Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmiany, można się ich bać, można ich unikać, ale można też do nich dążyć. Agnieszka Maciąg w swojej najnowszej książce przeprowadza czytelnika przez proces rozwoju, pokazując jego kolejne etapy oraz definiując filary przemiany. Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że jednocześnie otula mnie ciepłym kocykiem, ale też motywuje mnie do podejmowania kroków do zmiany, do akceptacji siebie i porzucenia strachu.
Agnieszka Maciąg już na początku książki pisze „(…) kiedy wejdziemy na ścieżkę rozwoju, ten już nigdy się nie zakończy, a nasze życie w każdym aspekcie stanie się polem niewiarygodnych zmian. Przemiana nie jest celem – ona sama w sobie jest ścieżką, którą kroczymy do końca swoich dni.” Ta książka to właśnie ścieżka, a może właściwiej byłoby ująć, mapa wskazująca jak wejść na ścieżkę zmian i na niej pozostać. Aby pozostać na ścieżce rozwoju, otrzymujemy zestaw narzędzi, który ma nam w tym pomóc.

To, co moim zdaniem wyróżnia ten poradnik na rynku wydawniczym, jest nie tylko piękne wydanie w twardej oprawie z pięknymi rysunkami delikatnych kwiatów w różnym stadium rozkwitu i kolorowe zdjęcia otaczającego nas świata o urodzie, którego często zapominamy w codziennym pędzie. To przede wszystkim styl, w jakim został napisany. W trakcie lektury ma się wrażenie rozmowy z przyjaciółką i duchową przewodniczką w jednym, która dzieli się swoim bogatym doświadczeniem. Uwagę zwraca delikatność sformułowań, wręcz poetyckość wypowiedzi i niezwykła wręcz czułość kierowana do czytelniczki-przyjaciółki.

Ta książka motywuje i inspiruje do zmian, do rozwoju, do odnalezienia spokoju i harmonii.
Na koniec pozostawię wam jeszcze jeden cytat, a właściwie życzenie, które składam wam i sobie „Zamiast życzyć bliskiej osobie „nigdy się nie zmieniaj”, życzmy trwałego i pięknego rozwoju. Niech nieuchronne zmiany zawsze będą dla was korzystne, niech zawsze odkrywają przed wami nowe możliwości i nasz niezmierzony potencjał!”

„Przemiana. Podróż do siły i wolności” zostanie ze mną na dłużej i na pewno będę wracała do niej nie raz, szukając rady i pocieszenia.

Polecam!

Zmiany, można się ich bać, można ich unikać, ale można też do nich dążyć. Agnieszka Maciąg w swojej najnowszej książce przeprowadza czytelnika przez proces rozwoju, pokazując jego kolejne etapy oraz definiując filary przemiany. Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że jednocześnie otula mn...

Rozwiń

Zwiń

Chyba w każdej rodzinie jest ta jedna ciotka, która wie wszystko najlepiej, bez jej światłych rad rodzina, żeby tylko rodzina, świat, nie mógłby normalnie funkcjonować, no bo i jak? I właśnie „ta jedna ciotka”, która na pytanie o imię po prostu odpowiada „rzadko, kiedy używam, nie pamiętam, kiedy ostatnio ktoś się do mnie po imieniu zwracał. I tak prawie każdy mówi „Ciotka”.” żegna się z rodziną na peronie w Gdyni i wyrusza pociągiem na turnus rehabilitacyjny do Ciechocinka. Już po kilku przystankach szczęście uśmiecha się do Ciotki, współpasażerka Elwira, nazywana w myślach przez Ciotkę „Rudą”, też wybiera się tam wybiera. Dom sanatoryjny „Bursztynek” robi na Ciotce dobre wrażenie, ale co najważniejsze, już pierwszego wieczoru „Ruda” zaprasza na malutkie spotkanie w swoim pokoju. Cioteczka spodziewała się spotkania przy naleweczce i ploteczkach, a tu nagle Ruda zaczyna opowiadać o fałdkach, boczkach i innym zalegającym tu i ówdzie tłuszczyku, na który jednak ma cudowny środek zwany „Dietostop”, który pozwoli paniom bez zbędnego wysiłku zrzucić te wszystkie fałdki, boczki i inne tłuszczyki. Ciotka nawet nie podejrzewa, tak rozpoczną się problemy. Czy uda jej się z nich wyjść obronną ręką, czy jednak przyjdzie jej spędzić długie lata na więziennym wikcie?

