Przeczytałam już kilka książek na temat Matki Teresy z Kalkuty, ale to w tej znalazłam prawdziwe historie o posłudze wśród najbiedniejszych, których na próżno szukać w innych pozycjach. Autorka książki była w kontakcie z główną jej bohaterką. Książkę czyta się bardzo dobrze, pomimo, że ma dosyć małą czcionkę. Bardzo polecam! Dla mnie must have jeśli chodzi o literaturę dotyczącą Misjonarek Miłości i ich powołania.

Przeczytałam już kilka książek na temat Matki Teresy z Kalkuty, ale to w tej znalazłam prawdziwe historie o posłudze wśród najbiedniejszych, których na próżno szukać w innych pozycjach. Autorka książki była w kontakcie z główną jej bohaterką. Książkę czyta się bardzo dobrze, pomimo, że ma dosyć małą czcionkę. Bardzo polecam! Dla mnie must have jeśli chodzi o literaturę...

Matka Teresa – Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 roku w Skopje, w Albanii. Najmłodsza z trójki rodzeństwa. Wychowana przez ojca, kupca i przedsiębiorcę , znającego pięć języków obcych, zwolennika surowej dyscypliny, kładącego nacisk na naukę i kształcenie swoich dzieci, oraz mamę, bardzo pobożną kobietę, która zajmowała się głównie gospodarstwem domowym oraz dziećmi.

W wieku osiemnastu lat po raz pierwszy usłyszała głos powołania. Została misjonarką, wstępując do irlandzkiego Zgromadzenia Sióstr Loretanek, które było znane szczególnie z pracy misyjnej w Indiach. 6 stycznia 1929 roku przybyła do Kalkuty, gdzie 24 maja 1931 złożyła śluby zakonne. Uczyła geografii i religii w Gimnazjum Sióstr Loretanek, ale zachorowała na gruźlicę i została odesłana do Darjeeling. Podczas podróży pociągiem usłyszała kolejny głos wewnętrzny, że ma rzucić wszystko i zająć się tymi najbardziej ubogimi.

Kathryn Spink pewnego dnia odnalazła kuferek stanowiący wielkie, nieoficjalne archiwum dotyczące misji jednej z pierwszych świeckich pomocnic Matki Teresy. W misji tej uczestniczyły siostry misjonarki miłości, analogiczne zgromadzenie męskie oraz ich gałęzie kontemplacyjne, a także stowarzyszenie kilku tysięcy pomocników. Pożółkłe listy, wycinki z gazet, luźne kartki wszystko to zgromadzone w poobijanym kuferku, jakby z myślą, że kiedyś może się przydać. „Skarby” te odzwierciedlały 32 lata procesu, który rozpoczął się w chwili gdy mała dzielna kobieta przybyła do jednej z dzielnic Kalkuty.

Autorka książki natychmiast po odnalezieniu kuferka próbowała porozumieć się z Matką Teresą. Przez trzy noce w 1980 roku wydzwaniała do Kalkuty, aż w końcu udało się. Doszło również do osobistego spotkania w Londynie, gdzie Pani Spink otrzymała zgodę na napisanie książki, ale tylko pod warunkiem, że będzie ona na chwałę Bożą.
Trochę przerażona z mizernym doświadczeniem pisarskim, z brakiem pewności siebie autorka zabrała się za pracę.

Treść książki obfituje w wiele faktów, świadectw a przeplatana jest zapiskami z dziennika Matki Teresy lub fragmentami listów wysyłanych do przeróżnych osób. Jest skarbnicą złotych myśli, które warto zapamiętać.

Matka Teresa, teraz już święta, była wcieleniem radości płynącej z ubóstwa i ciężkiej pracy. Nigdy nie żądała od innych czegoś, czego nie była gotowa zrobić sama. Opiekując się biednymi nigdy nikogo nie zmuszała do przyjęcia wiary chrześcijańskiej. Nie o to jej chodziło. Chciała chorym, umierającym stworzyć godne warunki bytu. Dzieci, które nie miały rodziny uczyć pisać, czytać, określonego rzemiosła, a przede wszystkim otoczyć je opieką i miłością. Skromna, pokorna, śmiała uparta, nie znająca lęku, ale to dlatego, że miała tak silną wiarę i opierał się w każdej chwili na Bogu, zdając się na Jego wolę. Mimo wielu nagród, które otrzymała, w tym pokojową nagrodę Nobla, tytułów, zaszczytów, uznań, zawsze mówiła,że to na Bożą chwałę. Nic nigdy nie chciała dla siebie. Wszystkie otrzymane pieniądze przekazywała na budowę nowych ośrodków dla ubogich i chorych. Darzona była wielkim szacunkiem przez wiele znanych osób na świecie. Począwszy od kolejnych papieży, poprzez głowy różnych państw, polityków, króli, celebrytów, nie tylko chrześcijan. Również żydów, muzułmanów, hindusów itd.

