The Dark Forest

Stało się to co wielu uważało za mrzonkę, nie ze sceptycyzmu, raczej na zasadzie wyparcia: z Trisolaris zdąża ku Ziemi flota wojenna. Czas przybycia to ponad cztery wieki – aż tyle i tylko tyle. O tym, że jest źle niech świadczy fakt, że Ye Wenjie nie jest już tylko symbolem zemsty na ludzkości, jest duchowym przywódcą ruchu RZT. Ruchu, który jest oddany, fanatyczny i doskonale zabezpieczony finansowo przez Mike'a Evansa. Nadto przyszli najeźdźcy – wydaje się – nie pozostawiają niczego przypadkowi. Wysłane przez nich sofony skutecznie blokują rozwój nauki i postęp techniczny – ten najbardziej potrzebny, mogą też prowadzić permanentną inwigilację. Jedynie myśl niewypowiedziana jest poza ich zasięgiem.
ROP, PKFS i ONZ nie poddają się, choć ich działania są jak dziecko we mgle. Budują flotę kosmiczną, pracują nad hibernacją, żeby zabezpieczyć przyszłe pokolenia w „dawnych” fachowców i łapią się wszystkiego, każdego pomysłu, nawet tego z pogranicza „pobożnych życzeń”. Powołują grupę czterech „Wpatrujących się w ścianę”. To grupa wybrana według bliżej nieokreślonego klucza, każda z osób jest całkowicie autonomiczna w swoich poczynaniach. Ma do dyspozycji środki finansowe i techniczne i ma opracować plan obrony. Jaki? To pozostaje ich tajemnicą. Jednym z „Wpatrujących” zostaje Luo Ji – przeciętny naukowiec, człowiek leniwy, zblazowany, cyniczny. Wkrótce udowodni sobie i innym, że wybór jego osoby był pomyłką, udowodni to sobie i wyborcą. Jedynie Trisolarianie myślą inaczej i boją się go. A kiedy „potężna” Flota Słoneczna spektakularnie przestanie istnieć, a trzech „Wpatrujący” okaże się... losy ludzkości pozostaną w rękach przeciętnego naukowca, człowieka leniwego, cynicznego i zblazowanego. Zresztą nie tylko ludzkości.
Cixin. drugim tomem, udowadnia i zapowiada, że trylogia jest jego opus magnum. Kontynuacja dopieszcza tom pierwszy pozwalając zrozumieć, dogłębniej poznać kluczowe postacie i kluczowe wątki. Znów, w opasłym już tomiszczu, zawiera wielowątkową fabułę, w której przyczyna – skutek jest od siebie kosmicznie oddalony, co jedynie pobudza ciekawość i wymusza uwagę. Przygniata czytelnika fizyką z wysokiej półki i tą z pogranicza SF, a wszystko okrasza rozważaniem nad naturą ludzką. Naturą Jednostki, naturą Narodu jak i Cywilizacji. Nie stroni od filozofii i socjologi, a wszystko to pisze z wyczuciem i literackim – beletrystycznym zacięciem. Wisienką na torcie jest to jak Cixin prowadzi swoich bohaterów – on mini manipuluje, a wręcz ich ukrywa. Doskonałym przykładem jest Zhang Beihan – żołnierz, oficer polityczny i nieposkromiony optymista – jeżeli chodzi o przewidywany wynik konfrontacji z wrogiem. Ale przez większą część powieści to jedna z wielu postaci, aż do momentu kiedy Beihan dostaje władzę nad Doborem Naturalnym i jednym rozkazem wywraca fabułę otwierając drogę ku nowemu wątkowi. A nowy wątek to nowe powiązania, nowe spekulacje i nowe teorie, a nuda nie ma prawa zagościć.

Stało się to co wielu uważało za mrzonkę, nie ze sceptycyzmu, raczej na zasadzie wyparcia: z Trisolaris zdąża ku Ziemi flota wojenna. Czas przybycia to ponad cztery wieki – aż tyle i tylko tyle. O tym, że jest źle niech świadczy fakt, że Ye Wenjie nie jest już tylko symbolem zemsty na ludzkości, jest duchowym przywódcą ruchu RZT. Ruchu, który jest oddany, fanatyczny i...

(7.5)
Skoro już zaczęłam z tą serią, to lecimy dalej, chociaż patrząc po rosnącej liczbie stron przy każdej części będę chyba musiała robić sobie przerwy na coś lżejszego :)
Pierwsza książka pozostawiła jakiś niedosyt. Były tam rzeczy, które bardzo mi się podobały, ale też i takie, które mogły być bardziej rozwinięte. Chętnie więc sięgnęłam po drugą część chcąc rozwiać moje wątpliwości.

No i cóż. Jest to zdecydowanie jeszcze większa jazda bez trzymanki, pan Cixin Liu popuszcza tutaj wodze fantazji, jeśli chodzi o to, jak mogłoby wyglądać nasze pierwsze spotkanie z obcą cywilizacją, jak i świat w ogóle - przenosimy się w czasie o jakieś 200 lat wprzód wraz z tokiem fabuły.

