Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tarantino od zawsze intrygował mnie swoją wyobraźnią, umiejętnością tworzenia bogatych postaci, czasem wręcz z niczego, a dialogi to już w ogóle była dla mnie przednia zabawa. Filmy podchodziły mi z większą lub mniejszą mocą, każdy w jakiś sposób się podobał. Tym bardziej byłem ciekaw książki, która opisywała jego własny film, będący małym hołdem dla lat siedemdziesiątych w tym magicznym Hollywood. Film, który mi się bardzo podobał, gdzie łykałem każdą scenę niczym młody pelikan, szukając cytatów, odniesień czy zwykłych mrugnięć okiem.

Wersja książkowa to nie jest wierne przeniesienie treści z “celuloidu” na papier, aby tym bardziej ciąg dalszy lub inne punkty widzenia. To coś bliżej uzupełnienia materiału filmowego o serię anegdot, historii kina oraz samego Magicznego Miasta. Ponownie spotykamy Ricka Daltona, jego dublera Cliffa Bootha, Sharon Tate oraz Charlesa Mansona z jego familią. Uwaga autora koncentruje się mocniej na pierwszej dwójce, z czasem kładąc na nich większy nacisk. Na ich podstawie dostajemy dwa życiorysy, bogate w doświadczenia, mniej lub bardziej obciążone decyzjami z przeszłości, barwne, ale z cieniem tragedii wiszącym nad nimi.

Świetne wypadają rozdziały opisujące kręcenie serialu w klimatach westernowych, gdzie po prostu mamy stworzoną opowieść z Dzikiego Zachodu i obserwujemy działania “ziemnych piratów”, a nie odtwarzających ich aktorów. A z czasem widzimy jak powstaje mała przyjaźń między Daltonem a dziecięcą aktorką, Trudi. Ich znajomość wypada to dużo lepiej niż w filmie, ma w sobie więcej emocji oraz niuansów.

W trakcie czytania czuć talent Tarantino do opowiadania. Tworzy alternatywną historię dla swoich bohaterów, przerabiając tą naszą, dodając jej kolorów oraz smaczków. Taki “What if…”, ale w porównaniu z animacją Marvela, bardziej ambitny i dopracowany. Do samej akcji trudno się przyczepić, wszystkich bohaterów poznajemy lepiej, bliżej, część zdarzeń jest lepiej opisana, część tylko pobieżnie. A część tylko ledwo wspomniana, i za to mam mały żal, bo bardzo byłem ciekaw, jakby została opisana scena z machaniem palcem. A nie dostałem nawet namiastki.

Sama książka nie porywa jednak tak, jak by mogły sugerować moje zachwyty. Jest to poprawny zbiór historii i legend Hollywood, wpleciony w fikcyjną opowieść, fajnie by się tego na pewno słuchało, czytało się poprawnie. Znajomość filmu nie psuła zabawy, to są dwa zazębiające się tryby magicznej maszyny do snucia opowieści. O ile jednak wersja kinowa tworzyła obraz niemal pełny, tak ta pisana jest jej uzupełnieniem, bogatszym o wspomnienia postaci. Chciałbym poznać taką opowieść w jego wykonaniu, ale niezależną, na będącą częścią większego obrazu.

Tarantino od zawsze intrygował mnie swoją wyobraźnią, umiejętnością tworzenia bogatych postaci, czasem wręcz z niczego, a dialogi to już w ogóle była dla mnie przednia zabawa. Filmy podchodziły mi z większą lub mniejszą mocą, każdy w jakiś sposób się podobał. Tym bardziej byłem ciekaw ksią...

Rozwiń

Zwiń

Historia nabiera rozpędu. Wciąż mamy kilkustronicowe sceny pełne emocji oraz okrzyków, jednak coraz bardziej zaczynamy sekundować Kawadzie i Shuyi, znam te historię, ale zaczynam się wciągać od nowa. Dalej straszą zbliżeniami na twarze, czasem podrzucając okrutne szczegóły, ale dialogi robią lepsza robotę, zwłaszcza ciekawie rozwijająca się finałowa pomiędzy Yutaką a Shinjim.

Historia nabiera rozpędu. Wciąż mamy kilkustronicowe sceny pełne emocji oraz okrzyków, jednak coraz bardziej zaczynamy sekundować Kawadzie i Shuyi, znam te historię, ale zaczynam się wciągać od nowa. Dalej straszą zbliżeniami na twarze, czasem podrzucając okrutne szczegóły, ale dialogi rob...

Rozwiń

Zwiń

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości ludzkiej, że wielu problemów się nie dostrzegało, wręcz były traktowane jako coś oczywistego. Nawet teraz nieraz słychać opinie, traktujące żony oraz dzieci jako własność, z którą można robić co się chce. To nie tylko polska przywara, takie coś rosło w wielu kulturach, do tej pory się z tym walczy.


