Nadejście nocy

Dość sporo stron minęło, zanim ta część skupiła moją uwagę na tyle, aby wzbudzić zainteresowanie. Pierwsze ~150 stron to wspominki poprzedniej części, rozważania, przygotowania i podróż do nowego miejsca akcji. W tym tomie jest też zdecydowanie mniej kartek pisanych z punktu widzenia Tarranta co jest również na minus.
Później historia się zagęszcza i staje się ciekawa, jednak nie wiem, czy na chwilę obecną potrafiłbym wskazać, która mi się bardziej podobała, ta, czy ta z poprzedniej części. W tym tomie jest zdecydowanie więcej słabszych momentów, momentów gdzie czytanie się dłużyło, oraz więcej typowego "lania wody"
Dlatego jako całość uważam, że książka wypadła po prostu słabiej od poprzedniego tomu, stąd niższa ocena.

Dość sporo stron minęło, zanim ta część skupiła moją uwagę na tyle, aby wzbudzić zainteresowanie. Pierwsze ~150 stron to wspominki poprzedniej części, rozważania, przygotowania i podróż do nowego miejsca akcji. W tym tomie jest też zdecydowanie mniej kartek pisanych z punktu widzenia Tarranta co jest również na minus.
Później historia się zagęszcza i staje się ciekawa,...

Mimo świetnego początku serii w drugim tomie coraz mocniej uwydatniają się minusy mianowicie: rozwleczenie akcji, mała ilość konkretnych wydarzeń, rezygnacja z rozwinięcia postaci drugoplanowych, pewna jednowymiarowość bohaterów i powtarzalne schematy ich zachowań, brak zarysowania przeszłości Damiena i Tarranta na co po cichu liczyłam, bo szczególnie w przypadku tego drugiego jest ona znacząca dla zrozumienia powodujących nim motywów.
Trochę dziwne jest, że autorka tworząc postać Tarranta, ktora dopuściła się i dopuszcza strasznych czynów, nie próbuje na kartach swoich książek nieco wyjaśnić jej postępowania czy chociaż przybliżyć toku myślenia.

Mimo wszystko jednak nadal całkiem dobrze się bawiłam czytając drugi tom. Przyjemne i odświeżające było wprowadzenie postaci Jenseny, a konflikt na którym opierała się historia był w miarę spójny. Plus także za wymyślne i plastyczne opisy różnych zakątków Erny. Szczególnie upiorne były fragmenty o drzewach zapuszczających korzenie w ludzkie ciało.

Mimo świetnego początku serii w drugim tomie coraz mocniej uwydatniają się minusy mianowicie: rozwleczenie akcji, mała ilość konkretnych wydarzeń, rezygnacja z rozwinięcia postaci drugoplanowych, pewna jednowymiarowość bohaterów i powtarzalne schematy ich zachowań, brak zarysowania przeszłości Damiena i Tarranta na co po cichu liczyłam, bo szczególnie w przypadku tego...

Tak więc tom drugi już za mną, czas na "Koronę Cieni". Co do tej części przygód Damiena oraz Tarranta - trzymają poziom oraz schemat. Tak po prostu. Długo długo nic, tylko wędrówka (chociaż tutaj ucieszyło mnie nie pomijanie żeglugi w stylu wypłynęli - dopłynęli, a dokładne opisanie, co się na pokładzie w tym czasie działo).

I muszę tutaj zaakcentować jedno z moich subiektywnych odczuć - jak na prostą fabułę książka niesamowicie się dłuży. Wydaje mi się, że dosyć szybko czytam, jednak tutaj nawet przy pomijaniu niektórych akapitów (o czym zaraz) ta umiejętność zanikła.

A teraz co d akapitów. Od czasu do czasu robię pewien eksperyment. Przy pierwszym czytaniu książki staram się "speedrunować", czyli przeczytać książkę jak najszybciej pomijając kilka akapitów wyglądających na suche opisy. jeżeli zgubię się w fabule, cofam się. Przeczytałem, nie musiałem cofać ani razu. Następnie przeczytałem książkę drugi raz, niczego nie pomijając. Mój wniosek jest taki, że wrażenia są takie same, nie umknął mi żaden szczegół przy pierwszym czytaniu (no, może poza kilkoma rozbudowanymi opisami otoczenia). Nie wpłynęło to jednak w żaden sposób na moją ocenę.

Jak to się mówi, karawana jedzie dalej, czas na "Koronę Cieni"!

Tak więc tom drugi już za mną, czas na "Koronę Cieni". Co do tej części przygód Damiena oraz Tarranta - trzymają poziom oraz schemat. Tak po prostu. Długo długo nic, tylko wędrówka (chociaż tutaj ucieszyło mnie nie pomijanie żeglugi w stylu wypłynęli - dopłynęli, a dokładne opisanie, co się na pokładzie w tym czasie działo).

I muszę tutaj zaakcentować jedno z moich...

O wiele lepsza niż część pierwsza. Czytam (czekam) co dalej.

O wiele lepsza niż część pierwsza. Czytam (czekam) co dalej.

