Obłęd

Szwedzki kryminał, który całkowicie różni się od tych brytyjskich czy niemieckich. Na początku nie mogłam w ogóle poczuć klimatu. Krótkie rozdziały, pourywane wątki, zero spójności, akcja jakaś taka mdła.
Znajoma, która mi poleciła tą trylogię się zachwycała. Twierdziła, że wciągnie mnie od pierwszych stron. No niestety ja tego flow nie poczułam- wręcz miałam momenty, że chciałam się poddać i porzucić czytanie. Patrząc z perspektywy lektury już po- dobrze, że się nie poddałam.
Znalezione zostają zwłoki chłopca, który zostaje w brutalny sposób okaleczony i zabity. Śledztwem zajmuje się policjantka Jeanette. Cała sprawa idzie jak po grudzie, znajdywane są kolejne zwłoki dzieci, które również w bestialski sposób są okaleczane i na dodatek u każdego z nich w krwi wykrywane są substancje toksyczne. Kto jest tak pozbawiony uczuć, że robi takie coś niewinnym dzieciom. Gdy Jeanette dochodzi do ściany i już nie ma pomysłu jak ruszyć z nim dalej, pojawia się Pani psycholog Sofia. Sama jest po trudnych przejściach w dzieciństwie i obecnie współpracuje z dziećmi po podobnych przejściach. Dwie kobiety, które różnią się praktycznie wszystkim zbliża tragedia dzieci. Obie nie mają szczęśliwego życia prywatnego i to również je zbliża.
Pierwsza połowa książki dla mnie strasznie ciężka. Nie potrafiłam się odnaleźć w stylu tych dwóch pisarzy. Jakiś taki strasznie chaotyczny sposób pisania. Dialogi strasznie dziwnie prowadzone, urywane...
Drugą połowę uratował wątek Sofii i tajemnic, które skrywała, a już rozwikłanie jednej z nich sprawiło, że naprawdę się zainteresowałam i wciągnęłam. Wtedy dopiero zaczęłam czuć klimat całej powieści i rozumieć o co w niej chodzi.
Podsumowując całą powieść- jest to dobra książka ale jak dla mnie bez rewelacji. Patrząc, że zaczytuję się w kryminałach więc mogę mieć porównanie, nie uważam tej powieści za jakiś fenomen. Są oczywiście brutalne opisy zwłok ale u Chrisa Cartera również tego nie brakuje.
Przeczytam oczywiście kolejne tomy z tej serii ponieważ jak się powiedziało A to trzeba powiedzieć B. Może te dwa pozostałe tomy bardziej mnie wciągną i zrobią na mnie wrażenie. Czas pokaże....

Szwedzki kryminał, który całkowicie różni się od tych brytyjskich czy niemieckich. Na początku nie mogłam w ogóle poczuć klimatu. Krótkie rozdziały, pourywane wątki, zero spójności, akcja jakaś taka mdła.
Znajoma, która mi poleciła tą trylogię się zachwycała. Twierdziła, że wciągnie mnie od pierwszych stron. No niestety ja tego flow nie poczułam- wręcz miałam momenty, że...

W moim odczuciu jest to bardziej psychologiczna książka niż kryminalna. Dosyć długo się rozkręca, ale koniec płynie bardzo szybko i niejako rekompensuje wolne tempo.
Btw, obecnie do dorwania tylko na rynku wtórnym.

W moim odczuciu jest to bardziej psychologiczna książka niż kryminalna. Dosyć długo się rozkręca, ale koniec płynie bardzo szybko i niejako rekompensuje wolne tempo.
Btw, obecnie do dorwania tylko na rynku wtórnym.

Muszę przyznać że jest trochę zbyt "rozlazła" Za dużo niepotrzebnych opisów. Lepiej 100 stron mniej i by było ok🤔🤨

Muszę przyznać że jest trochę zbyt "rozlazła" Za dużo niepotrzebnych opisów. Lepiej 100 stron mniej i by było ok🤔🤨

Przedziwna książka. Ale wciągnęła mnie i szybko przeczytałam. Styl też mi odpowiadał, krótkie rozdziały, żadnych długich opisów

Przedziwna książka. Ale wciągnęła mnie i szybko przeczytałam. Styl też mi odpowiadał, krótkie rozdziały, żadnych długich opisów

Jezeli by wyciąć zbędne opisy , zapychacze to byla by to o wiele lepsza pozycja. Trochę za duzo tego było i czasami omijalam strony, ponieważ nic nie wniosły do kskazki . Mam nadzieje , ze kontynuacja będzie juz lepsza .

Jezeli by wyciąć zbędne opisy , zapychacze to byla by to o wiele lepsza pozycja. Trochę za duzo tego było i czasami omijalam strony, ponieważ nic nie wniosły do kskazki . Mam nadzieje , ze kontynuacja będzie juz lepsza .

