Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są książki, które od momentu zagoszczenia na półce czekają na swój czas, by je przeczytać. W tym przypadku minął rok od kiedy ją mam i jak już zaczęłam czytać i wciągnęłam się w nią mocno to przyszła refleksja: „czemu czekałam tak długo”? Znacie to uczucie?

Zwróciłam na nią uwagę przez intrygujący opis, więc w skrócie napisze o co chodzi. W sylwestra 1999 roku podczas nocnej zmiany w wypożyczalni kaset video dochodzi do morderstwa pracujących tam nastolatek. Jednej z nich udaje się przeżyć. Wytypowany sprawca znika bez śladu... Mija piętnaście lat i tym razem w lodziarni dochodzi do podobnej zbrodni, w której wśród kilku ofiar udaje się przeżyć jednej dziewczynie. W sprawę zostaje zaangażowana ocalała kobieta sprzed lat, która obecnie jest psycholożką.

Czy jest to przypadek, a może sprawy się ze sobą łączą? Czy osoba, która ukrywa się od piętnastu lat jest teraz w to zamieszana? A może wtedy padły fałszywe oskarżenia?

Konstrukcja książki jest taka jaką lubię w thrillerach, czyli mamy różne perspektywy bohaterów i dynamiczne krótkie rozdziały. Nie zawsze przepadam za tak krótkimi rozdziałami, ale w takim gatunku świetnie się to sprawdza. Zostaje postawionych tyle wątpliwości w fabule, że moje przypuszczenia wędrowały w przeróżne strony, a i tak autor zwiódł mnie na manowce przy jednoczesnym wybraniu winnego z osób, które przewijały się już przez fabułę, więc miało to swoją dozę prawdopodobieństwa. Pomysł na książkę moim zdaniem w pełni obroniony i to co w opisie ma swoje odzwierciedlenie w środku. Podobały mi się zwroty akcji, które były zaskakujące i nie czułam, by były na siłę, a bardziej właśnie widziałam w tym duże możliwości uwierzenia, że tak było.

Lekko mogłabym się przyczepić do postaci agentki Keller, która była w ósmym miesiącu bliźniaczej ciąży i zbyt dobrze radziła sobie fizycznie w akcji plus nadmiernie ryzykowała, ale nie wpływa to na moją całościową ocenę.

Są książki, które od momentu zagoszczenia na półce czekają na swój czas, by je przeczytać. W tym przypadku minął rok od kiedy ją mam i jak już zaczęłam czytać i wciągnęłam się w nią mocno to przyszła refleksja: „czemu czekałam tak długo”? Znacie to uczucie?

Zwróciłam na nią uwagę przez i...

Rozwiń

Zwiń

Już nieraz zdarzyło mi się pisać przy opiniach o książkach, że filmy sensacyjne to moje totalne guilty pleasure, więc wyobraźcie sobie jak bardzo się ucieszyłam, że kolejna część serii „Miasto gasnących świateł” jest właśnie sensacją (poprzednie dwie części były połączeniem kryminału z romansem).

Akcja „Równonocy” została umieszczona bezpośrednio po zakończeniu tomu pierwszego, a nie drugiego i podczas czytania układałam sobie w głowie, że wam napiszę, że możecie chronologicznie przeczytać trójkę przed dwójką, ale epilog to odwrócił, bo dostajemy tam scenę, która dzieje się po zakończeniu drugiego tomu, więc jednak warto zachować kolejność wydania i przeczytać „Równonoc” jako trzecią część. 😉

Autorka w słowach od siebie, ale i w fabule wspomina o filmach z Jamesem Bondem, które klimatem zainspirowały ją do stworzenia tej historii. I ten kierunek jest dobrym drogowskazem, bo jeżeli lubicie filmy z Bondem to i ta książka powinna się wam spodobać. Ja bardzo lubię, bo się po części na nich wychowałam, a szczególnie tych, w których gra Pierce Brosnan (mam jeszcze słabość do tych z Timothym Daltonem). 🤭

Znany nam z wcześniejszych części Konrad Gronczewski wyruszył w pościg za osobą, która popełniała zbrodnie w „Mgle” i kierujemy się z nim w różne strony Europy. Na swojej drodze spotyka Antka Moskala, którego mieliśmy już okazję poznać w „Burzy”, ale i odkrywają się przed nami też zupełnie nowi bohaterowie, którzy coś czuję nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. Z resztą autorka ma talent do tworzenia postaci, które mam wrażenie jakby byli stworzeni dla tej akcji i nie wyobrażam sobie jakby mogło ich tam nie być.

