Warszawski niebotyk

Brzydkie i niemoralne romansidło. Spodziewałam się czegoś innego. Autorka albo nie lubi kobiet albo usiłowała być historycznie dokładna historii nie znając. To nie były czasy gdy kobiety były zniewolonymi lalkami, a zwłaszcza w warstwach intelektualistów warszawskich, rozwody były możliwe, a w kobietach widziano więcej niż urodę, blask i łagodność. Litości, nie słyszała autorka o Pawlikowskiej, o Krzywickiej i Boyu? No dobra nieważne. Rozwód jest rzeczą straszną, kobiety są jakieś głupie i trzeba za nie podejmować decyzje. Dla ich dobra, rzecz jasna.
Ale to nie jest najgorsze, to jest po prostu naiwna i słabo napisana książka. Nie oddaje ducha epoki, sili się na rozmach Makuszyńskiego, a wychodzi jak Słodkiej Poli baba szafranowa. Niesmacznie.

Brzydkie i niemoralne romansidło. Spodziewałam się czegoś innego. Autorka albo nie lubi kobiet albo usiłowała być historycznie dokładna historii nie znając. To nie były czasy gdy kobiety były zniewolonymi lalkami, a zwłaszcza w warstwach intelektualistów warszawskich, rozwody były możliwe, a w kobietach widziano więcej niż urodę, blask i łagodność. Litości, nie słyszała...

"Warszawski niebotyk" jest to powieść historyczna rozgrywająca się w latach 30 XX w., której bohaterami jest pięciu młodych mężczyzn powoli wkraczających w dorosłość. Mają oni różne priorytety i plany na życie, jednakże łączą ich młodzieńcze ideały oraz nadzieja na lepszą przyszłość. Decyzje jakie muszą podjąć, są dla nich sprawdzianem odpowiedzialności zarówno o siebie, jak i najbliższych. Mogą przy tym liczyć na wzajemne wsparcie oraz pomoc ze strony swoich rodzin.

W książce tej Maria Paszyńska zabiera nas do Warszawy w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Ukazuje losy bohaterów, którzy realizują swoje pragnienia, przeżywają pierwszą miłość oraz stawiają pierwsze kroki w dorosłym życiu. Ich pełne wzlotów i upadków losy łączą się z historią Polski powoli odbudowującej swoją państwowość oraz podnoszącą swoją gospodarkę z upadku spowodowanego "Wielkim Kryzysem". Warszawa jest tutaj ukazana, jako miasto pełne atrakcji oraz perspektyw na przyszłość.

"Warszawski niebotyk" to powieść pełna kolorytu oraz emocji. Zachwyca swoim klimatem i głębią. Porusza od pierwszej do ostatniej strony. Jest to kolejna książka Marii Paszyńskiej, która mocno przypadła mi do gustu.

"Warszawski niebotyk" jest to powieść historyczna rozgrywająca się w latach 30 XX w., której bohaterami jest pięciu młodych mężczyzn powoli wkraczających w dorosłość. Mają oni różne priorytety i plany na życie, jednakże łączą ich młodzieńcze ideały oraz nadzieja na lepszą przyszłość. Decyzje jakie muszą podjąć, są dla nich sprawdzianem odpowiedzialności zarówno o siebie,...

Rozsmakowałam się w twórczości Marii Paszyńskiej na tyle, że zaczęłam gromadzić większość jej książek. Teraz przeczytałam “Warszawski Niebotyk”, który doskonale oddał klimat Warszawy z lat 30-tych. Jakże pięknie było wejść do świata, którego już nie ma i poczuć te smaki, zapachy, przedwojenną atmosferę tętniącej życiem stolicy...

Trzon akcji stanowią perypetie pięciu mężczyzn, którzy się ze sobą przyjaźnią a mianowicie: bracia Zasławscy: Andrzej, Jan i Tadeusz jak również Wojtek Starczewski i Żyd Berek Stein. Berek przeżył nieszczęśliwą miłość do Bronki. Z kolei obaj bracia chcą się ożenić z bliźniaczkami Klarą i Joanną Patkowskimi, które pochodzą ze szlacheckiej rodziny, a wychowała je ciotka Stefania, mająca bardzo sztywne zasady jeśli chodzi o klasowość i nigdy nie dopuściłaby do takiego mezaliansu aby jedna z jej wychowanek wyszła za zwykłego cukiernika, jakim Wojtek. Dlatego aby uzyskać błogosławieństwo owej ciotki, uciekają się do podstępu...

Z kolei piłkarz, Tadeusz nawiązuje romans z siostrą Berka, Esterą Stein, którą jest zaręczona z bogatym Żydem. Co z tego wszystkiego wyniknie? Nie wiem dlaczego autorka słowo Żyd pisała cały czas z małej litery. Przecież chodzi o narodowość a nie wyznanie religijne.

I chyba najbardziej dramatyczna historia w tej powieści, a mianowicie romans Andrzeja z mężatką, Marią Koronowską, u której to męża odbywa staż adwokacki i ten mąż jest jego patronem. Czy w związku z takim rozwojem wydarzeń nie dojdzie tam do jakiejś tragedii?

