Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Białowieża szeptem Anny Kamińskiej to skrupulatnie udokumentowane świadectwo miejsca, którego już nie ma. Stąd nieodparte wrażenie baśniowości i niesamowitości bijące ze stron tej doskonałej książki.
Historie z Puszczy Białowieskiej opowiadają o ludziach zamieszkujących niegdyś tereny Białowieży. A są to osobistości niezwykłe – znający się na czarach uzdrawiacz Wiedźmar, ostatni bartnik Filimon Baszkiewicz, nieustraszona Swietłana Bogdańska, zaklinacz żubrów Jan Potoka, wychowawczyni Domu Dziecka Halina Kopalińska.
Opowieści z Białowieży to biografie nie tylko niesamowite, ale też te budzące grozę, „barbarzyńskie”. Poznajemy w nich historie buntowników – między innymi legendarnego kłusownika „Mordalę”, o którym czyta się z zapartym tchem, niczym western, ale także kończący się tragedią dramat rodziny Milków.
Przedstawione przez Annę Kamińską wydarzenia obejmują wiek XX. Autorka w sposób reportażowy ukazuje życie mieszkańców na tle wydarzeń historycznych, opisuje ich wpływ na mentalność i życie codzienne ludzi. Szczególnie dramatycznie rysuje się okres II wojny światowej z jej represjami.
Jednak to, co wyziera z książki z pełną mocą, to pasja i związane z nią poświęcenie oraz miłość do przyrody i jej dziedzictwa.
Przy czym nie jest to tytuł wyidealizowany, przesłodzony. Postacie w nim pokazane są wyraziste i w całej swojej niezwykłości autentyczne. Opisane wydarzenia oferują zaś cały wachlarz emocji – od śmiechu, podziwu, niedowierzania po smutek, żal i złość.
A wszystkim tym historiom towarzyszy niesamowity, tajemniczy i pełen życia bohater – Puszcza Białowieska.

Białowieża szeptem Anny Kamińskiej to skrupulatnie udokumentowane świadectwo miejsca, którego już nie ma. Stąd nieodparte wrażenie baśniowości i niesamowitości bijące ze stron tej doskonałej książki.
Historie z Puszczy Białowieskiej opowiadają o ludziach zamieszkujących niegdyś tereny Białowieży. A są to osobistości niezwykłe – znający się na czarach uzdrawiacz Wiedźmar,...

Trudna powieść, skojarzyła mi się z "Ulissesem" Joyce'a. Fabuła jest niejednoznaczna, ukazane sceny jakby wyrwane ze snu, a może i z koszmaru. Zmieniają się główne postacie, scenerie, nastroje - z pozoru nie wiadomo, po co to wszystko, nic się ze sobą nie łączy, brakuje ładu i składu.
Po kilki rozdziałach zaczęła mi się jawić jakaś koncepcja, powtarzalność, złapałam "rytm" tej powieści.
A jest to książka wyjątkowa - niby obrazoburcza, brutalna, pornograficzna - ale jednak jakby trochę swojska - bo dotyka naturalizmu, ukrytych pragnień, popędów, potrzeb - czyli wszystkiego tego, co jest ludzkie.
Ogromny atut stanowi język - dokładny, jakby pozbawiony emocji, ale oddający wszelkie stany doskonale.
Powieść polecam nawet nie wytrwałym, a osobom otwartym i empatycznym. Ogromnie byłam ciekawa co wyniosę z tej lektury. Rezultat był dość zaskakujący i z pewnością mnie nie rozczarował. A jaki był dokładnie, pozwolę sobie zachować w tajemnicy ;-).

Trudna powieść, skojarzyła mi się z "Ulissesem" Joyce'a. Fabuła jest niejednoznaczna, ukazane sceny jakby wyrwane ze snu, a może i z koszmaru. Zmieniają się główne postacie, scenerie, nastroje - z pozoru nie wiadomo, po co to wszystko, nic się ze sobą nie łączy, brakuje ładu i składu.
Po kilki rozdziałach zaczęła mi się jawić jakaś koncepcja, powtarzalność, złapałam...

Niedługa książka z ciekawym wątkiem. Nie ma tutaj zbyt wiele akcji, o grozie czy dynamicznej fabule nie wspominając. To raczej opowieść o przyjaźni, relacjach międzyludzkich, o śmierci i odchodzeniu. Przyjemnie się czyta, odpowiednia na spokojny, relaksujący wieczór.

Niedługa książka z ciekawym wątkiem. Nie ma tutaj zbyt wiele akcji, o grozie czy dynamicznej fabule nie wspominając. To raczej opowieść o przyjaźni, relacjach międzyludzkich, o śmierci i odchodzeniu. Przyjemnie się czyta, odpowiednia na spokojny, relaksujący wieczór.