Przy rodzicach nie parlować. O polskich powrotach z Francji

Polonia francuska jest jedną z najstarszych i najliczniejszych społeczności polskich w Europie. W większości są to potomkowie tych, którzy w okresie międzywojennym, w wyniku kryzysu gospodarczego, wyjechali do francuskich kopalń, by tam pracować i godnie żyć. Losy tych ludzi, ich nadzieję, marzenia, ale i rozczarowania śledzi autorka reportażu, wnuczka reemigranta z Francji: Aleksandra Suława.

Wyobrażam sobie, jak musieli się czuć, po przyjeździe do Francji: rzuceni w obce miejsce, bez znajomości języka, bez przyjaciół, bliskich, często z tobolkiem w ręce lub tylko tym, co zdołali udźwignać.

Dla jednych Francja okazała się przyjazna: dała mieszkanie, pracę, możliwość kształcenia dzieci, dla innych mniej uprzejma, kiedy w "chudych" latach Francuzi wolali: "Vaten an Pologne", wracajcie do Polski. Zawsze pozostała w duszy także tęsknota: do ojcowizny, do łąk i lasów, przeszłość starła złe wspomnienia, a zostawiła te dobre. Dusza rozdarta na pół:
"Rozdarto mi duszę. Tęsknię do Polski jako do swojej ojczyzny, lecz i na obczyźnie już się przywiązałem do ludzi, do rzeczy i do miejsc. Pozostawiłem pół duszy w ojczyźnie, nie wiedząc o tym , gdy ją opuszczałem, a i tutaj gdzie przeżyłem osiem lat, gdybym odjeżdżał do ojczyzny, pozostawię cząstkę mej duszy. Tak źle i tak niedobrze. I tak ścierały się w nich dwie ojczyzny, stara i nowa, a każda składala inne obietnice."

Polska po wojnie upomniała się o swoich obywateli, kraj był w ruinie, trzeba go było odbudować. Na szali zaczęły się ważyć losy wielu rodzin: część chciała wracać, część, zwłaszcza młodzi, urodzeni we Francji chcieli zostać, bo Polskę znali tylko z opowieści, a we Francji mieli swoje życie, szkołę, przyjaciół, młodzieńcze miłości, plany na przyszłość.

Ci, którzy wrócili, z tęsknoty, patriotycznego obowiazku, miłości i chęci odgruzowania kraju ponownie musieli mierzyć się z "obcością", bo dla rodaków byli już intruzami, a w dodatku przyjechali zza granicy, więc zazdrość bogactwa bardzo kłuła...

Wspaniały reportaż, bardzo ciekawy, nie miałam pojęcia o tym polsko-francuskim świecie, który przeniknął również do naszej rzeczywistości i jakże ją wzbogacił.

Żałuję, że w szkole temat migracji i uchodźctwa jest traktowany po macoszemu, a jest to przecież jedno z ważniejszych zjawisk w dziejach ludzkości: uczy nie tylko otwartości na inne poglądy, sposób widzenia świata, odmienną kulturę, czy religię, ale i pokazuje dzieje mentalności oraz różne ludzkie, życiowe wybory, które rozwijają naszą empatię.

Polonia francuska jest jedną z najstarszych i najliczniejszych społeczności polskich w Europie. W większości są to potomkowie tych, którzy w okresie międzywojennym, w wyniku kryzysu gospodarczego, wyjechali do francuskich kopalń, by tam pracować i godnie żyć. Losy tych ludzi, ich nadzieję, marzenia, ale i rozczarowania śledzi autorka reportażu, wnuczka reemigranta z...

Bardzo przyjemna lektura, przeczytałam jednym tchem. Początek nieco trudny, jednak jak wiadomo każdą historię porządnie zarysować trzeba.
Tak jak się spodziewałam, z czasem francuska historia polskich rodzin wciągała mnie całkowicie. Sama mam w rodzinie osoby, które dalej mieszkają we Francji i moja mama często wspomina jakim świętem w domu były paczki od nich. Nigdy nie pomyślałam, że takich osób mogło być więcej - tym samym czuję, że jest to lektura bardzo ważna a temat na pewno nie do końca zgłębiony.
Z jakiegoś powodu czuję tylko może, że wątek Edwarda Gierką był niepotrzebny wśród tych wszystkich pięknych, anonimowych historii, ale to tylko moje odczucie.
Z tego miejsca chciałabym również serdecznie pozdrowić Autorkę z którą chodziłam w Krakowie na francuski do pani Marii :) `

Bardzo przyjemna lektura, przeczytałam jednym tchem. Początek nieco trudny, jednak jak wiadomo każdą historię porządnie zarysować trzeba.
Tak jak się spodziewałam, z czasem francuska historia polskich rodzin wciągała mnie całkowicie. Sama mam w rodzinie osoby, które dalej mieszkają we Francji i moja mama często wspomina jakim świętem w domu były paczki od nich. Nigdy nie...