Cixin Liu nie bawi się w półśrodki. Jest to hard sci-fi, z dużą ilością rozważań na temat technologii, strategii wojennych, rozkminami na temat obcowania z kosmitami etc.. Nie jest to zdecydowanie literatura dla ludzi lubiących empatyzować z bohaterami, czytać o uczuciach, ponieważ pan Cixin skupia się przez większość czasu na opisach i tworzeniu świata przedstawionego - co wychodzi mu całkiem zgrabnie. Dla ludzi niezainteresowanych technologią czy kosmosem myślę, że może to być po pewnym czasie nużące. Dla mnie nie było, chociaż brakowało mi więcej tego czynnika ludzkiego. Trochę za mało tu dla mnie dramatu ludzkiego, opisów ludzkich przeżyć, reakcji na wieść, że kosmici są coraz bliżej etc. Głównie skupiamy się na technologii i pomysłach na rozwiązanie problemu.

Nie zmienia to faktu, że jako sci-fi samo w sobie spełnia swoją rolę - mamy stworzoną ciekawą wizję świata, opisy nowych interesujących technologii, rozważania na temat naszej przyszłości i naszego miejsca we wszechświecie.

SPOILER ALERT

Najmniej podobał mi się wątek "idealnej kobiety" dla naszego Wpatrującego Się w Ścianę. Tak jak mi to wytłumaczył kolega - bohater musiał mieć coś na czym mu zależy, ale nie przekonuje mnie to do końca. Może po prostu nie przekonuje mnie forma w jaką zostało to ujęte.
Po jakimś czasie miałam już dość (jako kobieta) czytania o cudownej, pięknej, idealnej istocie, która była tak niewinna, dziecinna i najwyraźniej też głupia (sam bohater nie chciał, żeby miała wyższy stopień naukowy niż on xd). Z czasem zaczęło to brzmieć jak mokry sen podstarzałego Chińczyka (ehmm),który chciał ubrać w słowa swoją fantazję na temat idealnej kobiety. Troszku niesmaczne to było dla mnie. Bohater nie mógł mieć "zwykłej" kobiety, w której by się zakochał - on musiał mieć IDEAŁ, który ktoś mu podstępem sprowadził do niego na odludzie i świetnym trafem akurat rzeczona pani zakochała się w nim z wzajemnością xd To jest dopiero sci-fi :D

END OF SPOILER ALERT

To jest dla mnie zasadniczy minus tej książki, cała reszta była ciekawa i byłam zainteresowana przebiegiem akcji.

Odejmuję pół punkcika za wyżej wspomniany wątek, cała reszta to dobrej klasy literatura sci-fi. Z chęcią sięgnę po ostatnią część serii, by zobaczyć, jak to wszystko się rozegra...

///11.06.24//

(7.5)
Skoro już zaczęłam z tą serią, to lecimy dalej, chociaż patrząc po rosnącej liczbie stron przy każdej części będę chyba musiała robić sobie przerwy na coś lżejszego :)
Pierwsza książka pozostawiła jakiś niedosyt. Były tam rzeczy, które bardzo mi się podobały, ale też i takie, które mogły być bardziej rozwinięte. Chętnie więc sięgnęłam po drugą część chcąc rozwiać...

Osobiście uważam tą część za gorszą i chyba jestem w mniejszości. Nie wczułem się w postacie tak jak przy pierwszej części, nie rozumiałem ich i bardzo mnie irytowały. Nacisk na tematy filozoficzne i socjologiczne w tej części mnie zmęczył bardziej niż fizyczne tematy z pierwszej. Myślę, że moje wymagania co do książki są proste i nie oczekuję zbyt rozdmuchanej warstwy filozoficznej dlatego ta książka do mnie nie trafiła. Podchodziłem do niej 2 razy i dopiero "wkręciłem" się w okolicach II części - głownie z powodu zainteresowania tym jak autor przedstawił przyszłość Ziemi.

Osobiście uważam tą część za gorszą i chyba jestem w mniejszości. Nie wczułem się w postacie tak jak przy pierwszej części, nie rozumiałem ich i bardzo mnie irytowały. Nacisk na tematy filozoficzne i socjologiczne w tej części mnie zmęczył bardziej niż fizyczne tematy z pierwszej. Myślę, że moje wymagania co do książki są proste i nie oczekuję zbyt rozdmuchanej warstwy...

Pozycja ciekawa, bo napisana dość nietypowo (kwestia różnic międzykulturowych),ale niestety zbyt przewidywalna. Rozwój fabuły pomija też pewne niewygodne elementy z części pierwszej, co czyni tom drugi niezbyt spójnym z założeniami poprzednika.

Pozycja ciekawa, bo napisana dość nietypowo (kwestia różnic międzykulturowych),ale niestety zbyt przewidywalna. Rozwój fabuły pomija też pewne niewygodne elementy z części pierwszej, co czyni tom drugi niezbyt spójnym z założeniami poprzednika.

