Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli miałabym wybrać jedną książkę, której w ostatnim czasie się obawiałam, wybrałabym właśnie tę. Pierwszy tom pozostawił mnie niejako w emocjonalnym zawieszeniu. Już w nim bardzo przypadł mi do gustu klimat tej historii i sposób, w jaki została ona poprowadzona. Drugi tom zdecydowanie utrzymał wysoki poziom.

[współpraca reklamowa z @weneedyabooks @wydajenamsie]

Ta książka rusza z grubej rury, potem lekko zwalnia, ale to ani trochę nie przeszkadza w małych zwrotach akcji – oraz tych większych, kiedy już nadejdzie ich czas. Bohaterowie napotykają przeszkody, nie są idealni ani nieomylni, a ich decyzje wiążą się z konsekwencjami. Mam wrażenie, że ta realność, mimo nierealności i fantastyczności ich świata, sprawia, że stają się jeszcze bliżsi czytelnikowi. Przez to każdy ból związany z ich historią odczuwa się sto razy mocniej. A wierzcie mi, akurat bólu w niej nie brakuje.

Bohaterowie nie walczą już “tylko” o przetrwanie, ale też o wolność. To w zasadzie ona wysuwa się tu na prowadzenie, bo wiele rzeczy sprowadza się właśnie do wolności – lub jej przeciwieństwa. Jednak to wszystko tworzy dopiero jedną warstwę fabuły. Pod jej parasolem skrywa się coś ważniejszego: walka ze złem; z ciemnością kryjącą się w świetle. Ta sięga tak daleko i tak głęboko, że aż trudno ją pojąć. Kto tak naprawdę jest tutaj tym złym? Cały ten wątek jest mocno złożony i czuć, że autorka poprowadziła go bardzo skrupulatnie. Z pewnością jeszcze niejedno zostanie przed nami odkryte w kolejnych tomach.

Wątek romantyczny wciąż jest zaledwie tłem względem całości. Nie przygniata historii, jest znikomy, ale nadaje jej smaku, bo jeszcze bardziej wzmaga i tak już duże napięcie. No i ta subtelność! Lekkie zagubienie bohaterów, zagmatwanie młodzieńczych uczuć, które dopiero zaczynają rozkwitać – ja to wprost uwielbiam.

W tym tomie to już nie dwie, a trzy wciągające perspektywy tworzą spójną i przemyślaną fabułę pełną zaskoczeń. Autorka żongluje nimi, jakby przerzucając czytelnika z miejsca na miejsce, by mógł stopniowo łączyć ze sobą kropki. Tutaj nic nie dzieje się bez przyczyny. Kiedy akurat nie czytałam, w mojej głowie i tak krążyły myśli i przewidywania na temat dalszych losów bohaterów. Na niewiele się to zdało, bo autorka i tak nie raz zdołała mnie zaskoczyć.

Ta seria to młodzieżówka, ale z pewnością dostarczy pełen wachlarz emocji także starszym, bardziej obytym w fantastyce czytelnikom. Nastrojowy tekst prowadzi przez zdradziecki, magiczny świat pełen knowań i cierpienia. Ale pamiętajcie: “Póki życia, póty nadziei”.

Ocena: 5/5 🥃

– Magda

Jeśli miałabym wybrać jedną książkę, której w ostatnim czasie się obawiałam, wybrałabym właśnie tę. Pierwszy tom pozostawił mnie niejako w emocjonalnym zawieszeniu. Już w nim bardzo przypadł mi do gustu klimat tej historii i sposób, w jaki została ona poprowadzona. Drugi tom zdecydowanie u...

Rozwiń

Zwiń

Porozmawiamy dzisiaj o książce, która sprawiła, że wciąż nie wiem, co o niej myśleć. Z jednej strony były rzeczy, które mi się podobały, ale i takie, które wzbudziły konsternację. Lubicie w książkach wątek voodoo?

[ Współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca ]

Twórczość autorki nie jest mi obca, więc gdy zobaczyłam, że książka zawiera motywy: dark romans, enemies to lovers, slow burn i romantasy, w dodatku oprawione w tak piękną okładkę, musiałam ją przeczytać.

Zacznę od tego, że początek może Wam się dłużyć. O ile prolog jest super, buduje napięcie i klimat, tak późniejsze wydarzenia są środkiem do celu. Dla mnie książka zaczęła się w momencie, gdy Celeste wraca w rodzinne strony. Co prawda nie jest to jeszcze wielki przełom fabularny, gdzie akcja rusza z kopyta, ale powoli wszystko nabiera rumieńców. Zwłaszcza subtelne nawiązania do voodoo zaczęły skupiać moją uwagę. W dużej mierze interakcje między Celeste i Thierrym zaczęły zmieniać dynamikę książki, przez co zaczęłam z większym zainteresowaniem śledzić rozgrywające się wydarzenia.

O ile mogę zgodzić się z tym, że są tam elementy dark romansu i wspomniany slow burn również (chociaż stawiałabym nacisk na slow), na enemies to lovers przymknę oko, bo w ten motyw trzeba umieć, ale romantasy? Z tym się nie zgodzę. Celeste widziała rzekomo dwa, trzy duchy ważnych dla niej niegdyś osób. Tylko czy nie był to wytwór wyobraźni spowodowany traumą z dzieciństwa? W końcu autorka kilkukrotnie podkreślała fakt, że główna bohaterka ma zablokowane wspomnienia, które finalnie w randomowych momentach wracają, żeby w jakiś sposób wyjaśnić to i owo. Również zmagała się z uzależnieniem od tabletek, które miały pomóc zachować pozory równowagi psychicznej. W jakiś sposób halucynacje Celeste budowały tę duszną atmosferę, ale to tyle.

Wątek voodoo i obrzędów z nim związanych miał ogromny potencjał. Jest mi przykro, że najwięcej dostaliśmy go na koniec. Gdyby autorka rozpisała od początku książki to wszystko, co wrzuciła w ten plot twist na końcu, rozwinęła bardziej te duchy z odkrywaniem tajemnic z przeszłości, mógłby to być istny majstersztyk.

„Wyspa grzechu i cieni” nie podbiła mojego serca. Jest mi przykro, bo wiązałam z nią duże nadzieje. Szanuję to, ile pracy autorka włożyła w pisanie tej książki. Jednak tym razem z przykrością muszę powiedzieć, że to nie było to.

Oceniam: 2,5/5🥃

Marcela 🐝

Porozmawiamy dzisiaj o książce, która sprawiła, że wciąż nie wiem, co o niej myśleć. Z jednej strony były rzeczy, które mi się podobały, ale i takie, które wzbudziły konsternację. Lubicie w książkach wątek voodoo?

[ Współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca ]

Twórczość autorki n...

Rozwiń

Zwiń

W ostatnim czasie obudziła się we mnie chęć na czytanie romansów z hokeistami w rolach głównych. “Zasada numer pięć” długo mnie kusiła i niedawno miałam okazję po nią sięgnąć.

Jest z jednej strony lekka i trochę pieprzna, a z drugiej z trudną przeszłością bohaterów – choć w 95% skupia się na teraźniejszości i uczuciach, które się między nimi pojawiają. Czasem boli tylko trochę, czasem nieco bardziej. Niekiedy pozwala się uśmiechnąć, kiedy indziej lekko zdenerwować.

Hokej spaja tutaj całość i choć jest w pewnym sensie istotny dla fabuły, nie ma go nie wiadomo jak dużo. Jeśli liczycie na hokejowy żargon, tu go nie znajdziecie. Poza tym pewne wątki były tak jakby tylko zarysowane, wystarczająco, by nie pozostawić luk w fabule, ale nie pogłębione na tyle mocno, by się rozwlec. Nie pozostawiają niedosytu, chociaż osobiście nie miałabym nic przeciwko, gdyby zostały rozwinięte nieco bardziej – ale wiecie, to tylko ja, lubiąca opisy zagłębiające się w dusze bohaterów 😂

Jeśli zaś o nich chodzi… Z ich dwojga zdecydowanie bardziej przywiązałam się do Jaxa. Jak ja mu kibicowałam! Komunikacja między nim a Sid trochę kulała – ale bez tego nie byłoby dramy, prawda? Taki to książkowy urok.

