tymczasem Kamila nas zaskakuje - wcale nie jest takie różowe, jak możemy się spodziewać po ostatnich stronach.
I za to wielkie brawa👏👏👏

W sumie książka może być pewnego rodzaju "lekcją diagnostyczną" dla niektórych kobiet i ich związków...
Skłania do refleksji, do wyciągnięcia wniosków, do spojrzenia na wlasne życie.

Dobre to było. Szybko się czytało.
Podoba mi się pióro Kamili.

Ona pod wielkim wpływem apodyktycznego męża, on - typ "pan i władca" wiedzący, lepiej co jest dla nich najlepsze i nie liczący się ze zdaniem żony.
Ech, miałam ochotę złapać go za koszulę i porządnie potrząsnąć, aż odpowiednie klepki w głowie ułożą mu się jak puzzle na swoim miejscu.

Moni...

Rozwiń Zwiń

Przyznaję, że bałam się tej książki Erica.
Pomyślałam, że mi, jako osobie, której nie po drodze z wiarą będzie czytało się ciężko i długo i najzwyczajniej w świecie się przy niej zanudzę...

Nie doceniłam swojego ukochanego autora, ponieważ pochłonęłam książkę w jedno popołudnie!📚

Jest to opowieść o podróży pisarza do Ziemi Świętej, ale opowieść ta ma dwa wymiary - ten typowo podróżniczy, gdzie Eric-Emmanuel Schmitt opisuje, jak wyglądają współcześnie biblijne miejsca (Nazaret, Betlejem, Gaj Oliwny, Jerozolima) wraz z jego przemyśleniami na ich temat oraz wymiar filozoficzny, gdzie przedstawia przebudzenie duchowe, umocnienie swojej wiary dzięki tej podróży.

Nie jest to podróż duchowa pełna samych "ochów" i "achów" wznosząca na wyżyny bycie wierzącym i to jest tu dla mnie ogromnym plusem. Autor pochodzi z rodziny ateistów, opisuje różne etapy wiary w swoim życiu, co jest ciekawe i takie...ludzkie.

Smaczkiem są tu ostatnie strony, gdzie Eric spotyka się w Watykanie z papieżem Franciszkie i opisuje treść tej półgodzinnej rozmowy.

Mamy tu święte miejsca, mamy różne argumenty i przemyślenia autora na temat wiary, ale są też inne tematy, takie jak konflikt zbrojny Palestyna - Izrael, twórczość brytyjskiego artysty street-art - Banksy'ego czy hotel z najgorszym widokiem na mur z każdej strony.
Każdy, niezależnie od tego czy jest wierzący czy nie znajdzie w tej książce coś dla siebie.
Najważniejsze być po prostu dobrym człowiekiem.
"Historia ludzkości sprowadza się do napięcia pomiędzy dwoma elementami architektonicznymi: murem i mostem. Pełnią przeciwne funkcje. Mur oddziela, most łączy. Pierwszy zabrania, drugi pozwala. (....) Oczywiście oba są potrzebne. Ale wolę mosty od murów."

Przyznaję, że bałam się tej książki Erica.
Pomyślałam, że mi, jako osobie, której nie po drodze z wiarą będzie czytało się ciężko i długo i najzwyczajniej w świecie się przy niej zanudzę...

Nie doceniłam swojego ukochanego autora, ponieważ pochłonęłam książkę w jedno popołudnie!📚

Jest to...

Rozwiń Zwiń

Zanim zacznę chwalić tą historię powiem Wam, że początki były trudne.
Po pierwsze - grubość📚.
Już tak mam, że nie lubię książek cegieł (ta ma 653 strony) i to niezależnie, czy jest to ulubiony autor, czy nowy.
Po drugie - druk "maczek".
I jeśli są dialogi, to często wypowiedzi są bardzo długie.
Czytając wieczorami musiałam robić przerwy, bo oczka mnie bolały🙈

Początek książki - mniej więcej 120 - 130 stron jest spokojny, ale niech Was to nie zniechęca, bo potem akcja przyspiesza i zaczyna wciągać.

Mamy tu dwóch głównych bohaterów, a każdy po innej stronie barykady - Lothar jest angielskim szpiegiem na rzecz Niemców, Amber za to jest Niemcem pracującym dla Polski.
Obaj inteligentni, wykształceni, dobrze wyszkoleni, znający kilka języków obcych i doskonale odnajdujący się w wojennej rzeczywistości, bo cała akcja książki to luty - lipiec 1944 roku.
Jak się pewnie domyślacie, w którymś momencie los ich ze sobą zetknie, a do akcji wkroczy polska grupa Cichociemnych, o których odwadze każdy z nas słyszał na lekcjach historii.

