Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam troszkę problem z tą książką. Z jednej strony jest to przyjemna bajka nawiązująca do klasyków oraz korzystająca z utartych motywów, jednak urozmaiconych przez bogatą wyobraźnię Sandersona.

Z drugiej jednak czytając czułem się... bezpiecznie (?). W trakcie lektury nie czułem za bardzo jakiegoś ryzyka tudzież wagi decyzji podejmowanych przez bohaterów oraz ich konsekwencji. Niby mamy plot twist, jednak domyśliłem się jego istnienia na jakieś 100-150 stron przed jego "ujawnieniem". No i nie oszukuję się, że miałem wobec książki duże oczekiwania, w końcu jest to książka Sandersona, którego uwielbiam. Niestety, "Warkocz (...)" jak na razie w mojej opinii jest na ten moment najgorszym tytułem tego autora.

Podkreślić jednak należy, że nie stawiam tutaj znaku równości pomiędzy "najgorszą książką Sandersona" a "najgorszą książką ever". Bo do tego tytułu jej daleko. Lektura była przyjemna, są smaczki nawiązujące do innych książek z uniwersum Cosmere, pomysł na zarodniki jest interesujący.

Książka nie jest w mojej ocenie słaba, jednak nie jest też wybitna. Potraktowałem ją jako umilacz pomiędzy kolejnymi rozdziałami "Ilionu" Dana Simmons'a, i z tego zadania się wywiązała tak, jak oczekiwałem. Czy polecam? Fanom Cosmere tak, fanom Sandersona... zależy, czy chcecie przeczytać cały jego dorobek, jeżeli nie, tytuł można moim zdaniem pominąć, wszystkim innym czytelnikom - nie zaszkodzi, ale też nie będzie to lektura, przy której gorączkowo będziecie czytali stronę za stroną.

Mam troszkę problem z tą książką. Z jednej strony jest to przyjemna bajka nawiązująca do klasyków oraz korzystająca z utartych motywów, jednak urozmaiconych przez bogatą wyobraźnię Sandersona.

Z drugiej jednak czytając czułem się... bezpiecznie (?). W trakcie lektury nie czułem za bardzo jakiegoś ryzyka tudzież wagi decyzji podejmowanych przez bohaterów oraz ich...

W końcu przeczytałem. „Drood” był jeden z tych tytułów, po które bardzo chciałem sięgnąć po rozpoczęciu mojej przygody z książkami Dana Simmonsa. I jaka to była radość, kiedy zakupiłem swój egzemplarz! Nie mówiąc o radości wywołanej ukończeniem lektury całości.

„Drood” klasyfikowany jest jako horror, jednak moim zdaniem spokojnie go można uznać również za powieść obyczajową z uwagi na niesamowite szczegóły funkcjonowania społeczności literackiej (i nie tylko) w Londynie XIX wieku. Książka pełna jest obrazów z życia londyńczyków – zarówno tych bogatszych, jak i mieszkających w slumsach. Opowiada o postawach oraz zachowaniach ówcześnie akceptowalnych czy też na porządku dziennym, a które dzisiaj są penalizowane. Ale przede wszystkim jest to opowieść o prawdziwej przyjaźni, zazdrości i swego rodzaju degeneracji. Kończąc lekturę zastanawiam się, czy tytułowy Drood był… Droodem.

Opinię rozpocząłem od sformułowania „w końcu przeczytałem”. Nie chodziło mi jednak tylko o zniecierpliwienie mojej osoby do przeczytania tej pozycji, ale również o czas, który zajęła mi lektura. Podobno czytam sprawnie, średnio wychodzi przeczytana strona na minutę. Jednak tutaj lektura mi się dłużyła. Nie było to doświadczenie negatywne, a wręcz… przyjemne. „Drood” wymaga czasu, jednak zdecydowanie nagradza czytelnika za poświęcenie mu nieco więcej uwagi. Nie jest to na pewno książka, którą wziąłbym do czytania w tramwaju. Żeby ją docenić w pełni wymaga skupienia i wejścia w opowieść snutą przez Simmonsa całym sobą.

Czy książka ma jakieś wady? Na pewno. Gdybym miał wskazać, to niektórym może przeszkadzać stylizacja języka na ten z XIX wieku. Mi osobiście nie przeszkadzał. Na upartego można jeszcze wskazać na rozciągnięcie niektórych wątków, jednak moim zdaniem otrzymały one tyle czasu „antenowego”, ile było konieczne.

Podsumowując, książkę zdecydowanie polecam – jest wciągająca i intrygująca, a Simmons jako autor w moich oczach tylko rośnie.

W końcu przeczytałem. „Drood” był jeden z tych tytułów, po które bardzo chciałem sięgnąć po rozpoczęciu mojej przygody z książkami Dana Simmonsa. I jaka to była radość, kiedy zakupiłem swój egzemplarz! Nie mówiąc o radości wywołanej ukończeniem lektury całości.

„Drood” klasyfikowany jest jako horror, jednak moim zdaniem spokojnie go można uznać również za powieść...

"Yumi i Malarz Koszmarów" to pierwszy przeczytany przeze mnie sekretny projekt Brandona Sandersona. I muszę przyznać, że dzięki niemu nabrałem ochoty na przeczytanie kolejnych!

Akcja dzieje się w dwóch krainach, całkowicie od siebie różnych. Obie prezentują różną kulturę oraz poziom zaawansowania technologicznego. Jedna z nich okryta jest całunem, przez który do ziemi nie dociera odpowiednia ilość światła, co doprowadziło do powstania wielu wynalazków wykorzystujących energię, druga natomiast żyje w symbiozie z duchami.

Muszę przyznać, że podoba mi się Sanderson w formie takiego "młodzieżowego" stand alone'a. Akcja jest szybka i angażująca, fabuła niby prosta, jednak momentami skręca w dosyć nieoczekiwane miejsca i rozwiązania. Spodziewałem się dominującego wątku romantycznego, i takowy się pojawił - był on jednak subtelny, nie emanował głupotą, i fabularnie jego rozwój w czasie miał ręce i nogi. Do tego dostajemy w twarz, że jest to tekst będący częścią Cosmere - praktycznie wszędzie mamy nawiązania do innych krain/światów. Co jednak ważne - brak znajomości innych tytułów z tego uniwersum moim zdaniem nie zepsuje lektury. Są to bowiem nawiązania, które mają bardziej charakter "smaczków" lub poszlak, które marginalnie wpływają na fabułę.

Reasumując - zdecydowanie polecam, osobiście pochłonąłem w dwa dosyć napięte obowiązkami dni.

"Yumi i Malarz Koszmarów" to pierwszy przeczytany przeze mnie sekretny projekt Brandona Sandersona. I muszę przyznać, że dzięki niemu nabrałem ochoty na przeczytanie kolejnych!

Akcja dzieje się w dwóch krainach, całkowicie od siebie różnych. Obie prezentują różną kulturę oraz poziom zaawansowania technologicznego. Jedna z nich okryta jest całunem, przez który do ziemi nie...