Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jeśli chcesz dotrzeć do środka labiryntu, musisz wykorzystać umiejętności kryminalistyczne, infiltracyjne i wiele, wiele innych. To ostateczny sprawdzian dla oszusta”, czyli powrót do szkoły dla oszustów.

Akademia Crook Haven to powieści, które przyciągnęły mnie do siebie motywem szkoły dla wyjątkowych uczniów. Piękna okładka przyciąga wzrok, a opis zwiastował ciekawą historię. J. J. Arcanjo powraca z drugim tomem serii polecanej dla fanów Harry'ego Pottera czy też serii Nevermoore. Czy kolejna część nadal trzyma poziom?

Gabriela, ucznia drugiej klasy szkoły złodziei Crookhaven, czeka w tym roku sporo pracy. Tym razem w turnieju Włamania drugoklasiści zwani Łotrami muszą przeniknąć do działu nauczycielskiego biblioteki, a w planie lekcji pojawiają się nowe zajęcia o nazwie odzyskiwanie.
Gabriel wraz ze swoją przebojową ekipą dowiaduje się też o istnieniu labiryntu Maravela – ukrytej głęboko pod dnem jeziora, zapomnianej przez szkołę zagadkowej konstrukcji pełnej przeszkód, z których każda jest niebywale wymagającym sprawdzianem umiejętności młodych oszustów.
W drugim tomie serii o Crookhaven poznajemy bliżej sekretną szkołę, która uczy, jak czynić zło, żeby pewnego dnia naprawić świat.

Motyw szkoły dla wyjątkowych uczniów jest niczym wyjęty z opowieści o młodym czarodzieju J. K. Rowling. Różnicą jest to, że nie jest to magiczna szkoła, nie znajdziecie tam zaklęć czy też potworów. Ta szkoła ma na celu wykształcić złodziejów, by ci mogli naprawić świat poprzez oszukiwanie złych ludzi i zwracania własności niewinnym. Myślę, że jest to lektura dla nieco młodszej młodzieży.

Zapomniany labirynt to lektura pełna zaskakujących zwrotów akcji, emocji oraz wielu przygód. Czytelnik nie ma czasu na nudę, a autor ukazuje ważne tematy, takie jak siła przyjaźni, która pokazuje, że pomimo przeciwności i różnic w charakterach naszych bohaterów, mogą oni tworzyć zgrany zespół i liczyć na siebie w najtrudniejszych chwilach. Oprócz tego znajdziecie tutaj sporo łamigłówek i zagadek oraz niecodziennych misji. A przeszłość zawsze prędzej czy później dogoni naszych bohaterów. Naprawdę można obdarzyć sympatią postacie wykreowane przez J. J. Arcanjo — kibicujemy im od pierwszych stron książki.

Mimo że Szkoła oszustów, jak i Zapomniany labirynt mają podobną budowę fabuły, to obie książki czytało mi się z przyjemnością. Napisana jest prostym, przyjemnym językiem i czyta się ją błyskawicznie (historia na jeden wieczór). Dynamiczna akcja i ciekawi bohaterowie sprawiają, że historię śledzi się z rosnącym zaciekawieniem. Idealnie sprawdzi się na prezent dla młodszej młodzieży. Ja wypatruję kolejnego tomu. Okładki tej serii bardzo mi się podobają — pięknie prezentują się na półce.

„Jeśli chcesz dotrzeć do środka labiryntu, musisz wykorzystać umiejętności kryminalistyczne, infiltracyjne i wiele, wiele innych. To ostateczny sprawdzian dla oszusta”, czyli powrót do szkoły dla oszustów.

Akademia Crook Haven to powieści, które przyciągnęły mnie do siebie motywem szkoły ...

Rozwiń

Zwiń

„Bo bardziej niż ludzi nie znoszę wszelakiego szkaradztwa pętającego się tam, gdzie nie potrzeba. Nie zmienia to faktu, że ludzie są niewdzięczni w swojej naturze. Nigdy nie potrafiłem ich zrozumieć”, czyli słowiańska mitologia w uniwersalnym wydaniu.

Opis tej książki zwiastował wszystko to, co lubię w książkach fantasy. Słowiańskie wierzenia, duchy, demony, mitologia i magia. Mieszanka wybuchowa, która naprawdę dobrze brzmiała i miałam spore oczekiwania wobec niej. Jest pierwszy tom serii Bliskie spotkania czarciego stopnia i jednocześnie debiut autora — Adama Wyrzykowskiego.

Gdy robotnicy podczas prac na rzece odkopują drewniany posąg opatrzony wizerunkiem prastarego bóstwa, zaczynają się dziać rzeczy, których nie sposób wytłumaczyć. Tajemniczy totem skrywa w sobie odwieczne sekrety i wprowadza chaos w życie sennego miasteczka.
Trzynastoletni Makary i jego przyjaciele zostają wciągnięci w spiralę tajemnic i niepokojących wydarzeń. Wspierają ich duchy i demony ze słowiańskich wierzeń, gotowe stanąć do walki z siłami ciemności.
Dlaczego koty mają dziewięć żywotów? Czy dwunasta to na pewno godzina duchów, a skrzaty to jedynie życzliwe karzełki skrycie pomagające ludziom? Co kryją okalające miasto gęste lasy, w jakiej nowej profesji po wiekach ukrycia odnalazła się Baba Jaga i jaki związek z całą historią ma błąkający się w podziemiach szkoły duch?
Adam Wyrzykowski zabiera czytelnika w fascynującą podróż przez magię i mitologię słowiańską, gdzie przyjaźń staje się bronią przeciwko zagrożeniu, a walka o przetrwanie nabiera nowego wymiaru. Czy Makaremu i jego przyjaciołom uda się rozwiązać zagadkę zniknięcia małej Bereniki i ocalić miasteczko przed potężnymi siłami Czarnoboga?

