Tango

Sławomir eM podczas swojego pobytu w Paryżu roku pewnego spotkał się z Samuelem Beckettem, a właściwie został spotkany. W sensie doprowadzono do jego spotkania z noblistą czemu sam mocno się dziwił i nie potrafił odpowiedzieć na pytanie dlaczego komuś zależało żeby się poznali? Otóż ja po lekturze jego najsłynniejszego dramatu się nie dziwię, tak wcale a wcale. Abstrahując od jakości samego dzieła, które równać się może w moich oczach jeno z dramatami wspomnianego Samuela Be i Janusza Głowackiego, znajduje się tutaj podobny do dramatów Becketta poziom niebanalnej ironii, absurdu. Całość skrzy się jakością, pomysłowością, niebanalnością, ilorazem. Naprawdę klasa. Przeczytałem z wielką przyjemnością i polecam każdemu.

Sławomir eM podczas swojego pobytu w Paryżu roku pewnego spotkał się z Samuelem Beckettem, a właściwie został spotkany. W sensie doprowadzono do jego spotkania z noblistą czemu sam mocno się dziwił i nie potrafił odpowiedzieć na pytanie dlaczego komuś zależało żeby się poznali? Otóż ja po lekturze jego najsłynniejszego dramatu się nie dziwię, tak wcale a wcale. Abstrahując...

Podejrzewam, że gdyby nie tegoroczna matura z języka polskiego to nie zajrzałabym do tej książki. Utwór w pewnych momentach niewymuszenie mnie rozbawił. Skłonił również do refleksji odnośnie życia i człowieka. Dobrze wspominam tę lekturę.

Podejrzewam, że gdyby nie tegoroczna matura z języka polskiego to nie zajrzałabym do tej książki. Utwór w pewnych momentach niewymuszenie mnie rozbawił. Skłonił również do refleksji odnośnie życia i człowieka. Dobrze wspominam tę lekturę.

Niezwykły dramat autorstwa Sławomira Mrożka, tak prześmiewczy i przerysowany, ale jednocześnie tak prawdziwy oraz prezentujący prawdy uniwersalne. Majstersztyk - najlepsza, polska lektura licealna.

Niezwykły dramat autorstwa Sławomira Mrożka, tak prześmiewczy i przerysowany, ale jednocześnie tak prawdziwy oraz prezentujący prawdy uniwersalne. Majstersztyk - najlepsza, polska lektura licealna.

brzmi jak moja rozgrywka w simsach. momentami az zabawne, jak podobna.

brzmi jak moja rozgrywka w simsach. momentami az zabawne, jak podobna.

Przyzwoita, lekka książka. Chwilami absurdalna, sarkastyczna, odwrócona do góry nogami.
Mnie osobiście skłoniła do przemyśleń, których raczej bym sama nie podjęła:
"Czy zasady moralne są istotne? Czy ich obecność w konkretnej roli rodzinnej/ wieku robi różnicę? Co musi się wydarzyć, żeby zmienić czyiś światopogląd?"

Polecam. Tak na 2 godzinki, do kawy pod kocem. Naprawdę spoko.

Przyzwoita, lekka książka. Chwilami absurdalna, sarkastyczna, odwrócona do góry nogami.
Mnie osobiście skłoniła do przemyśleń, których raczej bym sama nie podjęła:
"Czy zasady moralne są istotne? Czy ich obecność w konkretnej roli rodzinnej/ wieku robi różnicę? Co musi się wydarzyć, żeby zmienić czyiś światopogląd?"

Polecam. Tak na 2 godzinki, do kawy pod kocem. Naprawdę...

Sarkazm i riposty w tym dramacie były super. Cała akcja jest dość abstrakcyjna i chaotyczna, ale tak miało być i Mrożek bardzo dobrze to wykreował. Jak na razie jest to najlepszy dramat jaki przeczytałam.

Sarkazm i riposty w tym dramacie były super. Cała akcja jest dość abstrakcyjna i chaotyczna, ale tak miało być i Mrożek bardzo dobrze to wykreował. Jak na razie jest to najlepszy dramat jaki przeczytałam.

Mimo że Tango było moją lekturą szkolną, to i tak bardzo dobrze się ją czytało. Być może dlatego, że Mrożek był wtedy jednym z moich ulubionych pisarzy :) Fabuła Tanga na pierwszy rzut oka wydaje się pogmatwana i chaotyczna, ale po głębszej analizie od razu zaczyna się doceniać kunszt Mrożka i jego talent do metaforycznego przedstawiania codzienności.

