Mieszkańcy masowej wyobraźni

Bardzo lubię tak przenieść się w czasie o lat kilkadziesiąt wstecz i odnaleźć… hm, jakby… teraźniejszość?
O rozróżnieniu między zabawą a rozrywką, o zanikaniu zabawy angażującej, przynoszącej satysfakcję, ale i wymagającej:
„Bierność przeżycia, przyzwolenie, aby wciągały nas coraz nowe widowiska, tendencja aby na kogoś innego scedować wynajdowanie coraz to nowych atrakcji – wszystko to są typowe cechy poszukiwacza rozrywki. Istotnie, ów rak rozrywkowości toczy dziś wszystko dookoła.”
Dalej o widzu:
„Swojskość oznacza więc przede wszystkim naturalność, brak szokowania widza szczególnymi nowościami, pozostawienie go w strefie tradycyjnych przyzwyczajeń. Przypomina się tu raz jeszcze owo ogólne spostrzeżenie, że odbiorca poddający się działaniu rozrywki ceni ją tym wyżej, im mniej się od niego wymaga, schlebiając jego gustowi i tradycyjnym upodobaniom.”
A jakie są skutki?
„Pytanie w co się bawić zamiast cichnąć, wzmaga się. Współczesny oglądacz nie nasyca się bowiem. Rezygnując z wysiłku, jakiego domagała się od niego niegdyś zabawa, żąda więcej i więcej. Jest głodny, ponieważ pokarm, którym się żywi, jest jałowy. Ponadto nie stanowi jego własnej zdobyczy.(…) Jego przeżycie jest powierzchowne, szybko podlega znudzeniu.”
Bierze również #Toeplitz na tapetę coś, co dziś ma swój odpowiednik w telenowelach:
„Najlepiej jest być Matysiakiem. Oto pan Klemens odkrywa przed nami jeszcze jedną cechę rodziny Matysiaków: całkowite zadowolenie z siebie. To znaczy jej całkowity brak aspiracji. (…)Wszelkie ambitniejsze wzory wydają się Matysiakom zbędne lub śmieszne. Matysiakowie nie czują potrzeby lepszego tonu, ponieważ uważają, że ton, na który nastroili swoje życie, jest najodpowiedniejszy. (…)O ile w wypadku ludzi bogatszych obojętność Matysiaków usprawiedliwiają niejasne źródła ich, o tyle brak zainteresowań dla wyższości intelektualnej czy doskonalszych form obyczajowych jest funkcją zadowolonej z siebie gnuśności obyczajowej, która, z przykrością musimy to stwierdzić, stanowi znamienny rys rodziny Matysiaków.”

Przypomina Wam to coś?

Bardzo lubię tak przenieść się w czasie o lat kilkadziesiąt wstecz i odnaleźć… hm, jakby… teraźniejszość?
O rozróżnieniu między zabawą a rozrywką, o zanikaniu zabawy angażującej, przynoszącej satysfakcję, ale i wymagającej:
„Bierność przeżycia, przyzwolenie, aby wciągały nas coraz nowe widowiska, tendencja aby na kogoś innego scedować wynajdowanie coraz to nowych atrakcji...