Książka jest smutną, ale ciekawą podróżą po ulicach Kalkuty i nie tylko. To inny świat. Kawałek ziemi objęty nędzą, na którą smutno patrzeć, lecz w tym wszystkim ci biedni ludzie są wdzięczni za wszystko, cieszą się każdą chwilą, którą poświęca im ktoś inny. Paradoks. Cieszą się życiem, choć jest ono trudne. Jakże to inne niż w naszej zachodniej cywilizacji, gdzie człowiekowi ciągle jest źle, gdzie czczone są bożki materializmu, ciągła pogoń, żeby mieć więcej, lepiej, najlepiej…

Postawa życiowa i całe życie św. Matki Teresy jest ogromną lekcją, ale tylko od nas zależy czy chcemy z niej skorzystać, czy chcemy swoje oczy, uszy i serce otworzyć na drugiego człowieka w szczególności na tego samotnego, chorego, cierpiącego…

„Wszystko co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”

„Żeby zrozumieć ludzi, którzy nie mają nic o pomóc im, musimy żyć tak, jak oni. Oni tacy się urodzili, my to wybrałyśmy”

Matka Teresa – Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 roku w Skopje, w Albanii. Najmłodsza z trójki rodzeństwa. Wychowana przez ojca, kupca i przedsiębiorcę , znającego pięć języków obcych, zwolennika surowej dyscypliny, kładącego nacisk na naukę i kształcenie swoich dzieci, oraz mamę, bardzo pobożną kobietę, która zajmowała się głównie gospodarstwem domowym...

Zanim syn cieśli z Nazaretu w 30 roku życia objawił się jako prorok i Syn Boga, prowadził On życie ukryte i zwykłe pracując w warsztacie ojca.
Przeszłość Matki Teresy też była najzwyczajniejsza. Najmłodsza z trojga dzieci Nikoli i Dranafile Bojaxhiu, Albńczyków z Prizrenu, serbskiego miasta w czasie jej dzieciństwa, potem należącego do Jugosławii. Jej ojciec, potomek bogatej rodziny kupieckiej podróżował w interesach po całej Europie. Był ważną osobistością w życiu publicznym Skopje. Wspierał sztukę i kościół. Znał 5 języków. Żywo interesował sie wychowaniem i kształceniem dzieci stawiając im wysokie wymagania. Mimo to niecierpliwie oczekiwali oni jego powrotów z podróży stęsknieni za jego opowieściami. Tradycyjnego poglądu na rolę kobiety w rodzinie Matka Teresa nauczyła się od matki Drany. Krzątająca się po domu matka na czas powrotu męża przerywała całą pracę dbając o odświętny wygląd każdej osoby z rodziny.
Z bezpieczną atmosferą w rodzinie kontrastował na zewnątrz świat pełen niepokoju. Agnes urodziła się w 1910 roku, w roku pierwszego powstania albańskiego. Gdy Agnes miała dwa lata wybuchła pierwsza wojna bałkańska, która przyczyniła się potem do wybuchu I Wojny Światowej. W 1912 roku Albania uzyskała niepodległość pozbawiając Serbię dostępu do morza. Między tymi dwoma krajami, z którymi związana była rodzina Agnes, panowała wrogość. Ojciec Agnes sympatię okazywał walczącym o wolność Albanii, wspierając ich finansowo i dając im schronienie. Podobnie zaangażowany był w sprawę przyłączenia Albanii do Kosowa. Aby wziąć udział w politycznym spotkaniu w 1919 roku wyjechał do Belgradu. Wrócił stamtąd bliski śmierci. Gdy wkrótce zmarł (w 45 roku życia) podejrzewano otrucie. Jego śmierć pozbawiła rodzinę zabezpieczenia finansowego. Włoski wspólnik ojca przywłaszczył sobie jego udział, a od swojej rodziny jej matka nie chciała dochodzić słusznych praw do ziemi. Drana, matka Agnes, dzięki wsparciu najstarszej córki 15-letniej Age podjęła się roli żywicielki rodziny. Agnes, która w chwili śmierci ojca miała 8 lat, wyrosła pod wpływem pobożnej, pełnej współczucia dla biednych i zaradnej matki. Napisze później: "Dom to miejsce, gdzie jest matka". Od swojej matki Teresa przejęła powiedzenie: "Cała oddaj się Bogu". Dom Agnes był miejscem, gdzie jej ojciec powtarzał dzieciom: "Nie bierzcie do ust nawet kęsa, jeśli wcześniej nie podzielicie się z innymi". Matka podtrzymywała w domu tę tradycję. Szyła, haftowała i sprzedawała ubrania utrzymując własne dzieci, ale i gromadząc przy stole ubogich.

Miała 36 lat, gdy w drodze z Kalkuty do Dardżyling doświadczyła powołania w powołaniu. Nauczycielka, współdyrektorka wyszła na ulice, sama w więziennym sari, by nachylać się nad najbardziej opuszczonymi, umierającymi na ulicy.
Przeciekawa postać. Ciekawa książka.

Zanim syn cieśli z Nazaretu w 30 roku życia objawił się jako prorok i Syn Boga, prowadził On życie ukryte i zwykłe pracując w warsztacie ojca.
Przeszłość Matki Teresy też była najzwyczajniejsza. Najmłodsza z trojga dzieci Nikoli i Dranafile Bojaxhiu, Albńczyków z Prizrenu, serbskiego miasta w czasie jej dzieciństwa, potem należącego do Jugosławii. Jej ojciec, potomek...

Przeczytałam do połowy

Przeczytałam do połowy

Jedyna biografia, która nie nudzi

Jedyna biografia, która nie nudzi