Dużą wartością książek z tej serii jest nacisk na postacie queerowe i ukazanie siły jaką daje poczucie bycia sobą kimkolwiek się czujemy. Wśród pędu akcji ukazana jest tragedia postaci i to jak ciężko oderwać się od przeszłości. Dzięki temu ta historia ma warstwy i obok rozrywki jest coś co zostaje, a tymi uczuciami jest współczucie i empatia.

„Miasto gasnących świateł” trzyma swój poziom, który tak bardzo

Ps. Z myślą o książkowym Antku i jego „lekkiej” obsesji na punkcie „Gry o tron” słucham podczas pisania muzyki z tego serialu. 🐉

Już nieraz zdarzyło mi się pisać przy opiniach o książkach, że filmy sensacyjne to moje totalne guilty pleasure, więc wyobraźcie sobie jak bardzo się ucieszyłam, że kolejna część serii „Miasto gasnących świateł” jest właśnie sensacją (poprzednie dwie części były połączeniem kryminału z ro...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po tę książkę, bo pamiętam dobry wydźwięk kilku opinii, które o niej czytałam. Jednak, gdzieś w mojej głowie przez te dwa lata od jej premiery zrodziło się błędne przekonanie, że to bardziej taka literatura piękna z zaginięciem rodziny w tle, a tu się okazuje, że to w pełni kryminał i to jeszcze tych z gatunku domestic noir.

Nie mogę napisać, bym się zawiodła, bo to gatunek, który bardzo lubię, więc zaskoczenie z braku swojej pamięci jak najbardziej na plus.

Czteroosobowa rodzina znika bez śladu. Dwoje małych dzieci i ich rodzice. Na pozór nic złego się tam nie działo, a ich dom wygląda tak jakby przed chwilą z niego wyszli i zaraz mieli wrócić. Ktoś zostaje obciążony winą, chociaż się do niej nie przyznaje, a ciał brak. Co ciekawe sprawa dość szybko przycicha i mija rok, gdy ponownie podjęte zostają nieoficjalne kroki, by przybliżyć się do prawdy.

Psychologicznie bardzo dobrze napisani bohaterowie i do końca jest taka niepewność o co dokładnie może chodzić. Rozwiązanie bardzo aktualne i prawdziwe, z resztą autorka w posłowiu napisała o kilku autentycznych sprawach, które ją zainspirowały. Niby dość oczywiste, a jednak sposób jej przekazania i ukierunkowania tropów w różne strony sprawił, że byłam nią żywo zainteresowana.

Naprawdę świetne rozegranie akcji i charakterystyki bohaterów, które ukazuje taką głębię całości, a to wszystko na raptem 300 stronach. Po jej skończeniu myślałam o niej nadal, a to zawsze stanowi dobrą rekomendację. Jeśli lubicie historie w stylu domestic noir to warto zwrócić uwagę na ten tytuł, bo dla mnie to była kwintesencja tego o co chodzi w tym gatunku.

Sięgnęłam po tę książkę, bo pamiętam dobry wydźwięk kilku opinii, które o niej czytałam. Jednak, gdzieś w mojej głowie przez te dwa lata od jej premiery zrodziło się błędne przekonanie, że to bardziej taka literatura piękna z zaginięciem rodziny w tle, a tu się okazuje, że to w pełni krymi...

Rozwiń

Zwiń

Im mam więcej przeczytanych kryminałów i thrillerów, które opierają się na ujęciu osoby, która popełniła daną zbrodnię tym z większą łatwością przychodzi mi zobaczenie pewnych poszlak w tekście i odgadnięciu kto jest winny.

Myślę, że większość osób się ze mną zgodzi, że gdy dzieje się to w drugiej połowie książki bądź bliżej końca to nie jest to, aż tak odbierające przyjemność z odkrycia tajemnicy jak w momencie, gdy zdarza się to w pierwszej połowie.

Tutaj właśnie tak miałam, że wystarczyło kilka sytuacji z początku bym ze 100% pewnością wytypowała kto i nawet odgadła motywację tej osoby. Wszystko się potwierdziło i przez to nie byłam w stanie w pełni przeżyć napięcia niepewności, które tak lubię w kryminałach. Jeszcze jak zdarzy mi się przewidzieć kto, to chociaż z chęcią dowiaduję się czemu, a tutaj też już wpadłam dlaczego.

