Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceniam całość czyli obie księgi, bo gdybym miała oceniać każdą z osobna to pierwsza część zaliczyła by bardzo niską ocenę.
Księga I to była nuda, bardzo dokładne przedstawienie głównych postaci i to by było na tyle! Ekscytujących wydarzeń było tyle co kot napłakał…
W drugiej części już było lepiej, poznajemy dokładniej świat przedstawiony, jest więcej walk z demonami, tempo akcji wreszcie rusza z kopyta. Ale czy wzbudzało to we mnie ekscytację i jakieś głębsze emocje? Na tym etapie, nie bardzo….
Jedyna emocja jaką odczuwałam była irytacja w związku z przedstawieniem kobiet i ich traum w tej książce. Postać Leeshy jest tak niekonsekwentna i tak idiotycznie zbudowana, że człowiek ma ochotę walnąć sobie głową w ścianę na każde jej durne zachowanie. A ten wątek romantyczny? Po co to komu tutaj?! Wydaje mi się, że historia tylko by bez niego zyskała, a tak wyszło sztywno, na siłę i totalnie bez sensu. Zwłaszcza jeśli się popatrzy na to, co dziewczyna przeszła kilka godzin (!) wcześniej. To nie tylko Leesha, bo każda postać kobieca w tej książce to porażko imo. Nie chce strzelać spoilerami ale panie Brett! Tak się nie robi😬
Mimo wad, dam szansę “Pustynnej Włóczni” bo wciąż mam nadzieję że coś kliknie i ta historia zacznie mnie bardziej angażować. Zakończenie daje nadzieję, że i Leesha nabierze trochę charakteru i siły, więc trzymam kciuki.

Oceniam całość czyli obie księgi, bo gdybym miała oceniać każdą z osobna to pierwsza część zaliczyła by bardzo niską ocenę.
Księga I to była nuda, bardzo dokładne przedstawienie głównych postaci i to by było na tyle! Ekscytujących wydarzeń było tyle co kot napłakał…
W drugiej części ju...

Rozwiń

Zwiń

Re-read
Nie będę kłamać, za pierwszym razem (dług czas temu) nie zapałałam do tej historii miłością. Tyle co skończyłam Dwory i Szklany Tron, i uważałam że Księżycowe Miasto nie dorasta im do pięt. Nie odpowiadała mi ta zmiana klimatu na urban fantasy.
Ale teraz… z ręką na sercu, cofam wszystkie złe słowa. Kocham Bryce, kocham Ruhna*(przykro mi Hunt, nie należysz do grona moich ulubieńców w tej książce😅), kocham Lunathion i wszystko co się wiąże z tą historią. ❤️‍🔥
Wydaje mi się, że za pierwszym razem za szybko czytałam, byleby dalej, byleby dojść do kluczowych wydarzeń i umknęło mi mnóstwo szczegółów, które teraz nadały sens tej opowieści.
To najbardziej wymagająca książka Maas imo, i dla kogoś, kto sięga po nią np po Dworach, może mieć ona wysoki próg wejścia. Ale warto… naprawdę warto! 🤩
*Ruhn to zdecydowanie najmniej doceniona postać tej książki, nikt mnie nie przekona że jest inaczej! 🫡🫡

Re-read
Nie będę kłamać, za pierwszym razem (dług czas temu) nie zapałałam do tej historii miłością. Tyle co skończyłam Dwory i Szklany Tron, i uważałam że Księżycowe Miasto nie dorasta im do pięt. Nie odpowiadała mi ta zmiana klimatu na urban fantasy.
Ale teraz… z ręką na sercu, cofam ws...

