Historie, które napisało życie

Lubię Dorotę Sumińską, tak jak lubiłam jej męża Michała. Ich miłość i szacunek do zwierząt mogłyby być przykładem dla wszystkich ludzi przekonanych o wyższości człowieka nad wszelkim stworzeniem. Niewielkich rozmiarów książeczka pełna krótkich, dających do myślenia opowiadań.

Lubię Dorotę Sumińską, tak jak lubiłam jej męża Michała. Ich miłość i szacunek do zwierząt mogłyby być przykładem dla wszystkich ludzi przekonanych o wyższości człowieka nad wszelkim stworzeniem. Niewielkich rozmiarów książeczka pełna krótkich, dających do myślenia opowiadań.

kompaktowe opowiadania, ludzkie tematy, ogromna dawka ciepła i empatii.

kompaktowe opowiadania, ludzkie tematy, ogromna dawka ciepła i empatii.

No... nie ukrywam, że rozczarowałam się bardzo. Czytałam już parę książek Doroty Sumińskiej, były wybitne! Myślałam, że ta również taka będzie. Okazało się, że zbiór opowiadań nie był najlepszym pomysłem. Ale muszę przyznać, że podobało mi się parę opowiadań np. "Dom bez drzwi" albo "Moniek".
Tej książki nie polecam jakoś bardzo do czytania, ale wierzę, że innym bardzo może się spodobać (w przeciwieństwie do mnie). Jeśli się nie spodoba to radzę się nie zniechęcać do innych książek Pani Doroty, bo są świetnie napisane. Bardzo polecam "Balią przez Amazonkę".

No... nie ukrywam, że rozczarowałam się bardzo. Czytałam już parę książek Doroty Sumińskiej, były wybitne! Myślałam, że ta również taka będzie. Okazało się, że zbiór opowiadań nie był najlepszym pomysłem. Ale muszę przyznać, że podobało mi się parę opowiadań np. "Dom bez drzwi" albo "Moniek".
Tej książki nie polecam jakoś bardzo do czytania, ale wierzę, że innym bardzo...

Pierwsza gwiazdka z szacunku dla autorki, która kocha zwierzęta i z nimi związała swoje życie.
Druga gwiazdka za opowiadanie Moniek.
Trzecia za "Wizytę".
Słabo? No słabo... ale może to nie cała książka jest słaba, a po prostu mam inne upodobania i króciutkie opowiadania specjalnie do mnie nie trafiają?
Nie zrozumiałam przesłania tych historii i nie poruszyły we mnie nic. Teoretycznie mogłabym jeszcze dać plusika za to, że książkę czyta się bardzo szybko i łatwo, ale niestety moim zdaniem cztery gwiazdki to już za dużo...
Mimo dość krytycznej opinii zamierzam jeszcze raz spróbować z panią Dorotą i książką " Zwykłe niezwykłe życie". Może to forma przekazu zwyczajnie mi nie odpowiadała w powyższej pozycji, bo uważam, że potencjał jest.

Pierwsza gwiazdka z szacunku dla autorki, która kocha zwierzęta i z nimi związała swoje życie.
Druga gwiazdka za opowiadanie Moniek.
Trzecia za "Wizytę".
Słabo? No słabo... ale może to nie cała książka jest słaba, a po prostu mam inne upodobania i króciutkie opowiadania specjalnie do mnie nie trafiają?
Nie zrozumiałam przesłania tych historii i nie poruszyły we mnie nic....

Jak zwykle Pani Dorota nie zawodzi. Przedstawia nam kilkanaście opowieści z różnych zakątków świata. Są one - jak podkreśla sama Autorka - owocem scen z przeszłości. Dotyczą różnych osób i wydarzeń. Wzruszają, radują, czasem rodzą sprzeciw lub bunt. A jednak każde zachęca do refleksji. I choć zwierzęta pojawiają się w nich rzadko, to nie są postaciami drugoplanowymi. Pani Dorota kolejny raz potwierdza swoją niezwykłą umiejętność dokonywania obserwacji. Zachwyca kunsztem gawędziarskim. Nie przytłacza czytelnika, lecz pewnie prowadzi go, przez zawiłe losy bohaterów. Jedynym mankamentem tej lektury jest to, że za szybko się skończyła. Wierzę, że Autorka poskleja kolejne okruchy życia tworząc nowe opowieści.

