Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kendall jest tak denerwującą bohaterką, że współczułam Vincentowi, że musi się z nią użerać. Między głównymi bohaterami nie ma żadnej chemii ani niczego co by ją przypominało - jedynie pociąg fizyczny. Jest bardzo dużo spicy scen, które absolutnie nic nie wnoszą, rozciągają się na kilka rozdziałów, a pod koniec stają się jedynym elementem książki (wszystko inne znika, nawet postacie drugoplanowe). Autorka obrzydziła mi również motywy książkowe, które Kendall rozdrabniała na czynniki pierwsze w swojej głowie. Koszykówki było jak na lekarstwo i mam wątpliwość czy można tę książkę nazywać romansem sportowym. Poezja także nie stanowi jakiegoś rozbudowanego elementu. Szkoda, że tak wyszło, bo na początku była to bardzo przyjemna, wciągająca i urocza lektura. (2,5⭐️)

Kendall jest tak denerwującą bohaterką, że współczułam Vincentowi, że musi się z nią użerać. Między głównymi bohaterami nie ma żadnej chemii ani niczego co by ją przypominało - jedynie pociąg fizyczny. Jest bardzo dużo spicy scen, które absolutnie nic nie wnoszą, rozciągają się na kilka rozdziałów, a pod koniec stają się jedynym elementem książki (wszystko inne znika, nawet...

W kontynuacji serii autorka skupiła się na najstarszej z sióstr Archeron. Nesta ma problem z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Źle idzie jej przystosowanie się do nowego ciała i umiejętności. Nie jest też w stanie poradzić sobie ze stratami jakie poniosła w wyniku wojny. Swoim zachowaniem przysparza siostrze wiele wstydu, zaciąga niebotyczne długi, aż w końcu książęca para mówi jej dość. Feyra odsyła Nestę do Domu Wiatru wraz z Kasjanem, który otrzymał zadanie trenowania Nesty między jej dyżurami w bibliotece. Oboje niekonieczne dążą się sympatią, ale w ten sposób zostają zmuszeni do przebywania ze sobą i odbycia wielu niewygodnych rozmów.

Zacznę od tego, że problemy z komunikacją między bohaterami doprowadzały mnie do szału. Bardzo nie lubię tego motywu, szczególnie jeśli stanowi on jedno z narzędzi by utrzymywać napięcie/niechęć między postaciami. Przez to, że mamy w tej książce POV zarówno Nesty jak i Kasjana, miałam momentami ochotę rwać sobie włosy z głowy. Ewidentnie mają się ku sobie, ale jednocześnie z góry zakładają, że nic nie znaczą dla tego drugiego. Mam wrażenie, że cały Dwór Nocy wiedział przynajmniej o uczuciach Kasjana, ale nikt nie miał odwagi powiedzieć tego na głos. Gdyby Kasjan i Nesta po prostu siedli, porozmawiali ze sobą przez dziesięć minut... Uważam, że oszczędziliby sobie w ten sposób wielu nerwów (i wstydliwych sytuacji...).

Obie części bardzo mi się dłużyły. Ciężko znaleźć w nich punkt zaczepienia, gdyż dzieje wszystko i nic. Dodatkowo, ciągle przypomina się czytelnikowi o zagrożeniu ze strony ludzkich królowych, ale prawdę mówiąc tego wątku jest tyle co kot napłakał.

Niektóre elementy skorzystałyby na tym, gdyby były umieszczone w poprzednich książkach. Uważam, że ich ładunek emocjonalny byłby o wiele większy, przywiązanie do głównych postaci i ich relacji również.

Finał wątku Skarbów bardzo mnie rozczarował. Był krótki i właściwie skończył się tak szybko jak się zaczął. Maas budowała wokół niego napięcie i atmosferę grozy tak długo, że naprawdę liczyłam na więcej. Miałam wrażenie, że autorce tak śpieszyło się z powrotem do Feyry, że rozwiązała akcję w mgnieniu oka i przeniosła nas do domu książęcej pary zanim na dobre w tę akcję się wkręciłam.

Podsumowując, jestem rozczarowana tym tomem „Dworów…”, aczkolwiek jest to ważna pozycja ze względu na niektóre wydarzenia czy rozwój postaci. Dla mnie ta historia jest nieco wymuszona, zawiera wiele powtórzeń z poprzednich tomów, a rozłożenie wątków jest nierównomierne.

W kontynuacji serii autorka skupiła się na najstarszej z sióstr Archeron. Nesta ma problem z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Źle idzie jej przystosowanie się do nowego ciała i umiejętności. Nie jest też w stanie poradzić sobie ze stratami jakie poniosła w wyniku wojny. Swoim zachowaniem przysparza siostrze wiele wstydu, zaciąga niebotyczne długi, aż w końcu...

Ta kontynuacja to dla mnie ogromne rozczarowanie. Pierwszy tom pokochałam całym sercem, lecz drugi jest nijaki. Odnoszę wrażenie, że został napisany nieco po łebkach, bez bardziej złożonego pomysłu na fabułę.

Ta kontynuacja to dla mnie ogromne rozczarowanie. Pierwszy tom pokochałam całym sercem, lecz drugi jest nijaki. Odnoszę wrażenie, że został napisany nieco po łebkach, bez bardziej złożonego pomysłu na fabułę.