Matnia

Nie wydaje mi się, żeby to był kryminał. Nie jest to też sensacja. Na pewno nie jest to też thriller.
Stawiałabym tu na powieść obyczajowo - psychologiczną. Lena zmaga się z PTSD po pierwszym tomie. Uczy się krav-magi.
Obdarza znajomych i przyjaciół niewybrednymi komentarzami. Łatwo się irytuje i obraża.
Gdzieś daleko w tle, w zupełnie niepowiązanym wątku, Kuba Zagórski rozwiązuje tajemnice jakiegoś zagadkowego morderstwa.
Zakończenie z czapy. Nikt nic nie wie, ale każdy się domyśla. Nie wiem, czy miało to stanowić wstępniak do trzeciego tomu, czy zostawić taki magiczno - mglisty woal tajemniczości dla wyobraźni czytelnika?

Nie wydaje mi się, żeby to był kryminał. Nie jest to też sensacja. Na pewno nie jest to też thriller.
Stawiałabym tu na powieść obyczajowo - psychologiczną. Lena zmaga się z PTSD po pierwszym tomie. Uczy się krav-magi.
Obdarza znajomych i przyjaciół niewybrednymi komentarzami. Łatwo się irytuje i obraża.
Gdzieś daleko w tle, w zupełnie niepowiązanym wątku, Kuba Zagórski...

Jakoś nie do końca odpowiada mi styl pisania autorki, zmęczyłam i szybko zapomnę.

Jakoś nie do końca odpowiada mi styl pisania autorki, zmęczyłam i szybko zapomnę.

Pierwsza część bardziej mi się podobała i uprzedzam - najlepiej czytać po kolei. W mojej ocenie mało tutaj kryminału i zagadek, więcej przeżyć po traumie i wątków obyczajowych. Zakończenie zapowiada kolejną część.

Pierwsza część bardziej mi się podobała i uprzedzam - najlepiej czytać po kolei. W mojej ocenie mało tutaj kryminału i zagadek, więcej przeżyć po traumie i wątków obyczajowych. Zakończenie zapowiada kolejną część.

Książkę oceniam dobrze.
Typowy, dobry thillerek na wieczorki.

Wątki zagmatwane, czasem chaotyczne, różne wersje wydarzeń...

Koniec jak dla mnie lekko rozczarowujący... Spodziewałam się jakieś bardziej oryginalnego... No cóż...

Akcja śledztwa troszkę za wolno jak dla mnie się toczyła - zbyt mało dynamiczna.

Książkę oceniam dobrze.
Typowy, dobry thillerek na wieczorki.

Wątki zagmatwane, czasem chaotyczne, różne wersje wydarzeń...

Koniec jak dla mnie lekko rozczarowujący... Spodziewałam się jakieś bardziej oryginalnego... No cóż...

Akcja śledztwa troszkę za wolno jak dla mnie się toczyła - zbyt mało dynamiczna.

Po traumatycznych przeżyciach i bezpośrednim poznaniu przestępcy zwanego Kamforą Lena pragnie odzyskać spokój i równowagę psychiczną w maleńkiej miejscowości w Toskanii.
Jednak po powrocie do Krakowa nadal nie jest w stanie uporać się z dawnymi koszmarami a nawet czuje się uporczywie nękana i obserwowana. Decyduje się jednak na współpracę z policją w celu wykrycia sprawcy innego morderstwa.
Oprócz tego myśli Leny skupiają się nad tożsamością Kamfory, chciałaby poznać jego tożsamość, kim był i jakie motywy nim kierowały do popełnionych morderstw. W tym celu prowadzi swoje prywatne śledztwo.
Rewelacyjny thriller psychologiczny, podobnie jak pierwsza część serii, trudno oderwać się od lektury. Również w tej części szeroko zgłębiany jest temat mowy niewerbalnej, odczytywanie i wykorzystywanie sygnałów wysyłanych przez ciało rozmówcy.
Otwarte zakończenie daje mi nadzieję, że będzie kontynuacja, z niecierpliwością oczekuję na trzecią część z Leną Zamojską i innymi bohaterami serii, których zdążyłam polubić.

Po traumatycznych przeżyciach i bezpośrednim poznaniu przestępcy zwanego Kamforą Lena pragnie odzyskać spokój i równowagę psychiczną w maleńkiej miejscowości w Toskanii.
Jednak po powrocie do Krakowa nadal nie jest w stanie uporać się z dawnymi koszmarami a nawet czuje się uporczywie nękana i obserwowana. Decyduje się jednak na współpracę z policją w celu wykrycia sprawcy...

Polecam przeczytać druga część

Polecam przeczytać druga część

Dobra powieść obyczajowa z wątkami kryminalnymi, które były dość proste do rozszyfrowania. Natomiast interesujący był wątek śmierci Weroniki. Dobre czytadło, ale liczyłam na więcej.

Dobra powieść obyczajowa z wątkami kryminalnymi, które były dość proste do rozszyfrowania. Natomiast interesujący był wątek śmierci Weroniki. Dobre czytadło, ale liczyłam na więcej.

Opowieść o posttraumatycznych lękach głównej bohaterki i niezbyt udanych próbach samodzielnego opanowania sytuacji. Średnio interesująca obyczajówka. Kryminału w tej powieści jak na lekarstwo. Wątek taki pojawia się przez chwilę na kilku ostatnich stronach. Zakończenie zupełnie dla czytelnika niezrozumiałe. Coś się stało i to nawet złego, ale co? Zapewne dowiemy się za dwa lata z 3 tomu serii. Trochę już będzie to przeleżały kotlet. Wielbicielom kryminałów w pełnym tego słowa znaczeniu nie polecam. Wielbicielom powieści obyczajowych z lekko zarysowanym wątkiem okołokryminalnym zdecydoweanie tak.

Opowieść o posttraumatycznych lękach głównej bohaterki i niezbyt udanych próbach samodzielnego opanowania sytuacji. Średnio interesująca obyczajówka. Kryminału w tej powieści jak na lekarstwo. Wątek taki pojawia się przez chwilę na kilku ostatnich stronach. Zakończenie zupełnie dla czytelnika niezrozumiałe. Coś się stało i to nawet złego, ale co? Zapewne dowiemy się za dwa...

Za dużo Zamojskiej, za mało kryminału...

Za dużo Zamojskiej, za mało kryminału...

Szczerze mówiąc mam nieco mieszane uczucia. Przez większa część książka mnie męczyła, odkładałam ją, po kilku dniach wracałam. Ale chciałam skończyć, i całe szczęście. Bo autorka całą akcje zostawiła na koniec. Chociaż zdecydowanie słabsza pozycja niż pierwszy tom, to jeśli będzie kontynuacja pewnie po nią sięgnę.

Szczerze mówiąc mam nieco mieszane uczucia. Przez większa część książka mnie męczyła, odkładałam ją, po kilku dniach wracałam. Ale chciałam skończyć, i całe szczęście. Bo autorka całą akcje zostawiła na koniec. Chociaż zdecydowanie słabsza pozycja niż pierwszy tom, to jeśli będzie kontynuacja pewnie po nią sięgnę.