Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ellie to poczytna autorka kryminałów. Theo jest gwiazdą romansowych bestsellerów. Ich drogi łączą się w momencie, kiedy stają przed zadaniem napisania wspólnej książki. Jest tylko jeden, dość znaczący problem. Ona go nienawidzi. W dzieciństwie tworzyli parę nierozłącznych przyjaciół, jednak pewne tragiczne wydarzenia i przykrość, jaką wyrządził jej Theo, sprawiły, że dziewczyna nie potrafi spojrzeć na niego przychylnym okiem, nie mówiąc już o wybaczeniu. Czy praca pod jednym dachem i udawanie pary na potrzeby promocji wspólnej książki są warte przywoływania niemiłych wspomnień, które uparcie łączą się z tymi dobrymi? A może wybaczenie i odbudowanie wszystkiego na nowo są na wyciągnięcie ręki?

Czytałam sporo opinii na temat tej książki i mam wrażenie, że jestem z moją oceną gdzieś pośrodku. Z jednej strony daję duży plus za pomysł na fabułę. Fragmenty, kiedy bohaterowie tworzyli wspólną powieść, przerzucali się pomysłami, próbując przy tym wciągnąć do tekstu własne doświadczenia — kupuję to, ale z drugiej strony…

…nie kupuję irytującego zachowania głównej bohaterki, która mam wrażenie, że nie do końca wiedziała, czego chce. Rozumiem, że życie generuje sytuacje, które sprawiają, że można czuć się zagubionym i niepewnym swoich wyborów, ale zachowanie Ellie porównałabym do zachowania małej dziewczynki, która nie może zdecydować, jaką sukienkę ubrać do przedszkola. Biorąc pod uwagę liczbę stron, po prostu jej niezdecydowanie ciągnęło się za długo.

Zabrakło mi w tej historii emocji okazywanych przez bohaterów na zewnątrz, co "podbijałoby" chemię między nimi. Ich bolesne przeżycia, próby pogodzenia się, wybaczenia sobie, analizowanie przeszłości i teraźniejszości — to wszystko miało miejsce głównie w ich myślach i tak, jak w przypadku niezdecydowania bohaterki, tak i tu trwało to za długo i było powielane do tego stopnia, że czasami miałam wrażenie, iż czytam to samo.

Spodziewałam się burzy emocji, motyli w brzuchu, przyciągania i odpychania, a mam wrażenie, że dostałam nieco rozciągniętą historię o dziewczynie, która nie wie, czego chce i chłopaku, który chcąc dobrze, trochę się zagalopował.

Ale żeby zamknąć tę recenzję klamrą i zakończyć ją plusem, to warto docenić styl, jakim pisze autorka, bogate słownictwo i taką poetyckość, która pięknie opisywała uczucia. Myślę, że język i ta ogólnie pojęta literackość są największymi atutami tej książki.

Pamiętajcie, że to subiektywna opinia i jeśli macie ochotę przeczytać tę powieść, to śmiało — zróbcie to, aby wyrobić sobie swoje własne zdanie!

Ellie to poczytna autorka kryminałów. Theo jest gwiazdą romansowych bestsellerów. Ich drogi łączą się w momencie, kiedy stają przed zadaniem napisania wspólnej książki. Jest tylko jeden, dość znaczący problem. Ona go nienawidzi. W dzieciństwie tworzyli parę nierozłącznych przyjaciół, jedna...

Rozwiń

Zwiń

Hiacynta studiowała pielęgniarstwo. Wypad nad morze ze znajomymi w ramach przerwy wakacyjnej miał dać jej wytchnienie po trudnych egzaminach. Przyniósł jednak tragedię, po której dziewczyna nie potrafi się otrząsnąć. Za namową rodziców wyjeżdża na Mazury do ośrodka dla trudnej młodzieży, prowadzonego przez znajomego jej ojca. Hiacynta poznaje tam Teodora, chłopaka, wychowanego w rodzinie, w której alko*ol dyktował główne warunki. Chłopak ma bardzo ciężkie życie. Codziennie walczy o siebie i los kogoś dla siebie bardzo bliskiego.