Klątwa Czarnoboga to książka zarówno dla młodszych czytelników, jak i starszych. Opowiada historię 13-latków, którzy będą musieli się zmierzyć z potężnymi siłami Czarnoboga. Autor naprawdę zrobił porządny research na temat słowiańskiej mitologii, widać, że chciał jak lepiej oddać jej klimat. Na końcu książki można znaleźć bestiariusz, dzięki któremu będzie łatwiej uporządkować swoją wiedzę. Klątwa Czarnoboga to opowieść o walce dobra ze złem. Nie zabraknie tutaj wielu magicznych istot, bożków, demonów, duchów czy też nimf. Makary, nasz główny bohater, chce pomóc przyjacielowi odzyskać siostrę. Wraz z innymi znajomymi wyruszają na misję, podczas której spotkają wiele ciekawych istot. Adam Wyrzykowski podejmuje tematy, z którymi nastolatkowie zmagają się na co dzień — brak akceptacji ze strony rówieśników, hejt, brak porozumienia z rodzicami czy też problemy z nadwagą. Te wątki przedstawione są bardzo realistycznie i można łatwo utożsamić się z bohaterami i ich kłopotami.

Fabuła jest dopracowana w każdym nawet najmniejszym szczególe. Aż trudno uwierzyć, że jest to debiut literacki. Autor chciał stworzyć książkę, po którą sięgnąłby w przyszłości jego syn i myślę, że mu się to udało. Fani słowiański motywów także nie będą zawiedzeni. Książka napisana jest lekkim językiem, a dialogi zabarwione są sarkazmem i humorem. Akcja toczy się dynamicznie i nie ma tutaj miejsca na nudę. Choć opowieść liczy sobie 500 stron, to do samego końca autor potrafi zaciekawić czytelnika. Bardzo polubiłam postacie wykreowane przez Wyrzykowskiego — kibicuje się im od pierwszych stron.

Klątwa Czarnoboga to fantastyczna opowieść o przyjaźni, poszukiwaniu własnego miejsca w świecie i odwiecznej walce dobra ze złem. Zachwyci zarówno młodszych czytelników, jak i wiernych fanów fantastyki. Napisana przyjemnym językiem opowieść, która swoim klimatem oczaruje niejednego czytelnika. Nie spodziewałam się, że ta historia tak bardzo mnie wciągnie. Mam nadzieję, że szybko dostaniemy kolejne tomy tej serii. Klątwa Czarnoboga na pewno znajdzie się w moich zestawieniu najlepszych książek tego roku. Warto zapoznać się z tą historią.

„Bo bardziej niż ludzi nie znoszę wszelakiego szkaradztwa pętającego się tam, gdzie nie potrzeba. Nie zmienia to faktu, że ludzie są niewdzięczni w swojej naturze. Nigdy nie potrafiłem ich zrozumieć”, czyli słowiańska mitologia w uniwersalnym wydaniu.

Opis tej książki zwiastował wszystko ...

Rozwiń

Zwiń

„Nie zmienisz tego, co się stało. Jedyne, na co masz wpływ, to jak sobie z tym poradzisz”, czyli Riley Sager powraca z kolejną powieścią.

Riley Sager to autor kilku książek, które na pewno kojarzycie, chociażby z okładek. Jedyne ocalałe to dla mnie drugie spotkanie z twórczością Sagera (wcześniej czytałam tylko Zamknij wszystkie drzwi). Opis tej książki był naprawdę zachęcający i postanowiłam skusić się na tę opowieść.

Quincy Carpenter jest jedną z nich – ocalałą. Przeżyła koszmar, który na zawsze odcisnął na niej piętno. Przetrwała masakrę, do której doszło tamtego lata. Wszyscy jej przyjaciele zginęli, jej udało się uciec.
Natychmiast stała się członkinią klubu, do którego nikt nie chciałby należeć – grupy dziewczyn nazywanych w mediach „ocalałymi”. Znajduje się wśród nich Lisa, która jako jedyna z dziesięciu dziewczyn przeżyła atak psychopaty na akademik; Samantha, której udało się uciec podczas tragedii w motelu Nightlight Inn; a teraz także Quincy, która cała we krwi uciekła z Pine Cottage, gdzie z piątką przyjaciół spędzała weekend. Każda z nich próbuje na nowo ułożyć swoje życie, zapomnieć o koszmarze, który zmienił je na zawsze.
Obecnie Quincy nieźle sobie radzi – może nawet świetnie, głównie dzięki przepisanym przez psychiatrę lekom. Ma troskliwego chłopaka Jeffa, piękne mieszkanie, prowadzi popularny blog cukierniczy oraz może liczyć na wsparcie Coopa – policjanta, który przed dziesięcioma laty uratował jej życie. Umysł nie pozwala jej przypomnieć sobie wydarzeń tamtej nocy; przeszłość została wymazana.
Mimo wysiłków mediów ocalałe nigdy się ze sobą nie spotkały. Aż do momentu, gdy jedna z nich została znaleziona martwa w swojej wannie. Wtedy Samantha pojawia się na progu mieszkania Quincy i za wszelką cenę próbuje obudzić wspomnienia dziewczyny z tamtej nocy.
Kiedy na jaw wychodzą nowe szczegóły związane ze śmiercią Lisy, zaczyna się wyścig z czasem. Quincy próbuje oddzielić prawdę od kłamstw Samanthy, uniknąć podejrzeń policji i nagabywań dziennikarzy oraz przypomnieć sobie, co naprawdę wydarzyło się w Pine Cottage. Ma niewiele czasu, zanim to, co zaczęło się przed dziesięcioma laty, znajdzie swój straszliwy finał. W końcu gorsze od bycia ocalałą jest bycie martwą…