Mimo że Tango było moją lekturą szkolną, to i tak bardzo dobrze się ją czytało. Być może dlatego, że Mrożek był wtedy jednym z moich ulubionych pisarzy :) Fabuła Tanga na pierwszy rzut oka wydaje się pogmatwana i chaotyczna, ale po głębszej analizie od razu zaczyna się doceniać kunszt Mrożka i jego talent do metaforycznego przedstawiania codzienności.

To najbardziej wciągająca i zakręcona lektura jaką sprezentowała mi moja szkoła :D Mimo potwornej niechęci do lektur/książek (w liceum czytanie było dla mnie przykrym obowiązkiem i jakby mi ktoś powiedział wtedy że pokocham czytanie, wyśmiałabym go)oraz tego faktu że ślizgałam się na samych streszczeniach przez większość liceum, po przeczytaniu streszczenia "Tanga" uznałam "ej... Ta książka jest serio absurdalna, ale na tyle śmieszna i osobliwa że coś mnie do niej ciągnie". Obejrzałam więc streszczenie Mietczyńskiego na YouTube i uśmiałam się jak nigdy na żadnej lekturze. To mnie ostatecznie zachęciło, by już następnego dnia pognać do biblioteki szkolnej i wypożyczyć PIERWSZY RAZ jakąś książkę. Gdzie ja nienawidziłam czytania i szło mi ono wolno, tak w tym przypadku przeczytałam całą książkę w ciągu około 4 godzin lekcyjnych. Lekko napisana, czyta się przyjemnie i nie chce się jej odkładać. Serio polecam bo to najbardziej spoko lektura z jaką miałam styczność :D Nie będę się rozwodzić nad tematami politycznymi bo na szczęście już nie jestem na lekcji polskiego. Dla mnie ta książka to była zabawa i wróciłam do niej po latach :)

To najbardziej wciągająca i zakręcona lektura jaką sprezentowała mi moja szkoła :D Mimo potwornej niechęci do lektur/książek (w liceum czytanie było dla mnie przykrym obowiązkiem i jakby mi ktoś powiedział wtedy że pokocham czytanie, wyśmiałabym go)oraz tego faktu że ślizgałam się na samych streszczeniach przez większość liceum, po przeczytaniu streszczenia...

Przeczytałam "Tango" ponownie po wielu latach. Wciąż uważam, że Mrożek to pisarz wybitny, który potrafi budować niesamowite dialogi i odkrywać drugie dno każdej historii. W tej książce nie ma wygranych ani przegranych. O czym jest ta książka? Wymiarów jest wiele, ale też patrzę na Stomila i Eleonorę jako na beznadziejnych rodziców, którzy zniszczyli życie swojemu dziecku.

Przeczytałam "Tango" ponownie po wielu latach. Wciąż uważam, że Mrożek to pisarz wybitny, który potrafi budować niesamowite dialogi i odkrywać drugie dno każdej historii. W tej książce nie ma wygranych ani przegranych. O czym jest ta książka? Wymiarów jest wiele, ale też patrzę na Stomila i Eleonorę jako na beznadziejnych rodziców, którzy zniszczyli życie swojemu...

Portret rodzinny we wnętrzu (nie licząc Edka).

Trzypokoleniowa rodzina ze sfer inteligenckich plus jeden (nie bójmy się tego słowa) prostak. Wnętrze zaniedbane, zawalone starymi sprzętami (na przykład - wózek dziecięcy Artura, obecnie studenta),jak również od dawna nienoszonymi ciuchami (na przykład – suknia ślubna Eleonory).

Z dramatu „Tango” Sławomira Mrożka wynika, że najważniejszy w cywilizacji człowieka jest postęp. Warto przy tej okazji przypomnieć definicję postępu, spopularyzowaną przez Edka. Otóż twierdził on, że postęp jest nie wtedy, gdy przód podąża do przodu, ale dopiero wtedy, kiedy do przodu podążają przód i tył jednocześnie. Nietrudno zauważyć, że przy takim jednoczesnym podążaniu do przodu, zanika różnica między przodem a tyłem.

Członkowie sportretowanej inteligenckiej rodziny zachwycali się prymitywem i prostakiem Edkiem, że taki prawdziwy, taki naturalny, że „siedzi, jak samo siedzenie”. Natomiast Edek, który swoje wiedział, po cichu się tym zachwytom trochę dziwił, koniec końców jednak wszystkich zachwycających się nim naiwniaków, wziął za twarz.

Portret rodzinny we wnętrzu (nie licząc Edka).

Trzypokoleniowa rodzina ze sfer inteligenckich plus jeden (nie bójmy się tego słowa) prostak. Wnętrze zaniedbane, zawalone starymi sprzętami (na przykład - wózek dziecięcy Artura, obecnie studenta),jak również od dawna nienoszonymi ciuchami (na przykład – suknia ślubna Eleonory).

Z dramatu „Tango” Sławomira Mrożka wynika,...