Świat króla Artura. Maladie

Interesująca pozycja. Już w Trylogii husyckiej widać, że Sapkowski to nie byle skryba i nie tworzy bajek na kolanie ku zadowoleniu pozbawionych ambicji mas. Research, solidna wiedza historyczna i znajomość szczegółów stanowią fundament, na którym Endriu Sapkołski buduje coś swojego. Dlatego Trylogia jest dobra. W tej książce mamy okazję trochę spojrzeć na ten mechanizm. Zestawienie eseju z opowiadaniem dobrze go uwypukla. Polecam fanom Trylogii husyckiej.

Interesująca pozycja. Już w Trylogii husyckiej widać, że Sapkowski to nie byle skryba i nie tworzy bajek na kolanie ku zadowoleniu pozbawionych ambicji mas. Research, solidna wiedza historyczna i znajomość szczegółów stanowią fundament, na którym Endriu Sapkołski buduje coś swojego. Dlatego Trylogia jest dobra. W tej książce mamy okazję trochę spojrzeć na ten mechanizm....

Świat Króla Artura - 6/10,
Maladie - 9/10

Świat Króla Artura - 6/10,
Maladie - 9/10

Przeczytane jako ciekawostka. Nie wniosło nic nowego do mojego życia czy wiedzy, mimo przyjemnego i przystępnego pióra autora.

Przeczytane jako ciekawostka. Nie wniosło nic nowego do mojego życia czy wiedzy, mimo przyjemnego i przystępnego pióra autora.

Ech. Oparte głównie na starych i krytykowanych tezach (np. Jessie Weston z 1920 albo "Biała bogini" Gravesa, która w ogóle nie jest pracą naukową),zachwycające się pseudopogańskimi interpretacjami Graala spod znaku "Mgieł Avalonu", miejscami bałamutne (np. jeśli chodzi o nieustałą rzekomo nigdy popularność Malory'ego),z typowo sapkowską nutką cynizmu, której po prostu nie trawię. Jeśli ktoś lubi styl Sapkowskiego i nie wie nic o legendach arturiańskich, to może się spodobać.
P.S. Dodatkowy minus za spłaszczenie postaci Balina i przedstawienie go jako wstrętnego typa i zbrodniarza, którym u Malory'ego jako żywo nie był. Właśnie to, że był w sumie spoko gościem, nadaje smakowicie tragicznych rysów jego historii, zakończonej zgubnym w skutkach Dolorous Stroke. Sapkowski najwyraźniej tego nie docenia.

Ech. Oparte głównie na starych i krytykowanych tezach (np. Jessie Weston z 1920 albo "Biała bogini" Gravesa, która w ogóle nie jest pracą naukową),zachwycające się pseudopogańskimi interpretacjami Graala spod znaku "Mgieł Avalonu", miejscami bałamutne (np. jeśli chodzi o nieustałą rzekomo nigdy popularność Malory'ego),z typowo sapkowską nutką cynizmu, której po prostu nie...

Złoto dla kogoś zainteresowanego tematem. Otoczka legendarna świetnie opisana. No i to opowiadanie pod koniec, piękne.

Złoto dla kogoś zainteresowanego tematem. Otoczka legendarna świetnie opisana. No i to opowiadanie pod koniec, piękne.

Prawie nie dałem rady, za dużo dat, za dużo postaci... nie miałem rozrywki. :(

Prawie nie dałem rady, za dużo dat, za dużo postaci... nie miałem rozrywki. :(

(Ocena za samo opowiadanie Maladie)

(Ocena za samo opowiadanie Maladie)

Za część nazwijmy ją eseistyczną - luźną, napisaną chyba tylko dlatego, by zwiększyć objętość książki - 6. Za to za opowiadanie, jeno z najpiękniejszych opowiadań o miłości jakie czytałem - 10. Wychodzi 8, ale nie sugerujcie się tą oceną, po prostu przeczytajcie.

Za część nazwijmy ją eseistyczną - luźną, napisaną chyba tylko dlatego, by zwiększyć objętość książki - 6. Za to za opowiadanie, jeno z najpiękniejszych opowiadań o miłości jakie czytałem - 10. Wychodzi 8, ale nie sugerujcie się tą oceną, po prostu przeczytajcie.

