Węże i róże

W dużej mierze zapomniana, ale ważna pozycja na liście literatury kobiet.

Intrygujący tytuł, trącąca myszką narracja, niewyobrażalne nagromadzenie myślników - to wszystko tutaj znajdziemy. Niełatwo jest początkowo połapać się we wszystkich postaciach, o których mowa, ale po uporządkowaniu sobie tego wszystkiego w głowie, powieść jako całość wypada świetnie. Szeroki przekrój charakterologiczny bohaterów - wszyscy co prawda niezdolni do utrzymania swoich emocji na wodzy czy też do świadomego ich odczuwania i pogodzenia się z nimi, ale zarysowani świadomie i niepowtarzalnie. Wzajemnie się oszukują, chcą od siebie uciekać i zarazem wracać, wiąże ich salonowy savoir-vivre, którego mają dosyć. Zdrady, miłości, femme fatale i nierozgarnięci mężczyźni. Nie brak również intrygi. Najistotniejszym jednak wątkiem z mojego punktu widzenia była postać niepełnosprawnego umysłowo dziecka i jego relacji z matką. W obliczu współczesnych wydarzeń to ujęcie dowodzi, jak dużo w tej powieści jest feminizmu.

Warta przeczytania, odświeżenia i rozgłosu!

W dużej mierze zapomniana, ale ważna pozycja na liście literatury kobiet.

Intrygujący tytuł, trącąca myszką narracja, niewyobrażalne nagromadzenie myślników - to wszystko tutaj znajdziemy. Niełatwo jest początkowo połapać się we wszystkich postaciach, o których mowa, ale po uporządkowaniu sobie tego wszystkiego w głowie, powieść jako całość wypada świetnie. Szeroki...

"(...) były tam wyobrażone herby złączone dwóch rodów italskich, węże Sforzów i róże Riariów."

"Węże i róże to godło pojednania, symbol przymierza, sojusz dwóch walczących od dawna władz człowieczego ducha: władzy myślenia i władzy czucia."

Sięgnęłam po tę książkę zaintrygowana tytułem. Szczerze przyznaję, że nigdy czegoś takiego nie czytałam. Nie spodziewałam się, że w jednym utworze może być tyle trudnych i niezrozumiałych słów. Zapewne jest to celowy zabieg autorki, aby momentami szokować i bardziej zwrócić uwagę na treść.

Nałkowska wykazała się niepospolitą wręcz erudycją w doborze wyrażeń. Mimo, że skończyłam czytać w kilka dni, wcale nie było łatwo. Niektóre sformułowania mogą skutecznie odstraszyć czytelnika. Jednym z nich, który już na pierwszej stronie wbił mnie w fotel był fragment:

"(...)światło poziome i szklane, niechętne fenomenowi zaszłej tutaj pseudomorfozy"

Takie niecodzienne porównania zasługują na przytoczenie:

"(...) i oczy jej stały się teraz długie i czarne, jak dwie gondole, poza frędzlami zasłon tające w głębi posępne światło modrozielone lamp tajemniczych."

Powieść urzeka niesamowitymi opisami kolorów:

"I wybuchła pod niebo naga, purpurowo-złota przedśmiertna tajemnica liści; zakłębiły się chmury kolorów od czerwieni, cynobru, pyropu, turmalinów poprzez stare złoto, ochrę żółtą, żółtą indyjską, chryzotyl, jantar, topaz, rdzę - aż do brunatnego hiacyntu, jaspisu egipskiego i starego brązu."

"Węże i róże" porusza temat ludności żydowskiej. Przedstawiony jest również obraz kobiet i ich związków pełnych fałszu i hipokryzji. Postacie nie potrafią na dłuższą metę kontrolować swoich emocji.

Podjęty został również temat upośledzonego dziecka, które jest dla matki hańbą i wstydem.

Niecodzienna lektura, która nie każdemu może przypaść do gustu.

"(...) były tam wyobrażone herby złączone dwóch rodów italskich, węże Sforzów i róże Riariów."

"Węże i róże to godło pojednania, symbol przymierza, sojusz dwóch walczących od dawna władz człowieczego ducha: władzy myślenia i władzy czucia."

Sięgnęłam po tę książkę zaintrygowana tytułem. Szczerze przyznaję, że nigdy czegoś takiego nie czytałam. Nie spodziewałam się, że w...

Skończyłam, choć nie czyta się tej książki lekko. Pisana tuż przed I wojną dziś razi trochę pretensjonalną formą stylistyczną. Ale to można pisarce darowac. Niepotrzebnie jednak dała duże fragmenty pamiętnika Ernestyny, co zaburza spójnosć narracji. No, ale o czym jest ta powieść? O kółku osób z tzw.towarzystwa, które się wzajemnie zwodzą, okłamują, pożądają i zdradzają. I wszystkie zdają się być wężami. Wbrew tytułowi. Są jednak tak plastyczne opisy przyrody, także wyrazista bohaterka Żydówka Raissa, że naprawdę warto po tę "zakurzoną" książkę sięgnąć.

Skończyłam, choć nie czyta się tej książki lekko. Pisana tuż przed I wojną dziś razi trochę pretensjonalną formą stylistyczną. Ale to można pisarce darowac. Niepotrzebnie jednak dała duże fragmenty pamiętnika Ernestyny, co zaburza spójnosć narracji. No, ale o czym jest ta powieść? O kółku osób z tzw.towarzystwa, które się wzajemnie zwodzą, okłamują, pożądają i zdradzają. I...

To dobra powieść, tylko ciężko, wręcz opornie napisana. Można szybko zgubić się - nie tyle w akcji, co "między postaciami".

I niekoniecznie szybko odnaleźć.

To dobra powieść, tylko ciężko, wręcz opornie napisana. Można szybko zgubić się - nie tyle w akcji, co "między postaciami".

I niekoniecznie szybko odnaleźć.