Ta książka ukazała się już jakiś czas temu (w 2018 roku) i możecie kojarzyć ją pod tytułem Ocalałe. Akcja toczy się nieśpiesznie, a czasami wręcz stoi w miejscu, co niektórych może nudzić. Autor zastosował w swojej książce schematy znane z innych powieści i filmów tego typu. Napięcie budowane jest bardzo powoli. Jedyne ocalałe to debiut autora i niestety czuć to w powieści. Jakoś nie potrafiłam się wgryźć w opowiadaną historię. Bohaterowie byli mi obojętni — zachowywali się niezrozumiale. Sam początek historii jest dosyć nużący i przez większość książki nic się nie dzieje. Miejscami opisy były zbyt długie i po prostu zbędne — stanowią zapychacz akcji.

Chyba oczekiwałam czegoś więcej po tak popularnym autorze. Jedyne ocalałe to thriller jakich wiele, nie wyróżnia się niczym oryginalnym. To książka, którą szybko się czyta, ale i równie szybko się o niej zapomina. Dostarczy kilku godzin rozrywki, ale nic ponadto. Oczekiwałam lektury z dreszczykiem. Tutaj horroru brak, a fabuła jest ślamazarna. Autor miał pomysł na fabułę i naprawdę były momenty, kiedy to nie mogłam się oderwać od niej. Jednak czegoś mi tutaj brakuje. Muszę przyznać, że Jedyne ocalałe mnie rozczarowały. Czytałam wiele pozytywnych opinii o twórczości tego autora — może jeszcze skuszę się na jakąś inną książkę Sagera. Zamknij wszystkie drzwi też nie była arcydziełem, to jednak podobała mi się bardziej. Sprawdźcie sami, czy to thriller dla Was.

„Nie zmienisz tego, co się stało. Jedyne, na co masz wpływ, to jak sobie z tym poradzisz”, czyli Riley Sager powraca z kolejną powieścią.

Riley Sager to autor kilku książek, które na pewno kojarzycie, chociażby z okładek. Jedyne ocalałe to dla mnie drugie spotkanie z twórczością Sagera (w...

Rozwiń

Zwiń

„Nie bądź zgorzkniała. Trzeba sobie radzić z tym, co daje nam los. Nie można tego zmienić”, czyli paranoja i psychoza.

Sarah Pinborough to autorka wielu książek, ale ja do tej pory jakoś nie miałam ochoty sięgnąć po jej twórczość. Widząc w zapowiedziach Insomnia, postanowiłam dać jej szansę. Myślę, że wielu z was kojarzy jej poprzednie powieści, takie jak I niech zginę, Ta druga czy też Co kryją jej oczy. Sam opis zwiastował intrygujący thriller psychologiczny.

Emma desperacko pragnie odciąć się od przeszłości, więc skrzętnie ukrywa przed bliskimi traumę z dzieciństwa. Jednak nagle zaczyna cierpieć na bezsenność, a w ciągu dnia zdarzają jej się chwile, których później nie pamięta – dokładnie to samo przytrafiało się wcześniej jej matce. Czy faktycznie ma szaleństwo we krwi, tak jak twierdziła jej matka? Czy w chwilach braku kontaktu z rzeczywistością może skrzywdzić swoją rodzinę? Czy naprawdę traci zmysły? Tylko dochodząc do prawdy o bolesnej przeszłości, będzie w stanie znaleźć odpowiedzi dotyczące swojej teraźniejszości.
„INSOMNIA” to niepokojąca i zagmatwana powieść, której nie można odłożyć nawet na moment. Sarah Pinborough po mistrzowsku buduje napięcie, fundując fankom i fanom thrillerów psychologicznych satysfakcjonujący rollercoaster.

Nasz główna bohaterka, Emma, to kobieta, której nic nie brakuje. Ma świetną pracę, spełnia się jako żona i matka. Jednak jej przeszłość wcale nie jest zbyt kolorowa. Powoli odkrywamy, co ją kiedyś spotkało — autorka dawkuje informacje, trzymając tym samym czytelnika w napięciu. Emma zaczyna cierpieć na bezsenność i boi się, że skończy tak jak jej matka (która trafiła do zakładu zamkniętego). Kobietą targają różne emocje i nie jest już w stanie stwierdzić, co jest tak naprawdę rzeczywistością.

