The Count of Monte Christo

Studium zemsty i moralności. Bardzo wartościowa rzecz, która ze względu na wiecznie żywą zawiść ludzką, nie ma prawa się przedawnić.

Studium zemsty i moralności. Bardzo wartościowa rzecz, która ze względu na wiecznie żywą zawiść ludzką, nie ma prawa się przedawnić.

Hrabia Monte Christo to chyba jedna z najbardziej przejmujących i wciągających książek, jakie czytałam. Zanurzając się we wspomnianej historii, można łatwo poczuć wszechobecną magiczną aurę. Aurę, która porywa nas w wir przedstawionych wydarzeń, skłania do przemyśleń, napawa nadzieją i wzbudza chęci do rozważań nad istotą życia i jego prawdami.

Po przeczytaniu całości kilka wątków najbardziej zapadło mi w pamięć.

Jeden dotyczy zemsty Edmunda na jego oprawcach. Winowajcy – Danglars, Fernando, Villeford (i inni) dokonali haniebnych czynów w imię własnych korzyści. W pierwszej chwili dalsza część książki jawi nam się jako czysta zemsta Edmunda. Lecz, czy na pewno możemy nazwać to zemstą? Po przeanalizowaniu poczynań sprawców widać wyraźnie, że winowajcy sami za pomocą dokonywanych czynów wymierzyli sobie sprawiedliwość. Ich dalsze złe postępy zaostrzyły ostrze, które odwróciło się i godziło w nich z jednakową siłą. Po pierwszym złym czynie mogli odwrócić bieg zdarzeń, ale jako kowale swojego losu brnęli w swoich postępkach. Książka o zemście staje się z tej perspektywy książką o opatrzności, a Edmund z mściciela – narzędziem w rękach Boga. Cały wspomniany wątek znakomicie obrazuje rolę wyższej sprawiedliwości, którą autor nazywa opatrznością, w inny sposób można nazwać to karmą.

Nie można by było nie wspomnieć o znakomicie przedstawionej przemianie bohatera. Z prostego, dobrodusznego i nieco naiwnego młodzieńca Edmund Dantes staje się złamanym przez 14 lat więzienia mężczyzną. Dostrzega niewyobrażalne dla niego dotąd zło, które zostało mu wyrządzone przez napotkanych w życiu ludzi. Ludzi, których miał za bliskie oraz sprzyjające mu osoby. W chwili złamania, pustki, chaosu i niewyobrażalnej boleści jego bliska obłędu dusza napotyka na księdza Farię. Duchowny rozpala w nim płomyk nadziei, który przez kolejne miesiące i lata rozpala się w Edmundzie, osiągając niewyobrażalne rozmiary i nie pozostawiając cienia, bo jego dawnym „ja”. Młodzieniec chłonie wiedzę zdobywaną od Farii i na nowo buduje swoją tożsamość. W kolejnych latach widać, że oprócz bólu przemiana ta wiązała się z rozwojem i oświeceniem. Edmund zostaje niemalże geniuszem mogącym pojąć ogromną wiedzę tego świata oraz zrozumieć siły wyższe. Zrozumieć zjawiska, których pojęcie nie byłoby możliwe bez doświadczenia tak wielkiego bólu i cierpienia. Mężczyzna jest w stanie ułożyć znakomity plan, który z cierpliwością będzie realizować latami, plan który nadaje bieg jego nowemu życiu. Oprócz zmiany duchowej dostrzegamy również zmianę wizualną Edmunda. Napotkane w nowym wcieleniu znajome twarze nie są w stanie połączyć obrazu Edmunda z obrazem Hrabi Monte Christo. Momentami jego geniusz i zdolności są wręcz nierealistyczne – mówienie kilkunastoma językami i akcentami, znakomite zdolności do przewidywania, świetne wcielanie się w różne postacie, takie jak ksiądz Busoni.

