Elegancki morderca

Książka Cezarego Łazarewicza,,Elegancki morderca'' jest reportażem kryminalnym o jednym z seryjnych zabójców z czasu PRL u - Władysławie Mazurkiewiczu.
Ta postać jest znana wszystkim miłośnikom podkastów kryminalnych czy książek true crime, ja również miałam już styczność z publikacjami na jego temat. Wg mnie książka jest ciekawa, lubię polskie sprawy kryminalne, szczególnie te starsze. Polecam.

Książka Cezarego Łazarewicza,,Elegancki morderca'' jest reportażem kryminalnym o jednym z seryjnych zabójców z czasu PRL u - Władysławie Mazurkiewiczu.
Ta postać jest znana wszystkim miłośnikom podkastów kryminalnych czy książek true crime, ja również miałam już styczność z publikacjami na jego temat. Wg mnie książka jest ciekawa, lubię polskie sprawy kryminalne,...

Autor reportażu opisuje raczej ogólnie całą sprawę, co w sumie jest zrozumiałe, gdyż jest ona już bardzo odległa. Jednak na samą zachętę do dalszego zgłębienia tematu jest, jak najbardziej dobra.

Autor reportażu opisuje raczej ogólnie całą sprawę, co w sumie jest zrozumiałe, gdyż jest ona już bardzo odległa. Jednak na samą zachętę do dalszego zgłębienia tematu jest, jak najbardziej dobra.

Ostatnimi czasy bardzo dużo słucham podcastów o morderstwach z dawnych czasów m.in z PRL-u, więc podczas przeglądania zbiorów mojej biblioteki ten tytuł zwrócił moją uwagę.
W poniedziałek postanowiłam wypożyczyć tą pozycję.
Czytanie rozpoczęłam i zakończyłam dziś.
Ksiazka bardzo ciekawa. Autor w przystępny sposób przybliżył sylwetkę tzw. eleganckiego mordercy Władysława Mazurkiewicza.

Polecam

Ostatnimi czasy bardzo dużo słucham podcastów o morderstwach z dawnych czasów m.in z PRL-u, więc podczas przeglądania zbiorów mojej biblioteki ten tytuł zwrócił moją uwagę.
W poniedziałek postanowiłam wypożyczyć tą pozycję.
Czytanie rozpoczęłam i zakończyłam dziś.
Ksiazka bardzo ciekawa. Autor w przystępny sposób przybliżył sylwetkę tzw. eleganckiego mordercy Władysława...

Historia mordercy Władysława Mazurkiewicza, który w latach 40. i 50. zabił co najmniej sześć (a być może nawet kilkadziesiąt) osób, została niemal całkiem zapomniana, mimo że swego czasu elektryzowała całą Polskę, a po gazety z relacjami z sali sądowej ustawiały się kolejki. Sama, choć interesuje mnie ta tematyka, niewiele wiedziałam o krakowskim przestępcy.

Mazurkiewicz nie był wyrafinowanym seryjnym mordercą, zabijał dla pieniędzy, już w czasie wojny. Ujęty został dopiero w roku 1955. Był przez kilkanaście lat bezkarny po części wskutek panującego w latach powojennych chaosu, po części z powodu znajomości z krakowskimi milicjantami i prawnikami; miał też sporo szczęścia. Uchodził za sympatycznego, przystojnego niczym amant filmowy bon vivanta z klasą i - mimo że w najbliższym otoczeniu zniknęło bez śladu kilka osób - nikomu nie przyszło do głowy go podejrzewać.

Reportaż Łazarewicza czyta się dobrze, choć (jak zauważyło wielu innych recenzentów) napięcie wyraźnie siada w drugiej części, opisującej proces sądowy. Nie wiem czy cytowanie długich ustępów z akt i pokaźnych fragmentów pamiętników obrońcy, Hofmokla-Ostrowskiego to dobry pomysl, na dluzsza metę jest to nudne. Tym niemniej trzeba docenić pracę reportera, który nie miał już możliwości porozmawiania z osobami uwikłanymi w sprawę "pięknego Władka" i opierał się wyłącznie na źródłach pisanych - dokumentach i prasie. Łazarewicz starał się przedstawić nie tylko historię mordercy, ale i ówczesne realia, życie w tużpowojennym Krakowie i działanie aparatu bezpieczeństwa. Nie jest to książka tak dobra jak te o Gorgonowej i Przemyku, tym niemniej nie zmieniam zdania o autorze - to jeden z moich ulubionych reportażystów.