No i jeszcze niesamowity pan Antoni Starczewski i jego przecudna cukiernia “U Hanki”, która nazwał tak na cześć swojej ukochanej, zmarłej żony Hani. To przeważnie w swojej cukierni spotyka się i przyjaźni z dwoma sympatycznymi naukowcami, z których jeden jest tatą Andrzeja. Ta cukierenka jest marzenie. Czułam przez kartki książki jej smaki, zapachy i oczami wyobraźni patrzyłam na wszystkie znajdujące się tam smakołyki. Pan Antoni włożył w to miejsce całe swoje serce i cukierniczy talent. W cukierence pracuje też jego córka, brzydka, ale niezwykle sympatyczna Słodka Pola.

Muszę przyznać, że książka ciekawa, ale też trochę przegadana. Nudziły mnie na przykład wywody ciotki Stefanii, która przedstawiała swoje “mądrości” na temat wyższości klasy szlacheckiej nad resztą społeczeństwa, które uważa za motłoch. Trochę za dużo tu opisów, długich przemyśleń niektórych bohaterów, ale i tak mi się podobało. Rzadko kto w dzisiejszych czasach pisze w taki sposób I tak dobrze oddaje klimat retro przedwojennej stolicy, jej mieszkańców i ich życia codziennego. I ta dbałość o piękno języka polskiego. Było to na prawdę dobre, wysmakowane i z przyjemnością sięgnę po drugi tom.

Rozsmakowałam się w twórczości Marii Paszyńskiej na tyle, że zaczęłam gromadzić większość jej książek. Teraz przeczytałam “Warszawski Niebotyk”, który doskonale oddał klimat Warszawy z lat 30-tych. Jakże pięknie było wejść do świata, którego już nie ma i poczuć te smaki, zapachy, przedwojenną atmosferę tętniącej życiem stolicy...

Trzon akcji stanowią perypetie pięciu...

Dawno temu udało mi się wygrać w konkursie @lubimyczytac.pl tę książkę z dodatkową taką fajną zakładką. Jakoś tak było, że długo po nią nie sięgałam aż do niedawna.
Swoje zrobiło też to, że to nie jest typowa książka czytana przez mnie. A jednak okazało się, że książka bardzo przypadała mi do gustu. Na tyle, że zaczęłam szukać gdzie tu kupić 2 tom.
Akacja książki rozgrywa się w latach 30 w Warszawie, przedstawia nam historię pewnych rodzin i ich perypetii (między innymi rodzinę cukierniczą 😉).
Historia jest dobrze, ciekawe napisana. Nie nudzi a ciekawi co będzie dalej.
Bardzo się cieszę, że mogłam okazję ją przeczytać.

Dawno temu udało mi się wygrać w konkursie @lubimyczytac.pl tę książkę z dodatkową taką fajną zakładką. Jakoś tak było, że długo po nią nie sięgałam aż do niedawna.
Swoje zrobiło też to, że to nie jest typowa książka czytana przez mnie. A jednak okazało się, że książka bardzo przypadała mi do gustu. Na tyle, że zaczęłam szukać gdzie tu kupić 2 tom.
Akacja książki rozgrywa...

Początkowo trochę nudne, ale się rozkręca. Ciekawe opisy Warszawy. Podoba mi się jak autorka opisuje rodzące się uczucia i przeżywanie miłości oraz więzy rodzinne. Trochę wyidealizowany świat Warszawy w okresie międzywojennym. Wszystko z punktu widzenia ludzi bogatych i wykształconych.

Początkowo trochę nudne, ale się rozkręca. Ciekawe opisy Warszawy. Podoba mi się jak autorka opisuje rodzące się uczucia i przeżywanie miłości oraz więzy rodzinne. Trochę wyidealizowany świat Warszawy w okresie międzywojennym. Wszystko z punktu widzenia ludzi bogatych i wykształconych.

Rewelacyjna książka. Ostatnio coraz częściej sięgam po tytuły o latach 30 i 40 XX wieku.
"Warszawski niebotyk" opowiada o losach trzech bardzo różnych warszawskich rodzin z początku lat 30.
Książkę przesłuchałam w formie audiobooka, z jak zawsze cudownym Maciejem Kowalikiem. Książki przez niego czytane zyskują dodatkowe punkty w ocenie :)

Rewelacyjna książka. Ostatnio coraz częściej sięgam po tytuły o latach 30 i 40 XX wieku.
"Warszawski niebotyk" opowiada o losach trzech bardzo różnych warszawskich rodzin z początku lat 30.
Książkę przesłuchałam w formie audiobooka, z jak zawsze cudownym Maciejem Kowalikiem. Książki przez niego czytane zyskują dodatkowe punkty w ocenie :)

Historia mało ekscytująca ale doceniam znajomość historii Warszawy.

Historia mało ekscytująca ale doceniam znajomość historii Warszawy.

Opowieść o barwnej Warszawie lat trzydziestych i grupie jej młodych mieszkańców. Śledzimy losy głównych bohaterów, których sercowe rozterki wysuwają się na pierwszy plan i to właśnie wokół nich zbudowana jest cała akcja. Lektura przyjemna, ale nie porywająca.

