Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ali Hazelwood to autorka, po której książki sięgam w ciemno. I to dosłownie, ponieważ przestałam czytać opisy jej kolejnych publikacji, bo wiem, że o czym by nie pisała, kupię i przeczytam każdą publikację, która wyszła spod jej pióra. "Szach-mat" to jej najnowsza powieść, która doczekała się polskiego tłumaczenia oraz jedna z pokaźnej kolekcji książek, która kupiłam sobie podczas tegorocznej edycji @targi_vivelo. Czy opowieść, która jest zupełnie inna, niż wszystkie poprzednie dzieła Ali również skradła moje serce? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Muszę przyznać, że historia opisana w tej powieści znacznie różni się od tych, do których Ali Hazelwood przyzwyczaiła swoich czytelników. Ale czy to znaczy, że była gorsza od tych, które pokochałam całym sercem? Absolutnie nie, a nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że była to bardzo miła odmiana, ponieważ mogłam zobaczyć inne oblicze jednej z moich ulubionych autorek romansów.

W swojej najnowszej książce Ali po raz kolejny porusza kwestię dyskryminacji kobiet ze względu na płeć, tym razem biorąc na tapet zdominowane przez mężczyzn środowisko szachowe. I chociaż zupełnie nie znam się na tej grze (choć w podstawówce chodziłam na dodatkowe zajęcia, z których zrezygnowałam po dwóch czy trzech spotkaniach), naprawdę wczułam się w ten specyficzny klimat i dosłownie chłonęłam każdą kolejną stronę tej opowieści.

Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów. Mallory i Nolan, choć są jeszcze bardzo młodzi, dźwigają na swoich barkach ogromny ciężar. Panna Greenleaf urzekła mnie swoją determinacją, by zrobić wszystko, aby jej rodzinie żyło się lepiej. Myślę, że jej postawa jest godna podziwu, chociaż nie popieram tego, że nie przyznała się najbliższym, czym tak naprawdę zajmuje się, zarabiając na życie. Jeżeli natomiast chodzi o Sawyera, oczarował mnie tym, jaki był w stosunku do swoich najlepszych przyjaciół oraz Mallory. Będąc z nimi, pokazywał bowiem zupełnie inną twarz, niż tą, którą jego rywale i kibice mogli obserwować podczas turniejów. W ich towarzystwie nie był już tym chłodnym i skrytym szachistą, tylko ciepłym i uroczym młodym mężczyzną, który roztaczał wokół siebie wyjątkową aurę.

Myślę, że połączenie romansu i rywalizacji szachowej było genialnym pomysłem i chylę czoła przed autorką, ponieważ w życiu nie wpadłabym na takie fabularne połączenie. Sądzę również, że teraz, kiedy pokazała swoim czytelnikom, że równie dobrze czuje się w młodzieżówkach, jak i w historiach skierowanych wyłącznie do dorosłych odbiorców, jeszcze nie raz zaskoczy czytelników tym, co dla nich przygotuje. I szczerze powiedziawszy, nie mogę się doczekać, żeby zagłębić się w kolejnych lekturach jej książek, na których polskie wydania będę czekać z niecierpliwością.

Ali Hazelwood to autorka, po której książki sięgam w ciemno. I to dosłownie, ponieważ przestałam czytać opisy jej kolejnych publikacji, bo wiem, że o czym by nie pisała, kupię i przeczytam każdą publikację, która wyszła spod jej pióra. "Szach-mat" to jej najnowsza powieść, która doczekała się polskiego tłumaczenia oraz jedna z pokaźnej kolekcji książek, która kupiłam sobie...

"Księga drzwi" Garetha Browna to książka, która chodziła za mną od czasu premiery, dlatego bardzo ucieszyłam się, kiedy została wylosowana jako kolejna publikacja do przeczytania w ramach akcji @czytaniezwiedzmami. Czy ostatecznie książka o książkach przypadła mi do gustu? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Muszę przyznać, że z początku miałam dość mieszane uczucia, ponieważ początek książki nieco mi się dłużył i bardzo ciężko było mi wgryźć się w tę historię. Jednak nie chciałam spisywać na straty kolejnej książki, która została wybrana do przeczytania w ramach instagramowego klubu książki, więc mimo lekkiego zniechęcenia postanowiłam brnąć do przodu i przeczytać ją do końca choćbym miałaby to być męczarnia stulecia. I w sumie dobrze się stało, bo im głębiej zagłębiałam się w losy Cassie i innych bohaterów, których spotykała na swojej drodze, tym byłam pod coraz większym wrażeniem tego, co siedziało w głowie Garetha Browna, kiedy tworzył tę historię.

Myślę, że sam pomysł na fabułę i fakt wykorzystania w niej książek były genialnym posunięciem, ale... No właśnie! Jeżeli chodzi o wykonanie, niestety nie było już tak kolorowo, bo w mojej ocenie "Księga drzwi" jest bardzo nierówna i niestety od razu widać, że jest to debiut literacki autora.