„Boże, Beata” to debiutancka powieść twórcy internetowego Mateusza Glena, który w swoich filmikach brawurowo wciela się w postać Ciotki. Ciotka skupia w sobie wszystkie cechy przynależne (niektórym) starszym paniom: nadmierne przywiązanie do wyglądu, czasami wręcz groteskowy makijaż, niekończące się dobre rady i pouczenia, złośliwość, stawianie na swoim oraz gorliwą wiarę, choć nie przeszkadza im w surowym i często niesprawiedliwym ocenianiu innych, toczeniu „wojen” z sąsiadkami i wielu innych zachowaniach sprzecznych z nakazami religii. Gdyby tego było jeszcze mało, to kochana Ciotunia przekręca na potęgę słowa, bo czy jest jakaś różnica między domofonem a dyktafonem, żeby przytoczyć jeden przykład :D Dzięki takiej kompilacji, postać Ciotki potrafi rozbawić do łez, dołóżmy do tego jeszcze jej wewnętrzne i zewnętrzne monologi, to mamy ubaw po pachy.

W powieści dominują dwa wątki – okołodietowy, który z czasem zmienia się w historię kryminalną i ukochany przez wielbicielki romansów wątek enemies-to-lovers, tylko w wykonaniu Ciotki i Tadka, z którym Ciotka ma początkowo kosę, a która zmienia się w miłość w iście uzdrowiskowym styli niczym z telewizyjnego show „Sanatorium miłości”. I wszystko miałoby swój happy end, gdy nie pojawiała się znienawidzona sąsiadka Ciotki – Maślakowa! Jednak po przygodach w „Bursztynku” Ciotka jest już wytrawną (albo tak jej się tylko wydaje) śledczą i taki przeciwnik to nie przeciwnik.

Przyznam, że bawiłam się świetnie, czytając książkę. Ostatnie rozdziały postanowiłam wysłuchać w formie audiobooka, brawurowo interpretowanego przez samego autora, czyli „Tę jedną ciotkę”. I jeśli, tak jak już wspomniałam, przy czytaniu bawiłam się świetnie, to przy słuchaniu uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Powieść polecam nie tylko wielbicielkom „Tej jednej ciotki”, ale wszystkim, którzy potrzebują odrobiny rozrywki zabarwionej absurdem, grą słów, dobrymi radami, z lekkim wątkiem kryminalnym i rozgrzewającym serce wątkiem romantycznym.
Serdecznie polecam!

Chyba w każdej rodzinie jest ta jedna ciotka, która wie wszystko najlepiej, bez jej światłych rad rodzina, żeby tylko rodzina, świat, nie mógłby normalnie funkcjonować, no bo i jak? I właśnie „ta jedna ciotka”, która na pytanie o imię po prostu odpowiada „rzadko, kiedy używam, nie pamiętam...

Rozwiń

Zwiń

Micah Lyonne był świadkiem zabójstwa swojego ojca, na jego pogrzebie mała dziewczynka, która straciła matkę, chciała go pocieszyć, jednak nie skończyło się to dla niej dobrze. Lata później Tess Ballerini, córka burmistrza miasta Em, nadal nienawidzi Micah i unika go jak tylko może. Lyonne po czasie spędzonym w więzieniu za czyn, którego nie popełnił, odmawia objęcia należnego mu stanowiska w firmie matki, zarabiając na życie walkami i dorywczymi pracami. Gdy w trakcie jednego z biznesowych spotkań, drink Tess zostaje „doprawiony” pigułką gwałtu, z niechętną pomocą przychodzi jej Micah. Czy ta dwójka będzie mogła zawrzeć rozejm? Jak potoczą się losy Tess i Micah i jakie tajemnice wyjdą na jaw?