Opowieść o barwnej Warszawie lat trzydziestych i grupie jej młodych mieszkańców. Śledzimy losy głównych bohaterów, których sercowe rozterki wysuwają się na pierwszy plan i to właśnie wokół nich zbudowana jest cała akcja. Lektura przyjemna, ale nie porywająca.

Kilka razy odkładałam tę książkę na półkę, i kilka razy do niej powracałam. Kompletnie nie mogłam się wciągnąć. Początek był okropny, ciężki i przeraźliwie nudny. Akcja wtedy praktycznie stała w miejscu, i bardzo długo to się nie zmieniało. Dopiero około setnej strony coś drgnęło, powoli zaczęło się robić ciekawie i nieprzewidywalnie. Ale naprawdę interesująca okazała się dopiero druga połowa lektury.

Kilkaset stron „Warszawskiego niebotyku” to krótki wycinek z życia kilku młodych mężczyzn. Poznajemy ich w momencie, kiedy stoją u progu dorosłości. Kończą różne szkoły, wybierają różne ścieżki zawodowe. Dla każdego co innego jest ważne w życiu, każdy do czego innego dąży, każdy ma inne poglądy na otaczający świat. Jednak pewne sytuacje życiowe, z którymi przyszło im się zmierzyć, weryfikują ich plany, zmieniają ich sposób myślenia i zapatrywania się na różne rzeczy. I tym samym pokazują im, że nie wszystko można osiągnąć. Szczególnie w świecie, w którym wszechobecne są jeszcze podziały klasowe i kulturowe.

Pierwszą rzeczą, która mi się rzuciła w oczy już na samym początku książki to klimat. Klimat przedwojennej Warszawy. Autorka na każdym kroku karmi nas licznymi opisami przedwojennych ulic, kamienic, zabytków, mieszkań a nawet cukierni, w której toczy się część akcji. Czytamy też o przedwojennej modzie oraz przedwojennych rozrywkach. Doskonale to wszystko zostało opisane. Szczegółowo, obrazowo. Od pierwszej strony można było poczuć, jak byśmy byli obecni w tamtych miejscach, w tamtym czasie. Ale niestety ta drobiazgowość ma też drugie dno – sprawia, że bardzo dużo miejsca zajmują opisy rzeczy mających znikomy wpływ na całą akcję. A to z kolei sprawia, że w książce bardzo długo nic się nie dzieje, przez co nudzimy się i męczymy jej lekturą.

Patrząc na całokształt, książka nie jest najgorsza. Trzeba tylko przebrnąć przez bardzo toporny i długi początek. Niemniej jednak, uważam, że „Warszawski niebotyk” jest najsłabszym dziełem Pani Paszyńskiej, spośród tych, z którymi miałam okazję się zapoznać.

Kilka razy odkładałam tę książkę na półkę, i kilka razy do niej powracałam. Kompletnie nie mogłam się wciągnąć. Początek był okropny, ciężki i przeraźliwie nudny. Akcja wtedy praktycznie stała w miejscu, i bardzo długo to się nie zmieniało. Dopiero około setnej strony coś drgnęło, powoli zaczęło się robić ciekawie i nieprzewidywalnie. Ale naprawdę interesująca okazała się...

Przeczytane w 21%, jak pokazuje mój biały Kindelek.
A jakże ja nie lubię zostawiać książek niedoczytanych, ojojoj.

Po ,,Warszawski niebotyk" sięgnęłam, bo miałam przyjemność poznać panią Marię osobiście. Jest cudownie sympatyczną, żywiołową kobietą, która zainspirowała mnie do wzięcia na poważnie tego mojego pisania.

Zacznę od plusów.
Marii Paszyńskiej nie można odmówić lekkiego pióra, wyobraźni i wiedzy historycznej.

Teraz przejdę do minusów.
Ale z tychże zasobów można było skorzystać znacznie lepiej!

Ta opowieść została napisana z rozmachem, ale z rozmachem zbyt dużym, od którego można się zakręcić wokół własnej osi i upaść. Dostajemy po pysku przymiotnikami, przysłówkami, faktami mnożącymi się jak grzyby po deszczu, szczegółami, których już po paru stronach jest tyle, że nie wiemy co jest co.

Najbardziej boli mnie to, że ja naprawdę tę książkę chciałam przeczytać. Historia, którą widzę przez pstrokaciznę Paszyńskiego ogródka, wydaje się dopracowana pod względem merytorycznym i przez to zasługuje na zainteresowanie. I tak też się stało; wierzę, że niektórzy są fanami takiego kwiecistego stylu.

No ale ja nie.
Show, don't tell. Im mniej tym lepiej.

Przeczytane w 21%, jak pokazuje mój biały Kindelek.
A jakże ja nie lubię zostawiać książek niedoczytanych, ojojoj.

Po ,,Warszawski niebotyk" sięgnęłam, bo miałam przyjemność poznać panią Marię osobiście. Jest cudownie sympatyczną, żywiołową kobietą, która zainspirowała mnie do wzięcia na poważnie tego mojego pisania.

Zacznę od plusów.
Marii Paszyńskiej nie można odmówić...