Bleach 24. Immanent God Blues

Niestety tutaj Bleach wkracza w sztampowe walki z postaciami, które częściej szybciej pożegnamy niż zdążymy się z nimi zapoznać. Nie przepadam za wątkami dziejącymi się w świecie rzeczywistym (kumple Ichigo, poza Tatsuki są wybitnie irytujący, włącznie z jego rodzinką),a obecnie znów jest ich nieco więcej. Najciekawsza rzecz w tym tomie to retrospekcje Ikkaku, akcja z Ururu i komiczne przerywniki między rozdziałami.

Niestety tutaj Bleach wkracza w sztampowe walki z postaciami, które częściej szybciej pożegnamy niż zdążymy się z nimi zapoznać. Nie przepadam za wątkami dziejącymi się w świecie rzeczywistym (kumple Ichigo, poza Tatsuki są wybitnie irytujący, włącznie z jego rodzinką),a obecnie znów jest ich nieco więcej. Najciekawsza rzecz w tym tomie to retrospekcje Ikkaku, akcja z...

Jeden z moich ulubionych tomów Bleach'a.
Wysoki poziom trzymany już od okładki (z ukrytym nawiązaniem do ZOMBIE POWDER - kto zna Tite Kubo ten wie o co chodzi).
Historia od pierwszej strony do samego końca nafaszerowana jest akcją i ciągłymi zwrotami w przewadze na polu walki. Mimo nacisku na pojedynki, otrzymujemy między innymi porządne objaśnienie hierarchii panującej u Arrancarów.
Moją szczególną uwagę zwrócił motyw zastanawiania się nad tym, jak powinniśmy potraktować przegraną walkę, którą zdołaliśmy przeżyć. Wątek ten rozpoczęty przez Ikaku (poprzez retrospekcje),ciągnięty jest przez cały tom, aż do rozmowy Renji'ego i Ichigo na końcu.
Podsumowując, Bleach #24 mieszcząc w sobie istotne wątki dla przebiegu fabuły całej serii, posiada również własną spajającą go historię z własnym MAŁYM WSTĘPEM i ZAKOŃCZENIEM (poprzez wspomniany motyw).
Polecam.

Jeden z moich ulubionych tomów Bleach'a.
Wysoki poziom trzymany już od okładki (z ukrytym nawiązaniem do ZOMBIE POWDER - kto zna Tite Kubo ten wie o co chodzi).
Historia od pierwszej strony do samego końca nafaszerowana jest akcją i ciągłymi zwrotami w przewadze na polu walki. Mimo nacisku na pojedynki, otrzymujemy między innymi porządne objaśnienie hierarchii panującej u...

Sama przyjemność patrzeć na tak rozrysowane walki. Nie mogę się doczekać reszty Espady.

Sama przyjemność patrzeć na tak rozrysowane walki. Nie mogę się doczekać reszty Espady.

Znakomity tomik, moja wiara w kapitańską moc odzyskana. Ale nie powiem, zaskoczyli mnie :)

Znakomity tomik, moja wiara w kapitańską moc odzyskana. Ale nie powiem, zaskoczyli mnie :)

Co tu dużo mówić... geniusz i tyle xD
"Wstawki" z historyjką Hisagiego zmiażdżyły całą fabułę zawartą w tym tomie, a ja szczerze powiedziawszy poczułam ukłucie zazdrości, bo to mój ukochany pan porucznik... xD No i końcowe zestawienie rankingu popularności też śmieszy, ale mimo wszystko czekam na powrót RadiaKON Baby! xD

Co tu dużo mówić... geniusz i tyle xD
"Wstawki" z historyjką Hisagiego zmiażdżyły całą fabułę zawartą w tym tomie, a ja szczerze powiedziawszy poczułam ukłucie zazdrości, bo to mój ukochany pan porucznik... xD No i końcowe zestawienie rankingu popularności też śmieszy, ale mimo wszystko czekam na powrót RadiaKON Baby! xD

Tom 24 mangi Bleach - "Immanent God Blues" jest jednym z lepszych tomów Bleacha. Mówię to z czystym sercem, jako fanka śledząca z zapartym tchem kolejne rozdziały.
Co jest w nim takiego szczególnego? Otóż - cały jest wypełniony walką. Nie ma zbędnej gadaniny, psychicznych rozważań bohaterów nad sensem losu i istnienia (prawie) oraz zrozpaczonych psycho-fanek & psycho-fanów.
Jest jeszcze jedna niespodzianka pod koniec, ale jej nie zdradzę - przeczytajcie sami!
Tite Kubo jak zwykle zakończył tom w takim momencie, że ma się ochotę polecieć do wydawcy, ba! do Japonii do samego mangaki, wziąć go za fraki i wydrzeć mu się prosto w twarz - "CO BĘDZIE DALEJ?! DAAAWAAAAAJ KOLEJNY TOM!!!" Nie mogę się doczekać tomu 25!
Ale to jest właśnie wspaniałe - że oczekuje się na kolejne tomy z zapartym tchem, a gdy już się dostanie to cudo w swoje łapki - nie można się oderwać! Wprost uzależnia.



Takie pytanie do tych, którzy już przeczytali - ktoś jeszcze zauważył to podobieństwo z tomem 14?

Tom 24 mangi Bleach - "Immanent God Blues" jest jednym z lepszych tomów Bleacha. Mówię to z czystym sercem, jako fanka śledząca z zapartym tchem kolejne rozdziały.
Co jest w nim takiego szczególnego? Otóż - cały jest wypełniony walką. Nie ma zbędnej gadaniny, psychicznych rozważań bohaterów nad sensem losu i istnienia (prawie) oraz zrozpaczonych psycho-fanek &...