Insomnia to książka, w której trudno jest komukolwiek zaufać (a może i lepiej tego nie robić). Pełno w niej paranoi i psychozy, która otacza nas z każdej strony. Nie brak tutaj także uczucia niepokoju czy też dreszczyku emocji. Można poczuć tę niepokojącą atmosferę, towarzyszącą naszym bohaterom. Autorka powoli odkrywa kolejne zakamarki ludzkiego umysłu.

Jednym z minusów (który zaważył u mnie na odbiorze tej książki) jest jej nijakie zakończenie. Akcja momentami była nieco nudnawa i zbyt powolna, co wybijało z rytmu. Niektóre wątki są poprowadzone dosyć stereotypowo, a sama fabuła jest nieco nierealna. Emma wielokrotnie mnie irytowała swoim zachowaniem — nieomylna, rozchwiana, rozgrymaszona. Jakoś kompletnie nie mogłam jej polubić. Insomnia zostawiła u mnie uczucie niedosytu — spodziewałam się jakiś większych zwrotów akcji. Jeśli lubicie thrillery psychologiczne, to śmiało możecie po nią sięgnąć. Pomimo kilku wad dostarczyła mi kilku godzin rozrywki, a sama historia zbiera wiele pozytywnych recenzji.

„Nie bądź zgorzkniała. Trzeba sobie radzić z tym, co daje nam los. Nie można tego zmienić”, czyli paranoja i psychoza.

Sarah Pinborough to autorka wielu książek, ale ja do tej pory jakoś nie miałam ochoty sięgnąć po jej twórczość. Widząc w zapowiedziach Insomnia, postanowiłam dać jej szan...

Rozwiń

Zwiń

„Nie chciała zostać czarnym charakterem, ale kiedy człowiek przez całe życie wypatruje słońca, w końcu zaczyna tęsknić za deszczem”, czyli klasyki animacji przerobione na książkę.

Asystentka złoczyńcy to pierwszy tom serii o tym samym tytule autorstwa Hannah Nicole Maehrer. Jest to debiut literacki tej autorki. Do zapoznania się z jej twórczością zachęcił mnie opis — liczyłam na lekturę, która pozwoli oderwać mi się od problemów życia codziennego, przy której nie będę musiała zbyt dużo myśleć. Czy Asystentce złoczyńcy to się udało?

ASYSTENT POSZUKIWANY: Znany, wysokiej rangi złoczyńca poszukuje lojalnego, rozważnego asystenta. Nieokreślone obowiązki biurowe, pomoc w kreowaniu przypadkowego chaosu, terroru i innych mrocznych rzeczy. Dyskrecja obowiązkowa. Doskonałe benefity.
Evie Sage ma na utrzymaniu całą rodzinę, stałe zatrudnienie jest więc w jej sytuacji wręcz niezbędne. Nic więc dziwnego, że przyjmuje ofertę pracy od najniebezpieczniejszego złoczyńcy w całym królestwie Rennedawn… tym bardziej że szef – mimo wybuchowego temperamentu – jest wyjątkowo seksownym facetem.
Mija czas, a Evie przyzwyczaja się do zwisających z sufitu odciętych głów, zwłok na biurku i wdeptywania w zabłąkane gałki oczne w najmniej spodziewanych miejscach. Sielanka nie trwa jednak długo – dziewczyna zaczyna podejrzewać, że wielkiemu złoczyńcy grozi jeszcze większe niebezpieczeństwo. Asystentka Złego postanawia dowiedzieć się, kto sabotuje jego działania, i odpłacić sprawcy pięknym za nadobne. Jest gotowa zrobić naprawdę wszystko, by rozwiązać zagadkę… nawet jeśli będzie to wymagało od niej pewnych poświęceń…

Owszem, jest to książka napisana przyjemnym, plastycznym językiem z ciętym i czarnym poczuciem humoru. Asystentka złoczyńcy to opowieść porównywana do znanych filmów animowanych takich jak Zaplątani czy też Shrek. Jest podobnie skonstruowana i można zauważyć, że Hannah Nicole Maehrer wzorowała się na klasykach animacji (sama we wstępie wspomniała o rodzicach, którzy opowiadali jej bajki). Książka wciąga od pierwszych stron i pochłania baśniowym światem. Jednak fabuła jest dosyć przewidywalna, a akcja toczy się dosyć monotonnie. Moim zdaniem całość jest nieco za długa (książka liczy sobie ponad 500 stron — spokojnie można byłoby ją skrócić do 300 stron i niewiele by ona na tym straciła). Główna bohaterka jest naiwna, niedojrzała, roztrzepana i niewinna. Czasami jej zachowanie może irytować. Cała opowieść skupia się głównie na relacji Evie ze Złym i ich przypadkowym spotkaniom oraz dogryzaniu sobie.

Szkoda, że autorka nie pokusiła się bardziej rozbudować tutaj stronę magiczną swojego świata. Niewiele wiemy o funkcjonowaniu królestwa, magicznych stworzeniach czy też o samej magii. Nie wiemy właściwie też, dlaczego Zły jest zły (za mało jest scen, byśmy mogli wywnioskować, że jest on wcieleniem diabła). Jeśli przymrużymy oko na kilka tych kilka wad, to możemy miło spędzić czas z tą książką.

