W Monstropolis żyją różnego rodzaju potwory. Ich miasto funkcjonuje dzięki zaskakująco pozyskiwanej energii, a mianowicie miasto działa dzięki energii pochodzącej z krzyków dzieci. Jeden z urzędników pragnie poszerzyć swoją działalność, a zatem zależy mu na tym, aby stwory częściej pojawiały się w pokojach dzieci i ich straszyły. Randallowi udaje się nawet zabrać jedną z dziewczynek, Bu do jego świata, aby podłączyć ją do urządzeń, które pobiorą z niej przerażenie i krzyk. Sulley i Mike zaś odkrywają, że tak naprawdę większą moc sprawczą ma uśmiech i radość dziecka, które tym bardziej i mocniej tworzą energię napędową, rozpraszającą się i udzielającą wśród innych. I tym sposobem Sulley i Mike zrozumieli, że dzieci nie warto straszyć, ale rozweselać.

I taka jest prawda, jeden uśmiech rodzi kolejny. Tworzy się nowa, pozytywna energia, którą warto dzielić się z innymi. Żadne straszenie dziecka czy jego psychiczne szkalowanie i krzywdzenie nie wniesie wiele pozytywnego w rozwój osobowościowy dziecka, a narobi w perspektywie więcej dla niego szkód aniżeli pozytywów w codziennym funkcjonowaniu wśród ludzi.

W Monstropolis żyją różnego rodzaju potwory. Ich miasto funkcjonuje dzięki zaskakująco pozyskiwanej energii, a mianowicie miasto działa dzięki energii pochodzącej z krzyków dzieci. Jeden z urzędników pragnie poszerzyć swoją działalność, a zatem zależy mu na tym, aby stwory częściej pojawiały się w pokojach dzieci i ich straszyły. Randallowi udaje się nawet zabrać jedną z...