Smutną nutką niespełnionej nadziei czytelników może być historia Mercedes. Czy swoim losem i decyzjami przeszłości faktycznie zawiniła? Czy nieświadomie przyczyniła się do umocnienia boleści Hrabiego? Czy powinna postąpić inaczej? Początkowo możemy żywić nadzieję na pozytywne zakończenie dla Edmunda i Mercedes, brutalnie rozdzielonych kochanków, których drogi ponownie krzyżują się po latach. Jednak doznane krzywdy i przeszłe zdarzenia najwyraźniej zbyt ich poróżniły. Mimo wielkiej miłości sprzed lat ich losy nierozwiązalnie rozplotły się, a każde z nich wydeptuje już od dawna własną ścieżkę. Tak bliską, a tak odległą od ścieżki tego drugiego. Najwyraźniej nadal tląca się w tych dwojgu miłość (Możemy ją dostrzec, gdy Hrabia daruje życie Albertowi – synowi Mercedes) nie jest tak silna, by na nowo związać losy tych dwojga.

Zaskakującym wątkiem może być wizja miłości Hayde i Monte Christa, która początkowo może wydawać się nieco niedorzeczna. Jednakże, patrząc na życiorysy tych dwojga, na to jakie nieszczęścia ich spotkały, na to jak przez lata funkcjonowali ze sobą, jak poznawali siebie… Może nie jest to więź, która została obrazowo nakreślone i przedstawiona czytelnikowi przez autora. Nie jest to pokrewieństwo dusz, któremu autor przeznaczył dziesiątki stron swej powieści. Może trzeba patrzeć między wierszami. Ich uczucie, jak istota miłości, pozostaje przed czytelnikiem nieodgadnione. Coś, co wydawałoby się początkowo niedorzeczne, może okazać się czymś nieuchwytnie pięknym.

Genialna pozycja, niemalże najlepsza książka, jaką przeczytałam w życiu. Po krótkim zagłębieniu się w historię obszerność książki nie odstrasza, a wręcz cieszy, gdyż pozwala na dłuższe cieszenie się tym wspaniałym dziełem. Momentami byłam wdzięczna, że mogę czytać Hrabiego Monte Christo i rozkoszować się każdym zdaniem, żałując, że kiedyś będę musiała przeczytać to ostatnie. Po przeczytaniu pozostaje piękna napawająca nadzieją wizja, że ktoś nad nami czuwa. Nadzieja, że cała mądrość ludzka zawiera się w tych kilku słowach, by „Czekać i nie tracić nadziei”…

Hrabia Monte Christo to chyba jedna z najbardziej przejmujących i wciągających książek, jakie czytałam. Zanurzając się we wspomnianej historii, można łatwo poczuć wszechobecną magiczną aurę. Aurę, która porywa nas w wir przedstawionych wydarzeń, skłania do przemyśleń, napawa nadzieją i wzbudza chęci do rozważań nad istotą życia i jego prawdami.

Po przeczytaniu całości...

Druga część mniej mi się podobała – nieco zbyt irytujące stały się nieskończenie zawiłe intrygi, włącznie z finałową. Po co ten Dantes tak kombinował, to naprawdę nie wiem ;). Ale całość wciąż warta grzechu.

Druga część mniej mi się podobała – nieco zbyt irytujące stały się nieskończenie zawiłe intrygi, włącznie z finałową. Po co ten Dantes tak kombinował, to naprawdę nie wiem ;). Ale całość wciąż warta grzechu.

Spodziewałam się, że tak pokaźna objętościowo książka zajmie mi całą wieczność, ale już od pierwszych stron wciągnęłam się w historię i z zapartym tchem czytałam aż do ostatniego zdania i nawet nie wiem kiedy pochłonęłam tysiąc stron. Ta powieść zawiera w sobie wszystko: miłość, zdradę, spisek, cierpienie, tęsknotę, zemstę, etc. Myślę że ta książka spokojnie może zostać moim nowym comfort bookiem.

Spodziewałam się, że tak pokaźna objętościowo książka zajmie mi całą wieczność, ale już od pierwszych stron wciągnęłam się w historię i z zapartym tchem czytałam aż do ostatniego zdania i nawet nie wiem kiedy pochłonęłam tysiąc stron. Ta powieść zawiera w sobie wszystko: miłość, zdradę, spisek, cierpienie, tęsknotę, zemstę, etc. Myślę że ta książka spokojnie może zostać...

