Kobiety

Czułam wewnętrzne obrzydzenie czytając tę pozycję. Dwojakie uczucia, niby rozumiem, a z drugiej strony tekst zupełnie nie zgodny ze mną. Męczyłam ją miesiąc i nigdy więcej nie podejmię się tego wyzwania ponownie. Nie jest ta książka ani zła ani dobra. W każdym bądź razie zapisała się w mojej głowie jako 'mocno nie pasująca, sprzeczna'

Czułam wewnętrzne obrzydzenie czytając tę pozycję. Dwojakie uczucia, niby rozumiem, a z drugiej strony tekst zupełnie nie zgodny ze mną. Męczyłam ją miesiąc i nigdy więcej nie podejmię się tego wyzwania ponownie. Nie jest ta książka ani zła ani dobra. W każdym bądź razie zapisała się w mojej głowie jako 'mocno nie pasująca, sprzeczna'

Moje trzecie spotkanie z Henrym Chinaskim. Niekończąca się seria romansów. W "Faktotum" Henry poszukiwał roboty, w "Kobietach"... miłości? Zdaje się, że z robotą szło mu lepiej, a i tak nie było zbyt kolorowo. 400 stron seksu, alkoholu, wspólnych posiłków i awantur.

Po porzuceniu pracy listonosza, nasz główny bohater stał się pisarzem na pełen etat. Walenie w klawisze maszyny do pisania pozwala mu jakoś wiązać koniec z końcem. Henry śpi do późna, pije i pisze przez resztę czasu, nieraz wygra trochę gotówki na wyścigach konnych, ogląda walki bokserskie, okazjonalnie lata po kraju żeby poczytać swoją poezję na wieczorach autorskich... Być może byłby szczęśliwym facetem, gdyby nie jego wielka słabość - tak, kobiety.

Nie liczyłem ile kobiet pojawia się w tej książce, gdzieś w połowie straciłem rachubę. Jedne przewijają się przez całą powieść, inne mają tylko swoje krótkie epizody. Stuknięte furiatki, narkomanki, dziwki, kobiety sukcesu, prawdziwe damy, oddane przyjaciółki, nieobliczalne świruski... I pośród nich Henry, który lotem najebanej ćmy za każdym razem wpada dokładnie w płomień.

Poszukiwanie szczęścia? Skłonności masochistyczne? Deficyt moralności? Zbieranie materiałów do kolejnych utworów? Brak kontroli nad własnym popędem seksualnym? Pewnie wszystkiego po trochu i jeszcze więcej. Postawa Henry'ego raczej nie powinna być dla nikogo wzorem, daleki jestem nawet od akceptacji niektórych jego zachowań, ale czego nie można odmówić tej postaci to wiarygodności i dystansu wobec siebie. Podczas lektury miałem nawet ochotę się trochę oburzyć, że no jak to tak?! Tylko, że z czasem dotarło do mnie, że nawet najbardziej chamski motyw nie pojawia się tutaj bez celu. Czy raczej <nie zostaje przemilczany> bez celu. Bo wiecie - wszyscy jesteśmy dobrymi ludźmi, co nie? A że czasem zdarzy nam się zrobić jakieś świństwo...

To nie jest książka, która przyniesie mężczyźnie oświecenie w kwestii kobiet (czy ktoś by pogardził?). Pewnie mogłaby być o połowę krótsza, z niewielką stratą dla całości. Można ją uznać za amoralny bełkot alkoholika. Ale czyta się doskonale, jest pełna humoru, porusza nieoczywiste tematy, dotyczące nie tylko relacji damsko-męskich ale życia w ogóle. Jest po prostu prawdziwa, pełna niuansów, mimo tej odpychającej, brutalnej wierzchniej warstwy. Chinaski nie stara się nikogo pocieszyć, nie stara się nikogo dobić, pije, pisze, pieprzy, przewraca się, wstaje, jest w tym coś na równi żenująco tragicznego co heroicznego. Nadal pozostaje fanem autora, właściwie to coraz większym. I to jest rzecz chyba głównie dla fanów. Zawsze można dołączyć.

Moje trzecie spotkanie z Henrym Chinaskim. Niekończąca się seria romansów. W "Faktotum" Henry poszukiwał roboty, w "Kobietach"... miłości? Zdaje się, że z robotą szło mu lepiej, a i tak nie było zbyt kolorowo. 400 stron seksu, alkoholu, wspólnych posiłków i awantur.

Po porzuceniu pracy listonosza, nasz główny bohater stał się pisarzem na pełen etat. Walenie w klawisze...

