Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czegoś mi w tej części zabrakło. Albo wręcz przeciwnie czegoś było za dużo. Dla mnie to była najbardziej emocjonalna, esencjonalna i chyba nawet użyję słowa psychodeliczna książka z całej trylogii. I może właśnie tego było dla mnie za dużo. Za dużo tego czegoś między zdaniami, tego czegoś nieuchwytnego, co znajdowało się w surowym języku pisarki. A idąc dalej było za dużo scen świadczących o dotknięciu dna przez główną bohaterkę janę. Historia jej traumy z dzieciństwa, tutaj dostaje kolejne tragiczne warstwy i czytając o tym dostajemy psychicznej zadyszki, zadając sobie pytania " ile jeszcze ta bohaterka dźwiga na swoich barkach?" i "co jeszcze dostanie w twarz od życia?" W tej części mamy śmierć za każdym rogiem, na który wpada jana szukając miłości i chcąc sobie coś udowodnić. Mamy patologiczny seks, który jest ucieczką od traumy a jednocześnie wynika z tej traumy. I mamy tyle absurdów relacji międzyludzkich, meandrów ludzkiej psychiki, że w trakcie czytania pomyślałam o źródłach, z których czerpała autorka. Myślę, że będę długo pamiętać tę trylogię i te łzy, które zakręciły mi się w oczach po ostatnim rozdziale książki. Rzadko mi się to zdarza przy czytaniu. Tutaj jednak ten ładunek emocjonalny był na tyle duży, że inaczej nie mogło być.

Czegoś mi w tej części zabrakło. Albo wręcz przeciwnie czegoś było za dużo. Dla mnie to była najbardziej emocjonalna, esencjonalna i chyba nawet użyję słowa psychodeliczna książka z całej trylogii. I może właśnie tego było dla mnie za dużo. Za dużo tego czegoś między zdaniami, tego czegoś nieuchwytnego, co znajdowało się w surowym języku pisarki. A idąc dalej było za dużo...

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie pokazać? Nie wiem. Jakieś to takie płaskie, niewyraźne i pozbawione logiki. Nie spodziewałam się, że w tak krótkiej książce autorka zawarła dwa niezależne historie. Ta druga historia, która w audiobooku trwa zaledwie godzinę jak dla mnie jest kompletnie niepotrzebna i nijak, nawet jakimś niedookreślonym przesłaniem nie łączy się z główną historią.
Trudno mi polecić tę książkę, pozostawię ją bez oceny, bo totalnie nie wiem jak ją ocenić nie krzywdząc. Wybór pozostawiam Wam.

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie pokazać? Nie wiem. Jakieś to takie płaskie, niewyraźne i pozbawione logiki. Nie...

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv`a. Całą fabułę tej części, która w porównaniu do pierwszej jest dość krótka musiałam sobie w głowie ułożyć sama. Bo mimo, że ogólne wyobrażenie świata Arrakis już mam, to tu autor popłynął dalej. Pojawili się nowi, przedziwni bohaterowie, będący tworem eksperymentów na jednej z planet wszechświata, gdzie używane są niemoralne technologie. Pojawił się również wątek mocno polityczny spisku mający doprowadzić do obalenia Paula z tronu imperatorskiego. A oprócz tego mamy dość szeroko zakrojoną filozofię wplecioną w poszczególne sceny, szczególnie te z udziałem samego Paula, Chani i Alii. Wszystko to oczywiście okraszone jest potężną dawką mistycyzmu, ekologii, miłości i poświecenia w imię dżihadu. Ten fanatyzm religijny poniekąd wysuwa się tu na pierwszy plan. Paul staje się niemal Bogiem, którego czczą jego wyznawcy ale ponosi za swoje oddanie wysoką cenę.
Świat Herberta mnie totalnie pochłonął i chyba już przestaję być obiektywna w ocenie książki. Moja fascynacja jest tak ogromna, że czytając zapominam o codzienności i wciągam się w świat Diuny do cna. Zapewne w tym wymyślonym świecie jest wiele wątków, do których można się przyczepić i doszukiwać się większej logiki i powiązania wydarzeń, ale dla mnie kompletnie nie ma to znaczenia. Magia i głębia uniwersum Diuny jest tym, co pozwala mi odkrywać podczas czytania te pokłady swojej wyobraźni i czytelniczej ekstazy, że reszta się nie liczy.

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv`a. Całą fabułę tej części, która w porównaniu do pierwszej jest dość krótka musiałam...