Maggie Cassidy

Kawał dobrej książki, nie wybitnej ale przyjemnie się ja czytało.

Kawał dobrej książki, nie wybitnej ale przyjemnie się ja czytało.

nie wiem o co chodzi i nie mam ochoty się dowiedzieć

nie wiem o co chodzi i nie mam ochoty się dowiedzieć

Mam świadomość, że Jack Kerouac jest uznanym twórcą, ale mnie "Maggie Cassidy" nie zachwyciła. Jest to książka dobra i można ją przeczytać z zainteresowaniem, ale nie ma w niej nic niezwykłego. Czytam sporo książek, w których leniwa narracja opowiada młodzieńcze (albo nie, ale w tym przypadku jednak młodzieńcze) losy bohatera, pierwszą miłość, kiedy każde słowo i gest wydają się być na wagę złota i są opisywane w najdrobniejszych szczegółach. Potrafię cenić ten brak pośpiechu i swobodny przepływ myśli, który powoduje, że narracja gubi chronologię, gdzieś wybiega, wprowadza trochę chaosu, nawarstwia porównania, by potem nagle wrócić do przerwanego wątku. Tutaj jednak część z tych - nazwijmy je umownie - dygresji mnie irytowała, a niektóre impresjonistyczne opisy skwitowałam w myślach stwierdzeniem "rany, ale bełkot", które doprawdy rzadko mi się zdarza przy jakiejkolwiek literaturze. Być może skojarzenia autora były dla mnie zbyt abstrakcyjne. Tak więc doceniam kunszt narracyjny, widzę urok całej tej opowieści, podziwiam zakończenie i cieszę się, że przeczytałam tę książkę, ale równocześnie mam świadomość, że nie należy ona do takich, które każdemu warto polecić i które po prostu trzeba znać. Przeczytać warto, ale nie żeby zaraz koniecznie trzeba było.

Mam świadomość, że Jack Kerouac jest uznanym twórcą, ale mnie "Maggie Cassidy" nie zachwyciła. Jest to książka dobra i można ją przeczytać z zainteresowaniem, ale nie ma w niej nic niezwykłego. Czytam sporo książek, w których leniwa narracja opowiada młodzieńcze (albo nie, ale w tym przypadku jednak młodzieńcze) losy bohatera, pierwszą miłość, kiedy każde słowo i gest...

Ogromnie zniechęcona lekturą "Podziemnych" myślałam, że moja przygoda z twórczością Jack'a Kerouac'a skończy się szybciej niż się zaczęła. Mimo wszystko zdecydowałam się na "Maggie Cassidy" widząc, że styl książki zdaje się nieco bardziej uporządkowany i cóż mogę rzec, cieszę się, że dałam Kerouac'owi jeszcze jedną szansę. Jego twórczość ma w sobie jedną zasadniczą cechę: nie trzeba go znać, by od pierwszej strony książki zauważyć, że jego stosunek do wydarzeń jest dość osobisty, a więc powieść zapewne nawiązuje do jego życia. Po zapoznaniu się z jego biografią, nic dziwnego. Niemniej jednak "Maggie Cassidy" to słodko-gorzka historia o błędach młodości i nie tylko. Styl Kerouaca w końcu jest względnie do przyjęcia, a historia jest znacznie bardziej przystępna, niż była w "Podziemnych". Może nie na tyle porywająca, by nadawała się do wielokrotnego czytania, ale na pewno godna polecenia.

Ogromnie zniechęcona lekturą "Podziemnych" myślałam, że moja przygoda z twórczością Jack'a Kerouac'a skończy się szybciej niż się zaczęła. Mimo wszystko zdecydowałam się na "Maggie Cassidy" widząc, że styl książki zdaje się nieco bardziej uporządkowany i cóż mogę rzec, cieszę się, że dałam Kerouac'owi jeszcze jedną szansę. Jego twórczość ma w sobie jedną zasadniczą cechę:...

"Maggie Cassidy" to taki, chciałoby się rzec, "portret beatników w wieku młodzieńczym". Dla zadeklarowanych zwolenników Kerouaca i Beat Generation (do których należę) pozycja obowiązkowa, dla pozostałych raczej tylko w roli ciekawostki - raczej nie jest najlepszą pozycją do rozpoczęcia przygody z prozą Ti Jeana. Natomiast z całą pewnością jest książka o wiele lepsza, niż sugeruje to okładka wydania W.A.B z 2012 roku.

"Maggie Cassidy" to taki, chciałoby się rzec, "portret beatników w wieku młodzieńczym". Dla zadeklarowanych zwolenników Kerouaca i Beat Generation (do których należę) pozycja obowiązkowa, dla pozostałych raczej tylko w roli ciekawostki - raczej nie jest najlepszą pozycją do rozpoczęcia przygody z prozą Ti Jeana. Natomiast z całą pewnością jest książka o wiele lepsza, niż...

Ta książka pozwoliła mi przeżyć swoją pierwszą miłość ponownie. Przez całą paletę uczuć, przedziwną i przerośniętą wyobraźnie, po naiwność i koloryt szczenięcych lat. Miła odskocznia od podróżniczych powieści Kerouaca.

Ta książka pozwoliła mi przeżyć swoją pierwszą miłość ponownie. Przez całą paletę uczuć, przedziwną i przerośniętą wyobraźnie, po naiwność i koloryt szczenięcych lat. Miła odskocznia od podróżniczych powieści Kerouaca.

Zaszeregowałbym najchętniej powieść do ,,łobuzerskiej" z nieco infantylnym postrzeganiem rzeczywistości, wątkiem nastoletniej przyjaźni i miłości oraz wątkiem sportowym. Konstrukcja jest jednak poszarpana: wątki akcji mieszają się ze swobodnymi obserwacjami luźnym językiem. Po przeczytaniu mam dwa przeciwstawne odczucia: przyjemne i lekkie przeżycia bohatera wymieszane z nieczytelnymi, przekombinowanymi refleksjami. Sprawdziło się dobrze ze względu na krótką długość i barwne postacie jak Maggie czy ojciec.

Zaszeregowałbym najchętniej powieść do ,,łobuzerskiej" z nieco infantylnym postrzeganiem rzeczywistości, wątkiem nastoletniej przyjaźni i miłości oraz wątkiem sportowym. Konstrukcja jest jednak poszarpana: wątki akcji mieszają się ze swobodnymi obserwacjami luźnym językiem. Po przeczytaniu mam dwa przeciwstawne odczucia: przyjemne i lekkie przeżycia bohatera wymieszane z...

(reread)

(reread)

ale o czym właściwie jest ta książka?

ale o czym właściwie jest ta książka?

Początkowo wydała mi się banalna, niepotrzebna, nawet nudnawa... Ale po przeczytaniu myślę o niej coraz częściej. Mimo wszystko dużo w niej prawdy; kto nie przeżył czegoś podobnego?

Początkowo wydała mi się banalna, niepotrzebna, nawet nudnawa... Ale po przeczytaniu myślę o niej coraz częściej. Mimo wszystko dużo w niej prawdy; kto nie przeżył czegoś podobnego?