Na początku ciekawie było spojrzeć na świat oczami głównego bohatera - obserwować tor, jakim podążają jego myśli, podążać za jego wzrokiem i przyglądać się kobietom tak, jak on to robił. Jednak w połowie książki kobiety zaczęły mi się zlewać ze sobą, nie rozróżniałam już ich twarzy, nie umiałam dopasować historii żadnej z nich do imienia. Powtarzalność opisów i sytuacji, nierzadko nawet przedstawiona tymi samymi słowami, zaczęła być zwyczajnie nudna.

Na początku ciekawie było spojrzeć na świat oczami głównego bohatera - obserwować tor, jakim podążają jego myśli, podążać za jego wzrokiem i przyglądać się kobietom tak, jak on to robił. Jednak w połowie książki kobiety zaczęły mi się zlewać ze sobą, nie rozróżniałam już ich twarzy, nie umiałam dopasować historii żadnej z nich do imienia. Powtarzalność opisów i sytuacji,...

Obrzydliwe,nudne,nijakie. Niesamowite ze czlowiek jest w stanie zyskac slawe dzieki takiemu belkotowi.

Obrzydliwe,nudne,nijakie. Niesamowite ze czlowiek jest w stanie zyskac slawe dzieki takiemu belkotowi.

Bełkot. Nic się na przestrzeni powieści nie zmienia. Moje rozczarowanie pewnie wynika z tego, że
1. Nie mam 17lat
2. Nie popieram filozofii typu „nie warto”

Bełkot. Nic się na przestrzeni powieści nie zmienia. Moje rozczarowanie pewnie wynika z tego, że
1. Nie mam 17lat
2. Nie popieram filozofii typu „nie warto”

Coś obrzydliwego, ale jakoś człowiek nie mógł oderwać oczu.

Coś obrzydliwego, ale jakoś człowiek nie mógł oderwać oczu.

Bukowskiego i jego książki kocha się albo nienawidzi. Ja jestem w tej pierwszej grupie.

Bukowskiego i jego książki kocha się albo nienawidzi. Ja jestem w tej pierwszej grupie.

Nie można powiedzieć o tej ksiażce, że jest przeciętna. Bukowski to autor, którego się kocha lub nienawidzi i wierzcie mi, nie ma nic pośrodku. Nie polubiłam się z kobietami Charlesa, to wszystko nie jest ani płytkie ani nudne ale amoralne, kontrowersyjne na tyle, że mnie irytowało. Płeć piękna jest tu bowiem zabawką w rękach pisarza, nie tylko autora ale i głównego bohatera, poety wykorzystującego swą pozycję, (jakoby faktycznie sława pisarza przynosiła takie uznanie). Odniosłam wraźenie, że wszystkie one (kobiety) są zdeprawowane, bezdyskusyjnie zepsute, bez aspiracji, to narokmanki i alkoholiczki, szukające seksualnych doznań z o wiele starszym od siebie mężczyzną. Nie do końca odnalazłam morał i przesłanie tej powieści. Jeśli autor chciał pokazać odmienne charaktery spotykanych przez siebie kobiet to wygląda na to, że spotykał ich tylko jeden "rodzaj". Nawet jedyna rozsądna w tym towarzystwie Sarah niezrozumiale zgadzała się na wybryki opętanego manią seksu przyjaciela. Ciężko polecić więc przekonajcie się sami.

Nie można powiedzieć o tej ksiażce, że jest przeciętna. Bukowski to autor, którego się kocha lub nienawidzi i wierzcie mi, nie ma nic pośrodku. Nie polubiłam się z kobietami Charlesa, to wszystko nie jest ani płytkie ani nudne ale amoralne, kontrowersyjne na tyle, że mnie irytowało. Płeć piękna jest tu bowiem zabawką w rękach pisarza, nie tylko autora ale i głównego...

Ruchanie, ja jestem fajniejszy od was, bo was nienawidzę, chlanie, więcej ruchania. Patrzcie, ta kurwa ma zepsute zęby, nie mieliście tak w prawdziwym życiu?
Dobrze napisane, ale zieje z tego pustka. W połowie robi się nużące. "Takie właśnie jest życie" powie materialista. A ja powiem: "zamknij dupę".

Ruchanie, ja jestem fajniejszy od was, bo was nienawidzę, chlanie, więcej ruchania. Patrzcie, ta kurwa ma zepsute zęby, nie mieliście tak w prawdziwym życiu?
Dobrze napisane, ale zieje z tego pustka. W połowie robi się nużące. "Takie właśnie jest życie" powie materialista. A ja powiem: "zamknij dupę".

Pierwsza moja książka Bukowskiego i pewnie ostatnia. Po prostu nudna. Nie dokończyłem jej nawet, szkoda czasu.

Pierwsza moja książka Bukowskiego i pewnie ostatnia. Po prostu nudna. Nie dokończyłem jej nawet, szkoda czasu.