“Najskrytsze miejsca duszy” nie jest książką, która idealizuje problemy społeczne, choroby, czy uzale*nienia. To historia dwóch osób, z których jedna pragnie zniknąć z tego świata, a druga walczy o życie.

Cała fabuła oparta jest w dużej mierze na problemach i przeżyciach głównych bohaterów. Mimo początkowej niechęci i rozbieżności problemów, które noszą na swoich barkach, w pewnym momencie znajdują wspólny punkt, który jest iskierką nadziei na lepsze jutro dla każdego z nich. Wątek rozwijającego się uczucia pokazany został, jako rodzaj spoiwa między postaciami, a nie leku na wszystkie problemy. Zdarzało mi się wracać do niektórych fragmentów, ponieważ nie do końca mogłam zrozumieć motywy, którymi się kierowali i postępowanie — pozornie mające przynieść dobry skutek. Ale czy w życiu zawsze postępujemy właściwie?

Historia opisana w książce opiera się na autentycznych wydarzeniach i tym bardziej po jej zakończeniu, na sercu robi się ciężej, a do głowy zaczyna docierać wymiar trudnych doświadczeń Hiacynty i Teodora.

To trudna, smutna i przejmująca książka. I zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego, o czym traktuje załączony na początku trigger warning.

Każda kolejna strona przynosi więcej emocji, więcej bólu, więcej niepoukładanych spraw. Mamy tu postaci z kiepską kondycją psychiczną, które doświadczyły w życiu za wiele, jak na swój młody wiek.

Autorka w niezwykle namacalny sposób “zrzuciła” na czytelnika emocje i stany, które zakorzeniły się w psychice i czynach postaci. Tę książkę się przeżywa, o tej książce się myśli, ta książka wżera się w serce i już w nim zostaje.

Hiacynta studiowała pielęgniarstwo. Wypad nad morze ze znajomymi w ramach przerwy wakacyjnej miał dać jej wytchnienie po trudnych egzaminach. Przyniósł jednak tragedię, po której dziewczyna nie potrafi się otrząsnąć. Za namową rodziców wyjeżdża na Mazury do ośrodka dla trudnej młodzieży, p...

Rozwiń

Zwiń

Naomi zjawia się w Knockemout, aby pomóc swojej siostrze bliźniaczce. Na miejscu okazuje się, że Tina ukradła jej samochód i pieniądze, a w zamian za to zostawiła pod opieką jedenastoletnią córkę, o której istnieniu Naomi nie miała pojęcia. Kobieta przybyła do miasteczka prosto sprzed ołtarza, spod którego uciekła i jakby było mało, musi szybko ogarnąć nie tylko swoje życie, ale też siostrzenicy. Pomocną dłoń wyciąga do niej Knox, który jest gburem nad gburami dyktującym warunki w całym Knockemout. Czy tych dwoje ma w ogóle szansę na dogadanie się? Szanse chyba są na to spore, bo ciągnie ich do siebie jak kotka do miski pełnej chrupków — a to jest przyciąganie, z którym nie da się wygrać.

Możliwe, że jestem ostatnią osobą, która przeczytała tę książkę, ale nie martwi mnie to, można mi jedynie zazdrościć, bo Wy już dawno po a ja jeszcze napawam się tą przyjemnością.

Na tyle dobrych opinii, ile o niej czytałam, nie mogłam się nie skusić. I nie zawiodłam się! To ciepła, zabawna powieść, która mimo swojej przewidywalności urzekła mnie i kupiła trzy razy. Bawiłam się przy niej świetnie. Różnorodność, jaką zaserwowała autorka, począwszy od wątku miłosnego, po rodzinny sprawiła, że cały czas czułam się zaangażowana w historię i nie towarzyszyło temu znużenie. A utrzymanie uwagi czytelnika to wielka sztuka, zwłaszcza jeśli książka liczy powyżej 600 stron.