To jedna z tych pozycji, podczas których nie trzeba wiele myśleć. Szybko się ją czyta. Nie jest to nic oryginalnego, ale nada się na comfort reading. Historia urocza, nieco głupiutka, w stylu bajek Disneya. Asystentka złoczyńcy to początek serii. Jestem ciekawa, co autorka zaserwuje nam w drugim tomie. Jeśli szukacie książki na relaks, to ta na pewno się sprawdzi.

„Nie chciała zostać czarnym charakterem, ale kiedy człowiek przez całe życie wypatruje słońca, w końcu zaczyna tęsknić za deszczem”, czyli klasyki animacji przerobione na książkę.

Asystentka złoczyńcy to pierwszy tom serii o tym samym tytule autorstwa Hannah Nicole Maehrer. Jest to debiut...

Rozwiń

Zwiń

„Nie mogę zabrać ci twoich dni, życia i słońca. Jestem szczęściarzem, że mam twoje noce, to musi mi wystarczyć”, czyli finał dylogii o warszawskich wampirach.

Małgorzata Wilk debiutowała w tamtym roku z książką Noce za nocami. To była dla jedna z moich ulubionych powieści 2023 roku, dlatego nie wahałam się przed sięgnięciem po Noce aż po wieczność.

Kiedy Ruta została asystentką Nikifora, nie spodziewała się, że książę wampirów okaże się aż tak… wkurzający. Uroczy krwiopijca w różowych botkach i ze stadem psiaków u boku ma też mroczną stronę – w nadnaturalnym świecie znany jest jako potężny władca, który rządzi twardą ręką i nie boi się wymierzać sprawiedliwości według własnych zasad. Ruta zaczyna wątpić, czy jej miejsce jest u boku księcia, ale wtedy Nikifor znika, a wszystkie ślady prowadzą do pełnych niebezpieczeństw Włoch.
Ruta postanawia uratować szefa, ale takiej misji nie da się wykonać w pojedynkę. Do Florencji udaje się wraz z oddanym przyjacielem Feliksem i jego ukochanym, zrzędliwym wampirem Fryderykiem. Żeby odkryć, co się stało z Nikiforem, drużyna z Warszawy będzie musiała pokonać wiele przeciwności. Prócz toskańskich wampirów i skomplikowanej krwiopijczej polityki na przeszkodzie staną im też… własne uczucia.
We Włoszech każde z nich będzie zmuszone zmierzyć się z pytaniem, którego dotąd bali się sobie zadać: Co ich czeka, jeśli wspólne noce nie będą trwały aż po wieczność?

Akcja Nocy aż po wieczność przenosi nas cztery lata do przodu od wydarzeń znanych nam z Nocy za nocami. Poznajemy tutaj asystentkę Nikifora, Rutę, która jest milczącym cieniem swojego szefa. Nie wyróżnia się niczym i właściwie nie miała w planach pozostawać z księciem wampirów na długo. Z drugiej strony mamy Nikifora, który udaje się do Florencji i słuch po nim zanika. Nasza warszawska grupka musi teraz zjednoczyć siły, by odnaleźć swojego przyjaciela. Powraca główna para z poprzedniej książki — Felix oraz Fryderyk. Nasi bohaterowie muszą zachować czujność, ponieważ mieszkańcy Florencji nie należą do najłatwiejszych towarzyszy.

Noce aż po wieczność to urocza, ciepła i typowo młodzieżowa historia, która umili wam kilka wieczorów. Dla mnie jest to kolejna książka na mojej liście comfort book. Nie raz wywołała u mnie uśmiech i naprawdę z przyjemnością czytałam kolejne rozdziały. Polubiłam wykreowanych przez autorkę bohaterów już od pierwszego tomu. Akcja toczy się dosyć spokojnie, a sam język autorki sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie. Napięcie rośnie z każdą kolejną stroną. Praktycznie do samego końca nie wiemy, gdzie tak naprawdę jest Nikifor.

Noce aż po wieczność to dobra kontynuacji Nocy za nocami. Jest to także świetne zakończenie tej dylogii. Będzie to jedna z moich ulubionych serii. Jeśli szukacie lekkiej i niezobowiązującej lektury, która sprawi, że nie raz się uśmiechniecie, to Noce aż po wieczność sprawdzą się idealnie. Jestem szalenie ciekawa kolejnych książek Małgorzaty Wilk, ponieważ autorka ma wielki potencjał i mam nadzieję, że wkrótce dostaniemy jej kolejną powieść.

„Nie mogę zabrać ci twoich dni, życia i słońca. Jestem szczęściarzem, że mam twoje noce, to musi mi wystarczyć”, czyli finał dylogii o warszawskich wampirach.

Małgorzata Wilk debiutowała w tamtym roku z książką Noce za nocami. To była dla jedna z moich ulubionych powieści 2023 roku, dlate...

Rozwiń

Zwiń

„Ludzie chcą czytać o ludziach – i z doświadczenia wiem, że z reguły przeskakują opisowe akapity”, czyli nietypowa narracja pośród intrygujących bohaterów.

