Jak czytać znaki

Książka tę kupiłam przypadkiem spodobał mi się opis na okładce jednak nie przeczytałam do końca. Fabuła ciekawa ale brakuje w niej czegoś co by wcoągło

Książka tę kupiłam przypadkiem spodobał mi się opis na okładce jednak nie przeczytałam do końca. Fabuła ciekawa ale brakuje w niej czegoś co by wcoągło

Książkę wypatrzyłam na instagramowym koncie Baraca Obamy, który opublikował swoją wakacyjną listę. I kupiłam.

Założyłam, że historia emigrantów z Afryki i poszukiwanie tożsamości będzie ciekawa, wręcz fascynująca. Poszłam schematem: „Chata wuja Toma” w połączeniu z „Bakhitą” i „Sekretnym życiu pszczół”. No i się zawiodłam.

Sama historia ma potencjał, doszłam nawet do wniosku, że z dobrym scenariuszem wyszedłby dobry film, ale niestety czyta się ciężko. Autor bardzo plastycznie opisuje wydarzenia, spostrzeżenia, ale na mój gust: za bardzo!

Narrator jest niesympatyczny. W czasie czytania miałam nieodparte wrażenie, że jest opóźniony psychiczne, albo ma jakieś emocjonalne braki. Z drugiej strony, jego rodzice to emigrancji, którzy dużo przeszli zanim trafili do Ameryki... Ech...

Książkę polecam „poszukującym” wrażeń słownych, lubiącym poezję i opisy myśli bohaterów ;)
Ps. Ciekawa okładka: tłoczony papier daje dużo przyjemności...

Książkę wypatrzyłam na instagramowym koncie Baraca Obamy, który opublikował swoją wakacyjną listę. I kupiłam.

Założyłam, że historia emigrantów z Afryki i poszukiwanie tożsamości będzie ciekawa, wręcz fascynująca. Poszłam schematem: „Chata wuja Toma” w połączeniu z „Bakhitą” i „Sekretnym życiu pszczół”. No i się zawiodłam.

Sama historia ma potencjał, doszłam nawet do...

Ciekawa, dość refleksyjna książka. Czyta się dobrze, akcja może nie zaskakuje ale nie jest to dużą wadą. Niedoskonali bohaterowie nie wzbudzają zbyt dużej sympatii a jednak w pewien sposób staja się bliscy.

Ciekawa, dość refleksyjna książka. Czyta się dobrze, akcja może nie zaskakuje ale nie jest to dużą wadą. Niedoskonali bohaterowie nie wzbudzają zbyt dużej sympatii a jednak w pewien sposób staja się bliscy.

"Jak czytać znaki" to kolejna pozycja omawiana przy okazji spotkania DKK do którego przynależę. Niestety "nie przemówiła" do mnie.
Miała to być historia o emigrantach, o poszukiwaniu własnej tożsamości-wątek ten był moim zdaniem ledwo muśnięty, tak samo jak podążanie śladami rodziców (opisanie kawałka ich historii a podążanie ich śladem, to moim zdaniem coś zupełnie innego).
Główny bohater (co należy podkreślić! -> nie był imigrantem, urodził się, wychował i wykształcił już w Stanach) to taka życiowa niedojda, użala się nad sobą, odnosi się wrażenie jakby żył obok prawdziwego świata. Na niczym mu nie zależy, nie ma ambicji i prawdziwych planów. W dodatku był okropnym kłamcą, nie tylko wobec innych, ale również wobec siebie... Przez większość czasu wydawało mi się, że tylko blokuje ambitną i inteligentną żonę. Przecież nie o to chodzi w partnerstwie, żeby się okłamywać, ciągnąć w dół, ale wspierać i pomagać sobie wzajemnie.
Ogólnie cała historia to dla mnie materiał na najwyżej 100 stron. I choć przyznać muszę, że pióro lekkie, to nic tak na prawdę z tej opowieści nie wyniknęło.

"Jak czytać znaki" to kolejna pozycja omawiana przy okazji spotkania DKK do którego przynależę. Niestety "nie przemówiła" do mnie.
Miała to być historia o emigrantach, o poszukiwaniu własnej tożsamości-wątek ten był moim zdaniem ledwo muśnięty, tak samo jak podążanie śladami rodziców (opisanie kawałka ich historii a podążanie ich śladem, to moim zdaniem coś zupełnie...

można ale niekoniecznie

można ale niekoniecznie