Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówiła energicznie, jakbym była bałaganem, który trzeba posprzątać. Mimo to ucieszyłam się. Przywykłam do rozmyślania o ludziach, którzy nigdy nie myśleli o mnie.

Nie potrafiłam stwierdzić, jak długo tam siedziałyśmy, obie odcięte od rytmów normalnego życia. Ale tego pragnęłam – żeby nawet czas odczuwać inaczej i na nowo, żeby wypełniało go wyjątkowe znaczenie. Jakbyśmy we dwie przebywały w tej samej piosence.

To zupełnie nie przypominało święta, które wcześniej sobie wyobrażałam. Rozbieżność mnie zasmuciła. Ale to było smutne tylko w starym świecie, mówiłam sobie, gdzie ludzi terroryzowała gorzka codzienność życia. Gdzie pieniądze każdego czyniły niewolnikiem, gdzie zapinali koszule pod samą szyję, dławiąc wszelką miłość, którą nosili w sercu.