„Utracony” to drugi tom trylogii „Odmieńcy z West Emerald”, w którym akcja skupia się wokół Micah z „gościnnymi występami” pozostałych Odmieńców, czyli Gage’a, Conner’a i Dani (dobrze czytać tę serię w kolejności, aby móc zrozumieć niektóre sytuacje).
W przeciwieństwie do poprzedniego tomu, w tym na sceny dla dorosłych nie trzeba było długo czekać, co dla jednych może być zaletą, dla innych wadą (i choćby ze względu na znaczną ilość zbliżeń oraz dość mocne słownictwo, jest to powieść skierowana do pełnoletnich czytelników). Dla mnie niestety to spory minus tej historii. Jednak cała reszta, moim zdaniem, uratowała książkę. Wątek wyborów, podporządkowania wszystkiego i wszystkich wynikom sondażowym był świetnie poprowadzony, choć burmistrz Ballerini nie zdobył moje sympatii (ani nie dostałby by mojego głosu). Niestety Ballerini to manipulant wykorzystujący swoją córkę do rozwoju swojej kariery, kontrolujący Tess na każdym kroku, a gdy ta chce żyć swoim życiem, próbujący ją zniszczyć. Wątek przyjaźni i wzajemnej troski Odmieńców niezmiennie uważam za świetnie poprowadzony i mam nadzieję, że w kolejnym tomie nic się nie zmieni. Podobał mi się również rozwój Tess i Micah – ona zaczęła żyć po swojemu, zrywając z byciem „grzeczną córeczką tatusia”, natomiast Micah stał się mniej gniewny, zaczął zmieniać swoje priorytety. Ta dwójka po początkowym „falstarcie” zyskała moją sympatię i bardzo im kibicowałam. Również drugoplanowa postać Haven Marchenko zaczyna się powoli zmieniać i daje się bardziej lubić, kto wie co przyniesie kolejny tom. Zapomniałabym o nowym bohaterze, który zdobył moje serce, czyli psie Totalu, który wprowadził do powieści trochę humoru i swoistą lekkość.
Podobnie jak w poprzednim tomie autorka nie oszczędza bohaterów i piętrzy przed nimi problemy.
W tym tomie kolejne rodzinne tajemnice ujrzały światło dzienne i przyznam, że niektóre były zaskakujące, choć niektóre udało mi się odgadnąć.

Podobnie jak w poprzednim tomie mamy narrację dwuosobową z punktu widzenia Tess i Micah, dzięki czemu możemy mieć lepszy ogląd na historię i zajrzeć w uczucia głównych bohaterów.

Podsumowując: „Utracony” to romans z wartką akcją zahaczającą o motywy polityczne i mafijne, z dobrze wykreowanymi bohaterami i wieloma tajemnicami.

Już czekam na trzeci tom Odmieńców, a was zachęcam do ich poznania.

Micah Lyonne był świadkiem zabójstwa swojego ojca, na jego pogrzebie mała dziewczynka, która straciła matkę, chciała go pocieszyć, jednak nie skończyło się to dla niej dobrze. Lata później Tess Ballerini, córka burmistrza miasta Em, nadal nienawidzi Micah i unika go jak tylko może. Lyonne ...