Historia mordercy Władysława Mazurkiewicza, który w latach 40. i 50. zabił co najmniej sześć (a być może nawet kilkadziesiąt) osób, została niemal całkiem zapomniana, mimo że swego czasu elektryzowała całą Polskę, a po gazety z relacjami z sali sądowej ustawiały się kolejki. Sama, choć interesuje mnie ta tematyka, niewiele wiedziałam o krakowskim przestępcy.

Mazurkiewicz...

Autor skupił się przede wszystkim na opisaniu procesu. Nie poznajemy dogłębnie psychiki bohatera. Ale jest to jakiś pomysł. Czyta się szybko, z zainteresowaniem. Nie jest to dzieło wybitne, ale warto. Na pewno sporo zostanie w głowie. "Eleganccy" zbrodniarze zdarzają się rzadko. Zresztą w całej sprawie było znacznie więcej niestandardowych osobowości. Choćby obrońca mordercy. Cóż on wyczyniał podczas rozpraw... Ale o tym już przeczytacie sami.

Autor skupił się przede wszystkim na opisaniu procesu. Nie poznajemy dogłębnie psychiki bohatera. Ale jest to jakiś pomysł. Czyta się szybko, z zainteresowaniem. Nie jest to dzieło wybitne, ale warto. Na pewno sporo zostanie w głowie. "Eleganccy" zbrodniarze zdarzają się rzadko. Zresztą w całej sprawie było znacznie więcej niestandardowych osobowości. Choćby obrońca...

Piękny pan Władek, ale historia jego poczynań iście brzydka.

Sześć morderstw z zimną krwią, dwa usiłowania - a wszystko po prostu dla pieniędzy. Narracja reportażu poprowadzona płynnie, interesująco. Druga część książki, czyli opis procesu sądowego, nie znudził mnie, choć faktycznie, trudno było w nim upatrywać wyjątkowo fascynujących szczegółów. Całość dobrze zapoznała mnie z historią mordercy, ale oczywiście nie zaspokoiła całej ciekawości, wobec czego polecam tę książkę raczej na start, raczej gdy ktoś o Mazurkiewiczu słyszał jedynie ogóły. Dobrze porządkuje postępowanie, motywy, przedstawia seryjnego mordercę ze wszystkich stron, rownież z tej ludzkiej i emocjonalnej. Dodatkowe materiały, czyli skany starych artykułów prasowych czy fotografii z dochodzenia znacznie uatrakcyjniają całość.

Naprawdę dobrze się czytało.

Piękny pan Władek, ale historia jego poczynań iście brzydka.

Sześć morderstw z zimną krwią, dwa usiłowania - a wszystko po prostu dla pieniędzy. Narracja reportażu poprowadzona płynnie, interesująco. Druga część książki, czyli opis procesu sądowego, nie znudził mnie, choć faktycznie, trudno było w nim upatrywać wyjątkowo fascynujących szczegółów. Całość dobrze zapoznała...

Ta książka ma pewną wartość, ale nie taką, jakiej można by oczekiwać. O Władysławie Mazurkiewiczu, wielokrotnym mordercy (udowodniono mu sześć zabójstw; przyznał się do winy),który zabijał swoje ofiary z powodów materialnych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, nie dowiedziałem się w zasadzie nic więcej, niż od lat było mi wiadomo. Za to przekonałem się, po raz nie wiem który, że gdy następuje zderzenie przekonań z faktami, w przypadku wielu ludzi wygrywają przekonania.

„W wydanej dziesięć lat później na Zachodzie książce Piękni dwudziestoletni Marek Hłasko, który brał udział w procesie, tak opisuje sprawę Mazurkiewicza (Hłasko wyrwał się już spod kontroli cenzury):
Proces był kompromitacją: świadkowie bali się mówić, prokurator zręcznie zmieniał temat; zramolały obrońca Mazurkiewicza bronił go, posługując się tezą, że Mazurkiewicz jest urodzonym mordercą, typem patologicznym o wrodzonych skłonnościach zbrodniczych, a zupełnie uszedł jego uwadze fakt, że jego klient-wariat był o tyle przytomny, że przywiązywał się uczuciowo do precjozów, będących własnością jego ofiar – ofiary peklował u siebie w garażu pod betonem. Proces był pośmiewiskiem; było sprawą oczywistą, że ludzie bali się mówić, że Mazurkiewicz zręcznie kolportował informacje o swojej współpracy z UB; jest nie do pomyślenia, aby podobny wypadek mógł się zdarzyć w państwie, gdzie policja zachowuje chociaż pozory przyzwoitości. Był szpiclem i prowokatorem UB i świadkowie bali się otworzyć mordę na procesie. Wszyscy wiedzieli, że pan Władzio jest mordercą, ale wszyscy myśleli, że wykonuje wyroki swych mocodawców z UB”*.

