Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości

Piękne i wzruszające historie może nie tych pierwszych, ale na pewno ostatnich miłości.
Reportaże autorki zgromadzone w książce są aż nadto realistyczne i zawierają nie tyle ciekawe historie co i piękne cytaty, koło których nie można przejść obojętnie (przynajmniej ja nie mogę ;)):
„Póty ktoś na nas patrzy z czułością, póty istniejemy.”
„(…) Myśmy mieli czterdzieści lat bez siebie i dopiero teraz te cztery wspólne. To jest dziesięć razy więcej nierazem niż razem (…) Żyli krotko i szczęśliwie”.
„Pani spojrzy na ten zagon. Jakie rzodkiewki, jakie ogórki, cukinie. W dobrej glebie, podlewane, rosną zdrowe. Tak samo ze mną. Jestem wreszcie dobrze uziemiony.”
Jedna z piękniejszych książek o miłości jakie czytałam, w swojej prostocie tekstów nie jest sentymentalna i tandetna, ale pociąga za serce, niejednokrotnie się przy niej wzruszyłam

Piękne i wzruszające historie może nie tych pierwszych, ale na pewno ostatnich miłości.
Reportaże autorki zgromadzone w książce są aż nadto realistyczne i zawierają nie tyle ciekawe historie co i piękne cytaty, koło których nie można przejść obojętnie (przynajmniej ja nie mogę ;)):
„Póty ktoś na nas patrzy z czułością, póty istniejemy.”
„(…) Myśmy mieli czterdzieści lat...

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍❤️‍👨

To drugi reportaż autorki, który miałam okazję czytać. Drugi, który mnie zachwycił, chociaż nie chciałam początkowo po niego sięgać, bo boje się jakie emocje wywoła we mnie czytanie o starości.
Tutaj zastałam spore zaskoczenie, trochę przestawiające moje myślenie o życiu, wieku emerytalnym i miłości. Większość bohaterów książki nie była rozpieszczona przez starość, dotykały ich choroby, niepełnosprawności, opuszczenie i samotność, nic innego jak autentyczność życia osoby starszej. Natomiast tak samo autorka tekst, jak i bohaterowie swoje życie, brali , potem obracali tak, żeby na wierzchu była nadzieja, miłość i wszystko, co w tym życiu dobre , chociażby tego było niewiele.
Myślę, że techniczne to jest świetny reportaż, a literacko to historia, która z czytelnikiem zostanie w taki sposób, że będzie mógł uśmiechać się do niej w myślach.

📝OPIS📝
Agata Romaniuk robi miłość na nowo. Nie jest to uczucie serialowe z idealnym partnerami, ani to z romansów opiewające w wyszukane słowa... takie przyziemne, niedoskonałe, często niedołężne, bo przychodzi zbyt późno by cieszyć się komfortem pełnej fizyczności, lecz nadmiar jest prawdziwe.
11 opowiadań o miłościach, które przyszły później lub ich realizacja była bardzo odroczona. Na koniec każdej historii autorka zamieszcza esencjonalne zdjęcie, dopełniające całości i nijako urzeczywistniające opowieść w głowie czytającego..

🙋🏻‍♂️DLA KOGO🙋🏼‍♀️
Polecam szczególnie tym, którzy chcą trochę naturalnie pokolorować swoje wyobrażenie o starości.


Magda

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍❤️‍👨

To drugi reportaż autorki, który miałam okazję czytać. Drugi, który mnie...

Niesamowici są ludzie.
I niesamowite historie pomiędzy nimi.
Dawno nie byłam tak mocno zauroczona reportażem.

Zachwycająca książka. Głęboko porusza serce i zalewa je ciepłem. 💚💛🧡🤎❤️💜💙🩵🩷
Historie późnych miłości ujmują prostotą i świetnym językiem. Polecam, bo to niebanalny i zaskakujący reportaż.

Niesamowici są ludzie.
I niesamowite historie pomiędzy nimi.
Dawno nie byłam tak mocno zauroczona reportażem.

