Cesarz; Szachinszach

Nie bez powodu dwie historie zostały umieszczone w jednej książce. Zestawienie dwóch reportaży o rewolucji dwóch tak dalekich od siebie geograficznie i kulturowo państw posiada swoje uzasadnienie. Z jednej strony zryw ludzi przeciwko władzy powodują podobne czynniki, natomiast zachowanie dyktatorów, mimo iż tak różne, prowadzą do jednego - upadku systemu. Warto przeczytać te dwa dzieła naszego króla reportażu w odniesieniu do siebie nawzajem. W ten sposób horyzont postrzegania zachowania społeczeństwa i jak i pojedynczych ludzi zostanie poszerzony. Osobiście bardziej przypadł mi do gustu Szachinszach, ze względu na sposób pisana czy spojrzenia odrębnego człowieka tok wydarzeń czego zabrakło w drugim reportażu. W "Cesarzu" możemy poznać jedynie perspektywę ludzi pałacu, natomiast kąt widzenia rewolucjonistów jako odrębnych jednostek został pominięty. Mimo to czyta się niesamowicie.

Nie bez powodu dwie historie zostały umieszczone w jednej książce. Zestawienie dwóch reportaży o rewolucji dwóch tak dalekich od siebie geograficznie i kulturowo państw posiada swoje uzasadnienie. Z jednej strony zryw ludzi przeciwko władzy powodują podobne czynniki, natomiast zachowanie dyktatorów, mimo iż tak różne, prowadzą do jednego - upadku systemu. Warto przeczytać...

Nie oceniam tej książki.
Fragment z okładki... Ukazując ich służalczość, lizusostwo, strach, pazerność, uległość oraz walkę o względy władcy...
Czy Kapuściński pisał o sobie ?

Nie oceniam tej książki.
Fragment z okładki... Ukazując ich służalczość, lizusostwo, strach, pazerność, uległość oraz walkę o względy władcy...
Czy Kapuściński pisał o sobie ?

Wspaniałe zestawienie obu książek w jednym wydaniu. Trudno spierać się o to, która z nich jest 'lepsza'. Mnie, mimo że bardzo sobie cenię 'Cesarza', bardziej do gustu przypadł 'Szachinszach'. Polecam wszystkim miłośnikom stosunków międzynarodowych, wiedzy o świecie, a także każdemu, kto jeszcze nie zetknął się z twórczością R. Kapuścińskiego.

Wspaniałe zestawienie obu książek w jednym wydaniu. Trudno spierać się o to, która z nich jest 'lepsza'. Mnie, mimo że bardzo sobie cenię 'Cesarza', bardziej do gustu przypadł 'Szachinszach'. Polecam wszystkim miłośnikom stosunków międzynarodowych, wiedzy o świecie, a także każdemu, kto jeszcze nie zetknął się z twórczością R. Kapuścińskiego.

Jedna z najlepszych moich lektur...

Jedna z najlepszych moich lektur...

Książka należąca do cyklu "wrzenie świata" składa się z dwóch reportaży o rewolucjach w Etiopii oraz w Iranie. Czytając tę książkę za pierwszym razem bardziej zachwycił mnie "Cesarz", chyba przez efekt zaskoczenie (autor prowadzi przedziwną narrację, ciekawie buduje zdania). Tym razem większą uwagę skupiłam na "Szachinszach-u". Uderzył mnie w obu reportażach fakt, że wszelkie zmiany w państwach zaczynały na uniwersytetach. Studenci byli utożsamiani z myśleniem a nie tak jak obecnie z nadużywaniem różnych środków... Wielcy tyrani dążyli więc do tego, by ludzie nie czytali, bo od tego już tylko krok by zaczęli myśleć.

Książka należąca do cyklu "wrzenie świata" składa się z dwóch reportaży o rewolucjach w Etiopii oraz w Iranie. Czytając tę książkę za pierwszym razem bardziej zachwycił mnie "Cesarz", chyba przez efekt zaskoczenie (autor prowadzi przedziwną narrację, ciekawie buduje zdania). Tym razem większą uwagę skupiłam na "Szachinszach-u". Uderzył mnie w obu reportażach fakt, że...

Nie udało mi się przeczytać tej książki w całości. Nie mogę powiedzieć, że jest bez sensu i nie warto jej czytać. To dobra książka, z której można się wiele dowiedzieć. Kiedyś do niej wrócę i może będę miała lepsze o niej zdanie. Więcej napiszę na swoim blogu :>

Nie udało mi się przeczytać tej książki w całości. Nie mogę powiedzieć, że jest bez sensu i nie warto jej czytać. To dobra książka, z której można się wiele dowiedzieć. Kiedyś do niej wrócę i może będę miała lepsze o niej zdanie. Więcej napiszę na swoim blogu :>

"Ech, młodzi ludzie, Mister Richard, bardzo młodzi ludzie!"

