Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutnie mistrzowska powieść, jedna z najlepszych, jakie przeczytałam w zeszłym roku, ale też w ogóle w życiu. Wybitny opis skomplikowanej relacji między kobietą, a jej ekscentryczną i tajemniczą gospodynią Emerenc. Ich relacja jest trudna, pełna konsternacji, nieporozumień, ale też ciepła, z czasem nawet pewnej współzależności. Proza wychodząca spod pióra Magdy Szabo jest wyjątkowo piękna, ale zachwyca również niezwykle głębokie i rozbudowane portrety psychologiczne oraz umiejętność budowania napięcia, wciągania czytelnika w zawiłość tej relacji. Szabo oddała ich związek w tak namacalny, intymny sposób, że nie czułam się po prostu jak czytelniczka tej książki, lecz właściwie jak podglądaczka, intruzka. Jest to książka do myślenia, do czucia, do zapamiętania i do przeczytania jeszcze raz.

Absolutnie mistrzowska powieść, jedna z najlepszych, jakie przeczytałam w zeszłym roku, ale też w ogóle w życiu. Wybitny opis skomplikowanej relacji między kobietą, a jej ekscentryczną i tajemniczą gospodynią Emerenc. Ich relacja jest trudna, pełna konsternacji, nieporozumień, ale też ciepła, z czasem nawet pewnej współzależności. Proza wychodząca spod pióra Magdy Szabo...

Czytałam już "Żar" Máraia i chociaż nie zająknęłam się na jego temat ani słowem, byłam głęboko poruszona pięknem tej książki, jej subtelnością i zarazem pełnią emocji. "Dziedzictwo Estery" jest w tych aspektach powieścią bardzo podobną do "Żaru" i czyta się ją równie przyjemnie. Ciężko ją właściwie do "Żaru" nie porównywać, ponieważ także opowiada historię przejmującego spotkania po latach, podczas którego rozprawia się o bolesnych zdarzeniach z przeszłości, znamiennych w skutkach po dziś dzień. Główna bohaterka zakochana w sposób wręcz chorobliwy w nieodpowiednim mężczyźnie, mimo świadomości jego prawdziwych intencji, wciąż daje się poniewierać i oszukiwać. Jej rozum nie jest w stanie wygrać z sercem. Tak jak w "Żarze" Márai serwuje nam niezwykle bogate i złożone portrety psychologiczne. Ale nade wszystko, co zwróciło moją uwagę i co tak uwielbiam w jego prozie, to ta cudowna subtelność, delikatność i finezyjność. Mogłabym czytać choćby i o największych cierpieniach duszy, ale pod warunkiem, że wychodziłoby to spod pióra Máraia, byłoby to na pewno skądinąd czarujące.

Czytałam już "Żar" Máraia i chociaż nie zająknęłam się na jego temat ani słowem, byłam głęboko poruszona pięknem tej książki, jej subtelnością i zarazem pełnią emocji. "Dziedzictwo Estery" jest w tych aspektach powieścią bardzo podobną do "Żaru" i czyta się ją równie przyjemnie. Ciężko ją właściwie do "Żaru" nie porównywać, ponieważ także opowiada historię przejmującego...

"Zabliźnione serca" to nawet urokliwa książeczka, ponieważ ma w sobie taki sznyt niczym z nowelki czasów romantyzmu. Napisana potoczystym, obrazowym i nieco staroświeckim językiem. Czuć w niej klimat morskiej bryzy, a wyniosłe słowa o miłości i wewnętrznym cierpieniu odbiera się dzięki temu z pełnym zaangażowaniem. Blecher opisał nam historię, opierając, niestety, dużą jej część na własnych doświadczeniach, młodego mężczyzny, który wędruje do sanatorium, starając się przezwyciężyć tajemniczą chorobę. Opisy pobytu w sanatorium są przepełnione namacalnym wręcz bólem, cierpieniem i poczuciem bezradności, ale jednocześnie nie da się oderwać od nich wzroku. Są fascynujące - przede wszystkim opisy codziennego funkcjonowania w gipsie oraz życia pacjentów, którzy pomimo przeciwności wynikających z choroby, starali się korzystać z całych sił ze swoich dni na tej ziemi - imprezowali, upijali się, uprawiali seks. Zakochiwali. Autor pomimo poetyckości i romantyczności języka, nie stronił od naturalistycznych opisów codziennych trudów życia chorych. Byłabym w pełni zadowolona z tej prozy, gdybym przeczytała ją w formie opowiadania. Nie będę ukrywać, że jednak po czasie książka znudziła mnie, ponieważ jest napisana w dosyć jednostajnym tonie i jednocześnie nie można, z wiadomych powodów, spodziewać się po niej jakichś ekscesów fabularnych. Główny bohater był w moim oczach nieznośny i chociaż powinnam mu współczuć, jego charakter sprawiał, że miałam go po prostu dość i ciężko było mi postrzegać ten świat jego oczyma. Kiedy doszłam do krótkiego fragmentu, w którym jego dziewczyna informuje go przez telefon o śmierci swojego dziadka, a on się do tego masturbuje, uznałam, że "Ok, that's enough Max Blecher for today"... I ostatecznie chyba tak podsumowałabym moje wrażenia z tej książki.

"Zabliźnione serca" to nawet urokliwa książeczka, ponieważ ma w sobie taki sznyt niczym z nowelki czasów romantyzmu. Napisana potoczystym, obrazowym i nieco staroświeckim językiem. Czuć w niej klimat morskiej bryzy, a wyniosłe słowa o miłości i wewnętrznym cierpieniu odbiera się dzięki temu z pełnym zaangażowaniem. Blecher opisał nam historię, opierając, niestety, dużą jej...