Jednak nie mogę napisać, bym w ogóle nie była zainteresowana fabułą, bo wymieniając się między jej słuchaniem, a czytaniem skończyłam ją w przeciągu jednego dnia, a uwierzcie mi, że mimo ilości książek, które czytam wcale często się to nie zdarza. Łączy się to z tym, że chciałam potwierdzić swoje przewidywania, więc jednocześnie była to takie napędzające. 😆

Lubię styl autorki i z tego cyklu czytałam pierwszą część, więc miło było wrócić się do Pełni. Kreacja bohaterów, a przede wszystkim głównej bohaterki podkomisarz Moniki Gniewosz bardzo mi odpowiada. Nie mogę też napisać, żeby ta sprawa nie była interesująca, bo była ciekawa. Przyznaję, że gdyby to było moje pierwsze spotkanie z autorką to trochę bardziej, by mi przeszkadzała ta łatwość, z którą przyszło mi odgadnąć najważniejszy element, ale czytałam już kilka książek Małgorzaty Rogali, więc nie przejmuję się tym, aż tak mocno, bo liczę, że tak jak wcześniej mnie jeszcze zaskoczy. 😉

Im mam więcej przeczytanych kryminałów i thrillerów, które opierają się na ujęciu osoby, która popełniła daną zbrodnię tym z większą łatwością przychodzi mi zobaczenie pewnych poszlak w tekście i odgadnięciu kto jest winny.

Myślę, że większość osób się ze mną zgodzi, że gdy dzieje się to...

Rozwiń

Zwiń

Na otwarcie luksusowego hotelu zostają zaproszone osoby, które są znane krajowej społeczności. Wśród nich jest znana influencerka, która na otwarcie zabiera ze sobą przyjaciółkę Ritę Braun. Rita od niedawna próbuje rozpocząć nowy etap w życiu. Jej znajomi wraz z bratem zachęcają ją, by podążała za swoimi marzeniami, a tak się składa, że Rita od zawsze marzyła o pracy w radiu. Wyjazd do luksusowego hotelu w Wiśle, który określa się mianem eco sprawia, że Rita odnajduje ciekawy temat do tego, by założyć podcast, który po części spełni jej marzenia.

Podcast się kręci, aż tu nagle w hotelu dochodzi do morderstwa i Rita angażuje się w dojście kto dopuścił się zbrodni i z jej bardziej śledczego podcastu gospodarczego robi się podcast kryminalny. Prawda, że brzmi to ciekawie? Może warto za pomocą książki zaobserwować kanał Rity. 😉

Autorka w ciekawy sposób zakręciła fabułą, bo obok teraźniejszych wydarzeń co jakiś czas wychodzimy w przyszłość, która ujawnia nam na przykład kto znalazł trupa, ale nie wiemy kto będzie ofiarą czy śledzimy też działania policji. Bohaterowie książki zostali przedstawieni na tyle charakterystycznie, że mimo ich mnogości łatwo było mi się połapać kto jest kto, plus w tekście jak przeskakuje narracja jest to od razu podkreślone, a dzięki zmiennej narracji widzimy więcej. Podoba mi się to, że chociaż jest to komedia i część zachowań bohaterów jest przerysowana to nie braknie też stonowania i nie robienia z ludzi pracujących w internecie czy telewizji totalnych pustaków co często się zdarza w komediach.

Podoba mi się, że autorka zwróciła uwagę jak wygląda taka umowa między celebrytami, a właścicielką hotelu, która zaprasza ich na otwarcie i oczekuję od nich transmisji z pobytu. Nie powiedziałabym, że jest to w pełni komedia kryminalna, bo w dużej części nazwałabym ją komedią obyczajową, ale mi to tutaj nie przeszkadzało.

Też muszę przyznać, że fabuła raczej powoli się rozkręca, ale nudy w tym nie było. Dodam jeszcze, że przez śnieżycę hotel w pewnym momencie zostaje odcięty od świata (akurat, gdy dochodzi do morderstwa) i tworzy nam się z tego tzw. zagadka zamkniętego pokoju.

Przyjemnie spędziłam czas i z chęcią przeczytam kolejną książkę z serii „Zbrodnie na podsłuchu”.

Na otwarcie luksusowego hotelu zostają zaproszone osoby, które są znane krajowej społeczności. Wśród nich jest znana influencerka, która na otwarcie zabiera ze sobą przyjaciółkę Ritę Braun. Rita od niedawna próbuje rozpocząć nowy etap w życiu. Jej znajomi wraz z bratem zachęcają ją, by pod...

Rozwiń

Zwiń