Czy akcja Cichociemnych w Tatrach zakończy się powodzeniem, gdy Gestapo depcze im po piętach?
Kto w Zakopanem jest wrogiem, a kto przyjacielem?
Czy obaj agenci zostaną zdekonspirowani? Po czyjej staną stronie?

Muszę tu docenić kunszt autora.
Napisać tak obszerną w wątki i postacie książkę i spleść to wszystko we wciągającą powieść, to naprawdę trudna sztuka.

Bałam się o Ambera, mocno kibicowałam Cichociemnym (ech, jacy oni byli zgrani, odważni, kreatywni😮), a cała ich akcja w Dolinie Olczyskiej była dla mnie pełna napięcia i trzymania kciuków. Współczułam Lotte, chwilami było mi smutno, bo ktoś tracił życie...

Wojna to straszny czas i człowiek naprawdę przy tej lekturze doceni to, co teraz ma. To taka wartość dodana tej książki.

No i ten mały wątek miłosny idealnie wpleciony w całość, jest tutaj smaczkiem dla romantycznych dusz❤️
Brawo za wyczucie!👏

Zanim zacznę chwalić tą historię powiem Wam, że początki były trudne.
Po pierwsze - grubość📚.
Już tak mam, że nie lubię książek cegieł (ta ma 653 strony) i to niezależnie, czy jest to ulubiony autor, czy nowy.
Po drugie - druk "maczek".
I jeśli są dialogi, to często wypowiedzi są bardzo dł...

Rozwiń Zwiń

To moje pierwsze spotkanie z autorami, ale przyznam, że bardzo udane.

Nie jestem fanką teorii spiskowych, nie wierzę w UFO....chociaż z tyłu głowy czasem pojawia się refleksja🤔, że skoro wszechświat jest tak ogromny i niezbadany, to dlaczego by myśleć, że jesteśmy w nim sami?😉

Każdy z nas chyba słyszał, że w Roswell w 1947 roku coś się rozbiło.
Świat obiegła teoria, że to statek istot pozaziemskich, jednak amerykańskie władze temu zaprzeczyły twierdząc, że był to obiekt wojskowy.
I właśnie to jest temat przewodni tej książki.

Archeolog Nora Kelly zostaje zatrudniona wraz z bratem przez miliardera Lucasa Tappana do wykopalisk w Roswell.
Bogacz twierdzi, że coś tam jest i chce to odkryć.
Kiedy pierwsze, co odkopują, to ciała kobiety i mężczyzny, a ślady wskazują na zabójstwo z 1947 roku do akcji wkraczają agenci federalni - koleżanka Nory - Corrie Swanson i jej opiekun Marwood.
Wielu osobom zależy na tym, by grupa Nory i Lucasa nie odkryła prawdy, dzieją się wkoło dziwne rzeczy...

Co się tak naprawdę wydarzyło w Roswell i co kryje diabelska góra?
Ile można poświęcić w imię.... no wlaśnie, czego?
Ludzkości? Spokoju? Tylko czy na pewno interpretacja pewnych faktów nie jest na wyrost?
Ile jest warte ludzkie życie?


Świetnie się przy tej książce bawiłam, a historia wciągnęła od początku, jak amerykański film.
Dobra rozrywka na wieczór, ale i nieco skłaniająca do refleksji. Przecież wszystko się może w życiu zdarzyć...
póki co dobrze, że tylko w książce i w filmach🙃😄

Czytajcie, bo to coś innego: jest akcja, napięcie, intrygi, strzelanina, pościgi, jest....
I tutaj napiszę tylko, żebyście sami sprawdzili, co według autorów kryje wnętrze diabelskiej góry😉

To moje pierwsze spotkanie z autorami, ale przyznam, że bardzo udane.

Nie jestem fanką teorii spiskowych, nie wierzę w UFO....chociaż z tyłu głowy czasem pojawia się refleksja🤔, że skoro wszechświat jest tak ogromny i niezbadany, to dlaczego by myśleć, że jesteśmy w nim sami?😉

Każdy z na...

Rozwiń Zwiń

Lata 90-te, detektyw i zabójstwo sprzed lat, lubicie takie wątki❓️

Ja się w tych latach wychowałam, mam ogromny sentyment i uwielbiam tak osadzoną fabułę.

Więc co znajdziecie w książce?📚

Ciało 19-letniej Ewy zostaje znalezione w trzcinowisku w 1999 roku. Nie wykryto wtedy sprawcy... Po 24 latach ojciec dziewczyny zatrudnia prywatnego detektywa, by ten spróbował odnaleźć winnego....

Dorzucić do tego atmosferę małego miasteczka, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą, sekrety i tajemnice sprzed lat zamknięte w zmowie milczenia, świetnie wykreowanych bohaterów, z których żaden nie jest kryształowy i ma "coś za uszami" - robi się ciekawa, wciągająca i budująca napięcie historia.

