Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawda jest taka, że nie cierpię myśleć o tym, że ktoś czytał moją książkę. Bo to jakby przeglądał moje pudełko z rzeczami osobistymi, które trzymam pod łóżkiem.

Akurat kiedy podaję jej szklankę, rozlega się dzwonek i brzęczy nieprzerwanie przez dobrą minutę. Dlaczego, dlaczego, dlaczego ludzie muszą tak długo przytrzymywać przycisk dzwonka?
-Staruszkowie. - Louisa jakby czytała w moich myślach. - Przyzwyczajeni do tego, że się ich ignoruje.

-Nie nazywaj go Świrem - powiedziała mama. - Okropnie tak nazywać człowieka.
-Nawet jeżeli jest świrnięty?
-Wszystko jedno. Okropnie.
-Więc jak ty go nazywasz?
-Nie nazywam. Ale myślę o nim: człowiek, który się śmieje.