Jestem, tęsknię, mówię

Smutne.

Smutne.

Bardzo poruszające, tęskne opowiadania dotyczące życia, jego blasków i cieni, radości i smutków. Wspomnienia tego co bliskie i ważne, ale co odeszło bezpowrotnie. To też bardzo intymny, prywatny obraz utraconych bliskich: dziecka, matki, brata.

To nie jest książka do szybkiego czytania, raczej do refleksji, rozważania, otwierania się na trudne sprawy. Jest w niej gama różnych przykrych emocji: smutek, żal, strata, tęsknota za bliskimi, którzy odeszli a wraz z nimi bliskość, miłość i radość. Te opowiadania mają przynieść ukojenie, rozliczenie i poradzenie sobie ze stratą. Wiele w nich oniryczności, jakiś międzyczasowych odniesień, nierzeczywistości, a jednak czuć ciepło i moc. Autorka pokazuje jak dużo potrzeba czasu, aby poradzić sobie z tym co najtrudniejsze w życiu - utratą najbliższych. Pokazuje, że ten czas jest ważny i potrzebny, aby nie zgorzknieć, nie zatracić się w bólu, ale żeby pamiętać. "Ja" ma różne oblicza, a te opowiadania są tego najlepszym dowodem.

Pięknie napisana i przetłumaczona, uspokaja i przenosi w inne stany emocjonalne.

Bardzo poruszające, tęskne opowiadania dotyczące życia, jego blasków i cieni, radości i smutków. Wspomnienia tego co bliskie i ważne, ale co odeszło bezpowrotnie. To też bardzo intymny, prywatny obraz utraconych bliskich: dziecka, matki, brata.

To nie jest książka do szybkiego czytania, raczej do refleksji, rozważania, otwierania się na trudne sprawy. Jest w niej gama...

Zbiór opowiadań 'Jestem, tęsknie, mówię' japońskiej pisarki Yūkio Tshushimy, córki Osamu Dazaia przypomina mi dlaczego pokochałam japońską literaturę. Nikt tak dobrze nie pisze o głęboko skrywanych uczuciach, nikt tak nie używa oniryczności i nikt inny nie dotyka dokładnie tych samych punktów w moim umyśle.

'To nie byłem ja. Choć nie był to też nikt inny.'

Zbiór opowiada o stracie najbliższych i uczuciach z nią związanych. Tsushima w swoich opowiadaniach pisze o osobach odrzuconych przez system, pokrzywdzonym przez los, oddając im zasłużony hołd. Wysoko współodczuwająca i wrażliwa, porusza temat różnego rodzaju utraty bliskich, sposobów jej przeżywania i radzenia sobie z nią. Znajdziemy tu idealny balans- życia i śmierci, mowy i myśli, baśni i rzeczywistości. Książka jest wyważeniem monotonii i zabawy językiem, częsta zmiana czasu i narratora, zmusza nas do pełnej uwagi podczas czytania.

Zbiór opowiadań 'Jestem, tęsknie, mówię' japońskiej pisarki Yūkio Tshushimy, córki Osamu Dazaia przypomina mi dlaczego pokochałam japońską literaturę. Nikt tak dobrze nie pisze o głęboko skrywanych uczuciach, nikt tak nie używa oniryczności i nikt inny nie dotyka dokładnie tych samych punktów w moim umyśle.

'To nie byłem ja. Choć nie był to też nikt inny.'

Zbiór opowiada...

Poruszające opowiadania. Trzeba mieć niesamowity talent, żeby tak wspaniale oddać emocje towarzyszące utracie bliskich. Po przeczytanych opiniach oceniających krótkie formy tej autorki jako słabsze utwory w porównaniu do powieści, nie mogę się doczekać poznawania kolejnych dzieł Tsushimy.

Poruszające opowiadania. Trzeba mieć niesamowity talent, żeby tak wspaniale oddać emocje towarzyszące utracie bliskich. Po przeczytanych opiniach oceniających krótkie formy tej autorki jako słabsze utwory w porównaniu do powieści, nie mogę się doczekać poznawania kolejnych dzieł Tsushimy.

Ciężko się to czyta, choć było kilka świetnych opowiadań jak np. Błyszczące oczy, Miejsce matki czy też Gdy płoną góry.

Ciężko się to czyta, choć było kilka świetnych opowiadań jak np. Błyszczące oczy, Miejsce matki czy też Gdy płoną góry.

Książka o przemijaniu i śmierci. Skończyłem czytać właśnie w dniu, kiedy zmarła moja babcia.

"Nieważne, jak się umiera, skoro na końcu i tak się jest martwym" (76).

"Zaczęłam żałować, że w ogóle urodziłam syna. Przecież gdyby nie pojawił się na tym świecie, nie musiałby umrzeć w wieku dwunastu lar. To jego narodziny spowodowały, że wieku dwunastu lat musiał żałować: 'Nie chcę jeszcze opuszczać tego radosnego świata', 'Nie chcę iść sam w nieznane miejsce'. Wszystko było jednym wielkim błędem. Ale ja urodziłam syna. I po jego śmierci ja wciąż żyję. Córka cierpi w taki sam sposób. Po co jej synek żył przez osiem lat. Po co był tyle razy karcony przez matkę za nieprawidłowe trzymanie pałeczek, dlaczego musiał znosić leczenie zębów? Ja też tego nie wiem. Co za kara, że on zmarł w wieku ośmiu lat, a mój syn, gdy miał dwanaście, i dlaczego ja wciąż nie umieram, mimo że skończyłam już siedemdziesiąt trzy lata" (152).