Jeśli szukacie rozrywki z gatunku „płaszcza i szpady”, ta książka spełni wasze oczekiwania. Napisana bogatym językiem, momentami kompletnie bajkowa i nieprawdopodobna a czasem całkiem realistyczna i pełna spostrzeżeń dotyczących natury człowieka. Znajdziecie tu klimat tamtej epoki, masę przykładów dotyczących tego, w jaki sposób załatwiano interesy, jak prowadzono rozmowy, jak wyglądało życie salonowe Paryża itd. Polecam, powieść wciąga, czyta się dobrze i szybko. Jeśli jednak szukacie czegoś bardziej realistycznego, np. powieści w stylu Balzaca, to jednak Monte Christo leży na innej półce.

Jeśli szukacie rozrywki z gatunku „płaszcza i szpady”, ta książka spełni wasze oczekiwania. Napisana bogatym językiem, momentami kompletnie bajkowa i nieprawdopodobna a czasem całkiem realistyczna i pełna spostrzeżeń dotyczących natury człowieka. Znajdziecie tu klimat tamtej epoki, masę przykładów dotyczących tego, w jaki sposób załatwiano interesy, jak prowadzono rozmowy,...

Ten powrót do klasyki nie był dla mnie aż tak udany. Trochę się wynudziłam, bo chyba życie paryskiej socjety XIX wieku nie jest czymś, co mnie aż tak fascynuje. Doceniam przesłanie, ale w zbyt wielu kwestiach się z Hrabią nie zgadzam. Piękny język, ale odrobinę za dużo patosu.

Ten powrót do klasyki nie był dla mnie aż tak udany. Trochę się wynudziłam, bo chyba życie paryskiej socjety XIX wieku nie jest czymś, co mnie aż tak fascynuje. Doceniam przesłanie, ale w zbyt wielu kwestiach się z Hrabią nie zgadzam. Piękny język, ale odrobinę za dużo patosu.

Majstersztyk pod każdym względem. Czarny humor, ironia, czysta komedia, akcja, groza, skomplikowana intryga i straszliwa zemsta, która sprawia, że czasem trzeba przerwać czytanie, bo aż trudno uwierzyć w to, co się dzieje. Niesamowita i dopracowana rzecz dla wytrwałych, ale to najpewniej jedna z najlepszych książek z literatury zachodniej, jaką można przeczytać w życiu.

Majstersztyk pod każdym względem. Czarny humor, ironia, czysta komedia, akcja, groza, skomplikowana intryga i straszliwa zemsta, która sprawia, że czasem trzeba przerwać czytanie, bo aż trudno uwierzyć w to, co się dzieje. Niesamowita i dopracowana rzecz dla wytrwałych, ale to najpewniej jedna z najlepszych książek z literatury zachodniej, jaką można przeczytać w życiu.

"Hrabia Monte Christo" Aleksander Dumas

Kwintesencja zemsty przeprowadzonej z najwyższym wyrachowaniem, przemyślanej i dokonanej z dbałością o każdy szczegół.

"Hrabia Monte Christo" Aleksander Dumas

Kwintesencja zemsty przeprowadzonej z najwyższym wyrachowaniem, przemyślanej i dokonanej z dbałością o każdy szczegół.

Jak przystało na klasykę, jest tu wszystko - płaszcz szpada, miłość, zdrada, intryga, podstęp, gruba forsa i galeria postaci niejednoznacznych, miliony zwrotów akcji, raz wartkiej, a raz nieco powolniejszej. Nudzić się czytelnik nie ma czasu, nie śmie nawet ziewnac. Bawiłam się świetnie z audiobookiem, czas iście przyjemnie spędzony 🙂

Jak przystało na klasykę, jest tu wszystko - płaszcz szpada, miłość, zdrada, intryga, podstęp, gruba forsa i galeria postaci niejednoznacznych, miliony zwrotów akcji, raz wartkiej, a raz nieco powolniejszej. Nudzić się czytelnik nie ma czasu, nie śmie nawet ziewnac. Bawiłam się świetnie z audiobookiem, czas iście przyjemnie spędzony 🙂

Uwielbiam, dała mi tyle dobrej energii, zwłaszcza ostatnie zdania zapadły mi w pamięć

Uwielbiam, dała mi tyle dobrej energii, zwłaszcza ostatnie zdania zapadły mi w pamięć