Rzadka sytuacja, ale kontynuacja lepsza od pierwszej części. Aczkolwiek w nieco innym klimacie, bo jednak patrzymy w przyszłość ludzkości, a nie wplatamy sci-fi w czasy bieżące i niezbyt odległej historii.

Rzadka sytuacja, ale kontynuacja lepsza od pierwszej części. Aczkolwiek w nieco innym klimacie, bo jednak patrzymy w przyszłość ludzkości, a nie wplatamy sci-fi w czasy bieżące i niezbyt odległej historii.

“Wszechświat jest ciemny jest las.” W tym krótkim zdaniu zawarty jest najważniejszy wniosek socjologii kosmicznej. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że autor stworzył takową dziedzinę i wyprowadził ją na naszych oczach w tej książce. Natomiast całkowite przesłanie tegoż stwierdzenia zostawiam wam do poznania samemu , wystarczy zacząć czytać :)

Fascynująca kontynuacja, nieporównywalnie doskonalsza niż swoją poprzedniczka. Powstanie i dalsze losy programu “Wpatrujących się w ścianę” śledziłem z zapartym tchem. Niespodziewane zwroty akcji to chleb powszedni dla Liu. Najlepsze co przeczytałem w tym roku!

“Wszechświat jest ciemny jest las.” W tym krótkim zdaniu zawarty jest najważniejszy wniosek socjologii kosmicznej. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że autor stworzył takową dziedzinę i wyprowadził ją na naszych oczach w tej książce. Natomiast całkowite przesłanie tegoż stwierdzenia zostawiam wam do poznania samemu , wystarczy zacząć czytać :)

Fascynująca kontynuacja,...

Tak jak pierwszą częścią byłem rozczarowany i zmieszałem ją z błotem, tak o tej powiem: świetna. Już dobrze się czyta, dzieje się, zwroty i zawrotki. Bywa zaskoczenie, bywa wzruszenie. I science i fiction, najwyższej klasy, choć kulturowe różnice i banały autora czasem burzą dobre wrażenia.

Tak jak pierwszą częścią byłem rozczarowany i zmieszałem ją z błotem, tak o tej powiem: świetna. Już dobrze się czyta, dzieje się, zwroty i zawrotki. Bywa zaskoczenie, bywa wzruszenie. I science i fiction, najwyższej klasy, choć kulturowe różnice i banały autora czasem burzą dobre wrażenia.

WOW, jeszcze lepsza od pierwszego tomu. Pora na finał.

WOW, jeszcze lepsza od pierwszego tomu. Pora na finał.

"Ciemny Las" Liu Cixina na początku mnie nudził. Fabuła i postacie były dla mnie mało interesujące, ale chciałem zrozumieć, o co chodzi z tym ciemnym lasem i paradoksem Fermiego, więc czytałem dalej.

Po około 100-200 stronach zrobiło się ciekawiej. Książka zaczęła nabierać tempa i wciągnęła mnie socjologia kosmiczna oraz kontakty między obcymi cywilizacjami. Odkrycie, dlaczego kosmici się ukrywają, było fascynujące. Szczególnie podobało mi się to, że fabuła toczy się na przestrzeni wielu wieków, co nadaje jej epickiego rozmachu i głębi. Dzięki tej wielowiekowej perspektywie można zobaczyć, jak rozwija się ludzkie społeczeństwo i co może na nie wpływać.

Główny bohater trochę mnie irytował swoją niechęcią do podjęcia ważnej misji, ale jego przemiana, choć wymuszona, sprawiła, że historia stała się ciekawsza. Zakończenie było mocne, z wielkim zwrotem akcji, co sprawiło, że od razu chciałem sięgnąć po kolejną część.

Bardzo szczegółowe opisy wynalazków również mnie zainteresowały. Dodatkowo, książka pokazała, że możemy spodziewać się pewnych rzeczy od obcych cywilizacji, zgodnie z naszymi własnymi oczekiwaniami, ale te cywilizacje mogą nas absolutnie zaskoczyć swoją odmiennością.

Mimo początkowych trudności, "Ciemny Las" okazał się intrygującą książką, która skłoniła mnie do myślenia o paradoksie Fermiego i przyszłości kontaktów z obcymi cywilizacjami.

"Ciemny Las" Liu Cixina na początku mnie nudził. Fabuła i postacie były dla mnie mało interesujące, ale chciałem zrozumieć, o co chodzi z tym ciemnym lasem i paradoksem Fermiego, więc czytałem dalej.

Po około 100-200 stronach zrobiło się ciekawiej. Książka zaczęła nabierać tempa i wciągnęła mnie socjologia kosmiczna oraz kontakty między obcymi cywilizacjami. Odkrycie,...

Odrobinę nudniejsza, niż część pierwsza, jednak na pewno warta przeczytania!

Odrobinę nudniejsza, niż część pierwsza, jednak na pewno warta przeczytania!