Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie powinniśmy w każdym razie się rozdzielać, bo to nam nie służy, stanowczo nie służy takie rozdzielanie, kiedy już ludzie nauczyli się ze sobą być, o Boże, co za bzdury.

Człowiek jest taki średni. Pewien swojej wyjątkowości, a wszyscy wszystko o nim wiedzą, każdy taki sam.

Basia siedziała na krześle, dyndała nogami i podkradała Stasiowi opłatki, bo jej Staś pozwalał. Opłatki miał na desce rozłożone, nożem wycinał małe kawałeczki, a potem je ślinił i sklejał świat, bez żadnego rysowania, bez wzoru. Wszystko miał w głowie.
- Zrobisz mi świat? Malutki. Tylko dla mnie żeby był - poprosiłam.
- Ty jesteś światem - powiedział Staś i zaśmiał się. - Pamiętaj.

(...)po co ci kamera, jak na wiejskim ślubie, zrobimy kilka zdjęć i tyle, film i tak ogląda się tylko raz, bo człowiek nie może się sobie nadziwić, że się w taki dziwny sposób porusza, że ma taki duży nos z profilu, o czym wcześniej nie wiedział, po co to nagrywać.

Może napiszesz zażalenie. Najlepiej do boga, tak, do boga napisz zażalenie, do któregokolwiek, nie wiem, do jakiegoś. Wszystko jedno. Nie zapomnij wysłać. I nie zapomnij czekać na odpowiedź.

Miło było swój własny niepokój, prywatny jak ból zęba, wmieszać w stabilność świata, który się zna, do którego się należy, po którym można poruszać się bezpiecznie jak po własnej bibliotece.

Kiedy dziewczyna odchodzi z domu rodziców, matka musi jej dać to, co potrzebne, a ona musi wziąć część domu swoich rodziców, dom się przekazuje.

Kiedy dziewczyna odchodzi z domu rodziców, żeby stworzyć własny dom, matka musi dać jej to, co konieczne. Amfory, misy, rondle, rondelki, puchary, dwie lampy oliwne. Dom się przekazuje. Moja matka przekazała mi dom. Ja też muszę przekazać ci dom. A może tylko się uparłam.