Rozwiń

Zwiń

⭐️3.5/5

Ech, ta książka była tak nierówna że aż ciężko mi zebrać myśli na jej temat. Może zaczniemy od minusów bo mam wrażenie że było ich więcej 🥲:
* widać tu mocną inspirację zarówno “Igrzyskami śmierci” (turniej, stłamszone społeczeństwo podzielone na klasy, rebelia) jak i “Czerwoną Królową” (klasa wyższa władająca mocami, dwaj książęcy bracia i pośród nich ona, i znowu rebelia😆) co samo w sobie mogłoby być plusem aleeeeee…. mam wrażenie że autorka nie wykorzystała potencjału tkwiącego w tym pomyśle, a winić za to trzeba jej skupienie się na romansie.
* Z tego samego powodu Roberts totalnie zapomniała o innych postaciach. Żadna z ich (dosłownie żadna!) nie dostaje więcej “czasu antenowego”, nawet najlepsza przyjaciółka Pae - Adena, która pojawia się tylko jak trzeba uszyć sukienkę dla głównej bohaterki haha😆 nawet Rebelia została potraktowana po macoszemu, żadnej głębszej historii, nic. Szkoda, bo mam wrażenie że wiele wątków się tu zmarnowało.
* W tej części romans to w głównej mierze slow burn. I autorka chyba wzięła sobie za punkt honoru uczynić go najbardziej slow na świecie. Większość tej książki to są przekomarzania Kaia i Pae (niektóre rodem z gimnazjum) i o ile na początku było to taki świeże, śmieszne i słodkie, tak im dalej w las, tym bardziej zaczynało przyprawiać o mdłości. Może już jestem na to za stara, nie wiem 🤷‍♀️🥲
* Na podsumowanie minusów, najważniejsze - ta historia nie wzbudziła we mnie żadnych głębszych emocji, polubiłam Kaia, polubiłam Paedyn (zwłaszcza osobno, niestety) ale to tyle 🤷‍♀️
* Acha, jeszcze jedno - plot twist totalnie niepotrzebny i wymuszony imo. Logika uklękła i zapłakała 🥲

Plusów jest bardzo niewiele, ale lepszy rydz niż nic:
* Dwie narracje w książce bardzo dobrze jej zrobiły, Kai imo jest dużo ciekawszy niż Paedyn. Coś czuję, że gdybym miała czytać tylko przemyślenia Pae to szybko bym wysiadła.
* Końcówka bardzo na plus, wreszcie przestało być “słodko-pierdząco” i zaczęła się jatka! Za to ekstra pół gwiazdki. No i ten finał nastawił mnie na dalsze czytanie 😂 widzę w niej duży potencjał na piękne “enemies to lovers”! 🤞🏻

⭐️3.5/5

Ech, ta książka była tak nierówna że aż ciężko mi zebrać myśli na jej temat. Może zaczniemy od minusów bo mam wrażenie że było ich więcej 🥲:
* widać tu mocną inspirację zarówno “Igrzyskami śmierci” (turniej, stłamszone społeczeństwo podzielone na klasy, rebelia) jak i “Czerwoną Kr...

Rozwiń

Zwiń

Ech, ciężka to była przeprawa. Boli mnie jaka ta część jest słaba w porównaniu z pozostałymi 🥲 gdyby nie to, że coś może mi umknąć potem przy czytaniu „Domu płomienia i cienia”, chyba bym go sobie odpuściła jako re-read. Raz w zupełności wystarczy 🥲
No słabo tutaj, słabiutko… Przez jakieś 80% książki nie wiedziałam czy wytrwam w czytaniu, zwłaszcza przy tych ciągłych ćwiczeniach Nesty i Cassiana… czułam się jakbym czytała podręcznik sparingowy albo instrukcje trenera personalnego🙄ja wiem że one się szkoliły, ja wiem… ale po co opisywać to tak dokładnie?! Były tylko ćwiczenia i seks, ćwiczenia i seks… a czytelnik tylko ziew 🥱Sama akcja zaczęła się na ostatnich 200 str, i jak szybko się zaczęła, tak szybko się skończyła. Nie był to mega zły finał, ale byłam już tak wymęczona że było mi wszystko jedno.
Więc raz że wiało nudą, a dwa że Nesta jest dla mnie tak irytującą bohaterką, że chyba nigdy się do niej nie przekonam, nie ważne ile razy będę czytać ten tom. A szkoda bo w „Dworze skrzydeł i zguby” zapowiadała się naprawdę fajnie. Tutaj nawet finał jej dla mnie nie odkupił. I na prawdę rozumie jej motywację i traumę itp itd ale przedstawiona jest w jakiś taki odpychająco irytujący sposób, że do mnie nie przemówiła.
Boję się co będzie dalej z tą serią, bo jeśli kolejny tom rzeczywiście będzie się skupiał na Azrielu, a Maas mi go zepsuje (patrz wszystko powyżej) to się pogniewamy.