Rozdziały, podobnie jak cała książka, są dosyć krótkie. Szybko mi się je czytało, chociaż czasami trochę mieszały mi się dialogi; zwłaszcza na początku zdarzało się, że gubiłam się w tym, co kto mówi. Rzuciło mi się to w oczy. Chociaż mam wrażenie, że to przez to, jak wygląda układ tekstu w polskich książkach. Wydaje mi się że w oryginale byłoby to jaśniejsze.

No i ta klasyczna drama na koniec. Taki rodzaj “trzecioaktowych rozstań”, jak tutaj, jest dla mnie jednym z najbardziej bolesnych. Niby człowiek wie, a jednak się łudzi 😂 Ale standardowe słodkie zakończenie wynagradza tych kilkadziesiąt trudnych stron, przesiąkniętych bólem serca i łzami. Czy to bohaterów, czy czytelnika.

Krótko mówiąc, była to dla mnie przyjemna lektura. Nie pozwoliła mi się przesadnie rozmarzyć, ale też nie mogę powiedzieć, że źle się przy niej bawiłam. Krótka, raczej schematyczna, ale dostarczająca odpowiedniej porcji rozrywki na dwa wieczory. Ode mnie dostaje plusa za podwójną perspektywę. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak łamanie zasad zamienia się w głębokie uczucie, to myślę, że trafiliście na odpowiedni tytuł.

Ocena: 3,5/5 🥃

– Magda

W ostatnim czasie obudziła się we mnie chęć na czytanie romansów z hokeistami w rolach głównych. “Zasada numer pięć” długo mnie kusiła i niedawno miałam okazję po nią sięgnąć.

Jest z jednej strony lekka i trochę pieprzna, a z drugiej z trudną przeszłością bohaterów – choć w 95% skupia się...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj robimy przerwę od darków i wracamy w przyjemny, studencki klimat oraz do mojej największej sportowej miłości - hokeja. I standardowo, krótkie pytanie przed recenzją. Jesteście fanami sportu na co dzień czy preferujecie go wyłącznie na papierze? 😏

[ Współpraca reklamowa z @zysk_wydawnictwo ]

Książki spod pióra Elle Kennedy są lekiem dla obolałej duszy. Zwłaszcza seria „Off-Campus”. Kocham „Układ” i nie będzie wielkim zaskoczeniem, jeśli powiem, że również „Błąd” ma szczególne miejsce w moim sercu. Jest tutaj motyw drugiej szansy, z którym mam specyficzną relację, ale w tej historii jest poprowadzony w sposób, który do mnie przemawia. Jest słodko, jest gorzko i razem tworzy to przepis na odpowiedni bilans fabularny. A w każdym razie dla mnie.

Już kiedyś wspominałam, że autorka ma talent do kreacji postaci, które wręcz żyją na papierze. I tak też jest tutaj. Żaden bohater nie jest idealny, ma swoją przeszłość i problemy, które sprawiają że dzieje się to czy tamto. Logan zawalił na całej linii i nieważne, ile mam lat, czytając „Błąd” ten moment łamie mi serce za każdym razem. Jednak obserwowanie jego późniejszych starań o Grace wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Humor, który w większości przeważa w książkach z tej serii, zawsze poprawia mi humor. ZAWSZE. Co do Grace, uwielbiam ją. Jej nawiązania do Teda Bundy’ego oraz słowotok w stresujących sytuacjach sprawia, że mogę się z nią utożsamić w 100%. A to uwielbiam w książkach najbardziej: tę cichą nutę porozumienia i więź, która jeszcze bardziej podbija finalny odbiór książki.

