Ptasie ulice

Piotr Paziński jest bardzo dobrym duchowym uczniem Brunona Schulza. Nie naśladując biernie mistrza jednocześnie bierze od niego to, co najlepiej oddaje jego własne doświadczenia i emocje. Zanurzamy się powoli w świat , którego już nie ma fizycznie, ale który nigdy nie zniknie z polskiej przestrzeni: świat kultury i duchowości żydowskiej, jej niepowtarzalnego charakteru i specyfiki diaspory.Wszystko to w onirycznej atmosferze , na pograniczu kilku rzeczywistości : realnej, zapamiętanej, symbolicznej, tkanej w wyobraźni. . Ale równie ważnym motywem jest potrzeba i misja narratora. Został bowiem niejako wybrany na przekaziciela tradycji i ożywiania jej na własny sposób . Czytamy" mógł się bać (Feldwurm, jedna z legendarnych postaci żydów warszawskich),że wypowiem mu posłuszeństwo, jak uczyniło to wielu przede mną i w ten sposób zapewnię sobie spokój ducha z dala od wspomnień, żalów i trwogi a on zostanie zupełnie sam z własnym imieniem, które będzie znaczyło tyle , co nic" . Książka jest więc tez próbą terapeutycznego, poetyckiego podejścia do traumy przodków, którą odczuwa ich wrażliwy potomek.

Piotr Paziński jest bardzo dobrym duchowym uczniem Brunona Schulza. Nie naśladując biernie mistrza jednocześnie bierze od niego to, co najlepiej oddaje jego własne doświadczenia i emocje. Zanurzamy się powoli w świat , którego już nie ma fizycznie, ale który nigdy nie zniknie z polskiej przestrzeni: świat kultury i duchowości żydowskiej, jej niepowtarzalnego charakteru i...

Piękna książka. Trudno zliczyć, ile wątków udało się Autorowi zmieścić w zaledwie kilku średniej długości opowiadaniach.
Mamy młodego człowieka, odnajdującego się w wielowiekowym dziedzictwie kultury, z której pochodzi i która go ukształtowała.
Pobrzmiewają echa opowiadań Bruno Schulza i narracji tworzonych przez Ludzi Księgi.
Jest nostalgia za przeszłością, która już nigdy nie powróci.
Pojawia się problem odczuwania Zagłady, zarówno przez jej naocznych świadków, jak i tych, którzy przyszli na świat dużo, dużo później.
A tych kilka przykładów to zaledwie początek tej konkretnej literackiej wędrówki.
Naprawdę warto.

Piękna książka. Trudno zliczyć, ile wątków udało się Autorowi zmieścić w zaledwie kilku średniej długości opowiadaniach.
Mamy młodego człowieka, odnajdującego się w wielowiekowym dziedzictwie kultury, z której pochodzi i która go ukształtowała.
Pobrzmiewają echa opowiadań Bruno Schulza i narracji tworzonych przez Ludzi Księgi.
Jest nostalgia za przeszłością, która już...

Efemeryczna, baśniowo-borgesowska proza o światach "równoległych": których już nie ma, ale ich ślad, cień gdzieś trwa i kontaminuje nam rzeczywistość, bo przedmioty, manekiny nabierają w nich znamion ludzkich, a ludzie sztywnieją, stają się kukłami, kręcą się na oślep...
Z jednej strony książka ta ściska (mnie) za gardło swoim dusznym stylem obrazowania Borgesa czy Kafki, z drugiej - stanowi epitafium dla "Warszawy o nie całkiem określonym statusie, trudnej do uchwycenia, migoczącej na granicy bytu i pustki"

Efemeryczna, baśniowo-borgesowska proza o światach "równoległych": których już nie ma, ale ich ślad, cień gdzieś trwa i kontaminuje nam rzeczywistość, bo przedmioty, manekiny nabierają w nich znamion ludzkich, a ludzie sztywnieją, stają się kukłami, kręcą się na oślep...
Z jednej strony książka ta ściska (mnie) za gardło swoim dusznym stylem obrazowania Borgesa czy Kafki,...