Polubiłam głównych bohaterów całym sercem. Naburmuszony, z wieczną pretensją wypisaną na twarzy, oschły, ale też stanowczy i nieznoszący sprzeciwu Knox pod wpływem wygadanej, inteligentnej i rezolutnej Naomi miękł jak pianka nad ogniskiem, a ich wzajemne przyciąganie sprawiło, że motyle latały w brzuchu jak opętane.

Uwielbiam motyw enemies to lovers — a przykład tej dwójki mógłby stanowić za wzór prezentowany na targach motywów książkowych, jeśli takie by istniały (chyba że istnieją?).

Ogromnie poruszył mnie wątek Naomi i jej siostrzenicy. Totalnie ciepły, wzruszający, pełen prawdziwej troski i sympatii. Udowadnia, że nie ma w życiu sytuacji, z którą nie można sobie poradzić w momencie, kiedy jest się postawionym przed faktem. Dla głównej bohaterki, która w chwili podjęcia decyzji, że zostaje uciekającą panną młodą, poznanie Way i świadomość, że musi się nią zająć, był kopniakiem motywacyjnym do wzięcia się w garść i stawieniu czoła beznadziejnej sytuacji, w jakiej się znalazła.

Zakończenie w pewnym stopniu było przewidywalne, ale czy nie sięgamy po takie historie właśnie dla tych zakończeń? Czasami potrzebujemy wziąć do rąk książkę, której happy end przyniesie nam ukojenie i wywoła uśmiech na twarzy. Nie zawsze wszystko musi być owiane tajemnicą i trzymające w napięciu. Często najprostsze historie są tymi najpiękniejszymi.

Kolejny tom czeka na półce, a ja już przebieram nóżkami przed zabraniem się za niego. Jeśli jednak jest wśród Was ktoś, kto nie czytał "Tego, co zostaje w nas na zawsze" - gorąco namawiam, aby to zmienić.

Naomi zjawia się w Knockemout, aby pomóc swojej siostrze bliźniaczce. Na miejscu okazuje się, że Tina ukradła jej samochód i pieniądze, a w zamian za to zostawiła pod opieką jedenastoletnią córkę, o której istnieniu Naomi nie miała pojęcia. Kobieta przybyła do miasteczka prosto sprzed ołta...

Rozwiń

Zwiń

Pewnego dnia kapłanka Elena trafia do jednej z wyznawczyń Wybranki. Okazuje się, że syn kobiety umiera, a co gorsza — jest człowiekiem bez duszy. Mimo iż Elena nie powinna w żaden sposób pomagać komuś, kto został wyklęty przez Kościół, ryzykuje i zapewnia mężczyźnie godną śmie*ć. Niedługo po tym wydarzeniu młoda kapłanka orientuje się, że objawy choroby, które towarzyszyły zmarłemu, mogą świadczyć o Carskiej Zarazie, która miała przestać istnieć z chwilą pojawienia się Wybrańców Bogini.

Do Lśniącej przybywa młody, intrygujący, nieco dziwny lekarz, Gustaw. Chłopak obiecuje pomóc Elenie w odkryciu prawdy dotyczącej choroby. Następujący po sobie ciąg zdarzeń i wychodzące na światło dzienne tajemnice skrywane w klasztornych murach mogą okazać się tragiczne w skutkach, a Elena musi działać ostrożnie, aby nie stać się ich ofiarą. Bo Kościół i polityka nigdy nie powinny iść razem w parze.

Aż trudno uwierzyć, że "Ludzie bez dusz" to debiut literacki. Ta książka to majstersztyk. Jest dopracowana w każdym calu. To lektura, która nomen omen zaraża swoim klimatem, pochłania swoją wielowymiarowością, zachwyca rozbudowaną historią i rozczula wątkiem miłosnym.

