The Great Believers

Przede wszystkim świetnie napisana i doskonale przetłumaczona książka. Równolegle poprowadzone dwa wątki opowieści, połączone postacią głównej bohaterki Fiony, mówią o poświeceniu i miłości bezwarunkowej.
Polecam

Przede wszystkim świetnie napisana i doskonale przetłumaczona książka. Równolegle poprowadzone dwa wątki opowieści, połączone postacią głównej bohaterki Fiony, mówią o poświeceniu i miłości bezwarunkowej.
Polecam

Wspaniała, głęboko mądra, do szpiku prawdziwa i niesamowicie przejmująca książka. Cieszę się, że mogłam przy okazji bliżej poznać temat i dramat początków epidemii AIDS w Stanach Zjednoczonych. Temat trudny, temat straszny, ale temat ważny.
Dziwię się niektórym opiniom, które przeczytałam tutaj (na przykład, że książka jest napisana niezrozumiałym językiem, przedobrzona pod względem stylistycznym, pisana "pod nagrodę" i przez to niedostępna dla "zwykłego" czytelnika); cóż, jak powiedziała kiedyś Olga Tokarczuk i za co tak mocno jej się oberwało: literatura nie jest dla idiotów...

Wspaniała, głęboko mądra, do szpiku prawdziwa i niesamowicie przejmująca książka. Cieszę się, że mogłam przy okazji bliżej poznać temat i dramat początków epidemii AIDS w Stanach Zjednoczonych. Temat trudny, temat straszny, ale temat ważny.
Dziwię się niektórym opiniom, które przeczytałam tutaj (na przykład, że książka jest napisana niezrozumiałym językiem, przedobrzona pod...

Książka nie pozostawia obojętnym. Dzień po przeczytaniu stracony, bo musisz dojść do siebie. Przepiękna opowieść o przyjaźni, miłości i pamięci tych, którzy pozostali po odejściu innych. Wiele wątków, ale wszystkie łączą się w piękną opowieść.

Książka nie pozostawia obojętnym. Dzień po przeczytaniu stracony, bo musisz dojść do siebie. Przepiękna opowieść o przyjaźni, miłości i pamięci tych, którzy pozostali po odejściu innych. Wiele wątków, ale wszystkie łączą się w piękną opowieść.

Niespotykanie fantastyczna opowieść,czytajcie powoli,delektujcie się tą cudowną historią.

Niespotykanie fantastyczna opowieść,czytajcie powoli,delektujcie się tą cudowną historią.

Powieść o środowisku homoseksualnym w Chicago. Obleśny język, perwersja - książka zupełnie nie dla mnie. Straciłam ok. 4 godzin życia na słuchanie szmiry.

Powieść o środowisku homoseksualnym w Chicago. Obleśny język, perwersja - książka zupełnie nie dla mnie. Straciłam ok. 4 godzin życia na słuchanie szmiry.

„Wierzyliśmy jak nikt” to jedna z najbardziej przejmujących i wzruszających powieści, jaką kiedykolwiek czytałam. Jestem zaskoczona tym, jak dobrze mi się ją czytało, mimo bardzo trudnego tematu. Opowiada bowiem o kryzysie AIDS w Chicago w latach osiemdziesiątych XX wieku. O życiu w cieniu przerażającej choroby, która przed wynalezieniem leku znacznie hamującego jej rozwój, zbierała krwawe żniwo, a mimo tego to życie było pełne nadziei. Mimo wszystko ci ludzie wierzyli jak nikt, że uda im się przetrwać, że ich przyjaciele przeżyją, unikną zarażenia, albo doczekają wynalezienia cudownego leku.
Akcja powieści biegnie dwutorowo – jesteśmy więc w „oku cyklonu”, spędzamy czas w Boystown, poznajemy tych chłopaków, jednych lubimy, innych nie rozumiemy, jeszcze innym współczujemy. Szczególnie głównemu bohaterowi, który tak bardzo, tak bardzo chciał żyć, miał plany i marzenia, był wrażliwy i empatyczny, kochał sztukę i lubił ludzi. Ale wszyscy bohaterowie dostali od autorki coś szczególnego – jakiś czar albo powab, albo irytującą cechę charakteru, przez którą możemy bliżej i lepiej ich poznać. Drugi tor, początkowo wydawał mi się mniej interesujący – matka w poszukiwaniu córki jedzie do Paryża, gdzie zatrzymuje się u starego przyjaciela i gdzie wspomnienia odżywają boleśniej niż się spodziewała. Mimo tej niechęci, okazało się, że wracałam do tej opowieści równie chętnie jak do pierwszej historii.
Autorka ma lekkie pióro i genialnie operuje prostotą. Opowiada o wszechobecnej śmierci, o naprawdę czarnej karcie z historii Chicago, jednak nie ucieka się do patosu. Posługuje się codziennością, przez co tak łatwo wczuć się czytelnikowi w ten świat i zrozumieć jego bohaterów. Zbliża czytelnika do tematu z taką subtelnością, że naprawdę trudno zauważyć ten moment, kiedy zaczyna ci zależeć na tych fikcyjnych, nomen omen, ludziach, kiedy zaczynasz przeżywać ich rozterki i płakać w trudnych dla nich sytuacjach.
Ta powieść złamała mi serce na naprawdę wiele różnych sposobów. Wycisnęła z oczu łzy, jednak nie w sposób tani i ckliwy, lecz prawdziwy i mądry. Utwierdziła mnie w wielu przekonaniach, otworzyła oczy na wiele spraw, które do tej pory mi umykały. „Wierzyliśmy jak nikt” to świetnie napisana, bardzo inteligentna i niesamowicie poruszająca powieść, którą polecam nawet najbardziej wymagającym czytelnikom.

