Santarém

Elizabeth Bishop. Panteon poezji amerykańskiej, a przez to światowej, tak to już jest. Tłumaczenie Andrzeja Sosnowskiego, także z panteonu, póki co tylko polskiego, ale kto wie, co przyszłość przyniesie.
I posłowie Sosnowskiego. Bardzo ciekawe, przeczytać należy, jak sądzę, PRZED lekturą wierszy, zostaniemy naprowadzeni na ten sposób obrazowania i na zamierzenia autorki (słynne "co poetka chciała powiedzieć"). Mam wrażenie, że posłowie w dużym stopniu odnosi się do własnej twórczości poetyckiej tłumacza, i to w formie (swego rodzaju chaos, drganie myśli, acz bez wprowadzania czytelnika w konfuzję - swoją drogą, jakie to różne od idealnego uporządkowania idei u Jarniewicza),ale też na sposób widzenia świata u Bishop zwraca uwagę.
Tyle że nie umiem się do końca zgodzić z autorem posłowia.
Uważa się EB za poetkę konfesyjną, przynajmniej z tego nurtu czerpiącą, a mnie się jej wiersze wydają wręcz antykonfesyjne! Zamiast odsłaniania swojego wnętrza, swoich przeżyć, znajdujemy tu zasłanianie, i to wieloma zasłonami, wszystkiego, co mogłoby być osobiste. Poetka daje nam długie, piękne, chwilami porywające opisy miejsc, czasem w ludźmi jako ich elementami, właśnie po to, żeby swoje osobiste ukryć. Wg Sosnowskiego Bishop dąży do zdobycia jakiejś wiedzy o... miejscu? o naturze świata? naturze ludzkiej?, jednak i on przyznaje "o żadnej wiedzy nie może być mowy, bo nawet wyraz "jest" przestaje cokolwiek znaczyć. Co prawda zakończenie wiersza "Przy rybaczówkach" jakieś objawienie zdaje się przywoływać, ale czy rzeczywiście tak jest?
To zdecydowanie bardzo piękna poezja, do czytania spokojnego, smakowania i obserwowania, jak się autorka wije wyślizgując się z łap czytelniczej analizy. W wierszu "Koniec marca" dostajemy szczegóły widoku rozpościerającego się przez oczami narratorki, a tych szczegółów jest dużo i coraz więcej (łącznie z uwagą o przepisie na gotowane karczochy),żeby opóźnić, tak myślę, i rozmyć fragment o jej nastroju i jej pragnieniach w tamtej chwili, nader ogólnie potraktowanych. Tym niemniej cienie igrające z lwem słońca, które je zachodzi od tyłu - cudowny obraz.
I "Santarém", wiersz do wielokrotnego czytania, pejzażowy i przykuwający uwagę, nawet nieco otwarty, nie wprost, ale jednak.
Zadziwiające spotkanie literackie. Warte przeżycia, namysłu i powracania doń od czasu do czasu.

Elizabeth Bishop. Panteon poezji amerykańskiej, a przez to światowej, tak to już jest. Tłumaczenie Andrzeja Sosnowskiego, także z panteonu, póki co tylko polskiego, ale kto wie, co przyszłość przyniesie.
I posłowie Sosnowskiego. Bardzo ciekawe, przeczytać należy, jak sądzę, PRZED lekturą wierszy, zostaniemy naprowadzeni na ten sposób obrazowania i na zamierzenia autorki...

ten zbiór pozwolił mi zobaczyć w bishop coś więcej, niż poetkę, której rozległe opisy nie docierają do mojej wyobraźni. osobiście trudno mi się wgryźć w wiersze z debiutanckiego tomu, potem moim zdaniem jest coraz lepiej

ten zbiór pozwolił mi zobaczyć w bishop coś więcej, niż poetkę, której rozległe opisy nie docierają do mojej wyobraźni. osobiście trudno mi się wgryźć w wiersze z debiutanckiego tomu, potem moim zdaniem jest coraz lepiej

Piękna, bardzo plastyczna i urzekająca warstwą językową poezja. Warto sięgać po taki język i sposób myślenia o świecie, bo niesie ze sobą jakiś niezwykły spokój. Autorka dostrzega głębię w zwyczajności, pisze o codzienności, pochylając się nad nią z uwagą i zachwytem. To poezja niezwykle zmysłowa i gęsta.

Piękna, bardzo plastyczna i urzekająca warstwą językową poezja. Warto sięgać po taki język i sposób myślenia o świecie, bo niesie ze sobą jakiś niezwykły spokój. Autorka dostrzega głębię w zwyczajności, pisze o codzienności, pochylając się nad nią z uwagą i zachwytem. To poezja niezwykle zmysłowa i gęsta.

Bardzo zajmujące wiersze w rewelacyjnym przekładzie mistrza.

Bardzo zajmujące wiersze w rewelacyjnym przekładzie mistrza.