Świat, który wykreowała autorka, jest pełen szczegółów. Zarówno jeśli chodzi o kwestie opisów architektury, jak i wierzeń, tradycji, zasad, których musi przestrzegać społeczeństwo. Autorka zbudowała od podstaw miejsce, w którego istnienie uwierzyłam i które bez reszty mnie pochłonęło. Niesamowite, jak wiele wspólnego może mieć fikcyjna powieść z realnym życiem. W książce mamy mnóstwo nawiązań do akcentów medycznych, politycznych, czy opartych na wierze, które znane nam są z realnego życia. Autorka wplotła te wątki w niezwykle inteligentny i przemyślany sposób.

Jestem oczarowana tym, jak został połączony klimat średniowiecznych czasów, w których medycyna raczkuje, a tylko nieliczni mają wiedzę na temat skrajnych przypadków, ze współczesnością i językiem, jakiego używają postaci.

To ujednolicenie wyrafinowanej mowy prosto z pałacowego dworu z językiem potocznym naszych czasów sprawia, że książka staje się bardziej "elastyczna" - nie została zamknięta w konkretnych ramach, dając tym samym swobodę odbioru i interpretacji oraz pozwala każdemu na odnalezienie się w wykreowanym przez autorkę świecie. Gwarantuję Wam — słowotwórstwo w tej książce to mistrzostwo. Musicie sięgnąć po nią, chociażby po to, aby zasmakować tej literackiej uczty, nie mówiąc już o zaznajomieniu się z Górą Gnojną.

To książka, która działa na wyobraźnię. Poza świetnymi opisami miejsc, mamy tu intrygi, szemrane interesy, tajemnice, niebezpieczeństwo i władzę. Władzę, której chęć posiadania może doprowadzić do autodestrukcji, zbierając po drodze jej niewinne ofiary.

Historia ukazana w "Ludziach bez dusz" to świetny medyczny kryminał fantasy, w który wpleciony został subtelny, ale bardzo istotny na tle całej fabuły — wątek miłosny. Z całego serca polecam Wam tę książkę, która zachwyca nietuzinkową fabułą, charakternymi postaciami, cudownym stylem, genialnym zakończeniem i obłędnym wydaniem.

Pewnego dnia kapłanka Elena trafia do jednej z wyznawczyń Wybranki. Okazuje się, że syn kobiety umiera, a co gorsza — jest człowiekiem bez duszy. Mimo iż Elena nie powinna w żaden sposób pomagać komuś, kto został wyklęty przez Kościół, ryzykuje i zapewnia mężczyźnie godną śmie*ć. Niedługo ...

Rozwiń

Zwiń

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc delikatnie, nie są zachwycone tym pomysłem. Podejrzewają byłą gosposię o złe zamiary i chęć zagarnięcia majątku ich ojca dla siebie. Jednak kobieta skrywa w sercu pewną tajemnicę i ból, który dźwiga od wielu lat. Co musi się stać, aby córki pana domu i jego nowej żony uległy poprawie? Czy w ogóle istnieje taka siła?

"Sekrety domu Bille" to książki, które czyta się na raz. No może na dwa, bo zostały podzielone na osobne tomy. Nie są to opasłe tomiszcza, a lektury liczące po 200 i 300 stron. Losy bohaterów, ich motywacje, działania, wybory i historie pochłania się z prędkością światła.

Książki utrzymane są w klimacie, który łączy współczesność z takim arystokratycznym vibem. Relacje międzyludzkie, które zostały zaprezentowane przez autorkę, są jak żywcem wyjęte z prawdziwego życia. Oprócz strachu córek przed zagarnięciem majątku przez swoją macochę, odrzuceniem przez ojca, mamy tu nieszczęśliwe małżeństwo, despotyczność, oschłość względem najbliższych członków rodziny i taką usilną potrzebę podtrzymywania pamięci o zmarłej matce, o sobie, o tym, jak było kiedyś. Nieprzepracowana śmierć Eweliny stała się dla Róży i Urszuli idealną kartą przetargową w relacjach z ojcem.