Rozwiń

Zwiń

Lata temu Mel uratowała źrebaka, którego matka zginęła krótko po oźrebieniu. Z czasem źrebię zmieniło się w rumaka, również z czasem troska i przywiązanie zmieniły się w przyjaźń. W świecie, w którym żyją tylko zwierzęta, Mel jest jedynym człowiekiem, człowiekiem, który respektuje prawa zwierząt. Dziewczyna żywi się owocami, a mięso zdobywa, „dojadając” po drapieżnikach, jednocześnie dbając, aby nie zabrakło pożywienia dla jej jedynego przyjaciela konia Dona. Niestety nie zawsze Mel i Don mają szczęście i sami stają się ofiarami drapieżników. Mel wraz z rannym Donem ratuje się ucieczką i szuka schronienia w tajemniczej jaskini u wejścia, której rośnie roślina mogąca uratować Dona. Ku wielkiej ciekawości Mel w jaskini znajdują się malowidła i jezioro, z którego głębi wydobywa się blask. Gdy ciekawość dziewczyny wzięła górę, niespodziewanie dla niej traci przytomność i budzi się w miejscu innym od tego, który zna. Przyjaciółka Dona zdaje sobie sprawę, że jeśli szybko nie wróci do konia, ten nie ma szans na przeżycie. Tylko jak wrócić, skoro się nie wie, gdzie się jest i jak się tam trafiło?

„Kryształowy Trakt” to na pierwszy rzut oka powieść o sile przyjaźni pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem osadzona w fantastycznym świecie wypełnionym roślinami, zwierzętami i magią. Jednak, gdy rzucimy na nią okiem po raz kolejny, zaczynamy odkrywać kolejne niuanse i warstwy. Autorka pokazuje, że człowiek w świecie zwierząt powinien szanować ich prawa, nie ma prawa zabijać, a jeśli może pomóc zwierzęciu, powinien to uczynić. W równoległym świecie, do którego przenosi się Mel, nie ma zwierząt, są tylko ludzie, którzy są mocno nieufni wobec obcej. Z jednej strony jest to zrozumiałe, obcy zawsze budzi lęk i może być zagrożeniem, jednak wielu członków społeczności nie zadało sobie trudu, aby poznać dziewczynę zanim wydało o niej osąd. Wraz z rozwojem historii dowiadujemy się, dlaczego Mel ma zdolność uśmierzania bólu i dlaczego świat ludzi i zwierząt został rozdzielony. Moralny wybór, przed jakim staje Mel, aby wrócić do Dona, mocno mnie zszokował, chociaż nie, to nie wybór mnie zszokował, ale prędkość, z jaką podjęła decyzję i jakie postawiła warunki.
Ta powieść ma wiele warstw i chyba każdy czytelnik może inaczej ją odczytać. Od mądrej powieści dla młodszych czytelników, w której króluje przyjaźń i feeria kolorów bajowej krainy wypełnionej kwiatami i skrzącej się diamentami, po wielowymiarową powieść dla dorosłych czytelników wypełnioną pytaniami o człowieczeństwo, o życie w społeczeństwie i o życie zgodne z naturą, o bezsensowne okrucieństwo. Przygody Mel pokazują, że można czerpać najlepsze wartości z obu światów „(…) ważne jest to czego tutaj doświadczyła, i ludzie, których poznała. Czego się dowiedziała o świecie ludzi i zwierząt. Każdy z tych światów ma swoje wady. Oba potrafią być niebezpieczne, ale również są piękne i wartościowe.”

Lekkie pióro autorki wciąga czytelnika w wykreowany świat, w którym wraz z Mel przeżyje niejedną przygodę. Niezależnie od wieku, warto poznać ten niezwykły świat. To co? Widzimy się na kryształowym trakcie?

Lata temu Mel uratowała źrebaka, którego matka zginęła krótko po oźrebieniu. Z czasem źrebię zmieniło się w rumaka, również z czasem troska i przywiązanie zmieniły się w przyjaźń. W świecie, w którym żyją tylko zwierzęta, Mel jest jedynym człowiekiem, człowiekiem, który respektuje prawa zw...

Rozwiń

Zwiń