„Wierzyliśmy jak nikt” to jedna z najbardziej przejmujących i wzruszających powieści, jaką kiedykolwiek czytałam. Jestem zaskoczona tym, jak dobrze mi się ją czytało, mimo bardzo trudnego tematu. Opowiada bowiem o kryzysie AIDS w Chicago w latach osiemdziesiątych XX wieku. O życiu w cieniu przerażającej choroby, która przed wynalezieniem leku znacznie hamującego jej rozwój,...

Bardzo długo i mozolnie szło mi czytanie tej książki. Chyba męczyłam ją pół roku. Ciągle ją odkładałam i mi obiecywałam sobie, że nie skończę tej nudy. Autorka porusza tu ważne tematy i ciekawe. Bardzo chciałam dobrnąć do końca. Książka jest jednak okropnie i w bardzo nudny sposób napisana. Mnogość nieistotnych opisów i wątków, powrotów do rozmów i wałkowanie ich po raz kolejny czy rozmów rozciąganych na siłę jest porażająca. Na siłę płodzenie nieistotnych nudnych stron, które odchodzą od głównego i ważnego tematu jest ogromna. Szkoda, że jest tak mało konkretnie i mało jest skupienia na głównym temacie.

Bardzo długo i mozolnie szło mi czytanie tej książki. Chyba męczyłam ją pół roku. Ciągle ją odkładałam i mi obiecywałam sobie, że nie skończę tej nudy. Autorka porusza tu ważne tematy i ciekawe. Bardzo chciałam dobrnąć do końca. Książka jest jednak okropnie i w bardzo nudny sposób napisana. Mnogość nieistotnych opisów i wątków, powrotów do rozmów i wałkowanie ich po raz...

Bardzo żałuję że nie podzielam zachwytów. Taki nośny i ważny społecznie temat a tak nużąco przedstawiony, w dodatku mam wrażenie, że może nastawiać negatywnie do bohaterów, chyba wbrew intencjom autorki. Ponadto narracja w moim odczuciu pisana pod nagrody, czyli byzaimponować recenzentom, niepotrzebnie utrudniając odbiór "szaraczkom".

Bardzo żałuję że nie podzielam zachwytów. Taki nośny i ważny społecznie temat a tak nużąco przedstawiony, w dodatku mam wrażenie, że może nastawiać negatywnie do bohaterów, chyba wbrew intencjom autorki. Ponadto narracja w moim odczuciu pisana pod nagrody, czyli byzaimponować recenzentom, niepotrzebnie utrudniając odbiór "szaraczkom".

To jest Powieść przez duże P. Początkowo podchodziłem do niej sceptycznie, ale ten sceptycyzm malał z każdą przeczytaną stroną. Yale Tishman słowami autorki opowiadał swoją historię, a ja coraz bardziej się z nim zaprzyjaźniałem. Historia dzieje się w dwóch liniach czasowych, a historia Fiony, mimo że mniej wciągająca, jest dobrym dopełnieniem historii głównej.
Książka jest jednocześnie smutna i radosna. Jednocześnie podniosła, jak i prosta. Jest pouczająca, ale nic nie narzuca i nie jest nachalna. Opowiedziana w piękny sposób i mimo, że fikcyjna, była warta przeczytania.

To jest Powieść przez duże P. Początkowo podchodziłem do niej sceptycznie, ale ten sceptycyzm malał z każdą przeczytaną stroną. Yale Tishman słowami autorki opowiadał swoją historię, a ja coraz bardziej się z nim zaprzyjaźniałem. Historia dzieje się w dwóch liniach czasowych, a historia Fiony, mimo że mniej wciągająca, jest dobrym dopełnieniem historii głównej.
Książka...

Czytałam i czytałam i nie chciałam, żeby się skończyła.
Piękna i warta przeczytania.
Historia przepleciona fikcją a jednak prawdziwa, aż czasami sprawiająca ból. Stawiam na półce- moje ulubione...

Czytałam i czytałam i nie chciałam, żeby się skończyła.
Piękna i warta przeczytania.
Historia przepleciona fikcją a jednak prawdziwa, aż czasami sprawiająca ból. Stawiam na półce- moje ulubione...