Andrzej Sapkowski jako eseista, erudyta i znawca mitów, tradycji, historii... Wszystko to zgodne jest z prawdą, tyle że dlaczego ta książka została napisana tak knajackim językiem (sir Tomasz Malory nie tylko "siedział w pudle", on zwyczajnie "kiblował" - str.143),dlaczego jest to tak prostackie zarówno w warstwie językowej, jak i co do wniosków (któż nie wpadłby na to, że romantyczny ideał rycerza daleki jest od prawdy i że w rzeczywistości byli to głównie zbóje i rozmiłowane w przemocy prymitywy)? Książka raczej słaba, niewiele wnosząca do stanu wiedzy nawet tych, którzy tematem arturiańskiej tradycji i legendy interesują się choćby tylko pobieżnie. Sam autor z niezwykłą uczonością raczył też stwierdzić, że "Są tacy, którzy nie bardzo wiedzą, jak to było z tym Łazarzem w Betanii czy co dokładnie wydarzyło się podczas przyjęcia weselnego w Kanie - ale każdy wiernie powtórzy historię o wyciągnięciu miecza utkwionego w głazie lub kowadle" (str. 7). Doprawdy? Oprócz kilku dobrze znanych faktów historycznych i sporej ilości nie mniej znanych legend, książka zawiera same takie bon moty. Szkoda czasu.

Andrzej Sapkowski jako eseista, erudyta i znawca mitów, tradycji, historii... Wszystko to zgodne jest z prawdą, tyle że dlaczego ta książka została napisana tak knajackim językiem (sir Tomasz Malory nie tylko "siedział w pudle", on zwyczajnie "kiblował" - str.143),dlaczego jest to tak prostackie zarówno w warstwie językowej, jak i co do wniosków (któż nie wpadłby na to, że...

Kiedyś sięgnęłam po "Wiedźmina" i zdecydowanie się zniechęciła do tego autora. Sporo czasu później, trafiłam na "świat króla Artura..." szukając bibliografii do jakiejś pracy którą musiałam napisać na studiach, i czytając tą książkę z ulgą stwierdziłam, że to da się przeczytać
Swoją opinię skupię na pierwszej części książk - a jest to rodzaj eseju o micie Arturiańskim, którego elementy pojawiają się w wielu powieściach zwłaszcza z Fantazy. Co mogę o tym powiedzieć?
Po pierwsze- Styl Sapkowskiego, nie należy do moich ulubionych (bardzo delikatnie mówiąc),w książce tej jest on widoczny, ale ze względu na to,iż nie jest to powieść a esej naukowy jest nieco przytłumiony – dla mnie to DUŻY PLUS, ale wydaje mi się, że fani autora też nie będą zawiedzeni.
Po drugie zawiera w sobie mnóstwo ciekawych informacji, dotyczących najogólniej to ujmując legendy o królu Arturze, które to informacje naprawdę warto poznać, i które potrafią zaciekawić.
Po trzecie mnogość zawartych w książce informacji potrafi zaskoczyć, ale czytanie o nich w tym eseju nie sprawia problemu mam wrażenie, że są opisane czytelnie i nie mieszają się między sobą, jest to pozytyw.
Szczerze przyznam, że dołączone do eseju opowiadanie przeczytałam dość pobieżnie i na szybko, nie będę się więc na jego temat wypowiadała zbyt wiele- nie podobało mi się ono, ale też nie zrobiło na mnie tak dużego wrażenia, by warte było zapamiętania.

Kiedyś sięgnęłam po "Wiedźmina" i zdecydowanie się zniechęciła do tego autora. Sporo czasu później, trafiłam na "świat króla Artura..." szukając bibliografii do jakiejś pracy którą musiałam napisać na studiach, i czytając tą książkę z ulgą stwierdziłam, że to da się przeczytać
Swoją opinię skupię na pierwszej części książk - a jest to rodzaj eseju o micie Arturiańskim,...