Powoli, przez kilka lat dawkowałam sobie trzy ogromne tomy memuarów Jeremiego Przybory. Chylę głowę. Tylko tyle. Więcej nie trzeba.

Powoli, przez kilka lat dawkowałam sobie trzy ogromne tomy memuarów Jeremiego Przybory. Chylę głowę. Tylko tyle. Więcej nie trzeba.

Z naprawdę niewypowiedzianym bólem muszę napisać o rany boskie jakie to było nudne. Gdy doczołgiwałem się do końca drugiego tomu, wynudzony, wymęczony, na twarzy malował mi się wyraz ulgi. A potem zorientowałem się dlaczego drugi tom kończy się w tak dziwnym miejscu życia Autora. Powodem był fakt, że jest jeszcze trzecia część jego wspomnień. Moją minę po tym jak się oświeciłem w temacie możecie sobie wyobrazić. Dlaczego nie rzuciłem lektury skoro tak mnie nudziła? Dla marginesów Szanowni, a właściwie z ich powodu. Na nich bowiem w tej publikacji drukowane były fragmenty genialnych utworów tego Mistrza pióra i genialnego Twórcy. Rozdźwięk między Jego wspomnieniami o fragmentami Jego utworów był przepastny. Forma memuarów zasadniczo nie była zła za to rozłożenie akcentów zadziwiało. Liczyłem na wspomnienia dotyczące "Kabaretu" (10 lat tworzenia),"Divertimenta" (ponownie 10),na te dotyczącego słynnego romansu z Agnieszką O. (3 lata z życia). Otrzymałem ponad sześćset stron wspomnień o losach dziesiątków, jeżeli nie setek, w większości anonimowych mi ludzi, którzy na jakimś etapie życia Autora stanęli na jego drodze. Pan Jeremi nie ominął chyba żadnej pokojówki, sprzątaczki czy chłopa ze wsi gdzie miał działkę. O "Kabarecie" jest tutaj z dziesięć stron, o "Divertimencie" czy pani Osieckiej jeszcze mniej (nie wymieniona nawet z nazwiska). Wspomnienia o dziadku Pośniaku, złotej rączce z okolic działki pana Jeremiego, zajmują chyba więcej miejsca. Nie kryje, że względem oczekiwań dotyczących tej książki rzeczywistość okazała się blada i to dość konkretnie. Na tyle, że nawet żałuje, że zmarnowałem czas na czytanie tej pozycji. Trzeba było w tym czasie odświeżyć sobie genialne programy czy teksty piosenek Autora. Ach cóż to byłaby za uczta.

Z naprawdę niewypowiedzianym bólem muszę napisać o rany boskie jakie to było nudne. Gdy doczołgiwałem się do końca drugiego tomu, wynudzony, wymęczony, na twarzy malował mi się wyraz ulgi. A potem zorientowałem się dlaczego drugi tom kończy się w tak dziwnym miejscu życia Autora. Powodem był fakt, że jest jeszcze trzecia część jego wspomnień. Moją minę po tym jak się...

Ta pięknie wydana książka to autobiografia zawierająca wspomnienia Jeremiego Przybory zebrane w jednym tomie, od czasów dzieciństwa od 1915r aż do późnych lat 90 XX wieku. Jeremi Przybora - Mistrz słowa, poeta, satyryk, autor tekstów piosenek. Najbardziej kojarzony z Kabaretem Starszych Panów.
"Piosenka jest dobra na wszystko" - to niby takie banalne, ale potwierdza, że to co robił ze słowem zadziwia. Jego teksty oparte na kilku czasami prostych słowach, stawały się opowieścią. Pisane z dużą kulturą, melancholią, delikatnością, często zabawne, wpisały się w kanon języka polskiego. Dla ludzi, którzy nie czytali poezji, ale i dla jej wielbicieli.
Dużo można by jeszcze pisać na temat twórczości Jeremiego Przybory. Ta książka dotyczy jednak jego życia - dzieciństwa, edukacji, pracy w Polskim Radiu, Telewizji, powstania kabaretów - na tle różnych wydarzeń historycznych. Autor opowiada o swojej rodzinie, przyjaciołach, współpracy z Jerzym Wasowskim, osobach mniej lub bardziej nam znanych, z właściwą sobie kulturą, pięknym językiem i z poczuciem humoru.
"Może nie trzeba zbyt dosłownie brać tego, co piszę, bo to przecież nie jest rozprawa historyczno-geograficzno-socjologiczna, tylko moje własne, subiektywne wspomnienia czerpane z mojej własnej, niezależnej, kontrowersyjnej być może, a niekontrolowanej pamięci."
Podsumowując przytoczę jeszcze cytat z książki Stanisława Barańczaka "Pegaz zdębiał" wydanej w 1995 roku w Londynie:
"W naszej rodzinnej tradycji nonsens jest zjawiskiem dość rzadkim i wstydliwym - witany jest zwykle podniesieniem brwi albo i wzruszeniem ramion. Od poety oczekujemy, żeby był poważny. Nonsensami niech się zajmą "satyrycy"...).Jeśli poeta nas szczerze śmieszy, zamiast zbudować mu pomnik na Krakowskim Przedmieściu (z pewnością na taki pomnik zasłużył Jeremi Przybora, który swoją z lekka nonsensowną poezją pomógł milionom ludzi wyjść prawie bez szwanku z kilku dziesięcioleci ciężkiego nonsensu, jakim była rzeczywistość PRL),nazywamy go "satyrykiem" albo w najlepszym wypadku humorystą i wciskamy do szufladki z napisem "Poezja II kategorii". A tymczasem może się zdarzyć, że po latach odkryjemy ze zdumieniem, iż to właśnie ten niepoważny poeta stał się nieoczekiwanym klasykiem i jego ranga w ojczystej literaturze dalece przerasta rangę dostojniejszych współczesnych." Popieram.
Książka zawiera również dużo fotografii rodzinnych oraz ze spektakli Kabaretu Starszych Panów.
Polecam szczególnie wielbicielom twórczości Jeremiego Przybory.

Ta pięknie wydana książka to autobiografia zawierająca wspomnienia Jeremiego Przybory zebrane w jednym tomie, od czasów dzieciństwa od 1915r aż do późnych lat 90 XX wieku. Jeremi Przybora - Mistrz słowa, poeta, satyryk, autor tekstów piosenek. Najbardziej kojarzony z Kabaretem Starszych Panów.
"Piosenka jest dobra na wszystko" - to niby takie banalne, ale potwierdza, że to...