Alex Michaelides to autor znany z takich bestselerowych powieści jak Pacjentka czy też Boginie. Dla mnie jest to drugie spotkanie (po Boginiach) z tym autorem. Do książki przekonał mnie opis, który zwiastował ciekawą opowieść o morderstwie.

Lana Farrar, osamotniona gwiazda filmowa, która chwile sławy ma już za sobą, zaprasza najbliższych przyjaciół na weekend na swoją prywatną grecką wyspę. Ale stare przyjaźnie skrywają gwałtowne namiętności i urazy czające się tuż pod powierzchnią… Za czterdzieści osiem godzin jedno z nich będzie martwe... A to dopiero początek.

Furia to powieść, która porusza dosyć oklepany schemat. Mamy grupę osób, która zostaje zamknięta w jednym miejscu (tutaj jest to wyspa) i wkrótce jedna z nich ginie. Ktoś z tej grupy jest mordercą. Czytałam wiele książek z podobną fabułą, więc byłam ciekawa czy autor dorzuci coś oryginalnego do tego schematu. Pierwszym, co od razu atakuje czytelnika, to sposób narracji. Eliot, narrator, zwraca się bezpośrednio do nas, do czytelników. Opowiada nam historię, zadaje pytania i zmusza do refleksji. Na pewno nie każdemu przypadnie taka forma do gustu. Ja muszę przyznać, że momentami mnie to irytowało, a sam sposób opowiadania Eliota był trochę nudny. Opis mówi nam, że może to być także historia miłosna. Jednak nie uświadczycie tutaj schematycznego romansu.

Całość przypomina mi trochę sztukę teatralną, co nawet idealnie pasuje do bohaterów, ponieważ są oni aktorami, którzy grają nie tylko w filmach, ale i też w życiu prywatnym. Bohaterowie są dosyć niejednoznaczni, nie możemy im ufać. Pełni skrajnych emocji i psychopatycznej osobowości. Autor manipuluje czytelnikiem do samego końca historii, wprowadzając liczne fałszywe tropy i zwroty akcji.

Alex Michaelides potrafi zaintrygować czytelnika specyficzną fabułą, która przypomina melodramat. Znajdziecie tutaj także sporo filozoficznych przemyśleń. Mam problem z tą książką. Z jednej strony wciągnęła mnie, a z drugiej były momenty, które mnie irytowały. Nie jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy mi się podobała, czy też nie. Myślę, że najlepiej samemu przekonać się, czy to coś dla was.

„Ludzie chcą czytać o ludziach – i z doświadczenia wiem, że z reguły przeskakują opisowe akapity”, czyli nietypowa narracja pośród intrygujących bohaterów.

Alex Michaelides to autor znany z takich bestselerowych powieści jak Pacjentka czy też Boginie. Dla mnie jest to drugie spotkanie (po...

Rozwiń

Zwiń

„Jutro o wschodzie słońca już mnie tutaj nie będzie”, czyli pierwsza księga nowej serii Marah Woolf.

Marah Woolf to autorka kilkunastu książek. Miałam okazją poznać się z nią przy pierwszym tomie Iskry bogów — Nie Kochaj mnie. Do książki przekonał mnie opis, który zwiastował ciekawą powieść fantasy. Sięgając po nią liczyłam, że będzie to lekka i niezobowiązująca lektura.

Magia zniknie, jeśli zakujemy ją w kajdany.
Przed ponad dwunastoma laty rodzina Valei została zamordowana, od tego czasu wiccanka mieszka wśród ludzi z dala od Ardealu. Niczego jednak bardziej nie pragnie, niż wrócić do ojczyzny i dowiedzieć się, co stało się tamtej nocy, gdy jej życie brutalnie runęło w gruzach. Kiedy teraz zostaje zamordowana inna wiccanka, dziadek Valei zgadza się wreszcie na powrót Valei, bo dziewczyna ma rzadki dar i widzi wspomnienia innych, nawet zmarłych.
Wkrótce po jej przyjeździe do ojczyzny okazuje się, że tkwi w zawiłej plątaninie kłamstw, intryg i zdrad. W Ardealu bowiem od wieków trwa wojna między wiccanami, strzygami i królową czarownic, a zakończy się dopiero wówczas, kiedy dwa z trzech ludów zostaną doszczętnie zgładzone.
Mroczna, romantyczna, magiczna i pełna sekretów historia o wiedźmach, strzygach i obdarzonej wyjątkowymi darem dziewczynie, która widzi wspomnienia innych, zarówno żywych, jak i zmarłych.

Znak i omen to powieść młodzieżowa, w której wiccani, czarownice i strzygi żyją obok siebie. Oprócz tego w świecie wykreowanym przez autorkę znajdziecie również inne złowieszcze bestie — duchy czy też upiory. Sporo tego do ogarnięcia — magia jest tutaj dosyć trudną i nieokiełznaną dziedziną. Muszę przyznać, że ilość informacji, jaka spada na czytelnika, jest ogromna i można poczuć się przytłoczonym. Autorka chce nam jak najlepiej przedstawić swój świat, ale czasami było to za dużo na raz. Nasza główna bohaterka jest wiccanką, która ukrywa się wśród ludzi. Jednak pewne wydarzenia zmuszają ją do powrotu do ojczyzny.