"To, że zupełnie przypadkowo jeszcze żyję, nie oznacza wcale, że uniknę śmierci" (202).

"Nauczyłam się, że każde życie jest jedynym i niepowtarzalnym fenomenem. Dlatego boję się własnej śmierci i mam obsesję na punkcie mojego dziecka. [...] Gdyby jednak istniała jakaś przyczyna, dla której musielibyśmy nadal żyć, trzeba by przynajmniej na chwilę odwrócić wzrok od tej krainy utraty, w której nie słychać żadnego dźwięku i nie widać ani jednego promyka światła" (207).

"Takie było moje umieranie. Lecz gdy się już umrze, przestaje się rozumieć, czym jest śmierć. I nie ma się nawet pewności, czy naprawdę się nie żyje. Przestaje to mieć znaczenie. Jasne staje się tylko to, że w żaden sposób nie da się już żyć tak, jak przedtem na ziemskim świecie. Dlatego zachwycam się każdym dniem na ziemi" (226).

Książka o przemijaniu i śmierci. Skończyłem czytać właśnie w dniu, kiedy zmarła moja babcia.

"Nieważne, jak się umiera, skoro na końcu i tak się jest martwym" (76).

"Zaczęłam żałować, że w ogóle urodziłam syna. Przecież gdyby nie pojawił się na tym świecie, nie musiałby umrzeć w wieku dwunastu lar. To jego narodziny spowodowały, że wieku dwunastu lat musiał żałować: 'Nie...

Nie przeczytałam nawet połowy. Oddałam do biblioteki. Za dużo oniryki.

Nie przeczytałam nawet połowy. Oddałam do biblioteki. Za dużo oniryki.

OCENA - 6/10 DOBRA

Yuko Tsushima jest córką cenionego pisarza Osamu Dazai, który popełnił samobójstwo, gdy miała zaledwie rok. Autorka więc nie miała łatwego dzieciństwa, jej relacje z matką były co najwyżej poprawne, a utrata własnego dziecka oraz trauma z tym związana niewątpliwie odcisnęła swoje piętno w jej utworach.

Jednym z nich był zbiór opowiadań pod tytułem „JESTEM, TĘSKNIE, MÓWIĘ”, z który miałem okazję się zapoznać. Nie jest to łatwa proza, ponieważ przepełniona jest smutkiem, żalem, śmiercią, trzeba wybrać odpowiedni moment w swoim czytelniczym życiu, aby uniknąć depresji w którą łatwą wpaść zwłaszcza obcując z tą książką.

Muszę przyznać, że opowiadania mnie nie zachwyciły, za dużo w nich przygnębienia, refleksji na temat odchodzenia do drugiego świata. Nie znajdziemy w tej prozie recepty czy odpowiedzi, jak sobie radzić w życiu z takimi traumatycznymi zdarzeniami. To raczej intymne wyznanie autorki, oraz jej osobista refleksja nad tym co ją w życiu spotkało. To nieco dziwna proza i z pewnością nie dla każdego czytelnika, zwłaszcza tego który doświadczył w swoim życiu podobnych przeżyć. Pozdrawiam. Jack_

OCENA - 6/10 DOBRA

Yuko Tsushima jest córką cenionego pisarza Osamu Dazai, który popełnił samobójstwo, gdy miała zaledwie rok. Autorka więc nie miała łatwego dzieciństwa, jej relacje z matką były co najwyżej poprawne, a utrata własnego dziecka oraz trauma z tym związana niewątpliwie odcisnęła swoje piętno w jej utworach.

Jednym z nich był zbiór opowiadań pod tytułem...

Spadł deszcz i pozwolił drzewom sobą przesiąknąć - taki emocjonalny efekt wywarły na mnie opowiadania ze zbioru Yuko Tsushimy. „Każdy sen kiedyś się kończy. Można jednak przymknąć oczy i za nim podążyć.” Inspirowane legendami opowieści w jakie zabiera nas autorka pozwalając nam na osobiste do cna nadinterpretacje. Przesycone żywym smutkiem baśniowe wydarzenia wymuszają w nas refleksje dotyczące poprawności świata, jego sprawiedliwości. Rzeczywistość przepleciona jest z metaforami oraz widokiem blasku księżyca nie dając nam możliwości ucieczki od świadomości ciągłego balansowania na granicy życia i śmierci (częściej przechylając się ku drugiemu). Byłam czytelnikiem, ale czułam się przy tym autorem, nawet to co jednoznaczne się takie nie wydawało..

Spadł deszcz i pozwolił drzewom sobą przesiąknąć - taki emocjonalny efekt wywarły na mnie opowiadania ze zbioru Yuko Tsushimy. „Każdy sen kiedyś się kończy. Można jednak przymknąć oczy i za nim podążyć.” Inspirowane legendami opowieści w jakie zabiera nas autorka pozwalając nam na osobiste do cna nadinterpretacje. Przesycone żywym smutkiem baśniowe wydarzenia wymuszają w...

Bardzo dobra, ale również i bardzo smutna książka...

Bardzo dobra, ale również i bardzo smutna książka...