Jak zwykle Pani Dorota nie zawodzi. Przedstawia nam kilkanaście opowieści z różnych zakątków świata. Są one - jak podkreśla sama Autorka - owocem scen z przeszłości. Dotyczą różnych osób i wydarzeń. Wzruszają, radują, czasem rodzą sprzeciw lub bunt. A jednak każde zachęca do refleksji. I choć zwierzęta pojawiają się w nich rzadko, to nie są postaciami drugoplanowymi. Pani...

Niewielka książeczka, a w niej kilkanaście krótkich opowiadań. O czym? O życiu. O ludziach i tym co się im przydarza. Sytuacje zwyczajne i te zupełnie niezwykłe. Na początku trochę zaskoczyła mnie ich treść, bo po Pani Sumińskiej (i trochę po okładce) spodziewałam się opowieści "zwierzęcych" i choć zwierzęta często pojawiają się w tych opowiadaniach, to jednak głównym bohaterem jest człowiek i jego historia.
Książeczka jest przyjemna i czyta się bardzo szybko. Podoba mi się, że w takich codziennych sytuacjach autorka znalazła i potrafiła opisać to coś, co przykuwa uwagę.

Niewielka książeczka, a w niej kilkanaście krótkich opowiadań. O czym? O życiu. O ludziach i tym co się im przydarza. Sytuacje zwyczajne i te zupełnie niezwykłe. Na początku trochę zaskoczyła mnie ich treść, bo po Pani Sumińskiej (i trochę po okładce) spodziewałam się opowieści "zwierzęcych" i choć zwierzęta często pojawiają się w tych opowiadaniach, to jednak głównym...

Zbiór, czasem niedopowiedzianych, opowiadań, gdzie wspólnym mianownikiem jest zwierzak. Bardzo przyjemnie się czyta.

Zbiór, czasem niedopowiedzianych, opowiadań, gdzie wspólnym mianownikiem jest zwierzak. Bardzo przyjemnie się czyta.

Zawiodłam się. Zbiór przeciętnych opowiadań.

Zawiodłam się. Zbiór przeciętnych opowiadań.

Lekka, przyjemna, w sam raz na popołudnie z kawą.

Lekka, przyjemna, w sam raz na popołudnie z kawą.

Dorota Sumińska (ur.1957),lekarz weterynarz; publikuje książki od 2004 roku, tej z 2013 nie wprowadzili jeszcze na jej stronę w Wikipedii. Takich autorów i takich książek więcej nam trzeba!!
Sumińska nie musi kończyć polonistyki czy dziennikarstwa, jak nieszczęsna autorka mojej poprzedniej recenzji. Tamtej studia nie pomogły, a Sumińska ich nie potrzebuje, bo z pochodzenia czerpie znajomość języka.
Dostaliśmy tu 19 mini opowiadań, z których każde jest delicją. Nie zamierzam twierdzić, że to literackie arcydzieło, lecz mimo to zasługuje na 10 gwiazdek, bo opowiadania są, po prostu, miłe, pogodne i poprawiają nastrój. Wreszcie lektura przynosząca ukojenie i wiarę w dobro otaczającego świata.
Brak agresji, dobrotliwy humor. Sumińska za motto winna wziąć dewizę Terencjusza:
„Nihil humani a me alienum puto” („Nic ludzkiego nie jest mi obce”)
bo nie boi się pisać ani o lesbijkach, ani o męskich prostytutkach. I to jak pisać!!! Z empatią, wyrozumiałością, a przede wszystkim miłością nie tylko do ludzi i zwierząt, lecz z miłością do całego otaczającego świata. I to jest głównym walorem tej książki, bo pobudza do myślenia, a w trakcie lektury wydaje nam się, że stajemy się coraz lepsi.
Proszę Państwa! Brak mnie słów na wychwalanie autorki tych miniaturek, a wzruszenie czyni ze mnie niemotę. Natychmiast bierzcie się do tej lektury, bo warto.

Dorota Sumińska (ur.1957),lekarz weterynarz; publikuje książki od 2004 roku, tej z 2013 nie wprowadzili jeszcze na jej stronę w Wikipedii. Takich autorów i takich książek więcej nam trzeba!!
Sumińska nie musi kończyć polonistyki czy dziennikarstwa, jak nieszczęsna autorka mojej poprzedniej recenzji. Tamtej studia nie pomogły, a ...