Pamięć zapisuje się w emocjach. Pamiętasz ze względu na to indywidualne przeżycie doświadczenia, które w sposób unikatowy towarzyszyło Ci kiedy to przeżywałeś. Książka świetnie to pokazuje. Została napisana przez wnuczkę Polska, który będąc Polakiem czuł się równocześnie Francuzem, przez to gdzie się urodził, gdzie mieszkał w pierwszych latach swojego życia, a w związku z tym jaką nabył tożsamość. Reportaż jest o wielu takich dziadkach i babciach. Opisuje kiedy i w jakich okolicznościach Polacy emigrowali do Francji, jak im się tam żyło, dlaczego postanowili wracać, i w końcu jak funkcjonowali tutaj w Polsce. Niezwykła mozaika postaci i ich motywacji, także tęsknoty. Tęsknoty za utraconym. Jak wielką jest więc sztuką zostawiać za sobą to co już nie wróci i budować na tym co jest. 

Pamięć zapisuje się w emocjach. Pamiętasz ze względu na to indywidualne przeżycie doświadczenia, które w sposób unikatowy towarzyszyło Ci kiedy to przeżywałeś. Książka świetnie to pokazuje. Została napisana przez wnuczkę Polska, który będąc Polakiem czuł się równocześnie Francuzem, przez to gdzie się urodził, gdzie mieszkał w pierwszych latach swojego życia, a w związku z...

Dzięki autorce zrozumiałam skąd się wziął w Polsce Gierek z francuską przeszłością. Zresztą podobnie jak Stenia Kozłowska (taka piosenkarka sprzed dziesięcioleci),choć akurat o niej nie ma wzmianek. I kim był Wincenty Pstrowski.
Ciekawe to bardzo. Przenosimy się w biedne lata 20, wojnę we Francji, a potem w przaśne lata 50 w PRL. Fascynująca lektura, dobrze napisana i udokumentowana.
A do Wałbrzycha, Bytomia, Zabrza, Boguszowa-Gorców i Jedliny Zdroju muszę się wybrać!

Dzięki autorce zrozumiałam skąd się wziął w Polsce Gierek z francuską przeszłością. Zresztą podobnie jak Stenia Kozłowska (taka piosenkarka sprzed dziesięcioleci),choć akurat o niej nie ma wzmianek. I kim był Wincenty Pstrowski.
Ciekawe to bardzo. Przenosimy się w biedne lata 20, wojnę we Francji, a potem w przaśne lata 50 w PRL. Fascynująca lektura, dobrze napisana i...

Sięgnęłam po reportaż Aleksandry Suława, głównie dlatego, że interesuje mnie wszystko co dotyczy Francji, a ponadto, w mojej rodzinie znany jest epizod wyjazdu do Francji za chlebem w okresie międzywojennym i te dwa czynniki zainspirowały mnie do pogłębienia wiedzy na ten temat.
Autorka „ Przy rodzicach nie parlować” zabrała mnie w inspirującą i ciekawą wędrówkę do Francji i na Ziemie Odzyskane, zaczynając swą podróż w biednej i przeludnionej Polsce międzywojennej, a kończąc na czasach współczesnych, gdy pozostała przy życiu ledwie garstka potomków wracających po II wojnie światowej budować nową, sprawiedliwszą i lepszą Polskę. Jak było naprawdę, jaka ta Polska lat 40. I 50. się okazała, pisarka odkrywa i obnaża w sposób obiektywny choć bolesny.
Aleksandra Suława, sama będąc wnuczką repatrianta z Francji, pisząc ten reportaż, mogła czerpać z interesujących i silnie nacechowanych emocjonalnie wspomnień własnych dotyczących dziadka Franciszka i jego nostalgicznej tęsknoty za krajem swego urodzenia oraz swojej rodziny, znajomych, czyli ludzi, którzy doświadczyli wielkich blasków i ponurych cieni powrotu do ojczyzny.
Choć brakowało mi czasem pewnego logicznego ciągu łączącego kolejne rozdziały, a temat jest na tyle obszerny, że nie sposób zmieścić wszystkiego w jednym tomie, reportaż oceniam pozytywnie i zachęcam do zgłębienia tego, niezbyt dobrze znanego, wątku związków polsko-francuskich.

Sięgnęłam po reportaż Aleksandry Suława, głównie dlatego, że interesuje mnie wszystko co dotyczy Francji, a ponadto, w mojej rodzinie znany jest epizod wyjazdu do Francji za chlebem w okresie międzywojennym i te dwa czynniki zainspirowały mnie do pogłębienia wiedzy na ten temat.
Autorka „ Przy rodzicach nie parlować” zabrała mnie w inspirującą i ciekawą wędrówkę do Francji...

Bardzo lubię serię "Sulina". Bo zawsze czegoś ciekawego można się dowiedzieć . Tym razem o losach ludzi, którzy po 1945 roku wrócili do kraju z emigracji do Francji. Byli to głównie górnicy. Zostawili wszystko i pojechali pomagać w odbudowie Ojczyzny. Wiele im obiecywano. Jednak po przyjeździe okazało się, że sprawy wyglądają zupełnie inaczej. A wkrótce zapadła za nimi "żelazna kurtyna" i nie było już odwrotu.

Bardzo lubię serię "Sulina". Bo zawsze czegoś ciekawego można się dowiedzieć . Tym razem o losach ludzi, którzy po 1945 roku wrócili do kraju z emigracji do Francji. Byli to głównie górnicy. Zostawili wszystko i pojechali pomagać w odbudowie Ojczyzny. Wiele im obiecywano. Jednak po przyjeździe okazało się, że sprawy wyglądają zupełnie inaczej. A wkrótce zapadła za nimi...