Historie rodziny Bille czyta się naprawdę przyjemnie, to po prostu dobre obyczajówki, ale obawiam się, że nie zostaną w moim sercu na długo. To, co podobało mi się w nich najbardziej, to opisy przeżyć poszczególnych postaci — dzięki nim zyskałam szerszą perspektywę na wiele kwestii, z różnych punktów widzenia oraz to, że mimo niewielkiej liczby stron, losy bohaterów i opisy ich emocji zostały rozpisane w sposób niespieszny i nie odniosłam wrażenia, że autorka pędzi z akcją, byle tylko już skończyć - a takie przypadki też znam w literaturze.

Polubiłam te książki. Nie pokochałam ich, ale szczerze polubiłam.

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc ...

Rozwiń

Zwiń

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc delikatnie, nie są zachwycone tym pomysłem. Podejrzewają byłą gosposię o złe zamiary i chęć zagarnięcia majątku ich ojca dla siebie. Jednak kobieta skrywa w sercu pewną tajemnicę i ból, który dźwiga od wielu lat. Co musi się stać, aby córki pana domu i jego nowej żony uległy poprawie? Czy w ogóle istnieje taka siła?

"Sekrety domu Bille" to książki, które czyta się na raz. No może na dwa, bo zostały podzielone na osobne tomy. Nie są to opasłe tomiszcza, a lektury liczące po 200 i 300 stron. Losy bohaterów, ich motywacje, działania, wybory i historie pochłania się z prędkością światła.

Książki utrzymane są w klimacie, który łączy współczesność z takim arystokratycznym vibem. Relacje międzyludzkie, które zostały zaprezentowane przez autorkę, są jak żywcem wyjęte z prawdziwego życia. Oprócz strachu córek przed zagarnięciem majątku przez swoją macochę, odrzuceniem przez ojca, mamy tu nieszczęśliwe małżeństwo, despotyczność, oschłość względem najbliższych członków rodziny i taką usilną potrzebę podtrzymywania pamięci o zmarłej matce, o sobie, o tym, jak było kiedyś. Nieprzepracowana śmierć Eweliny stała się dla Róży i Urszuli idealną kartą przetargową w relacjach z ojcem.

Historie rodziny Bille czyta się naprawdę przyjemnie, to po prostu dobre obyczajówki, ale obawiam się, że nie zostaną w moim sercu na długo. To, co podobało mi się w nich najbardziej, to opisy przeżyć poszczególnych postaci — dzięki nim zyskałam szerszą perspektywę na wiele kwestii, z różnych punktów widzenia oraz to, że mimo niewielkiej liczby stron, losy bohaterów i opisy ich emocji zostały rozpisane w sposób niespieszny i nie odniosłam wrażenia, że autorka pędzi z akcją, byle tylko już skończyć - a takie przypadki też znam w literaturze.

Polubiłam te książki. Nie pokochałam ich, ale szczerze polubiłam.

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc ...

Rozwiń

Zwiń

Mila kocha Karkonosze i wszystko, co się z nimi wiąże. Dziewczyna pracuje w lokalnej księgarni, lubi spacery po górach, malowanie obrazów i żelki. Kiedy do Szklarskiej Poręby przyjeżdża Alex, warszawiak z krwi i kości, który chce zbudować w okolicy kolejne apartamentowce niepasujące ani odrobinę do tamtejszych widoków czy tradycyjnej architektury, Mila ma jeden cel — pokazać mu Karkonosze z innej strony, pobudzić jego wrażliwość na piękno gór, otworzyć oczy na potrzeby mieszkańców miasta i tym samym odwieść od pomysłu postawienia nowoczesnych budynków.

Alex, który początkowo jest dla Mili “bucem z Warszawy” zaczyna dostrzegać w dziewczynie, tak innej od poznawanych do tej pory, pewien urok, który działa na niego jak magnes. Ale czy Mila czuje to samo do pana architekta? A może chce jedynie wybić mu z głowy pomysł realizacji unowocześniania tego, co naturalne i oparte na tradycjach i ostatecznie odesłać na drzewo?

