Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...niewazne, czy od razu zrozumiemy to, co ktoś mówi, jakby każde nowe słowo miało być rosłym drzewem w rozległym sadzie umysłu. Wszystko wyrośnie w odpowiednim czasie, pod warunkiem że wyżłobimy rowki i zasiejemy ziarna. Rowkami i ziarnami były [...]ważne i pełne treści słowa, które zapadały w pamięć, odkąd zostały wypowiedziane, i już tam zostawały; był to sposób tak kwiecisty, że wzbudzał euforię; był to śpiew gawędziarz, śpiew, który często przyspieszał a potem zwalniał i zabarwiał się łagodną emocją. Był to walec życiowego doświadczenia i spokojnej erudycji.

Malować oznacza przede wszystkim kochać.

Mona pojęła, że na tym też polega „ukryty sens” dzieła sztuki,
że również to kryje się za samym obrazem: nie tylko złożone próby odczytania, uczone interpretacje, śmiałe egzegezy
i setki hipotez. Nie. Pod warstwami farby – i to należało mieć na
względzie – kryła się rozbrajająca prostota przedmiotów, na
których utrwalono – być może nieśmiertelne – momenty samego człowieczeństwa.

Umiejętność brania. ... trzeba nauczyć się brać, że człowiek, by być zdolnym do rzeczy wielkich i pięknych, musi być gotów na przyjmowanie życzliwości drugiego człowieka, jego pragnienia, by sprawiać przyjemność, na przyjmowanie tego, czego jeszcze nie dostał, i tego, czym jeszcze nie był. Ten, który coś dostaje, zawsze będzie miał czas, by to oddać, ale by oddać, czyli ponownie zdać, trzeba najpierw nauczyć się brać.

Otóż natura ludzka jest tym, czym jesteśmy w głębi, to nasze strefy światła i cienia, wady i zalety, obawy i nadzieje.

... istnienie ma wartość wyłącznie pod warunkiem, że zaakceptujemy jego gorycz, i że to właśnie ona, przesiana przez sito czasu, ukazuje nam cenną i płodną materię, substancję piękną i użyteczną, dzięki której życie naprawdę jest życiem.

Począwszy od utraty samego dzieciństwa, kiedy dowiadujemy się również, czym ono było, dociera do nas, że zawsze będziemy coś tracić.

Dorastanie jest utratą. Życie swoim życiem to akceptacja utraty. Życie swoim życiem to umiejętność żegnania się z nim w każdej sekundzie.

Bo wyobraźnia przywołuje zawsze jeszcze więcej wyobraźni, bo porusza się spiralnie i karmi się własnym ruchem. Ten obraz opowiada nam o cudownej ekscytacji, jaką czujemy, wyobrażając sobie rzeczy ciągle głębiej i głębiej, i zachęca, abyśmy zaufali tej cudownej umiejętności, dzięki której to, co niewidoczne, staje się widzialne, a to, co nieprawdopodobne możliwe.

Sztuka jest albo pirotechniczna, albo żadna.

Nic nie wydaje się bardziej oczywiste niż odbieranie świata za pomocą wzroku, a jednocześnie – nic nie jest bardziej nieuchwytne.

Wszystko pociemniało. To było jak żałobny woal. A potem, gdzieniegdzie, rozbłyski, jak plamy, które się tworzą od słońca, kiedy oczy bezskutecznie próbują wpatrywać się w nie
przez zaciśnięte powieki, tak zaciśnięte jak pięść, gdy próbujemy walczyć z bólem albo ze wzruszeniem.
Mona oczywiście tego tak nie opisała. W ustach niewinnej i wystraszonej dziesięciolatki rozpacz brzmi dosadnie, bez ozdobników i liryzmu.
– Mamo, wszystko jest czarne!

Ludzka psychika znacznie łatwiej radzi sobie z realną trudnością aniżeli z obawą, że zagrożenie nadejdzie.

Wiedział, że wbrew temu, co powszechnie sądzono, potrzeba czasu, by przeniknąć głębię sztuki. i że jest to żmudne ćwiczenie.