Zabliźnione serca

"Zabliźnione serca" to nawet urokliwa książeczka, ponieważ ma w sobie taki sznyt niczym z nowelki czasów romantyzmu. Napisana potoczystym, obrazowym i nieco staroświeckim językiem. Czuć w niej klimat morskiej bryzy, a wyniosłe słowa o miłości i wewnętrznym cierpieniu odbiera się dzięki temu z pełnym zaangażowaniem. Blecher opisał nam historię, opierając, niestety, dużą jej część na własnych doświadczeniach, młodego mężczyzny, który wędruje do sanatorium, starając się przezwyciężyć tajemniczą chorobę. Opisy pobytu w sanatorium są przepełnione namacalnym wręcz bólem, cierpieniem i poczuciem bezradności, ale jednocześnie nie da się oderwać od nich wzroku. Są fascynujące - przede wszystkim opisy codziennego funkcjonowania w gipsie oraz życia pacjentów, którzy pomimo przeciwności wynikających z choroby, starali się korzystać z całych sił ze swoich dni na tej ziemi - imprezowali, upijali się, uprawiali seks. Zakochiwali. Autor pomimo poetyckości i romantyczności języka, nie stronił od naturalistycznych opisów codziennych trudów życia chorych. Byłabym w pełni zadowolona z tej prozy, gdybym przeczytała ją w formie opowiadania. Nie będę ukrywać, że jednak po czasie książka znudziła mnie, ponieważ jest napisana w dosyć jednostajnym tonie i jednocześnie nie można, z wiadomych powodów, spodziewać się po niej jakichś ekscesów fabularnych. Główny bohater był w moim oczach nieznośny i chociaż powinnam mu współczuć, jego charakter sprawiał, że miałam go po prostu dość i ciężko było mi postrzegać ten świat jego oczyma. Kiedy doszłam do krótkiego fragmentu, w którym jego dziewczyna informuje go przez telefon o śmierci swojego dziadka, a on się do tego masturbuje, uznałam, że "Ok, that's enough Max Blecher for today"... I ostatecznie chyba tak podsumowałabym moje wrażenia z tej książki.

"Zabliźnione serca" to nawet urokliwa książeczka, ponieważ ma w sobie taki sznyt niczym z nowelki czasów romantyzmu. Napisana potoczystym, obrazowym i nieco staroświeckim językiem. Czuć w niej klimat morskiej bryzy, a wyniosłe słowa o miłości i wewnętrznym cierpieniu odbiera się dzięki temu z pełnym zaangażowaniem. Blecher opisał nam historię, opierając, niestety, dużą jej...

Przejmująca, depresyjna, prawdziwa. Zdaniem autora cierpienie nie uwzniaśla. Cierpienie śmierdzi. Jest z człowiekiem do końca. Jednocześnie otwiera chyba zupełnie nowe spojrzenie. Czy bez cierpienia Max Blecher pisałby tak, jak pisał - chyba nie... Polecam, ale czytanie tej ksiązki potrafi zaboleć, uwierać, jak gipsowy gorset głównego bohatera. Jeśli macie "doła" zdecydowanie lepiej wybrać inny czas na przeczytanie tej książki. Niemniej, polecam.

Przejmująca, depresyjna, prawdziwa. Zdaniem autora cierpienie nie uwzniaśla. Cierpienie śmierdzi. Jest z człowiekiem do końca. Jednocześnie otwiera chyba zupełnie nowe spojrzenie. Czy bez cierpienia Max Blecher pisałby tak, jak pisał - chyba nie... Polecam, ale czytanie tej ksiązki potrafi zaboleć, uwierać, jak gipsowy gorset głównego bohatera. Jeśli macie "doła"...

Książka o zmaganiu się z chorobą, bohater ma gruźlicę kręgosłupa, z zagipsowanym tułowiem  latami przebywa w sanatorium, mając nadzieję na wyzdrowienie. Pokazuje Blecher, że walka z chorobą jest prawdziwym bohaterstwem często zakończonym porażką. Dobra, ale pesymistyczna literatura.