Autorka miatrzowsko splotła ze sobą różne wątki, dzięki którym zaprowadzi nas do mordercy, ale jednocześnie dobitnie wskaże, jak wszystko zależy od złych decyzji. A te, jak wiemy, niosą za sobą konsekwencje, które czasami wciągają tak mocno, że nie jesteśmy w stanie zawrócić, albo chociaż się zatrzymać.

Trudne relacje rodzinne, niedomówienia, idealizowanie, miłość, - do czego mogą doprowadzić?
Gdy skrywane przez lata klamstwa wybuchną, pędzą jak tsunami niosąc po drodze spustoszenie....

Czy winny śmierci Ewy poniesie karę?
Czy rodzina zamordowanej zazna spokoju po tylu latach?
Czy warto było grzebać w przeszłości?

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, a autorka co następną kartkę dostarczała mi... kolejnych wątpliwości, że to jednak nie "mój typ" zabił....🙈

Dobre to było. Z kilkunastu książek, które od stycznia przeczytałam "Trzcinowisko" ląduje na wysokiej pozycji. Takich emocji przy czytaniu
oczekuję i tutaj miałam 100%.

Czytajcie, bo to kawał dobrej książki.

"Ludzie popelniają błędy. (......)Ale czy jeden błąd powinien zaważyć na dalszym życiu człowieka?"

Lata 90-te, detektyw i zabójstwo sprzed lat, lubicie takie wątki❓️

Ja się w tych latach wychowałam, mam ogromny sentyment i uwielbiam tak osadzoną fabułę.

Więc co znajdziecie w książce?📚

Ciało 19-letniej Ewy zostaje znalezione w trzcinowisku w 1999 roku. Nie wykryto wtedy sprawcy... Po ...

Rozwiń Zwiń

W książce pani Ani znajdziemy starszą panią Sabinę na ostatniej prostej swojego życia i jej szwagierkę Martę, hospicjum, małżeństwo z dwudziestoletnim stażem i nastoletnią córką Sandrą, przyjaciółkę rodziny Martynę i dwie kobiety mieszkające w Niemczech - Ursel i Heike.
Co połączy losy tych wszystkich postaci?

No właśnie.
Jedna rodzinna tajemnica z przeszłości pani Sabiny położyła się cieniem na jej życiu. Ale czy tylko jej?
Ile jesteśmy w stanie zrobić dla miłości? Co poświęcić?
Czy miłość może być usprawiedliwieniem na krzywdę?

Ta opowieść mnie urzekła.
Jest życiowa, jest wzruszająca, jest refleksyjna.
Pokazuje, jak niedomówienia i brak rozmowy wznoszą mur między ludźmi, jak komplikują życie.

Czy pani Sabinka rozliczy się z przeszłością i zazna spokoju? Czy Heike pozna babcię? Czy Eliza z Arturem odnajdą dawną bliskość?
Co jest w życiu tak naprawdę ważne? Kto w tej powieści straci, by ktoś inny mógł zyskać?

I jak nigdy wrzucę Wam cytat z książki:
"Zdążyła się przekonać, że ludzie niekiedy przemykali przez życie innych o wiele za szybko, ale pozostawiali po sobie trwały ślad. Nie należało umniejszać znaczenia żadnej relacji tylko dlatego, że nie miała szansy na dobre się rozwinąć."

Cóż mogę dodać?
Może to, że każdy z nas pewnie ma w sercu taki mały kącik, w którym skrywa taką relację, która jest jak skarb, jak talizman, jak raj.
Bo jak ktoś pięknie powiedział: "Wspomnienia są rajem, z którego nie ma wygnania".

Polecam Wam tą powieść z całego serca i gwarantuję, że Was poruszy. Cieszę się ogromnie, że mi Kamila tą autorkę poleciła, ponieważ "Ostatnią tajemnicą" Anna Ziobro mnie kupiła i czekam na kolejną książkę.

W książce pani Ani znajdziemy starszą panią Sabinę na ostatniej prostej swojego życia i jej szwagierkę Martę, hospicjum, małżeństwo z dwudziestoletnim stażem i nastoletnią córką Sandrą, przyjaciółkę rodziny Martynę i dwie kobiety mieszkające w Niemczech - Ursel i Heike.
Co połączy losy tyc...

Rozwiń Zwiń

Dalekie Seszele, wyspa La Digue i napad na dom byłego oficera rosyjskiego wywiadu, z którego skradziono bezcenne złote medaliony.
Dodać do tego cenne ikony, fragment Bursztynowej Komnaty i tajemnicze dokumenty sięgające II wojny światowej - mamy dobry początek.
Kto je skradł? Do czego chce je wykorzystać? Sprawa rangi państwowej, czy prywatne porachunki? Czy morderstwo antykwariusza to przypadek?

