Ona śpiewała fado

Ciężkim i mrocznym głosem bez uśmiechu na twarzy każda solistka fado nurtuje nad bezsensem swojego kraju, poczuciu stracenia, nicości ... dopiero potem o nieszczęśliwej miłości. Kto wie i czuje co przekazuje ta portugalska sztuka ( pieśń Fado) zrozumie też nastrój i sens książki. Zostałam zauroczona smętnym klimatem brudnej Lizbony, tętniącej półświatkiem związanym z polityką. Nastrój książki choć smutny to nie depresyjny idealnie odzwierciedlający nastroje mieszkańców tego miasta.
Kto wystawił niskie oceny tej książce, ten tylko poświadcza o swojej ułomności intelektualnej objawiającej się albo kompletną nieznajomością kultury portugalskiej albo zdecydowanie przedmiotowym podejściem do fabuły. Kto podchodzi schematycznie do powieści ciesząc się jedynie akcją, nie odbierając książki żadnym innym zmysłem niż wzrokiem przeskakujący ze strony na stronę - ten straci czas sięgając po " ona śpiewała Fado", dla smakoszy percepcji ta pozycja to perełka.
Pierwszego wieczoru nie mogłam się oderwać od książki, na drugi dzień czytałam co innego czekając na wieczór, aby łatwiej było odebrać melancholijny klimat powieści.
P.S. Co do samego wątku kryminalnego też nie można się przyczepić, rozwiązanie zagadki nie jest ani słabe ani dziwne - gdy trzeba znaleźć i zamknąć sprawę, władza da radę to zrobić.

Ciężkim i mrocznym głosem bez uśmiechu na twarzy każda solistka fado nurtuje nad bezsensem swojego kraju, poczuciu stracenia, nicości ... dopiero potem o nieszczęśliwej miłości. Kto wie i czuje co przekazuje ta portugalska sztuka ( pieśń Fado) zrozumie też nastrój i sens książki. Zostałam zauroczona smętnym klimatem brudnej Lizbony, tętniącej półświatkiem związanym z...

Okropność! Bez treści, bez akcji, bez postaci, bez fabuły, powiedzieć flaki z olejem, to nic nie powiedzieć. Straszny język, straszliwe dłużyzny bez żadnej treści, a rozwiązanie? Ręce opadają. O niczym, napisana przez nikogo. Jak najdalej! Nie sięgać, nie czytać!

Okropność! Bez treści, bez akcji, bez postaci, bez fabuły, powiedzieć flaki z olejem, to nic nie powiedzieć. Straszny język, straszliwe dłużyzny bez żadnej treści, a rozwiązanie? Ręce opadają. O niczym, napisana przez nikogo. Jak najdalej! Nie sięgać, nie czytać!

Niezwykle zagubiony detektyw Manuel da Rosa stara się rozwiązać sprawę morderstwa młodej śpiewaczki fado. Mimo, że prawie od każdej osoby słyszy co chwilę prawdy objawione i sentencje życiowe, nie jest w stanie do końca połapać się w zawiłościach otaczającej go rzeczywistości.
Momentami wydaje się, że wszyscy wszystko wiedzą i tylko nasz biedny detektyw, który bardziej preferuje rocka niż fado, nie ma pojęcia co się dzieje. Na dodatek co rusz napotyka na swej drodze na niezwykle atrakcyjne i zainteresowane nim kobiety, którym z trudem się opiera... no ... jednej ulega :) biedaczysko...
Polityka, wpływy, pieniądze i chęć posiadania władzy przeplatają się i tworzą tło, które właściwie pochłania akcję.
Wydarzenia opisane jakoś tak powierzchownie, książka przegadana i mało tutaj generalnie i fado i akcji i tajemnicy.
Można przeczytać, ale równie dobrze można pominąć.

Niezwykle zagubiony detektyw Manuel da Rosa stara się rozwiązać sprawę morderstwa młodej śpiewaczki fado. Mimo, że prawie od każdej osoby słyszy co chwilę prawdy objawione i sentencje życiowe, nie jest w stanie do końca połapać się w zawiłościach otaczającej go rzeczywistości.
Momentami wydaje się, że wszyscy wszystko wiedzą i tylko nasz biedny detektyw, który bardziej...

To mogłaby być taka fajna książka, ale przefilozofował i przemędrkował. I po co????

To mogłaby być taka fajna książka, ale przefilozofował i przemędrkował. I po co????

Najsłabsza książka jaką czytałam od kilku lat... a szkoda bo zakupiłam ją na podróż po Portugalii. Wielki zawód.

Najsłabsza książka jaką czytałam od kilku lat... a szkoda bo zakupiłam ją na podróż po Portugalii. Wielki zawód.

Pretensjonalne. Okropnie.
Fabuła nie wkręca, dialogi z drewna.
I te złote myśli... Autor jak drugi król Midas, normalnie.
Szkoda...

Pretensjonalne. Okropnie.
Fabuła nie wkręca, dialogi z drewna.
I te złote myśli... Autor jak drugi król Midas, normalnie.
Szkoda...

Ta powieść to kopalnia pożytecznych maksym życiowych. Już pierwsze zdanie: "Prawda jest równie oczywista jak kłamstwo." daje nam ciekawą wskazówkę. Potem pojawiają się następne. Jest ich tak wiele, że co chwilę odrywałam się od lektury, by je zapisać, i tak naprawdę nie wiem, czy to mi przeszkadzało w czytaniu, na pewno nie pomagało. Najciekawsze z nich [37] umieściłam w serwisie.
Co do fabuły, to detektyw Manuel da Rosa prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa fadystki Marii de Lurdes Moniz, ale zatacza coraz szersze kręgi, a my wraz z nim przechadzamy się smutnymi ulicami Lizbony, odwiedzamy bary i, pijąc piwo lub wino niekoniecznie portugalskie, słuchamy rozmów ludzi ze świata wielkiej finansjery albo tych opowiadających o przygnębiającej Lizbonie - sporo tu krytycznych uwag, jak chociażby ta:
"- W tym społeczeństwie ludzie uczą się być wilkami. Albo zadowalają się byciem owieczkami. Niektórzy osiągają perfekcję: stają się hienami."
I tylko od czasu do czasu słyszymy nostalgiczne dźwięki fado.

Ta powieść to kopalnia pożytecznych maksym życiowych. Już pierwsze zdanie: "Prawda jest równie oczywista jak kłamstwo." daje nam ciekawą wskazówkę. Potem pojawiają się następne. Jest ich tak wiele, że co chwilę odrywałam się od lektury, by je zapisać, i tak naprawdę nie wiem, czy to mi przeszkadzało w czytaniu, na pewno nie pomagało. Najciekawsze z nich [37] umieściłam w...