“Glass Hills” to przepięknie napisana, wciągająca, tak prosta a w tej prostocie tak niezwykle urocza książka, od której nie da się oderwać. Utoniecie w opisach przyrody, zakochacie się w tej historii, która chwilami bawi, a chwilami wzrusza. I można jej wybaczyć to, że bywa przewidywalna, bo w tej książce nie chodzi o to, aby grać w domysły, ale o to, aby zachwycić się jej pięknem, tak jak zachwycamy się górskimi widokami, kiedy zdobędziemy szczyt.

Ta książka to najlepsza reklama Karkonoszy. Opisy, które serwuje autorka to złoto. Działają na wyobraźnię do tego stopnia, że jak nigdy tam jeszcze nie byłam, to teraz chcę i już!

Jeśli chodzi o relację głównych bohaterów, to została ona rozpisana w taki sposób, jaki lubię — czuć między nimi chemię, ale wszystko wydarza się własnym tempem, bez niepotrzebnego przyspieszania akcji. Autorka operuje lekko sarkastycznym humorem, więc kiedy ta dwójka próbowała się dotrzeć, padały żarty-szpileczki i wierzcie mi, to było jednocześnie zabawne i urocze, ale też budowało tę wspomnianą między nimi chemię. Sceny erotyczne nie atakowały z każdej strony, były subtelne, nie przyćmiły całej reszty historii, a więc kamień z serca. Stanowiły jedynie miły dodatek do całości.

To książka na dwa wieczory, zjada się ją jak ulubiony deser. Wypełniona po brzegi zapierającymi dech krajobrazami, humorem i uczuciem, które łączy dwa różne światy w jeden.

Mila kocha Karkonosze i wszystko, co się z nimi wiąże. Dziewczyna pracuje w lokalnej księgarni, lubi spacery po górach, malowanie obrazów i żelki. Kiedy do Szklarskiej Poręby przyjeżdża Alex, warszawiak z krwi i kości, który chce zbudować w okolicy kolejne apartamentowce niepasujące ani od...

Rozwiń

Zwiń

Autorka w posłowiu pisze, że “w moim życiu nie brakuje wielu silnych, mądrych i niezależnych kobiet. Ta książka powstała ze względu na nie i dla nich wszystkich”.

I ja Wam powiem więcej — to jedna z lepszych obyczajówek, jakie przeczytałam w ostatnim czasie. Ciepła, zabawna, chwilami lekko ckliwa, ale z mądrym przesłaniem, które mówi, że nie ma takiej siły, która by nas, kobiety złamała. Historie kuzynek Garcia udowadniają, że z każdej, nawet beznadziejnej sytuacji potrafimy się podnieść, otrzepać, zadrzeć głowę wysoko i ruszyć dalej zdobywać świat.

Erica, Marisol, Gracie i Selena są najlepszymi przyjaciółkami, a w gratisie do przyjaźni dostały więzy krwi. Po rozwodzie rodziców Mari, dziewczyna wyprowadza się z matką do innego miasta. Kontakt z kuzynkami powoli się urywa, aż w końcu całkowicie wypala. Po latach każda z nich ma swoje życie, mniej lub bardziej poukładane. Ale zawsze mogą liczyć na swoją przyjaźń i wzajemne wsparcie. W tej układance brakuje jednak Marisol, która z niejasnych powodów “wypisała” się z rodziny. Czy śmierć bliskiej osoby sprawi, że na nowo odbudują swoje relacje? Czy przyjaźń po porzuceniu jest jeszcze możliwa?

Uwaga! Ta książka jest jak kocyk! Zimą ogrzeje swoim ciepłem, a latem otuli delikatnością. Spędziłam przy niej rewelacyjny czas. Śmiałam się, kiedy latynoski temperament kuzynek Garcia i ich licznej rodziny zagarniał całą uwagę, wzruszałam, kiedy z jej grona odeszła pewna cudowna postać, przeżywałam, gdy w grę wchodziły rozterki przyjaciółek.