Marcin Faliński otwiera nam drzwi, które na codzień są dla nas zwykłych czytelników zamknięte na cztery spusty - drzwi do świata Agentów Wywiadu.
Kopenhaga, Warszawa, Berlin, Seszele, Lwów - odległość i granice w tym wypadku nie są ważne. Wszędzie pełna mobilizacja, by odnaleźć skradzione dokumenty, które jak się okazuje, mogłyby zmienić porządek polityczny świata.

To książka szpiegowska, więc trudno tu o te same emocje, co przy typowym kryminale i nie ma co jej porównywać, jednak przyznam, że mnogość wątków, miejsc i nazwisk na początku mnie przytłoczyła. Niektóre szczegóły w zasadzie nic do tej historii nie wniosły.
Za mało mi tam na przykład Sebastiana, na końcu pojawił się na chwilę jakiś Przemek...

Podsumowując: autor tworząc tą powieść chyba za bardzo był agentem, a mniej pisarzem i zemściło się to na nas czytelnikach.
Trzeba się mocno skupić przy czytaniu, by ogarnąć kto jest kim, po co i dlaczego.
Ale, ale! Zaskoczenie było - ta niespodziewana śmierć jednej z postaci... Nawet posmutniałam🙈

Jeśli nie czytaliście nigdy powieści szpiegowskiej - przeczytajcie chociażby po to, by wyrobić sobie swoje zdanie. I nie porównujcie z innym gatunkiem, bo to nie sensacja, nie kryminał, nie thriller, a powieść SZPIEGOWSKA, która rządzi się innymi prawami. A takiej nadal u nas mało.

Dalekie Seszele, wyspa La Digue i napad na dom byłego oficera rosyjskiego wywiadu, z którego skradziono bezcenne złote medaliony.
Dodać do tego cenne ikony, fragment Bursztynowej Komnaty i tajemnicze dokumenty sięgające II wojny światowej - mamy dobry początek.
Kto je skradł? Do czego chc...

Rozwiń Zwiń

Przeczytałam i przyznam się, że zastanawiałam się, co łączy te 11 opowiadań, bo
każde inne, a tematyka różnorodna...

Stanęłam wtedy w kuchni i spojrzałam przez okno.
Pod blokiem naprzeciwko stał kontener PCK na odzież, pod nim stało kilka worków z ubraniami. Podeszła do nich kobieta i zaczęła przeglądać zawartość. Część odkładała na bok, resztę wrzucała z powrotem.
"Jeden ma miliony, inny nie może sobie pozwolić na kupno zwykłego ubrania" - pomyślałam.
Ale jak widać kobieta próbuje radzić sobie ze swoją sytuacją, nie siedzi w domu i rozpacza. Ktoś inny może właśnie tak by zareagował?

Wtedy też pomyślałam, że "Dintojra" to po prostu obraz człowieka i tego, jak radzi sobie w trudnych sytuacjach i jak wiele rzeczy na dane zachowanie wpływa.
Im dalej w głąb książki, tymbardziej Sylwia Chutnik porusza nasze serca i wywołuje emocje, a na koniec zostawia te najbardziej smutne, przerażające i skłaniające do refleksji.
Trzy rozdziały kończące książkę, to według mnie również smutny obraz sytuacji politycznej w naszym kraju, która łatwa nie jest i nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo wpływa na nasze zwykłe, codzienne życie.
Może dlatego tak, a nie inaczej (nie)radzimy sobie w niektórych sytuacjach?🤔

Ujął mnie pan Wacław z rozdziału "Sprzedawca pięknego życia". Mężczyzna w sposób, który innym mógł wydać się dziwny, radził sobie po stracie ukochanej żony.
Jak łatwo można go z boku ocenić, nie znając jego historii, jego tęsknoty...
Tytułowa "Dintojra" przeraziła, zszokowała i jednocześnie zasmuciła.... XXI wiek, a przemoc fizyczna i psychiczna ma się całkiem dobrze w naszym społeczeństwie...

Refleksja?
Nie oceniajmy ludzi, nie wiedząc co przeżyli.
"Norma" to tylko słowo wymyślone przez człowieka, jej definicja również, więc zanim ocenisz, pomyśl o tym.

"Dintojra" Sylwii Chutnik to portret nas samych - ludzi, którzy na swój sposób i umiejętności radzą sobie z problemami, z życiem....

Przeczytałam i przyznam się, że zastanawiałam się, co łączy te 11 opowiadań, bo
każde inne, a tematyka różnorodna...

Stanęłam wtedy w kuchni i spojrzałam przez okno.
Pod blokiem naprzeciwko stał kontener PCK na odzież, pod nim stało kilka worków z ubraniami. Podeszła do nich kobieta i zac...

Rozwiń Zwiń