Drugi tom trylogii. Nasi bohaterowie wyruszają na podój nowego świata, w którym jak podejrzewają czai się zło. Dobrze się czyta, choć momentami akcja jest ociężała od filozoficznych rozważań i niepotrzebnych opisów.

Drugi tom trylogii. Nasi bohaterowie wyruszają na podój nowego świata, w którym jak podejrzewają czai się zło. Dobrze się czyta, choć momentami akcja jest ociężała od filozoficznych rozważań i niepotrzebnych opisów.

Druga część trylogii nie odbiega poziomem od I. Kontynuacja wątku z I tomu przebiega płynnie i jest bezpośrednim i logicznym nawiązaniem do wydarzeń z pierwszej części.

Zarzuty z mojej strony te same, co do I tomu - miejscami zbyt proste dialogi, czekałam tylko aż neohrabia Merenthy powie "ok".

Wciąż niezłe czytadło.

Druga część trylogii nie odbiega poziomem od I. Kontynuacja wątku z I tomu przebiega płynnie i jest bezpośrednim i logicznym nawiązaniem do wydarzeń z pierwszej części.

Zarzuty z mojej strony te same, co do I tomu - miejscami zbyt proste dialogi, czekałam tylko aż neohrabia Merenthy powie "ok".

Wciąż niezłe czytadło.

Drugi tom trylogii "Zimnego ognia" to powieść drogi. I to drogi przebywanej niespiesznie, z licznymi wątkami, z pogłębioną psychologią bohaterów, Autorka zresztą nie może się spieszyć, bo głównym tematem trylogii jest odkupienie win, a jak wiadomo skrucha, odkupienie i pokuta nie przychodzą łatwo. Nic w tej książce nie jest czarno-białe, żadna z postaci nie jest jednowymiarowa - ani zupełnie dobra ani zupełnie zła. Motywy postępowania każdego z bohaterów są logicznie uzasadnione, dokładnie przedstawione i dzięki temu nie pozwalają na szybkie i łatwe opowiedzenie się po jednej ze stron. Tłem do tej fascynującej książki jest niezwykły świat z tajemniczą siłą fae, która, podobnie jak bohaterowie książki, jest i dobra i zła jednocześnie w zależności od tego, kto, i do czego jej używa.

Drugi tom trylogii "Zimnego ognia" to powieść drogi. I to drogi przebywanej niespiesznie, z licznymi wątkami, z pogłębioną psychologią bohaterów, Autorka zresztą nie może się spieszyć, bo głównym tematem trylogii jest odkupienie win, a jak wiadomo skrucha, odkupienie i pokuta nie przychodzą łatwo. Nic w tej książce nie jest czarno-białe, żadna z postaci nie jest...

Wspaniała książka, z ciekawym światem, postaciami i trzymającą w napięciu fabułą . Zdecydowanie lepsza od części pierwszej (która wcale zła nie była!). Jak mało która, powieść stworzyła we mnie ogromną pustkę po ukończeniu ( na szczęście jest jeszcze jeden tom). Kiedy już będę miał własne mieszkanie ta trylogia na stałe zagości na mojej półce;)

Wspaniała książka, z ciekawym światem, postaciami i trzymającą w napięciu fabułą . Zdecydowanie lepsza od części pierwszej (która wcale zła nie była!). Jak mało która, powieść stworzyła we mnie ogromną pustkę po ukończeniu ( na szczęście jest jeszcze jeden tom). Kiedy już będę miał własne mieszkanie ta trylogia na stałe zagości na mojej półce;)

Druga część świetnej trylogii i ... jak dla mnie całkowicie zbędna. Książka oprócz jednego poważnego wątku i kilku pobocznych nie wnosi nic nowego (fabularnie) do całości dzieła. Wygląda to dosłownie tak, jakby Pani Friedman napisała powieść opartą o postaci z pierwszej części a następnie wplotła w nią wątek łączący z pozostałymi dwoma książkami.

Oczywiście nadal czyta się to z ogromną przyjemnością ale jeżeli ktoś oczekiwał kontynuacji pierwszego tomu (nie tylko z nazwy),może się lekko zawieść.

Druga część świetnej trylogii i ... jak dla mnie całkowicie zbędna. Książka oprócz jednego poważnego wątku i kilku pobocznych nie wnosi nic nowego (fabularnie) do całości dzieła. Wygląda to dosłownie tak, jakby Pani Friedman napisała powieść opartą o postaci z pierwszej części a następnie wplotła w nią wątek łączący z pozostałymi dwoma książkami.

Oczywiście nadal czyta...

Druga część spodobała mi się dużo bardziej niż pierwsza. Może przez to, że świat już nie wydaje się taki obcy? A może dlatego, że główni bohaterowie ewoluują i robią się coraz ciekawsi?
Polecam - bohaterowie fascynują, świat przeraża i ciekawi a fabuła wciąga.

Druga część spodobała mi się dużo bardziej niż pierwsza. Może przez to, że świat już nie wydaje się taki obcy? A może dlatego, że główni bohaterowie ewoluują i robią się coraz ciekawsi?
Polecam - bohaterowie fascynują, świat przeraża i ciekawi a fabuła wciąga.