IPN do dziś nie znalazł żadnych śladów rzekomej współpracy Mazurkiewicza z UB. To były plotki, oszczerstwa, pomówienia. Wynikały zapewne z ludowych prób zrozumienia, jak to się stało, że Mazurkiewicz działał bezkarnie tak długo, ale nadal nie czyni to z nich faktów. Podobnie jak pomysł, że Władysław Mazurkiewicz, zwany Eleganckim mordercą lub Pięknym Władkiem, kolaborował z gestapo. Albo że przyznał się do kilkudziesięciu zabójstw.

Może wątpliwości na temat Mazurkiewicza wynikały właśnie z przekonań? Był wybitnie przystojny, elegancko ubrany, spokojny, kulturalny, dobrze wychowany, miły, uczynny, życzliwy… Ludowi pracującemu miast i wsi nijak nie pasował do wizerunku mordercy. Gdyby miał czerwony nos, brudną kufajkę i gumofilce, to sprawa wyglądałaby inaczej, prawda?

Książka podzielona została na dwie części. W pierwszej Cezary Łazarewicz opowiada o Władysławie Mazurkiewiczu i jego działaniach, i czyni to nieco chaotycznie, nie zawsze chronologicznie. Wiele razy powołuje się na reportaże Lucjana Wolanowskiego publikowane w „Expressie Wieczornym” w połowie lat pięćdziesiątych, Trzeba jednak pamiętać, że był to czas „twardej komuny” i pełnej cenzury, a to oznacza, że tekst z ówczesnej gazety może być wiarygodny, ale nie musi. Druga część jest szczegółowym zapisem, relacją z kolejnych dni procesu, a to lektura ciężka i nużąca.

Dlaczego Mazurkiewicz przyznał się do zabójstw, a bez nich prokuratura niewiele na niego miała, w tym nawet do tych przypadków, których mu nie zarzucano, nieznanych organom ścigania – nie wiadomo do dziś.




--
* Cezary Łazarewicz, „Elegancki morderca”, Wydawnictwo WAB.

Ta książka ma pewną wartość, ale nie taką, jakiej można by oczekiwać. O Władysławie Mazurkiewiczu, wielokrotnym mordercy (udowodniono mu sześć zabójstw; przyznał się do winy),który zabijał swoje ofiary z powodów materialnych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, nie dowiedziałem się w zasadzie nic więcej, niż od lat było mi wiadomo. Za to przekonałem się, po raz nie...

Historia ciekawa, przynajmniej do połowy. Później, po przeniesieniu akcji na tory sądowe zaczyna męczyć. Za dużo cytatów z dzieła adwokata Mazurkiewicza, które to jest pisane archaicznym i strasznie wyszukanym stylem. Samej rozprawie też poświęcono zbyt dużo stron.

Warto, jeśli ktoś nie słyszał o sprawie. Zakreślono też ciekawie kontekst historyczny - można się dowiedzieć co nieco o życiu w Polsce podczas wojny oraz już po niej.

Historia ciekawa, przynajmniej do połowy. Później, po przeniesieniu akcji na tory sądowe zaczyna męczyć. Za dużo cytatów z dzieła adwokata Mazurkiewicza, które to jest pisane archaicznym i strasznie wyszukanym stylem. Samej rozprawie też poświęcono zbyt dużo stron.

Warto, jeśli ktoś nie słyszał o sprawie. Zakreślono też ciekawie kontekst historyczny - można się dowiedzieć...

Dobry reportaż, niczego mi tu nie brakuje.

Dobry reportaż, niczego mi tu nie brakuje.

Bardzo ciekawa i mało znana historia.

Bardzo ciekawa i mało znana historia.