Ze swojej strony gorąco polecam Wam sięgnąć po „Błąd”. Czyta się naprawdę szybko przez wzgląd na wciągającą fabułę, gorących hokeistów i uniwersytecki klimat. Wiem, że każdy ma inny gust literacki, ale jeśli będziecie mieli okazję lub chęć na coś lekkiego, komfortowego… czytajcie „Błąd”.

Oceniam: 5/5🥃

Marcela 🐝

Dzisiaj robimy przerwę od darków i wracamy w przyjemny, studencki klimat oraz do mojej największej sportowej miłości - hokeja. I standardowo, krótkie pytanie przed recenzją. Jesteście fanami sportu na co dzień czy preferujecie go wyłącznie na papierze? 😏

[ Współpraca reklamowa z @zysk_wyd...

Rozwiń

Zwiń

Pogadajmy o książce, której byłam niezwykle ciekawa. O historii, która wzbudziła we mnie przeróżne emocje. Lubicie nowelki?

[ Współpraca reklamowa @niezwyklezagraniczne ]

Przed sięgnięciem po tę książkę zapoznajcie się z trigger warningami, ponieważ pojawiają się tutaj drastyczne, wulgarne sceny. Książka przeznaczona dla osób pełnoletnich!

„Satan’s Affair” przybliża dobrze nam znaną postać drugoplanową z dylogii Cat&Mouse - Sibby. Ta barwna, przebojowa bohaterka w tamtej historii zdobyła moje serce. Nabrałam pewnych oczekiwań i wyobrażeń względem książki, która miała być dedykowana głównie jej. Czy moja ciekawość została zaspokojona? Tak i nie.

Czytając, miałam wrażenie, że autorka otworzyła swoją najbardziej mörderczą stronę twórczą i zaczęła ją przelewać na papier. Dla mnie to oczywiście jak najbardziej na plus, zwłaszcza że pomysłów i kreatywności tutaj nie zabrakło. Natomiast brakło mi większej ilości wzmianek o przeszłości Sibel. Wątki związane z życiem w sekcie były bardzo interesujące i szkoda, że nie było ich znacznie więcej. Również wątek związany ze szpitalem psychiatrycznym mógł być dłuższy, bardziej rozwinięty. Miał potencjał zarówno klimatyczny, jak i fabularny.

Podobał mi się powrót do wydarzeń, które znam z „Haunting Adeline” i zobaczenie tego z perspektywy Sibby. Jednak było to coś, co już znałam, więc nie wzbudziło we mnie aż tylu emocji. Rozumiem dlaczego autorka zrobiła to tak, a nie inaczej. Mianowicie, „Satan’s Affair” zostało napisane przed dylogią i było czymś w rodzaju wprowadzenia do dalszej historii. Osoby, które tak jak ja zaczęły swoją przygodę od historii Adeline i Zade’a, mogą odbierać historię Sibby bardziej jako dodatek do całego uniwersum.

Oceniam: 3/5 🥃

Przecudowny makijaż do zdjęcia zawdzięczam @salonurodykarolinak 🖤 Dziękuję za poświęcony czas i wyczarowanie tego cuda na mojej twarzy 🖤

Marcela 🐝

Pogadajmy o książce, której byłam niezwykle ciekawa. O historii, która wzbudziła we mnie przeróżne emocje. Lubicie nowelki?

[ Współpraca reklamowa @niezwyklezagraniczne ]

Przed sięgnięciem po tę książkę zapoznajcie się z trigger warningami, ponieważ pojawiają się tutaj drastyczne, wulgar...

Rozwiń

Zwiń

Pogadajmy dzisiaj o książce, która umiliła mi niedzielne popołudnie. Jest to kolejna pozycja, którą będę Wam polecać. Lubicie kryminały osadzone w klimacie małomiasteczkowym?