Rozdziały opowiadające o losach kuzynek są naprzemienne, dzięki czemu czytając jeden, z niecierpliwością czeka się na kontynuację poprzednich. Nie mam wśród nich swojej ulubionej historii – wszystkie polubiłam równie mocno i każda z nich wywoływała we mnie te same dobre emocje.

Najbardziej uroczą rzeczą, która mieści się w warstwie językowej tej książki, są wtrącane po hiszpańsku pojedyncze słówka — to, plus żywiołowość postaci, zamieszanie, jakie robią wokół siebie i przyrządzanych potraw, ich szczerość, niewyparzone języki i takie kontrolowane roztrzepanie, zbudowały niesamowity, latynoski i rodzinny klimat.

Świetna książka, wkładam ją do mojej szufladki w sercu z napisem: TOPKI.
I jeszcze muszę wspomnieć o tym, że jest pięknie wydana i cudowna w dotyku, no love!

Autorka w posłowiu pisze, że “w moim życiu nie brakuje wielu silnych, mądrych i niezależnych kobiet. Ta książka powstała ze względu na nie i dla nich wszystkich”.

I ja Wam powiem więcej — to jedna z lepszych obyczajówek, jakie przeczytałam w ostatnim czasie. Ciepła, zabawna, chwilami lekk...

Rozwiń

Zwiń

Mila wraz z matką opuszczają Londyn i przenoszą się do niewielkiego miasteczka. Nastolatka na nowo musi poznać przyjaciół i “wkręcić” się w nowe towarzystwo. Wciąż rozpamiętując i porównując życie w stolicy, dziewczyna niechętnie otwiera się na nowe znajomości. Jednak dwóch przyjaciół, Noah i Caleb sprawią, że rok spędzony w nowym miejscu stanie się niezapomniany. Jeden z nich jest żywiołowy, zabawny, spontaniczny. Drugi zamknięty w sobie i niechętny na poznawanie nowej szkolnej koleżanki. Los jednak bywa przewrotny. Kiedy w grę wchodzą uczucia, strach, wiara w legendy i owiane złą sławą mokradła — wszystko może posypać się jak domek z kart, zostawiając po sobie jedynie zgliszcza straconych nadziei.

Dziewczyna po latach wraca do Rowcroft. Niedawno wyszła z więzienia, jednak nadal musi pozostać pod policyjnym dozorem. Na stare śmieci wraca z ciężkim sercem, niosąc przy tym bagaż trudnych wspomnień.

Ale to było dobre! Pochłonęłam migusiem. To książka, która zaczyna się jak dobra młodzieżówka, a kończy jak jeszcze lepszy thriller. Ale nawet kiedy utrzymywana jest w klimacie new adult, to czuć wiszący w powietrzu niepokój, a z każdym kolejnym zdaniem ciekawość czytelnika podsycana jest jeszcze bardziej.

Ta książka jest jak tort, od którego nie można się oderwać — składa się z warstw przeróżnych emocji i nasączony jest niepokojem. A taki pyszny deser trzeba zjeść od razu po pokrojeniu, aby móc w pełni się nim delektować…

Nierozliczona przeszłość i jej demony, które powracają każdej nocy. Wyrzuty sumienia, strach i te ulotne chwile szczęścia, które zostały zakopane gdzieś w czeluściach tych dobrych wspomnień. Do tego dochodzą rodzinne dramaty, które nieprzepracowane, mogą okazać się tragiczne w skutkach.

Natalia Brożek stworzyła niesamowicie hermetyczny i duszny klimat. Dwie osie czasowe tylko go podkręcały. Przeszłość kontrastuje tu z teraźniejszością.

Z jednej strony mamy nastolatkę, która przeprowadza się z dużego miasta do jakiejś burej mieściny, los jednak nie może być taki okrutny i stawia przed nią szansę na miłość — czy to nie jest gotowy scenariusz na romans ze szczęśliwym zakończeniem? Otóż nie. Bo z drugiej strony jest teraźniejszość, która mocno nawiązuje do tragicznych wydarzeń sprzed lat. Na drodze bohaterki nie stoją już potencjalni kandydaci na miłość życia. I ta zabawa w kotka i myszkę, w którą bawi się z czytelnikiem autorka, bardzo mi się podobała. Poproszę o więcej!

