Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kładę się do łóżka z przerażeniem na skrzydłach. W poduszce znajduję smutną pociechę. Jak mówi moja matka: On essaye a s'y prendre, pi sa travaille pas ("Próbujemy jakoś sobie radzić, ale gówno z tego wychodzi").

Sekundnik całuje wskazówkę minutową sześćdziesiąt razy na godzinę przez dwadzieścia cztery godziny dziennie, a my mimo to pławimy się w nadziei na życie.

Nie potrafię stawić czoła moim własnym wnioskom.

-Cholera jasna, miało się coś stać, co się, cholera jasna, jednak nie stało...

-Nieprzetłumaczalne słowa miłości, najlepiej je zachować w tajemnicy, jeżeli się je w ogóle zapamięta...

Cała rodzina pracowała, 1939 był ostatnim rokiem Wielkiego Kryzysu, który miał wkrótce zostać przyćmiony przez wydarzenia w Polsce.

(...) jak gdyby te serca mogły mnie usłyszeć, poznać, troszczyć się o mnie.

Może trzeba znać wielu ludzi w niebie, żeby ci się powodziło w życiu.

Wtrącanie się w sprawy tego świata to nie zajęcie dla Boga.

Trzeba znosić życie.

Ach do cholery, synu, to straszne nie móc ci pomóc, ale rozumiesz, prawda, że Bóg pozostawił nas zupełnie samych w naszej własnej skórze, żebyśmy lepiej lub gorzej dawali sobie radę...

Lubieżnie ponura w moich beznadziejnych ramionach. Boję się powiedzieć cokolwiek więcej, żeby jej nie znudzić.