Przenieśmy się na chwilę do małego miasteczka Abbeymead w hrabstwie Sussex, do roku 1955. I zanim ktoś stwierdzi, że to nie jego klimat, to uprzedzam, że nie ma się czym martwić. Autorka prowadzi fabułę w sposób, który przypadnie do gustu nawet tym, którzy kręcą nosem na lata 50. Pojawia się kilka krótkich wzmianek na temat tego, jak wojna wpłynęła na ludzi, ale to bardziej forma ciekawostek, zgrabnie wplecionych w fabułę. I to naprawdę bardzo nikłych i krótkich.

Fabuła skupia się przede wszystkim na głównych bohaterach, postaciach drugoplanowych oraz śledztwie, które toczy się przyjemnym, spokojnym rytmem, z ciekawymi i wyważonymi zwrotami akcji. Z zapartym tchem śledziłam poczynania Flory i Jacka. Jeszcze nie spotkałam się z tak ciekawym duetem - właścicielka księgarni i pisarz kryminałów na tropie mördercy. Również sam wątek kryminalny był niezwykle ciekawy. Wiem, że dla niektórych może wydać się finalnie przewidywalny, ale ja do samego końca nie byłam pewna, kto i dlaczego dopuścił się zbrodni. A samo pióro autorki jest tak przyjemne i lekkie w odbiorze, że książka wręcz sama się czyta.

Bohaterowie są wykreowani w ciekawy sposób. Flora oraz Jack mają bagaż życiowych doświadczeń, który jest odkrywany przez czytelnika w spokojnym, wyważonym tempie. Nie przyćmiewa w żaden sposób wątku kryminalnego, który wiedzie tutaj główny prym. Przyznam szczerze, nie wiem, ile mogę Wam zdradzić o bohaterach, abyście czytając, mieli okazję sami odkryć to i owo.

„Morderstwo w księgarni” idealnie sprawdzi się na letnie wieczory. Osobiście sięgnę po kolejne tomy przygód Flory Steel, a zdradzę Wam nawet sekret: po przeczytaniu tej książki szybko popełniłam zakup kolejnych dwóch tomów ☺️

Oceniam: 5/5🥃

Marcela 🐝

Pogadajmy dzisiaj o książce, która umiliła mi niedzielne popołudnie. Jest to kolejna pozycja, którą będę Wam polecać. Lubicie kryminały osadzone w klimacie małomiasteczkowym?

Przenieśmy się na chwilę do małego miasteczka Abbeymead w hrabstwie Sussex, do roku 1955. I zanim ktoś stwierdzi, ...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj wracamy do ekipy Nieludzi z Nowego Orleanu. Po “Wilczych śladach” byłam bardzo ciekawa książki o Secie i Faye, bo wstęp do niej, jaki został poczyniony przez autorkę w pierwszym tomie, zapowiadał świetną historię. “Demon snów” spełnił moje oczekiwania.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Teoretycznie ten tom jest o innej parze bohaterów niż pierwszy, więc (teoretycznie) można by czytać tę książkę jako jednotomówkę, ale absolutnie nie zalecam tego – przeczytanie obu części w odpowiedniej kolejności da o wiele lepsze rozeznanie w faktach. Zdecydowany plus tych książek to przyjemne pióro autorki, która prowadzi akcję w taki sposób, że trudno jest się nudzić.

Demon i czarownica; już samo to brzmiało dla mnie intrygująco – zwłaszcza po tym, jak potoczył się wątek związany ze śpiączką bohaterki. Zresztą, ja w ogóle lubię czytać książki o demonach. Setha polubiłam już w poprzednim tomie, a tutaj mnie nie zawiódł.

Jak wiecie, z zasady mam słabość do skrzydlatych bohaterów. Zdałam sobie sprawę, że mam ją także do tych, którzy z wyjątkowych dla nich słów tworzą “przezwiska” dla swoich wybranek. Seth wpisuje się w obie te kategorie. Poza tym, chyba będę to powtarzać do końca życia, ale kocham, kiedy w książkach pojawia się męska perspektywa. A już zwłaszcza, kiedy bohater przepada dla bohaterki tak bardzo, jak Seth dla Faye. Jego przemyślenia niejeden raz spowodowały u mnie wzruszenie. No i okazyjną frustrację, którą jednak byłam w stanie mu wybaczyć.