Książka Blechera stała na mojej wirtualnej półce od ładnych paru lat, ale dopiero ostatnio do niej dojrzałem, bo, prawdę mówiąc, to niełatwa lektura. Rzecz się dzieje w latach 30. XX wieku, opowiada Blecher historię Emanuela, studenta chemii w Paryżu, który uskarża się na chroniczne bóle w krzyżu, wreszcie badanie rentgenowskie pokazuje, że ma gruźlicę kręgosłupa. Dobrze autor pokazuje sam moment badania, a potem wydania wyroku: „To się nazywa choroba Potta... Gruźlica kości kręgosłupa”, po tym zdaniu świat już nie jest taki sam, wszystko się zmienia. 

Sprawa jest poważna, chłopak musi mieć założony gips na kręgosłup i jechać do sanatorium nad Atlantykiem, aby tam się leczyć i dochodzić do siebie. Główną część książki zajmuje opis życia w sanatorium, gdzie zagipsowana młodzież chce zapomnieć o gorsetach ich unieruchamiających, pragnie za wszelką cenę czerpać z życia pełnymi garściami, pije alkohol, kocha się, usiłuje uprawiać seks. A nad wszystkim unosi się duch niepewności, nadziei na powrót do normalnego życia. A dzieje się z chorymi różnie, jedni zdrowieją, ściągają im gorset i wracają do normalnego życia, inni umierają w wielkich cierpieniach.  

Dobrze pokazuje Blecher, że zmaganie się z ciężką chorobą i trwanie w nadziei na poprawę wymaga olbrzymiego wysiłku, mówi jeden z chorych: „W ciągu roku przeciętny chory zużywa dokładnie tyle energii i woli, ile potrzeba do zdobycia całego imperium… Tyle że jest to czyste marnotrawstwo. Dlatego chorzy mogą być nazwani co najwyżej bohaterami negatywnymi.” Ten wysiłek ma swoją cenę, inna chora tłumaczy Emanuelowi: „Widzisz, serca nas, chorych, tyle już otrzymały w życiu ciosów nożem, że stały się taką właśnie zabliźnioną tkanką… Niewrażliwą na zimno… na ciepło… i na ból… Niewrażliwą, siną i stwardniałą…” Bardzo to smutne, ale jakże prawdziwe.

To dobra, ale mocno pesymistyczna literatura, mocno oparta na doświadczeniach autora. Przeczytałem we wstępie, że u Maxa Blechera zdiagnozowano gruźlicę kręgosłupa gdy miał 19 lat. Zmarł po 10 latach pobytów w szpitalach i sanatoriach, przegrał walkę z chorobą...

Książka o zmaganiu się z chorobą, bohater ma gruźlicę kręgosłupa, z zagipsowanym tułowiem  latami przebywa w sanatorium, mając nadzieję na wyzdrowienie. Pokazuje Blecher, że walka z chorobą jest prawdziwym bohaterstwem często zakończonym porażką. Dobra, ale pesymistyczna literatura.

Książka Blechera stała na mojej wirtualnej półce od ładnych paru lat, ale dopiero ostatnio...

Ile znamy rumuńskich autorów w Polsce? Cieszę się, że odkryłam tę niewielką objętościowo, ale jakże pełną treści i poruszającą autobiograficzną powieść. Autor zachorował w wieku 19 lat na gruźlicę kości i zmarł po 10 latach. Bohater jego książki przeżywa jego losy. Porownanie we wstępie z "Czarodziejską górą" jak najbardziej trafne (muszę wrócić do tej książki!).

