Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mała czarna i perły, a może małość, samotność i czerń pereł? Helen Weinzweig w swojej zakrawającej o surrealizm powieści zabiera nas do nieuporządkowanego świata głównej bohaterki, gdzie to my musimy podjąć ostateczną decyzję. Czy to co dzieje się wokół Shirley jest wynikiem jej zaburzeń psychicznych, czy może świat wokół nas taki właśnie bywa?

Jeśli podzielić „Małą czarną i perły” na pewne sekcje, to dla mnie okryty tajemnicą romans z przystojnym szpiegiem mógłby zajmować zdecydowanie mniej miejsca. Uzależnienie Shirley od umykającego wciąż mężczyzny zdaje się nosić znamiona przemocy, niezdrowej relacji, z której bohaterka nie potrafi/nie chce się wydostać.

Drugą, chaotyczną i wymagającą od czytelnika bezwzględnej uważności częścią tej powieści jest pamięć. Miejsca przynoszące wspomnienia, wspomnienia poruszające pamięć i Toronto; miasto burzące wszelkie zbudowane dotąd mury. Przeszłość wygląda z uliczek mijanych przez Shirley, zagląda razem z nią do znanych dotąd miejsc. Razem znajdują ludzi opowiadających dziwne historie. Historie, które mogą należeć do każdego.

Zapisałam sobie tylko jeden fragment, w zasadzie zbitek słów: „Byłam obca pośród obcych”. I to zdanie dokładnie opisuje zagubioną między tym co jest i co było bohaterkę. Podróż Shirley jest narkotyczna, prowadzi nas do niezwykłych miejsc i finału, który może zaskoczyć.

Wiem na pewno, że „Mała czarna i perły” może uwieść czytelnika językiem i rozczarować zarazem. Może zaangażować na początku i zostawić pośrodku niczego na końcu. Na pewno nie będzie dla wszystkich, ale to akurat nie jest jej wadą.
Ja sama nie przepadłam, ale też jestem w stanie znaleźć tu wiele trafiających do mnie momentów. Z przyjemnością przeczytałabym zbiór opowiadań autorki, który do polskiego czytelnika jak dotąd nie dotarł.

Mała czarna i perły, a może małość, samotność i czerń pereł? Helen Weinzweig w swojej zakrawającej o surrealizm powieści zabiera nas do nieuporządkowanego świata głównej bohaterki, gdzie to my musimy podjąć ostateczną decyzję. Czy to co dzieje się wokół Shirley jest wynikiem jej zaburzeń p...

Rozwiń

Zwiń

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie osobiście wspaniały. To z jednej strony teksty zorientowane na odwracającym uwagę szczególe, z drugiej sączące powolną truciznę wprost do świadomości czytelnika. Przemoc i strach. Momenty niezwykłe i niezwyczajne w codziennym życiu; na poły magiczne, bizarne i niepoddające się logicznemu myśleniu. „Furia i inne opowiadania” to w końcu zbiór do którego chcę wracać i odkrywać go na nowo, na innych poziomach.

Jeśli doceniacie krótką formę, jeśli nie boicie się stąpania na granicy rzeczywistości i snu/koszmaru. Jeśli chcecie rozerwać Wasze szare komórki w najlepszy możliwy sposób (język i fraza Ocampo) - kupujcie. Czytajcie. Bawcie się.

Polecam i jestem bardzo ciekawa co znajdę w dwóch poprzednich tytułach w serii konstelacji, które mam już na swojej półce (dziękując sobie z przeszłości, że je zakupiłam).

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie o...

Rozwiń

Zwiń

Nie posiadam talentu muzycznego - moją karierę pogrzebały cymbałki w szkole podstawowej, a ostateczny cios zadał mi flet prosty. Na szczęście, dzięki mojej koleżance z dzieciństwa miałam okazję poznać podniosły nastrój szkoły muzycznej. Lubiłam odwiedzać koncertowe sale, biernie uczestniczyć w lekcjach gry na fortepianie. Do dziś mam pewien sentyment związany z tym instrumentem, dlatego też zainteresowała mnie powieść tajwańskiego pisarza Chiang-Sheng Kuo.

„Stroiciel fortepianów” przybliża nam historię dwóch mężczyzn - wdowca opłakującego śmierć żony i tytułowego stroiciela, niespełnionego artysty. Powieść odczytywać można na kilku poziomach. To z jednej strony hołd złożony muzyce klasycznej, a także instrumentom z których wydobyć można każdy poszukiwany przez artystę dźwięk. Kluczem niezbędnym do właściwego dostrojenia muzyka i instrumentu staje się stroiciel, który rozpoznaje potrzeby zarówno człowieka, jak i przedmiotu który bez wątpienia posiada duszę.

Jeśli jednak spojrzymy na powieść uważniej, znajdziemy w niej historię wielkiej straty, niewykorzystanych szans i pozostania w cieniu, kiedy światło dawało tak wiele możliwości. To w końcu opowieść o miłości, o życiu w pewnej bezpiecznej nieświadomości i złamanym sercu.

Chociaż znalazłam w „Stroicielu fortepianów” zarówno typowo azjatycki dystans jak i wiele życiowych prawd o życiu, ale i oddaniu się swojej pasji, to jednak zabrakło mi głębi, dzięki której mogłabym zatrzymać się z tym tekstem na dłużej. Przyjemność płynącą z lektury i wspomnienia związane z moją dziecięcą fascynacją dźwiękiem fortepianu doceniam, ale pozostaję raczej obojętna emocjonalnie wobec przedstawionej historii. Miałam wrażenie pewnego chaosu, jakby poszatkowane fragmenty nie do końca dobrze się ze sobą zgrały.

Nie polecam, ale i stanowczo nie odradzam. Jeśli Wasza wrażliwość literacko-muzyczna lepiej odbiera delikatne niuanse płynące na polski rynek wydawniczy z Azji, być może stroiciel Was uwiedzie.

Nie posiadam talentu muzycznego - moją karierę pogrzebały cymbałki w szkole podstawowej, a ostateczny cios zadał mi flet prosty. Na szczęście, dzięki mojej koleżance z dzieciństwa miałam okazję poznać podniosły nastrój szkoły muzycznej. Lubiłam odwiedzać koncertowe sale, biernie uczestnicz...

Rozwiń

Zwiń