Ech, ciężka to była przeprawa. Boli mnie jaka ta część jest słaba w porównaniu z pozostałymi 🥲 gdyby nie to, że coś może mi umknąć potem przy czytaniu „Domu płomienia i cienia”, chyba bym go sobie odpuściła jako re-read. Raz w zupełności wystarczy 🥲
No słabo tutaj, słabiutko… Przez jakieś...

Rozwiń

Zwiń

Moja przygoda z „Sagą o złotej niewolnicy” oparła się na zasadzie do trzech razy sztuka - dwa poprzednie tomy to były takie przeciętniaczki (z czego drugi był ciut lepszy, już przejawiał jakiś potencjał), więc zważając że wydanych za granicą tomów jest już 5 (!), stwierdziłam - czytam trzeci i jeśli akcja się nie zagęści, to się pożegnamy. Dobrze zrobiłam że się nie poddałam bo tutaj wreszcie zaczyna się dziać, drodzy państwo!
Więcej POV niż w drugiej części, ale to robi tej historii dobrze! Wreszcie mamy wiele wątków, które dokądś zmierzają. Są dworskie spiski, królewskie intrygi, walka o władzę. Bohaterowie znani z poprzednich tomów wreszcie nabierają głębi, a nowi sprawiają że historia robi się coraz ciekawsza. No i pojawia się romans, który niestety trochę nam kuleje, na razie to niewykorzystany potencjał ale mam nadzieję że rozkręci się dalej wraz z historią. Choć przyznaję, że rozdział 30 to jest 🔥.
Podsumowujac, nie jest jeszcze idealnie ale jeśli ta seria będzie się tak rozwijać z każdym następnym tomem to z chęcią przeczytam wszystkie bez wyjątku.

Moja przygoda z „Sagą o złotej niewolnicy” oparła się na zasadzie do trzech razy sztuka - dwa poprzednie tomy to były takie przeciętniaczki (z czego drugi był ciut lepszy, już przejawiał jakiś potencjał), więc zważając że wydanych za granicą tomów jest już 5 (!), stwierdziłam - czytam trz...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli będziemy porównywać ten tom do poprzednich to niestety wypadnie słabo, bo nie mamy tu żadnych wydarzeń które by spowodowały szybsze bicie serca. Ale ja należę do tej części fanów, którym ta część i tak się podoba. Fajnie było spojrzeć na codzienność w Velaris, na bohaterów w ich prywatnym życiu, bez wielkich bitew, spiskowania itp itd.
Więcej POV’s, więcej szczegółów do wyłapania (dużo lepiej się to czyta za drugim razem😅), więcej Rhysanda🥹🤭😍 😈
Wg mnie to taka nowelka na złapanie oddechu przed kolejnymi tomami, i zakończenie historii z punktu widzenia Rhys’a i Feyry🥲

Jeśli będziemy porównywać ten tom do poprzednich to niestety wypadnie słabo, bo nie mamy tu żadnych wydarzeń które by spowodowały szybsze bicie serca. Ale ja należę do tej części fanów, którym ta część i tak się podoba. Fajnie było spojrzeć na codzienność w Velaris, na bohaterów w ich pry...

Rozwiń

Zwiń

Kociołek i banda to gwarancja dobrej zabawy, nie zmieniło się to ani trochę od pierwszego tomu . Niższa ocena tylko dlatego że po prostu “Skrzynia pełna dusz” podobała mi się ciut bardziej😉

Kociołek i banda to gwarancja dobrej zabawy, nie zmieniło się to ani trochę od pierwszego tomu . Niższa ocena tylko dlatego że po prostu “Skrzynia pełna dusz” podobała mi się ciut bardziej😉

Nie wiem czy dobrze zrobiłam biorąc się za tę nowelkę przed główną trylogią.
Na plus, że poznałam bohaterów (na szczęście główna bohaterka od razu wzbudziła moją sympatię) i zarys głównej historii.
Ale sama nowelka to nic odkrywczego, ot, sympatyczna opowiastka ale bez fajerwerków. Może bym ją bardziej doceniła po przeczytaniu “Przewodnika…”. 🤔

Nie wiem czy dobrze zrobiłam biorąc się za tę nowelkę przed główną trylogią.
Na plus, że poznałam bohaterów (na szczęście główna bohaterka od razu wzbudziła moją sympatię) i zarys głównej historii.
Ale sama nowelka to nic odkrywczego, ot, sympatyczna opowiastka ale bez fajerwerków. Może b...

Rozwiń

Zwiń