Faye prowadzi trochę nierówną walkę z tym, co od zawsze wpajała jej matka, i chęcią ruszenia do przodu. W końcu przez całe życie była w zasadzie odcięta od świata. Radzi sobie z tym jak może, choć nie jest jej łatwo. Podobało mi się, jak mimo wątpliwości starała się walczyć o swoje.

Walka z Cieniem ma tutaj swoje rozwiązanie – i muszę przyznać, że ten wątek został poprowadzony dość zaskakująco. A teraz tym bardziej jestem ciekawa, jakie nadnaturalne przeszkody napotkają na swojej drodze kolejni bohaterowie.

Seria “W mrokach Luizjany” jak dotąd świetnie wpisuje się w moje gusta. “Demon snów” dostarczył mi naprawdę dobrej porcji rozrywki. Liczę na to, że kolejne tomy utrzymają tę tendencję – lub nawet ją poprawią. Myślę, że to dobra propozycja nie tylko dla fanów romantasy, ale też zwolenników romansów, którzy nabiorą ochoty na coś z lekkim zwrotem w kierunku fantastyki.

Ocena: 4/5 🥃

– Magda

Dzisiaj wracamy do ekipy Nieludzi z Nowego Orleanu. Po “Wilczych śladach” byłam bardzo ciekawa książki o Secie i Faye, bo wstęp do niej, jaki został poczyniony przez autorkę w pierwszym tomie, zapowiadał świetną historię. “Demon snów” spełnił moje oczekiwania.

[współpraca reklamowa z @wyd...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj pora na recenzję drugiego tomu klimatycznej historii Avy i Torina.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

W “Ambrozji” przenosimy się niemal na stałe do królestwa elfów, porzucając nowinki współczesnego świata. Na pierwszy plan wysuwa się magia. Tajemnica pochodzenia Avy, która bardzo mnie intrygowała w “Szronie”, wychodzi na jaw. Co prawda w miarę, jak pojawiały się pewne znaki, łatwo mi było ją rozgryźć, ale ten wątek i tak dostarczył mi dużo emocji. Miałam wrażenie, że bohaterowie nie mieli już tak łatwo jak wcześniej, i że rzucono im więcej kłód pod nogi.

Torin… Ach, Torin. Zaskoczenie, jakie on i autorzy książki zaserwowali mi na początku, miało ogromny wpływ na jej przebieg. Zdarzył się moment, gdzie byłam bliska łez w oczach. Poza tym kwestia klątw została ciekawie poprowadzona; nie wpadłabym na taki obrót zdarzeń.

Wiem, że niektórym czytelnikom przeszkadzają długie opisy – ja natomiast nie mam nic przeciwko nim. Tutaj zdecydowanie przeważają nad dialogami, ale wprowadzają świetny klimat i pozwalają dobrze wczuć się w akcję i miejsce, w którym się ona toczy.

Pytanie o streszczenia nie pojawiło się w tym poście przypadkowo. Po raz pierwszy spotkałam się z tym, by na początku książki pojawiło się streszczenie jej poprzedniego tomu. Pozytywnie mnie to zaskoczyło, bo choć premiera “Szronu” nie była jakoś dawno temu, niektóre rzeczy każdemu mogą umknąć z pamięci. To podsumowanie jest fajną przypominajką, trochę jak w serialu i wstępie typu “w poprzednich odcinkach”.

Jeśli macie ochotę na intrygującą historię o elfach, z jednej strony mieszającą współczesność ze światem magii i zamków, a z drugiej spowitą otoczką klątwy i zakazanego, dość subtelnego romansu, “Szron i ambrozja” może być dobrym wyborem. Nie jest to może dylogia, która zmieniła moje życie, ale bardzo miło spędziłam z nią czas i tak też będę ją wspominać.