Ile znamy rumuńskich autorów w Polsce? Cieszę się, że odkryłam tę niewielką objętościowo, ale jakże pełną treści i poruszającą autobiograficzną powieść. Autor zachorował w wieku 19 lat na gruźlicę kości i zmarł po 10 latach. Bohater jego książki przeżywa jego losy. Porownanie we wstępie z "Czarodziejską górą" jak najbardziej trafne (muszę wrócić do tej książki!).

Bardzo istotna dla zrozumienia tej książki jest świadomość, że autor w dużej mierze opiera postać głównego bohatera na swoich własnych doświadczeniach. Blecher chorował przez wiele lat na przepuklinę kręgosłupa, odwiedził wiele sanatoriów w Europie i zmarł w wieku 29 lat. Tytuł ten pod pewnym względami bardziej podobał mi się niż „Rozświetlona jama” (dzienniki),zapewne przez osadzenie w fabule a nie luźnych zapiskach, jednak obie te książki się uzupełniają i warto sięgnąć po nie razem w niedługim odstępie czasu. Więcej na blogu: https://jedenakapit.blogspot.com/2020/04/zabliznione-serca-max-blecher.html

Bardzo istotna dla zrozumienia tej książki jest świadomość, że autor w dużej mierze opiera postać głównego bohatera na swoich własnych doświadczeniach. Blecher chorował przez wiele lat na przepuklinę kręgosłupa, odwiedził wiele sanatoriów w Europie i zmarł w wieku 29 lat. Tytuł ten pod pewnym względami bardziej podobał mi się niż „Rozświetlona jama” (dzienniki),zapewne...

Kilka dni temu obudziłam się w samym środku nocy. Świadoma, że szybko nie zasnę, zamiast przewracać się z boku na bok, wstałam i rozejrzałam się po półkach za czymś do przeczytania. Wypadło na powieść rumuńskiego pisarza, głównie ze względu na jej niewielką objętość. Książka okazała się, w pewnych aspektach, bardzo ciekawa.

Powieść opowiada losy młodego Emanuela, który dowiaduje się, że choruje na gruźlicę kręgosłupa. Młodzieniec zostaje wysłany na leczenie do nadmorskiego sanatorium, gdzie spędzi cały następny rok.
Autor oparł powieść na własnych doświadczeniach. Sam cierpiał na tę samą chorobę co główny bohater i podobnie jak on, spędził część życia w sanatoriach.

W „Zabliźnionych sercach” największe wrażenie zrobiło na mnie przedstawienie psychiki bohatera oraz opisy sanatoryjnego życia i zabiegów medycznych. Blecher szczegółowo opisuje uczucia Emanuela: jego lęki, frustracje i pragnienia.Nie stanowi problemu więc wczucie się w emocje Emanuela.
Opisy sanatorium i odbywających się w nim zabiegów są wyjątkowo plastyczne i, wbrew pozorom, naprawdę wciągające. Sceną, która zapada najbardziej w pamięć jest ta, opowiadająca o zakładaniu gipsowego gorsetu. Szczegółowo opisany medycznego zabiegu skontrastowany jest z gwałtownymi odczuciami Emanuela. Podobnych interesujących momentów jest więcej.
Sporo miejsca autor poświęcił również pogodzie i opisom zmieniających się pór roku. Dzięki zastosowanemu zabiegowi, mimo niewielkiej objętości książki, dobrze odczuwa się upływ czasu między wydarzeniami.

Mam z „Zabliźnionymi sercami” jednak pewien problem odnośnie wątku miłosnego i obiektu westchnień głównego bohatera. „Obiekt” to tutaj słowo kluczowe. O Solange, ukochanej Emanuela nie dowiadujemy się bowiem praktycznie nic, z wyjątkiem koloru włosów i wykonywanego zawodu. Szkoda, bo postać Solange mogłaby być ciekawa, a wątek miłosny też by na tym zyskał.

