Joachim Lis, detektyw dyplomowany

Treściowo to w tej książeczce jest trochę kiepsko... no nie ma się czym zachwycać. Dzieci może się i wciągną, dorosły się troszkę wynudzi. Ale. Ilustracje. To jest coś pięknego. Teresa Wilbik, ta piękna kobieta, wielokrotnie nagradzana, za twórczość ilustratorską, w kraju i za granicą, stworzyła rewelacyjne postacie, nie mogę się wprost napatrzeć na to kreskowanie – Joachim Lis to detektyw pełną gębą – ten płaszczyk... ta fajeczka... No cudo. Niczym nie ustępuje mu jego asystent Gwidon Gronostaj, aczkolwiek wiadomo, kto tu jest szefem. Znaczy szefem jak szefem, trochę w cudzysłowie, bo i tak prym wiedzie nieustraszona lisia Ciotka Amalia! Słodkie to było.

Treściowo to w tej książeczce jest trochę kiepsko... no nie ma się czym zachwycać. Dzieci może się i wciągną, dorosły się troszkę wynudzi. Ale. Ilustracje. To jest coś pięknego. Teresa Wilbik, ta piękna kobieta, wielokrotnie nagradzana, za twórczość ilustratorską, w kraju i za granicą, stworzyła rewelacyjne postacie, nie mogę się wprost napatrzeć na to kreskowanie – Joachim...

Zabawna historyjka dla młodszych dzieci. Zdecydowanie (dlatego też daję ocenę nie wyższą niż 6) .Chociaż fabuła może wydawać się zagmatwana i tajemnicza, to jednak starszy czy dorosły czytelnik od razu rozwiązuje zagadkę. Dla dzieci może to być jednak wciągająca historia... a nawet trzymająca w napięciu! Mamy tutaj plejadę zabawnych postaci, które świetnie zilustrowała Teresa Wilbik. Bardzo przypadły mi do gustu, mają ten swój uroczy klimat lat dawnych. Mocno kojarzą mi się z serialem BBC "O czym szumią wierzby" za którym wprost przepadałem. Właśnie echa tego serialu tutaj odnalazłem.

Dorosły z pewnością przyczepiłby się do wielu spraw. Aktualnie jednak nie może nic napisać bo leży związany w piwnicy. Piszę wiec w jego imieniu - tez mu się podobało.

<słychać stłumiony pomruk i hałas spod podłogi>

Słyszycie? Potwierdza :)

Bohaterem jest tytułowy Joachim Lis i nic dziwnego, że jest listem, wszak to najsprytniejsze zwierzę w lesie! Sprostujmy jednak jedną sprawę: list POTRAFIĄ chodzić po drzewach :) No, może nie jak rysie, żbiki czy wiewiórki. Potrafią wbiec na konar po gałęziach jeśli jest ich dogodny układ. A nawet wdrapać się rozłożysty świerk. Lubią w ten sposób ukryć się i spokojnie spędzić noc. Są świetnymi skoczkami. Red fox can jump!

Książeczka trafi w gusta miłośników lisów (tych z bajki jak i zwierząt) oraz młodszych dzieci.

Zabawna historyjka dla młodszych dzieci. Zdecydowanie (dlatego też daję ocenę nie wyższą niż 6) .Chociaż fabuła może wydawać się zagmatwana i tajemnicza, to jednak starszy czy dorosły czytelnik od razu rozwiązuje zagadkę. Dla dzieci może to być jednak wciągająca historia... a nawet trzymająca w napięciu! Mamy tutaj plejadę zabawnych postaci, które świetnie zilustrowała...

Dla 6+ do słuchania

Dla 6+ do słuchania

powieść detektywistyczna dla najmłodszych. u nas jedna z pierwszych "prawdziwych" książek - takich, które nie kończą się w jeden wieczór - czytanych pięcioletniemu wówczas synkowi: z uwagą śledził fabułę, chcąc znaleźć rozwiązanie zagadki ;-)
fajnie napisana historia. ale - zaznaczam - my akurat lubimy specyficzny styl skandynawskich autorów ;-)

powieść detektywistyczna dla najmłodszych. u nas jedna z pierwszych "prawdziwych" książek - takich, które nie kończą się w jeden wieczór - czytanych pięcioletniemu wówczas synkowi: z uwagą śledził fabułę, chcąc znaleźć rozwiązanie zagadki ;-)
fajnie napisana historia. ale - zaznaczam - my akurat lubimy specyficzny styl skandynawskich autorów ;-)