Ciekawa książka. Biorę się za część drugą

Ciekawa książka. Biorę się za część drugą

Książka po prostu koszmarna. Wszystkie trzy tomy to niesamowicie przygnębiające babranie się w najbardziej zwyrodniałych i zdeprawowanych zakamarkach ludzkich umysłów oraz umysłów ofiar tych deprawacji. Kryminał to dla mnie lektura niezbyt ambitna, której zadaniem jest dostarczenie mi rozrywki podczas różnych zajęć domowych, jednak tutaj (pomimo świetnego lektora) nie ma o tym mowy. Słuchałam jej jak jakiejś publicystyki, gdyż przez kilkadziesiąt lat życia, które już mam za sobą, doskonale zdaję sobie sprawę, że takie rzeczy dzieją się naprawdę (ostatnio nawet, wyjątkowo głośny przypadek z pedofilami w elitarnych sferach USA i Wielkiej Brytanii - a jak jest to poważny i głęboko sięgający problem świadczą "tajemnicze" samobójstwa w celach),jednak czytanie o tego typu zjawiskach ze szczegółami - to przekracza granice wrażliwości normalnego człowieka. Zresztą pisanie też, dlatego zastanawiam się czasem co dzieje się w umysłach i jaka jest rzeczywista wiedza (oraz skąd się ona bierze) osób, które tego typu powieści piszą...
Być może przesadziłam dając książce jedną gwiazdkę, ale słowo "beznadziejna" dokładnie odzwierciedla odczucia jakie mi towarzyszyły podczas jej czytania. Stanowczo odradzam - ta książka jest jak trucizna.

Książka po prostu koszmarna. Wszystkie trzy tomy to niesamowicie przygnębiające babranie się w najbardziej zwyrodniałych i zdeprawowanych zakamarkach ludzkich umysłów oraz umysłów ofiar tych deprawacji. Kryminał to dla mnie lektura niezbyt ambitna, której zadaniem jest dostarczenie mi rozrywki podczas różnych zajęć domowych, jednak tutaj (pomimo świetnego lektora) nie ma o...

W opinii innego Czytelnika przeczytałam, że przewidywalna. Ale mnie zaskoczyła. Spodziewałam się czegoś innego. Nie wiem dokładnie w którym momencie zorientowałam się o co chodzi, nie było to jednak w pierwszej połowie. W innej opinii znalazłam stwierdzenie, że czyta się z bólem serca. Myślę, że dobrze ktoś napisał. W kiszące jest dużo cierpienia i robi się przykro. Ogólnie jest to dość dobra pozycja.

W opinii innego Czytelnika przeczytałam, że przewidywalna. Ale mnie zaskoczyła. Spodziewałam się czegoś innego. Nie wiem dokładnie w którym momencie zorientowałam się o co chodzi, nie było to jednak w pierwszej połowie. W innej opinii znalazłam stwierdzenie, że czyta się z bólem serca. Myślę, że dobrze ktoś napisał. W kiszące jest dużo cierpienia i robi się przykro. Ogólnie...

"Jak wiele człowiek potrafi znieść, zanim dokona się w nim całkowity upadek i przeobrazi się w potwora?".
Mocny i mroczny pierwszy tom trylogii, którą na pewno przeczytam do końca. Kawałeczki układanki zgrabnie składają się w spójną całość, odsłaniając czytelnikowi co rusz nowe informacje, przez co całą książkę czyta się z dużym zaciekawieniem, zastanawiając się co będzie dalej. Tytuł godny polecenia.

"Jak wiele człowiek potrafi znieść, zanim dokona się w nim całkowity upadek i przeobrazi się w potwora?".
Mocny i mroczny pierwszy tom trylogii, którą na pewno przeczytam do końca. Kawałeczki układanki zgrabnie składają się w spójną całość, odsłaniając czytelnikowi co rusz nowe informacje, przez co całą książkę czyta się z dużym zaciekawieniem, zastanawiając się co będzie...

W powieściach Erika Axl Sunda Sztokholm jest opisany tak dokładnie, i tak precyzyjnie, że gdybym tam zamieszkał, to nie pogubiłbym się w sieci ulic i dzielnic. Ale w tym Sztokholmie brakuje mi jednego, i to szczególnie właśnie u tych Autorów, mianowicie jakiejkolwiek wzmianki o gangach uchodźców, o miejscach, które policja omija szerokim łukiem. W którymś z kryminałów czytałem o Komitetach Obywatelskich, które zastępowały policję w takich niezręcznych sprawach. Ale przypuszczam, że to jest temat tabu.
Co do książki – pierwsza połowa była tak nudna, i tak chwilami fatalnie napisana, że chciałem zrezygnować z czytania. Niedojrzała pani psycholog i monotonna pani komisarz, postacie papierowe, słabo zarysowane, no i te wszystkie zbrodnie, i jakieś pamiętniki, i kasety magnetofonowe były dla mnie nieprzekonujące. Przeróżne rodzaje narracji niczego nie zmieniały. Brakowało mi w tej prozie wigoru, pisarskiego pazura.
Ale przetrwałem ten czytelniczy kryzys, i dobrze się stało, bo ostatnia partia powieści była świetna.
Bardzo często czytam o nędznych zarobkach w policji. Polska – jako kraj wiodący – mogłaby wprowadzić jakieś 500 albo 800 plus dla mundurowych, inne kraje szybko by to podchwyciły i nawet w szwedzkich kryminałach każdy policjant jeździłby najnowszym Volvo.

W powieściach Erika Axl Sunda Sztokholm jest opisany tak dokładnie, i tak precyzyjnie, że gdybym tam zamieszkał, to nie pogubiłbym się w sieci ulic i dzielnic. Ale w tym Sztokholmie brakuje mi jednego, i to szczególnie właśnie u tych Autorów, mianowicie jakiejkolwiek wzmianki o gangach uchodźców, o miejscach, które policja omija szerokim łukiem. W którymś z kryminałów...