Są to słowa, które najbardziej wryły mi się w pamięć po lekturze Cesarza i już zawsze będę je z tą książką utożsamiać. Wypowiedział je jeden z pracowników pałacu, którego syn był jednym z tych ludzi z nowego pokolenia Etiopczyków, którzy domagali się zmian. Ich postulaty brzmiały wspaniale, jednak były w dużej mierze idealistyczne, a więc nierealne. Sam byłem młodym człowiekiem kiedy czytałem po raz pierwszy Cesarza i słowa te podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody. Zostały świetnie ujęte w całej wypowiedzi, stanowiły jej puentę. Rzeczona książka na pewno swego czasu czegoś mnie nauczyła. Czegoś o wielkich mechanizmach historii, kulisach władzy, o rozmaitej ludzkiej mentalności i jej przemożnym znaczeniu, ale również o życiu. Wybiła mi również z głowy ocenianie innych.

Co można napisać o Cesarzu, a także nie mniej ciekawym Szachinszachu, będących w tym wydaniu wspólnie jednym tomie? Pierwsza pozycja, jest najbardziej znaną książką Kapuścińskiego w Polsce i na świecie (warto dodać, iż najczęściej tłumaczoną, następne jest Imperium). Szachinszach traktujący o rewolucji w Iranie jest nie mniej ciekawy. Ale tak naprawdę, powiedziano i napisano o tych książkach wszystko. Kilka lat temu byliśmy świadkami burzliwej dyskusji, jaka miała miejsce po ukazaniu się kontrowersyjnej biografii autorstwa Artura Domańskiego. Na ile fakty zawarte w Cesarzu są prawdziwe, a ile rzeczy Autor dopowiedział? Ciężko powiedzieć, ciężko pewne rzeczy oddzielić. Jednak co do jednej sprawy jestem pewien - pewne mechanizmy zostały naświetlone przez Kapuścińskiego doskonale. Przenikliwie i w sposób logiczny. Mimo wszystkich zarzutów, jakie stawia się dziś Cesarzowi (dyskusja i krytyka są zresztą zawsze wskazane, jeśli są merytoryczne, więc dobrze że książce wytyka się braki i mankamenty, póki opiera się to na sensownej argumentacji),mam silne wrażenie, że jednak sedno książki pozostaje bardzo trafne. A chodzi mi tu konkretnie o przedstawione mechanizmy społeczno-polityczno-gospodarcze, opis pewnej kultury sprawowania rządów (jak i szeroko rozumianą kulturę w ogóle),o pewną mentalność nie do końca jasną dla Europejczyka. Dotyczy to również Szachinszacha, który zrobił na mnie wrażenie równie silne jak słynny Cesarz. Miejscami może nawet silniejsze, tak szokujący miejscami był opis Iranu i tego, co działo się w najwyższych jego kręgach.

Nie wiem, o czym tak naprawdę pisać? Są to książki, z którymi trzeba się zapoznać. Jest to klasyka reportażu, jest to synonim pozycji wartościowych. Nie wyobrażam sobie, aby osoba inteligentna, ciekawa świata i jego historii, pragnące je lepiej zrozumieć, nigdy nie sięgnęła po te dwa, jakby nie patrzeć, wybitne dzieła.

"Ech, młodzi ludzie, Mister Richard, bardzo młodzi ludzie!"

Są to słowa, które najbardziej wryły mi się w pamięć po lekturze Cesarza i już zawsze będę je z tą książką utożsamiać. Wypowiedział je jeden z pracowników pałacu, którego syn był jednym z tych ludzi z nowego pokolenia Etiopczyków, którzy domagali się zmian. Ich postulaty brzmiały wspaniale, jednak były w dużej...

Kapuścińskiego można lubić lub nie, chyba nie ma stanów pośrednich. Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy. Polecam wszystkim.

Kapuścińskiego można lubić lub nie, chyba nie ma stanów pośrednich. Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy. Polecam wszystkim.

Ciągle aktualne mechanizmy

Ciągle aktualne mechanizmy

Ciekawie ujęte historie władców z Trzeciego Świata, wraz z punktem widzenia zwykłego obywatela. Bardzo cenny komentarz autora.

Ciekawie ujęte historie władców z Trzeciego Świata, wraz z punktem widzenia zwykłego obywatela. Bardzo cenny komentarz autora.