Książka Kuciel-Frydryszak zaczyna się od przysłowiowego, pożyczonego od Hitchcocka, trzęsienia ziemi, gdy porusza kwestię wykorzystywania seksualnego nieletnich. Później niestety napięcie nie rośnie. Jest na wysokim poziomie, ale wprowadzenia nie przerasta. W każdym kolejnym rozdziale dostajemy bogato opisane koleje losu, z którymi borykały się bohaterki książki. Czasem podane z imienia, czasem tylko z inicjału. Nie jest to los godny zazdroszczenia, to ciężka harówka, od dawna do wieczora, pełna wyrzeczeń i poświęcenia. Owszem, pojawiają się przypadki, gdy któraś zdeterminowana dziewczyna kończy szkołę, udaje jej się uciec do miasta albo dobrze wydać, czytaj: na wyrozumiałego i otwartego męża, jednak najczęściej czytamy o trudach i zbójach. Ból i łzy to codzienny element życia chłopek.


Przykładów jest mnóstwo, są takie z happy endem, są też takie, gdzie tragedia uderza znienacka i pobiera opłatę za żywot. Wszystko byłoby naprawdę fajnym zabiegiem literackim, posiłkowanie się pamiętnikami pisanymi w dwudziestoleciu międzywojennym, wspominanie artykułów z gazet, ale wszystko to jest co kilka stron przerywane, by ponownie wspomnieć o jakimś fakcie z życia bohaterki aktualnego rozdziału, ewentualnie porównanie go ich z życiem innej. I tak co kilkanaście akapitów. A książka puchnie. Tak, o tych sprawach powinno się mówić, nie zamiatać pod dywan, dawać to pod dyskusję, ale nie powtarzać się co kilka stron. 


Ważna i potrzebna książka, nie pozbawiona wad. Czyta się dobrze, nie ma zanudzania datami i nazwiskami, dużo zdjęć udostępnionych przez rodziny bohaterek, warte uwagi. Ale również dodatkowej korekty przy ewentualnych późniejszych wydaniach. 

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości...

Rozwiń

Zwiń

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjalnie żyć z drugiej kobietą swojego życia, pierwszej żony nie liczę. Wypada nie tyle sympatyczniej, co bardziej ludzko. A sama część kryminalna, która chyba po raz pierwszy zbliża się mocniej do opisu pracy kryminalnej, nie jest mega skomplikowana. Głównego rozwiązania łatwo się domyślić, trudniej o szczegóły, ale lektura jest wciąż ciekawa.

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjaln...

Rozwiń

Zwiń

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać autorowi wyobraźni przy tworzeniu depresyjnych światów oraz klimatu osaczenia. Stworzył ponure miasteczka, zapełnione przez dziwacznych ludzi, skrywających tajemnice, uciekających przed tajemniczym wrogiem, szukających schronienia. Przy okazji próbuje krytykować korporacjonizm czy sztukę współczesną. Jest tam sporo motywów uderzających wyobraźnię czytelnika negatywnym wydźwiękiem, cały świat jest szaro-czarny, a zło czai się w piwnicach, fabrykach czy galeriach sztuki. Łatwo się zagubić w tym świecie.

Szkoda tylko, że większość tekstu opiera się na wodolejstwie. Słowotok to podstawowa forma wypowiedzi narratora, na dodatek lubującego się w powtórzeniach. Ci drugi akapit przypomina czytelnikowi, że akcja dzieje się w mieście na północy. Wypada również wrócić myślą do problemów z układem trawiennym, który, owszem, potrafi być uprzykrzający życie, ale w końcu zaczyna nudzić. Takich motywów, powracających tematów, jest sporo, zazwyczaj dotyczą jednego opowiadania, czasem kilku, które mają jakąś myśl przewodnią, typu wspomniane przygraniczne miasto na północy.

Możliwe, że to moje tradycyjne marudzenie na zbiory, w których uwidacznia się styl autora, jakiś motyw, wspólny element, znak szczególny. Pojedynczo wyczuwam ten depresyjny stan całym sobą, ale gdy czytam o podobnej sytuacji w kolejnym, i kolejnym opowiadaniu, zaczynam być znużony. Z drugiej strony, może nie jestem idealnym celem tego autora, za dużo we mnie optymizmu, żeby wkroczyć w ten świat i czerpać z niego garściami.

Wymęczyło mnie również słowo wstępne do książki. Z całym szacunkiem do autorów, ale poczułem się jakbym wrócił na studia i kazano mi czytać prace z zakresu filozofii egzystencjalnej. Wiedza i erudycja spływająca z tych pierwszych stron niemal mnie odrzuciły. Nie tego się spodziewałem. Z drugiej strony, było to merytoryczne, ale, niestety, męczące.

Warto sięgnąć i poznać nowe obszary zła i terroru czyhającego na ludzi. Jednak może wygodniej byłoby to dawkować sobie, niż czytać jedną historię za drugą.

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać a...

Rozwiń

Zwiń

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu teen drama.

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu tee...

Rozwiń

Zwiń