Książkę Ingemara Fjella (bardzo tajemniczy autor, trudno o nim cokolwiek znaleźć w sieci) wznowiło wydawnictwo Dwie Siostry w serii „Mistrzowie ilustracji”. Zilustrowała ją Teresa Wilbik, uczennica Jana Marcina Szancera. Bardzo lubię jej ilustracje, z dzieciństwa pamiętam „Jasia i Małgosię”, „Liść kapusty na pociechę” i Osiołka Gapę — choć dopiero teraz zorientowałam się, że wszystkie te książki ilustrowała właśnie Teresa Wilbik. Ilustracje do „Joachima Lisa. Detektywa dyplomowanego” są świetne: delikatne, czarno-białe. Dla mnie: angielskie i jak ze starego kryminału.
Joachim Lis mieszka w Modrzejowie, małym miasteczku zagubionym w lesie, tak małym, że nie ma go na żadnej mapie. Zamieszkują je wyłącznie zwierzęta. Joachim wykształcił się na szewca, tak jak jego ojciec i dziadek. Pewnego dnia uznał jednak, że życie szewca mu nie odpowiada i postanowił coś zmienić. Skończył z celującą oceną Korespondencyjny Kurs dla Detektywów Prywatnych, zmienił warsztat na biuro i oczekiwał na klientów. A traf chciał, że w tym samym czasie z domu kupca Bonifacego Borsuka zniknęło dziesięć słoików malinowych konfitur. Z czasem okazało się, że sprawcą tajemniczych kradzieży (bo na konfiturach się nie skończyło) jest Świszczący X (poczuliście ten dreszcz? — takiego imienia nie może nosić byle rabuś).

"Joachim Lis" to bardzo dobry kryminał dla młodszych dzieci - słuchają go z wypiekami na twarzy.

http://synkowe-czytanie.blog.onet.pl/2016/11/08/joachim-lis-detektyw-dyplomowany/

Książkę Ingemara Fjella (bardzo tajemniczy autor, trudno o nim cokolwiek znaleźć w sieci) wznowiło wydawnictwo Dwie Siostry w serii „Mistrzowie ilustracji”. Zilustrowała ją Teresa Wilbik, uczennica Jana Marcina Szancera. Bardzo lubię jej ilustracje, z dzieciństwa pamiętam „Jasia i Małgosię”, „Liść kapusty na pociechę” i Osiołka Gapę — choć dopiero teraz zorientowałam się,...

Świetna książka, żeby zachęcić dzieci do czytania kryminałów. Zagadka nie jest trudna, ale patos z jakim opisywana jest sprawa robi naprawdę świetne wrażenie. Jestem pewna, że taki uczeń klas 1-3 wciągnąłby się w historię.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/09/joachim-lis-detektyw-dyplomowany.html

Świetna książka, żeby zachęcić dzieci do czytania kryminałów. Zagadka nie jest trudna, ale patos z jakim opisywana jest sprawa robi naprawdę świetne wrażenie. Jestem pewna, że taki uczeń klas 1-3 wciągnąłby się w historię.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/09/joachim-lis-detektyw-dyplomowany.html

Graficznie - na mnie ilustracje (a w zasadzie portrety bohaterów) wrażenia nie robią. Tylna okładka jest wręcz porażką - część tekstu jest nieczytelna (zbyt jasny kolor) - puszczenie czegoś takiego w serii "Mistrzowie Ilustracji" to jakiś żart.

Za to język bardzo mi się podoba. Prosty, jasny styl. Krótkie zdania. Dziecko z łatwością samo czyta, a jak słucha - wszystko rozumie.

Taka dziecięca powiastka detektywistyczna.

Graficznie - na mnie ilustracje (a w zasadzie portrety bohaterów) wrażenia nie robią. Tylna okładka jest wręcz porażką - część tekstu jest nieczytelna (zbyt jasny kolor) - puszczenie czegoś takiego w serii "Mistrzowie Ilustracji" to jakiś żart.

Za to język bardzo mi się podoba. Prosty, jasny styl. Krótkie zdania. Dziecko z łatwością samo czyta, a jak słucha - wszystko...

Portrety zwierząt, którym "dobrze z oczu patrzy", zdecydowanie mają w sobie coś miłego. Nie przeszkadzało mi nawet, że rysunki czarno-białe.

Portrety zwierząt, którym "dobrze z oczu patrzy", zdecydowanie mają w sobie coś miłego. Nie przeszkadzało mi nawet, że rysunki czarno-białe.

Dzieci tak ziewaly, ze ze strachu przed polknieciem zaprzestalam czytania...

Dzieci tak ziewaly, ze ze strachu przed polknieciem zaprzestalam czytania...

Świetna historia,dzieci (5 i 8 lat) zafascynowane. Młodsza córka czasami miała tak wielkie oczy z przejęcia, że się o nią bałem ;),sporo fajnego humoru.

Świetna historia,dzieci (5 i 8 lat) zafascynowane. Młodsza córka czasami miała tak wielkie oczy z przejęcia, że się o nią bałem ;),sporo fajnego humoru.