Po niezbyt ciekawym początku pojawiły się w niej fragmenty, które dosłownie skradły moje serce i sprawiły, że zaczęłam czytać tę książkę z prawdziwą przyjemnością. Niestety do czasu, ponieważ zupełnie nie mam pojęcia, co wydarzyło się na końcu, bo zapanował tam istny chaos. Zbyt dużo informacji, w zbyt małej objętości tekstu, jakby autor nagle postanowił wystartować w sprincie na sto metrów i pokusić się o pobicie rekordu świata, by zakończyć swoje dzieło jak najszybciej. Szkoda, bo tekst miał naprawdę ogromny potencjał, który w mojej ocenie nie został do końca wykorzystany. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że "Księgę drzwi" można było podzielić na dwie części i zadbać o rozwinięcie niektórych istotnych wątków.

Jeżeli chodzi natomiast o bohaterów, bardzo polubiłam Cassie i Drummonda. Uważam, że tworzyli świetny duet i trochę żałuję, że autor nie opisał w epilogu tego, co stało się z nimi po latach i nie zaspokoił mojej ciekawości, odnoście tego, czy Biblioteka Foxa ostatecznie została wzbogacona o kolejne niezwykłe książki. Ale niestety, jak to mówią — nie można mieć wszystkiego. Niemniej jednak uważam, że główna bohaterka zasługuje na uwagę, chociażby ze względu na to, jaki progres poczyniła, zmieniając się na kartach tej publikacji.

Chociaż tak, jak już wspominałam powyżej — "Księga drzwi" nie jest dziełem wybitnym, myślę, iż przypadnie do gustu osobom, które lubią w książkach motyw podróży w czasie oraz tych, którzy po prostu kochają książki o książkach.

"Księga drzwi" Garetha Browna to książka, która chodziła za mną od czasu premiery, dlatego bardzo ucieszyłam się, kiedy została wylosowana jako kolejna publikacja do przeczytania w ramach akcji @czytaniezwiedzmami. Czy ostatecznie książka o książkach przypadła mi do gustu? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Muszę przyznać, że z początku miałam dość mieszane uczucia, ponieważ...

Chociaż dylogia "Above" nie była w mojej ocenie wybitnym dziełem literatury, darzę ją niesamowitą sympatią, nie tylko ze względu na to, że akcja rozgrywa się w moim ukochanym Paryżu, ale również z powodu tego, jak zakończył się ten burzliwy romans. Dlatego, gdy dowiedziałam się, że pojawi się dodatek do niej, w którym pierwsze skrzypce będzie grał syn Natana i Mili — Alex, byłam bardzo podekscytowana. Co zatem poszło w tej historii nie tak, że otrzymała ona ode mnie tak niską ocenę? Chciałoby się powiedzieć, że wszystko, ale jednak nie jestem aż tak krytyczna!

Muszę przyznać, że w przeciwieństwie do poprzedniego tomu, tutaj po prostu wieje nudą. Właściwie oprócz dwóch fragmentów — jednego rozgrywającego się w szpitalu i drugiego, który jest zakończeniem tej książki, nie działo się w tej publikacji nic interesującego. Mam trochę wrażenie, że autorka nie bardzo wiedziała, o czym właściwie chciałaby pisać, bo każdemu z rozpoczętych w tej części wątków zabrakło zarówno rozwinięcia, jak i zakończenia.

Być może znajdziemy to wszystko w kontynuacji losów Alexandra i Charlene, bo epilog zasugerował, że powstanie kolejna część, tylko naprawdę nie wiem, czy chcę marnować swój czas i energię, na jej przeczytanie. Chociaż znając życie, pewnie okaże się o wiele lepsza niż ta, którą właśnie ukończyłam, więc będę musiała tę kwestię porządnie przemyśleć.

Myślę, że największym plusem tej historii jest pokazanie tego, jakimi wspaniałymi rodzicami są Mila i Natan. W zasadzie od samego początku wiedziałam, że tak właśnie będzie, więc cieszę się, że moja intuicja mnie nie zawiodła. Miłe jest również to, że mimo upływu lat, nadal trzymają się ze swoją starą paczką, chociaż wszyscy założyli już swoje rodziny i mają zdecydowanie mniej czasu na to, by pielęgnować swoje młodzieńcze przyjaźnie.

Chociaż lektura "Above love" nie przypadła mi do gustu, myślę, że znajdą się osoby, które będą nią zachwycone, dlatego zachęcam Was do samodzielnego zapoznania się z tą historią i wyrobienia sobie własnej opinii na jej temat. Ja tymczasem, zabieram się za kolejną książkę, która mam nadzieję, okaże się zdecydowanie lepsza niż ta.

Chociaż dylogia "Above" nie była w mojej ocenie wybitnym dziełem literatury, darzę ją niesamowitą sympatią, nie tylko ze względu na to, że akcja rozgrywa się w moim ukochanym Paryżu, ale również z powodu tego, jak zakończył się ten burzliwy romans. Dlatego, gdy dowiedziałam się, że pojawi się dodatek do niej, w którym pierwsze skrzypce będzie grał syn Natana i Mili — Alex,...