Ocena: 4/5 🥃

– Magda

Dzisiaj pora na recenzję drugiego tomu klimatycznej historii Avy i Torina.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

W “Ambrozji” przenosimy się niemal na stałe do królestwa elfów, porzucając nowinki współczesnego świata. Na pierwszy plan wysuwa się magia. Tajemnica pochodzenia...

Rozwiń

Zwiń

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA

“Potyczki z panem Knightem” czyli ostatnia historia z trylogii “London Mister”. Rosa Lucas ponownie wprowadza nas w biurową codzienność, wciągając nas w zakazany romans z różnicą wieku. Tym razem wkraczamy w świat budowy i architektury.

[współpraca reklamowa z @niezwyklezagraniczne]

Jack Knight to trzeci, a zarazem ostatni z przyjaciół o kieszeniach i kontach bankowych wypełnionych po brzegi. 38-letni miliarder, playboy i dyrektor generalny firmy zajmującej się nieruchomościami. Z jednej strony jest twardzielem, wysokim, napakowanym i mającym co nieco za uszami, a z drugiej ma duszę wrażliwca – faceta mieszkającego z psem, chłopaka, który w dzieciństwie nie spał na pieniądzach. Nie boi się ciężkiej pracy i zamiast wydać malutki ułamek z tego, co ma na koncie, na hydraulika i drogie drinki w barze, woli spędzić wieczór ze swoją kobietą, przy okazji naprawiając kran w jej kuchni. Zauroczył mnie tymi drobnymi rzeczami. Poza tym wiąże włosy w koczek... (tak, uważam to za fakt warty podkreślenia 😂).

Natomiast ta, która go urzekła, to Bonnie – 28-letnia architektka, a po godzinach: książkara o specjalizacji “wilkołacze reverse haremy”. Fakt, że w pracy podlega bezpośrednio swojemu byłemu narzeczonemu, nie jest dla niej idealnym rozwiązaniem do pięcia się po szczeblach kariery. Zwłaszcza że firmy jej i Jacka rozpoczynają współpracę, jej eks w zasadzie uważa Knighta za bóstwo, a ona sama… go nie znosi. Niechęć nie przeszkadza jednak pożądaniu, prawda?

Autorka już na wstępie rzuca nas w akcję, w taką scenę, w której od razu coś się dzieje. Na dodatek robi to tak przyjemnym i lekkim stylem, że uśmiech pojawia się na twarzy mimowolnie. Mnie za każdym razem porywa jak rzeka. Już w poprzednich tomach trylogii znajdowałam taki cudowny komfort, a przy “Potyczkach…” jeszcze mocniej upewniłam się w tym, że Rosa Lucas zagrzała sobie stałe miejsce wśród moich ulubionych autorek romansów.

W tej historii zawarte są jedne z moich ulubionych motywów, ale też trudniejsze, nawet nieco mroczniejsze wątki. Motyw “szef x pracownica” nabiera nieco innego kształtu niż w poprzednich tomach, ale wciąż jest widoczny. Dodajmy do tego: dramę, dozę ostrości, drobne gesty, które potrafią wzruszyć, humor, kryminalną zagadkę do rozwiązania, odkrywanie sekretów, wspólny taniec i jazdę na motocyklu – a poza tym także to, że to on zakochuje się pierwszy. Połączenie niby klasyczne, ale jakże świetnie wykonane. Nie zabrakło też zerknięcia na życie poprzednich głównych par bohaterów – Charlie i Danny'ego oraz Elly i Tristana. Cudownie było na chwilę wrócić do nich wszystkich.

Chłonęłam tę książkę strona za stroną i nie miałam najmniejszej ochoty, by odrywać się od lektury choćby na chwilę. A mówiąc już nie tylko o “Potyczkach…”, a o całej trylogii, moim zdaniem jest to raj dla czytelników mających słabość do różnicy wieku i romansów biurowych. Mam nadzieję, że gdy sięgniecie po ten tom – a może nawet po wszystkie trzy? 🤭 – również odnajdziecie w nim taką radość z czytania 💛

Ocena: 5/5 🥃

– Magda

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA

“Potyczki z panem Knightem” czyli ostatnia historia z trylogii “London Mister”. Rosa Lucas ponownie wprowadza nas w biurową codzienność, wciągając nas w zakazany romans z różnicą wieku. Tym razem wkraczamy w świat budowy i architektury.