Zakończenie jest totalnie nieprzewidywalne. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Dopiero po skończonej lekturze, można by pomyśleć, że przecież było takie oczywiste… Świetna książka, polecam ją tak bardzo!

Mila wraz z matką opuszczają Londyn i przenoszą się do niewielkiego miasteczka. Nastolatka na nowo musi poznać przyjaciół i “wkręcić” się w nowe towarzystwo. Wciąż rozpamiętując i porównując życie w stolicy, dziewczyna niechętnie otwiera się na nowe znajomości. Jednak dwóch przyjaciół, Noa...

Rozwiń

Zwiń

“Kiedy zanurzam się w książkowym świecie, jestem w stanie zapomnieć o bólu, który odczuwam w świecie rzeczywistym, zupełnie jakbym wzięła lek przeciwbólowy”

Yujin kilka lat ciężko pracowała nad swoim start-upem. Przez trudną sytuację, musiała jednak zdecydować się na sprzedaż firmy. Wiadomo już, że nic nie dzieje się bez powodu. Dlatego, kiedy dziewczyna przypadkowo trafiła na Soyang-ri - wieś, która totalnie ją oczarowała. Yujin porzuca swoje życie w Seulu i postanawia na malowniczym odludziu otworzyć Soyang-ri Books Kitchen.

To niezwykłe miejsce łączy księgarnię, przestrzeń, w której można się wyciszyć i poświęcić na przykład pisaniu lub skorzystać z noclegu typu bookstay, który pozwala na odpoczynek przy wybranej książce, medytację lub inną dowolną formę relaksu. Żaden z gości nie opuści tego miejsca z pustymi rękoma. Na koniec pobytu otrzyma on lekturę, która będzie indywidualnie do niego dobrana.

To jak, robimy rezerwację?

Powiedzieć, że “Kuchnia książek” to comfort book, to jak nie powiedzieć nic. To spokojna, otulająca, pięknie napisana, bez wymuszonych refleksji i umoralniających puent historia, a raczej historie kilku osób, które w przypływie spontaniczności lub za sprawą wcześniejszego planowania trafiły do Yujin i jej księgarni.

Autorka w subtelny i literacko komfortowy sposób nakreśliła sylwetki i losy postaci, które odwiedziły Soyang-ri. Mnie najbardziej oczarowała historia Dain, znanej piosenkarki, której babcia była właścicielką miejsca obecnie będącego księgarnią. Dziewczyna wspomina dzieciństwo i babcię, która rozumiała ją jak nikt inny. Czas spędzony z seniorką był dla Dain najlepszym w całym jej życiu. A refleksje płynące z tej opowieści i zakończenie — wzrusz na sto procent.

W ‘Kuchni książek” poznacie też inne historie, równie piękne, poruszające, zakończone happy endem. Co więcej, przez treść przewija się mnóstwo tytułów książek, po które warto sięgnąć.

Ja wciągnęłam na swoją listę kilka z nich, a dla niedowiarków, że polecane lektury są naprawdę warte uwagi, niech będzie fakt, że jedną z nich jest przepiękna “Gdzie śpiewają raki”.

Pokochałam w tej książce to, że poza cudownymi opowieściami i pozytywnym przesłaniem, zdjęła ze mnie zmęczenie, zrelaksowała i wyciszyła. Czytając ją czułam się spokojna i szczęśliwa. A czy przypadkiem nie takie zadanie miało Soyang-ri Books Kitchen? Mission completed.

“Kiedy zanurzam się w książkowym świecie, jestem w stanie zapomnieć o bólu, który odczuwam w świecie rzeczywistym, zupełnie jakbym wzięła lek przeciwbólowy”

Yujin kilka lat ciężko pracowała nad swoim start-upem. Przez trudną sytuację, musiała jednak zdecydować się na sprzedaż firmy. Wiado...

Rozwiń

Zwiń