Zostajemy wrzuceni w sam środek wojny międzygatunkowej — pomiędzy strzygami, wiccanami i czarownicami. Znajdziecie tutaj także wiele intryg politycznych i skomplikowane relacje oraz makabrycznych zbrodni, a także bohaterów, którzy nie boją się podejmować ryzyka. Mimo że całość jest raczej dosyć szablonowa i możemy przewidzieć, co dalej się wydarzy, to książkę czyta z zaciekawianiem (z przymrużeniem oka na niektóre stereotypowe zagrania i potyczki słowne). Język jest lekki, dzięki czemu powieść czyta się dosyć szybko — mimo jej objętości (liczy ona ponad 500 stron).

Wielkim plusem tej książki jest jej bogato rozbudowany świat, gdzie pełno różnorodności. Całość jest ciekawie przedstawiona i naprawdę łatwo sobie wyobrazić, to co autora chciała nam przekazać. Myślę, że to świetna pozycja dla osób, które dopiero zaczynają swoją drogę z fantastyką, ale i ci zaprawieni w boju także znajdą tutaj coś dla siebie. Zakończenie spowodowało, że jestem ciekawa następnego tomu. Znak i omen to lekka i przyjemna powieść młodzieżowa z intrygującymi bohaterami, którzy mierzy się z trudnościami życia. Sama książka zbiera praktycznie same pozytywne opinie, więc warto przekonać czy to wasza bajka.

„Jutro o wschodzie słońca już mnie tutaj nie będzie”, czyli pierwsza księga nowej serii Marah Woolf.

Marah Woolf to autorka kilkunastu książek. Miałam okazją poznać się z nią przy pierwszym tomie Iskry bogów — Nie Kochaj mnie. Do książki przekonał mnie opis, który zwiastował ciekawą powie...

Rozwiń

Zwiń

„— Czasami ofiary stanowią substytut — zawyrokował w końcu Dean. - Jestem żonaty, ale nigdy nie uszłoby mi na sucho zabójstwo żony, dlatego morduję dziwki i udaję, że to ona. Umiera moje dziecko i odtąd każdego malucha w czapce z daszkiem traktuję jak swojego”, czyli młodzieżowy kryminał.

Genialne umysły to pierwszy tom serii The Naturals autorstwa Jennifer Lynn Barnes, którą możecie kojarzyć ze słynnej serii The Inheritance Games. To zaskakująco krótka książka — liczy sobie 300 stron, ale sam opis jest intrygujący. Lubię, gdy w powieści możemy motyw rozwiązywania zagadek. Jak wypada w tej sprawie The Naturals?

Siedemnastoletnia Cassie ma naturalne zdolności w rozczytywaniu ludzi. Łącząc najdrobniejsze szczegóły, potrafi powiedzieć kim jesteś i czego pragniesz. Jednak nigdy nie traktowała tej umiejętności poważnie. Aż do momentu, gdy FBI zapukało do jej drzwi: zainicjowali tajny program wykorzystujący wyjątkowych nastolatków do rozwiązywania znanych niewyjaśnionych spraw kryminalnych, i Cassie jest im potrzebna.
Cassie nie zdaje sobie sprawy, że grozi jej większe ryzyko niż stawienie czoła kilku niewyjaśnionym zabójstwom, zwłaszcza gdy musi zamieszkać z grupą nastolatków, których umiejętności są równie nietypowe jak jej własne. Sarkastyczny, zamożny Michael ma talent w odczytywaniu emocji, którego używa, by przeniknąć do głowy Cassie – i nie tylko. Ponury Dean dzieli z Cassie dar profilowania, ale trzyma ją na dystans.
Wkrótce staje się jasne, że nikt w programie Naturalsi nie jest tym, za kogo się podaje. A gdy pojawia się nowy morderca, niebezpieczeństwo jest bliżej, niż kiedykolwiek mogła sobie wyobrazić Cassie. Uwięzieni w śmiertelnej grze w kotka i myszkę z mordercą, Naturalsi będą musieli wykorzystać wszystkie swoje umiejętności, by po prostu przetrwać.

Książka pierwotnie ukazała się 11 lat temu, więc niektóre rzeczy i wątki już nam — czytelnikom — mogły się przejeść. Zauważyłam także wiele podobieństw do The Inheritance Games w zakresie tworzenia postaci. Trójkąt miłosny zupełnie mi tutaj nie pasuje i mam nadzieję, że autorka w kolejnych tomach z niego zrezygnuje. Całe szczęście, że Jennifer Lynn Barnes aż tak bardzo nie skupia się na wątku romantycznym, ponieważ kompletnie nie czuć chemii pomiędzy tymi bohaterami. Ciekawym aspektem jest możliwość poznania perspektywy mordercy, która trzyma w napięciu do samego końca. Autorka umiejętnie manipuluje czytelnikiem, wprowadzając nowe tropy, które mają tylko za zadania nas zmylić.

Genialne umysły to książka, której akcja toczy się wokół poznawania sposobu myślenia mordercy. Zanurzymy się w świecie pełnym intryg, gdzie nie tak łatwo odnaleźć winnego. Szkoda, że tak mało wiemy o Naturalsach — autorka nie dostarczyła nam zbyt wiele informacji o tym programie. Może w kolejnych tomach wspomni o nich coś więcej.