Zachwycająca książka. Głęboko porusza serce i zalewa je ciepłem. 💚💛🧡🤎❤️💜💙🩵🩷
Historie późnych miłości ujmują prostotą i świetnym językiem. Polecam, bo to niebanalny i zaskakujący reportaż.

Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Piękne historie ubrane w proste słowa. Warta przeczytania.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Ksiazka jest genialna. Niesamowita. Wywołuje wiele różnych emocji. Od tych miłych do tych smutnych. Pokazuje co jest najważniejsze w życiu.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.

Książkę czyta się bardzo szybko, jedne opowieści są bardziej szczęśliwe inne bardziej smutne. Ale całość daję ciepłeko na serduszku, nadzieję i że nawet na starsze lata można się jeszcze zakochać.

Autorce udało się zburzyć mit, że starzy ludzie stoją już nad grobem i w zdecydowanie nie powinni się rozpraszać, a co dopiero zakochać się! Świetnie, że jest to reportaż, a nie fikcyjne opowieści. Oprócz miłości w wieku senioralnym jest też trochę o młodszych osobach, o uczuciu trwającym chwilę, jak i całe życie. Piękne, odważne historie, w których miłość zdecydowanie nie liczy lat.

Autorce udało się zburzyć mit, że starzy ludzie stoją już nad grobem i w zdecydowanie nie powinni się rozpraszać, a co dopiero zakochać się! Świetnie, że jest to reportaż, a nie fikcyjne opowieści. Oprócz miłości w wieku senioralnym jest też trochę o młodszych osobach, o uczuciu trwającym chwilę, jak i całe życie. Piękne, odważne historie, w których miłość zdecydowanie nie...

„Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2022, wysłuchane w Legimi (czyta autorka)
1. Dlaczego? na spotkanie DKK (na który ostatecznie jednak się nie wybrałam).
2. I jak? To druga książka autorki, którą czytałam. Czytać? Sądzę, że tak. Niedostatki (ewentualne) literackie równoważy tematyka, zbyt rzadko poruszana w literaturze (bo „Spóźnienie kochankowie” Whartona to nie ten sama temat, może trochę początek „Jak zawsze” Miłoszewskiego?). Większość tekstów z tomu to historie właśnie późnych miłości. Mam wrażenie, że spora ich część została podkręcona (jeśli nie - to szczerze przepraszam, ale jak to sprawdzić? Zweryfikować?),tak ładnie (co nie znaczy dobrze) wszystko się układa. Najsłabiej wypada tekst z zacięciem lekko sensacyjnym „Wogle nie płaczą”). Wszystko jednak wybaczam za historię kota Tigrika (a przy okazji jego właścicieli). Kiedy myślę o wojnie, myślę o swoich czterech kotach…
3. Dokąd mnie to prowadzi? Do czegoś, co nie będzie takie słodko-słodko-gorzkie, do „Niewidzialnych Jacobsena.

„Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2022, wysłuchane w Legimi (czyta autorka)
1. Dlaczego? na spotkanie DKK (na który ostatecznie jednak się nie wybrałam).
2. I jak? To druga książka autorki, którą czytałam. Czytać? Sądzę, że tak. Niedostatki (ewentualne) literackie równoważy tematyka, zbyt rzadko poruszana w literaturze...

Kilkanaście historii różnych miłości. Dobrze napisane i przyjemnie opowiedziane. Książka w sam raz na przerywnik.

Kilkanaście historii różnych miłości. Dobrze napisane i przyjemnie opowiedziane. Książka w sam raz na przerywnik.

O milosci dojrzalej, krotko i bez zbednych sentymentow. Urzekla mnie jej prostota, bezogrodkowosc (to jedyne slowo-twor, ktore mi tu pasuje) i lekkosc, mimo czesto trudnych tematow. Romans z ta ksiazka to byla dla mnie czysta przyjemnosc.

O milosci dojrzalej, krotko i bez zbednych sentymentow. Urzekla mnie jej prostota, bezogrodkowosc (to jedyne slowo-twor, ktore mi tu pasuje) i lekkosc, mimo czesto trudnych tematow. Romans z ta ksiazka to byla dla mnie czysta przyjemnosc.