Kolejną rzeczą, która wywarła na mnie negatywne wrażenie jest scena gwałtu, dokonanego przez bohatera na innej dziewczynie. Nie jest ona opisana, a jedynie zasugerowana. Sposób w jaki wydarzenie jest wprowadzone, zalatuje mocno myśleniem typu „no chłopak się przecież musi wyszaleć”. Eh.

Mimo wad, książkę polecam osobom zainteresowanym literaturą dwudziestolecia między wojennego oraz ciekawym jak wyglądały sanatoria i opieka nad chorymi w tym okresie.

Cały tekst: facebook.com/kiczcockpani/photos/a.114718363235129/135344544505844/?type=3&theater

Kilka dni temu obudziłam się w samym środku nocy. Świadoma, że szybko nie zasnę, zamiast przewracać się z boku na bok, wstałam i rozejrzałam się po półkach za czymś do przeczytania. Wypadło na powieść rumuńskiego pisarza, głównie ze względu na jej niewielką objętość. Książka okazała się, w pewnych aspektach, bardzo ciekawa.

Powieść opowiada losy młodego Emanuela, który...

jakieś takie poślednie

jakieś takie poślednie

Motyw choroby to świetny punkt wyjścia do rozważań na temat zależności ciała i umysłu, gdy np. niesprawność fizyczna ogranicza nasze codzienne czynności i zmusza do odnalezienia się w innej sytuacji. Łatwo popaść w beztreściowość, ale można też pokazać odbiór świata przez chorych, którego istnienie trudno sobie wcześniej wyobrazić.
Blecher pstanowił pokazywać nam świat głównie przez subiektywne odczucia bohatera, co rzuciło mi się w oczy już po lekturze pierwszych stron. Całkowicie przeknuje mnie ten zabieg, bo o ile mógłbym odwiedzić jakieś uzdrowisko będąc zdrowym, to nigdy nie zostałbym częścią kuracjuszy. Można by to skrytykować za nienaturalność czy nużące opisy użalającego się młodego mężczyzny, ale opisy skojarzeń po pierwszym kontakcie z przestrzeniami czy narzędziami szpitalnymi są niezwykle obrazowe i chyba takie fragmenty najlepiej się w rzeczywistości pamięta (jak makabryczna wizja pęknięcie kręgosłupa na pół; dla mnie pierwsze rozdziały były najlepsze).
W głównej części poznajemy uzdrowisko Berck i jego niecodzienny klimat. Tutaj z kolei najbardziej podobały mi się opisy zakładania gipsu i wynikające z tego unieruchomienie oraz powiązanie brudu między pancerzem a skórą z kondycją psychiczną. Rozczarowały mnie natomiast kreacje innych kuracjuszy, które nie były wystarczająco wielowymiarowe. Mamy różne postawy wobec własnej niepełnosprawności, ale rozterki średnio sympatycznego studenta bardziej mnie interesowały.
Zamglone i nierzeczywiste wrażenie wzmacnia język i narracja, starające się kreować klimat i oddawać stan psychiczny bohatera np. za pomocą opisu krajobrazu, a nie realistycznie rejestrować rzeczywistość. Jest to kolejny element obok subiektywizacji, przez którą powieść jest dziwna i hermetyczna. Dla mnie te pozornie beztreściowe fragmenty są jednym z największych atutów i świadczą o kunszcie i oryginalności.

Motyw choroby to świetny punkt wyjścia do rozważań na temat zależności ciała i umysłu, gdy np. niesprawność fizyczna ogranicza nasze codzienne czynności i zmusza do odnalezienia się w innej sytuacji. Łatwo popaść w beztreściowość, ale można też pokazać odbiór świata przez chorych, którego istnienie trudno sobie wcześniej wyobrazić.
Blecher pstanowił pokazywać nam świat...

To jedna z TYCH książek.

To jedna z TYCH książek.

Pięknie napisana i bardzo smutna. Blecher potrafi chwycić za serce 💔

Pięknie napisana i bardzo smutna. Blecher potrafi chwycić za serce 💔