Genialne umysły to pierwszy z czterech tomów serii The Naturals. Tę książkę mogę polecić młodzieży, ale dla starych wyjadaczy kryminałów może być nieco zbyt przewidywalna. To właściwie jest wprowadzenie do serii i mam nadzieję, że kolejne tomy wciągną mnie bardziej. Książkę czyta się błyskawicznie — jest to lektura na raz (liczy ona 300 stron).

„— Czasami ofiary stanowią substytut — zawyrokował w końcu Dean. - Jestem żonaty, ale nigdy nie uszłoby mi na sucho zabójstwo żony, dlatego morduję dziwki i udaję, że to ona. Umiera moje dziecko i odtąd każdego malucha w czapce z daszkiem traktuję jak swojego”, czyli młodzieżowy kryminał.
...

Rozwiń

Zwiń

„Aleks, chciałabym ci powiedzieć, że z czasem będzie łatwiej, ale możliwe, że już nigdy nie zapełnisz tej pustki. Wierzę, że w pewnym momencie nauczysz się z tym żyć”, czyli green flag pośród książek.

Bliźniaczy płomień to literacki debiut Maksa Kuznowicza, którego w Instagramowym świecie możecie kojarzyć jako bookovicz. Sięgnęłam po tę książkę, szukając pozycji, która pozwoli oderwać mi myśli od problemów życia codziennego. Opis zwiastował dobrą powieść młodzieżową z ciekawie wykreowanymi bohaterami.

Życie Daikiego wywraca się do góry nogami po tym, jak w centrum Paryża ginie jego chłopak. Rok później osiemnastolatek powoli wychodzi na prostą, pomaga w restauracji rodziców i spędza czas z przyjaciółmi. Jedna noc sprawia, że budzą się w nim głęboko skrywane umiejętności: czuje, słyszy i widzi więcej.
W tym samym czasie do miasta przyjeżdża Aleks z Hope – suczką rasy border collie. Po stracie bliskich szuka świeżego startu. Oprócz miłości do literatury i kuchni roślinnej chłopak ma jeszcze dwie umiejętności – skrywania prawdziwych emocji i komunikowania się z Hope.
Co się stanie, gdy serce Daikiego zacznie się budzić po przebytej traumie, a Aleks odkryje, że może pozwolić sobie na wrażliwość?

Styl autora jest lekki i młodzieżowy (ale nie przesadzony), więc książkę naprawdę szybko się czyta. Historię śledzimy z dwóch perspektyw — naszych głównych bohaterów — Aleksa oraz Daikiego. Mimo że jest to powieść młodzieżowa, to Maks Kuznowicz porusza w niej trudne tematy, o których wciąż mówi się za mało. Mamy tutaj bohatera w spektrum autyzmu (nie przypominam sobie, abym ostatnio natknęła się na tę chorobę w przeczytanych książkach), co samo w sobie jest oryginalne i dobrze przedstawione — pozwoliło mi to choć trochę zrozumieć jak wygląda świat ich oczami. Bliźniaczy płomień to opowieść o radzeniu sobie ze stratą, przeżywaniu żałoby i szukaniu sensu w swoim życiu. Ukazuje, że warto szukać pomocy, gdy sami już nie dajemy rady.

To powieść, którą śmiało mogę zakwalifikować do mojej listy comfort books. Wzajemny szacunek bez względu na wszystko, wielka przyjaźń, bezpieczna przystań i miłość, która powoli rozwija się między chłopakami — te wątki sprawiają, że cała ta historia to wielki green flag. Nie zabrakło tutaj także skrajnych emocji — często tych także negatywnych. Warto też wspomnieć o relacji Aleksa z Hope (suczką rasy border collie) — skradła ona moje serce od pierwszych stron (tak, uwielbiam psy!). Wielokrotnie ich rozmowy sprawiły, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Sam pomysł na tytułowy wątek bliźniaczych dusz został ciekawie przedstawiony. Dla mnie dodatkowym smaczkiem były nawiązania do kultury azjatyckiej czy też liczne wtrącenia po japońsku — lubię i interesuję się Azją.

Bliźniaczy płomień to komfortowy debiut literacki (zupełnie nie czuć, że autor dopiero stawia pierwsze kroki) o bohaterach, którzy mierzą się z wieloma problemami. To opowieść, która zmusza do refleksji, ale jednocześnie jest ciepła i daje nadzieję na lepszą przyszłość. Postacie są realistycznie i łatwo można się z nimi utożsamiać. Jeśli szukacie książki, która pozwoli oderwać się problemów, to Bliźniaczy płomień na pewno dostarczy wam kilka godzin dobrej rozrywki. Ja już wypatruję kolejnych opowieści spod pióra Maksa Kuznowicza. Ma on potencjał i mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać na jego kolejne powieści.

„Aleks, chciałabym ci powiedzieć, że z czasem będzie łatwiej, ale możliwe, że już nigdy nie zapełnisz tej pustki. Wierzę, że w pewnym momencie nauczysz się z tym żyć”, czyli green flag pośród książek.

Bliźniaczy płomień to literacki debiut Maksa Kuznowicza, którego w Instagramowym świecie...

Rozwiń

Zwiń