[współpraca rek...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj o książce, która wywróciła mnie emocjonalnie na lewą stronę. O książce, która złamała moje serce i posklejała je na nowo. Wierzycie w to, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko?

[ Współpraca reklamowa z @flow_books ]

Sięgając po „Say You Swear” spodziewałam się lekkiej huśtawki emocjonalnej. Jednak rzeczywistość dosłownie posłała moje serce na deski. Ono rozpadło się na milion kawałeczków i czekało, aż znów zostanie posklejane. Historia, którą wykreowała Meagan, jest piękna, cholernie bolesna, ale warta każdej łzy i szlochu, każdego przekleństwa, które padło w trakcie czytania. Każdego zamknięcia na chwilę książki, by wziąć oddech i wytrzeć oczy, żeby móc dalej czytać. Emocje po przeczytaniu nie słabną, żyją we mnie, kłębią się pod powierzchnią. Przed oczami stają obrazy wydarzeń, o których przeczytałam.

Fabuła porywa od pierwszej strony. Pewne ważne wydarzenia i fakty poznajemy już na początkowym etapie tejże historii, co pozwala lepiej zrozumieć zachowanie i dynamikę bohaterów. Najważniejsza dla Was informacja: narracja jest pierwszoosobowa, w dwóch perspektywach. W dodatku autorka bardzo dobrze oddała klimat wakacyjny i uniwersytecki. Do powieści wprowadziła również sport, używając profesjonalnych zwrotów, co dla mnie było przeogromnym plusem.

Jestem zakochana w głównym bohaterze. To postać, która nokautem położy każdego książkowego męża, jakiego macie, a nawet cały harem, jaki możecie sobie zebrać. Ideał, którego nie sądziłam, że będzie mi dane spotkać. Jego uśmiech był moim uśmiechem. Jego ból i cierpienie czułam całą sobą. Tak wiele chciałabym Wam o nim teraz napisać, ale nie zrobię tego. Nie dlatego, że jestem samolubna, ale po to, żebyście same odkryły to, co ja już odkryłam, poznałam, poczułam i zrozumiałam. Noah Riley jest tym typem postaci, który powali Was jednym uśmiechem, jednym zdaniem, po prostu wszystkim

Za to Arianna to postać, której trochę się obawiałam. Przeważnie, gdy w książce pojawia się motyw he fell first, główne bohaterki bywają dla mnie irytujące. Tutaj? Nic takiego nie miało miejsca. Zachowanie Arianny było jak najbardziej zrozumiałe i dopracowane. Wpisało się w wydarzenia lepiej, niż się spodziewałam. Jej przyjaźń z Cameron została bardzo dobrze oddana, wywoływała ciepło na sercu, nostalgię i sięganie pamięcią do moich przyjaciółek, które towarzyszyły mi w szkolnych czasach. A rozwój uczuć między nią a Noahem… poprowadzony perfekcyjnie. Jestem oczarowana i zakochana.

Jeśli zastanawiacie się, czy przeczytać „Say You Swear”, to powiem Wam jedno. MUSICIE ją przeczytać. Wasze książkowe serce zasługuje, by przeżyć ten rollercoaster. A jeśli jeszcze się zastanawiacie… To moja pierwsza tak długa recenzja przez całe dwa lata istnienia na bookstagramie. To mówi samo za siebie.

Oceniam: 5/5🥃

Marcela 🐝

Dzisiaj o książce, która wywróciła mnie emocjonalnie na lewą stronę. O książce, która złamała moje serce i posklejała je na nowo. Wierzycie w to, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko?

[ Współpraca reklamowa z @flow_books ]

Sięgając po „Say You Swear” spodziewałam się lekkiej huśtaw...

Rozwiń

Zwiń